Νησίδες ποιότητας στην Ελλάδα της αρπαχτής και της ρεμούλας!


Στην πράξη, η έγνοια και η αγάπη  για την πατρίδα!


 Work of Alexandra Lane

Νησίδες ποιότητας
Μέσα στο ζοφερό κλίμα που ζούμε σήμερα –ένα κλίμα όπου οι πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν τίποτα σοβαρό να μην έχει συμβεί, οι γραφειοκράτες κηρύσσουν λευκή απεργία, οι φοροφυγάδες τρίβουν τα χέρια τους με την περαίωση και η αντιπολίτευση προσπαθεί να μας πείσει πως υπάρχει ένας εύκολος/μαγικός τρόπος για την ταχεία εξάλειψη του χρέους– βρέθηκα ξαφνικά σε μια όαση.
Η ΔΙΑΒΑΣΗ, μια από τις οργανώσεις του ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) γιόρτασε τα είκοσι χρόνια της ύπαρξής της ανεβάζοντας δυο θεατρικά έργα.
Το πρώτο μια παντομίμα που έδειχνε με συγκλονιστικό τρόπο τις ελπίδες, αγωνίες και τον ηρωικό αγώνα για το ξεπέρασμα (χωρίς υποκατάστατα) μιας εξάρτησης που οδηγεί στον ζωντανό θάνατο και στην απόλυτη εξαθλίωση. Το δεύτερο έργο μια αλληγορική, μπρεχτικού τύπου κωμωδία για την εργασία, την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση που συχνά ο πλούτος επιφέρει.
Δεν ήταν μόνο που και τα δυο αυτά έργα ήταν υψηλής ποιότητας (ιδίως η παντομίμα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από μια επαγγελματική παράσταση), αλλά ήταν και η έντονη συγκίνηση που το κοινό (συγγενείς, φίλοι, συμπαθούντες, θεραπευτές) ένιωθε βλέποντας νέους, νέες αλλά και ηλικιωμένους ανθρώπους να βγαίνουν από την κόλαση των ναρκωτικών, να ανακαλύπτουν τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την ομορφιά της ζωής και την εσωτερική δύναμη που αποκτάς όταν κερδίζεις τη μάχη της απεξάρτησης.
Πέρα από την αισθητική διάσταση, υπήρχε μια διάχυτη πνευματικότητα στην αίθουσα του μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς) όπου όλα αυτά λάμβαναν χώρα. Αν με πνευματικότητα εννοούμε όχι τη λογιοσύνη, αλλά ένα άνοιγμα προς τον εαυτό και τον άλλο, τότε και πάνω στη σκηνή και κάτω στη γεμάτη αίθουσα αισθάνθηκα το διπλό αυτό άνοιγμα. Αισθάνθηκα πως υπήρχε κάτι που θα αποκαλούσα ιερό στην ατμόσφαιρα – αν με ιερό εννοούμε τη συναίσθηση της αξίας και του βάθους της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σε ένα πιο πεζό επίπεδο αντιλήφθηκα ξαφνικά πως όλα δεν έχουν χαθεί στην Ελλάδα του 2010. Πως υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν ως ψυχοθεραπευτές, οργανωτές εκδηλώσεων, βοηθοί, διοικητικοί υπάλληλοι κτλ. πάρα πολλές ώρες, μέρα και νύχτα με πολύ χαμηλές αμοιβές χωρίς να διαμαρτύρονται. Αφού, όπως μου είπανε, με τη βοήθεια που προσφέρουν παίρνουν περισσότερα από όσα δίνουν. Κατάλαβα πως υπάρχουν νησίδες ποιότητας, πως υπάρχει όχι μόνο η Ελλάδα της αρπαχτής και της ρεμούλας αλλά και η Ελλάδα της εντιμότητας και της ανθρωπιάς, μιας Ελλάδας που σπάνια βλέπουμε στα κανάλια της τηλεόρασης, μιας Ελλάδας που στρέφει την πλάτη της στον ξύλινο λόγο των πολιτικών, στον αμοραλισμό των golden boys και στον ανεγκέφαλο καταναλωτισμό νεόπλουτων αστών. Πρόκειται για μια Ελλάδα όχι μόνο πιο ανθρώπινη αλλά και πιο αποτελεσματική.
Η ΔΙΑΒΑΣΗ βοηθά αλλά και κινητοποιεί τους γονείς των εξαρτημένων ατόμων. Οι γονείς των παιδιών προσφέρουν όλων των ειδών τις υπηρεσίες. Έτσι παρόλα τα περιορισμένα οικονομικά μέσα, η ΔΙΑΒΑΣΗ προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων με μια σειρά από προγράμματα σε διάφορα κέντρα (συμβουλευτικό κέντρο Αθήνας, κέντρο κοινωνικής επανένταξης, κέντρο οικογενειακής υποστήριξης, club εργασίας κτλ.).
Έφυγα από την θεατρική παράσταση με μιαν αναπάντεχη αισιοδοξία. Σε τελική ανάλυση τα πράγματα δεν είναι τόσο μελανά όσο μας τα δείχνουν τα ΜΜΕ. Υπάρχουν υπηρεσίες που λειτουργούν σωστά και αποτελεσματικά. Υπάρχουν έλληνες και ελληνίδες που τους ενδιαφέρει η ποιότητα ζωής και η προκοπή αυτής της χώρας. Έλληνες και ελληνίδες που δείχνουν, όχι με εθνοκαπηλικούς αλαλαγμούς αλλά στην πράξη, την έγνοια και την αγάπη τους για την πατρίδα. Υπάρχει ακόμα ελπίδα.


ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΖΕΛΗΣ