"ΟΙ ΑΘΕΜΙΤΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ''
(1)
"ΟΙ ΑΘΕΜΙΤΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ''
Τα άρθρα που ακολουθούν δεν αποτελούν κριτική για την κριτική...
Όπως κάθε κριτικός λόγος, και τα άρθρα αυτά αποβλέπουν στον κριτικό διάλογο, που κινεί τις ιδέες και τη σκέψη και καθιστά πραγματικά ενεργούς τους πολίτες. Τα τελευταία χρόνια, που οι ασύδοτες δυνάμεις της οικονομίας έγιναν η πηγή της πολιτικής και χειραγωγούν πια ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα, το δε κοινωνικό σύστημα μετέβαλαν σε ζωώδη καταναλωτική κοινωνία, επέβαλαν και την πολιτική σιωπή. Το ζήσαμε με το Σχέδιο Ανάν. Το ζούμε και σήμερα. Ούτε τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου (εφημερίδες και κανάλια) ούτε οι «διακεκριμένοι» εκπρόσωποι της επιστήμης και γενικά της διανόησης βγάζουν από το στόμα τους ή από τη γραφίδα τους έστω και μία λέξη για το πρωτοφανές στην Ευρώπη σύστημα αντιμετώπισης της κρίσης, το οποίο το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη, με επικεφαλής τη Γερμανία, εφαρμόζει πιλοτικά στην Ελλάδα. Μέσα στο κλίμα της γενικής σιωπής, της ενοχής και της υποταγής, ζητούμε το διάλογο. Μπορεί ο λόγος μας να είναι λανθασμένος. Ζητούμε τον αντίλογο. Ζητούμε όχι την αντίρρηση του αντιρρησία, αλλά τον τεκμηριωμένο αντίλογο της διαλεκτικής. Θα είναι μεγάλη συμβολή για το κοινωνικό και το πολιτικό συμφέρον της χώρας μας και γενικά της Ευρώπης, αν, με τα λάθη τα δικά μου, αλλά και με τα λάθη όλων μας, αρχίσει ένας διάλογος που θα βγάλει την κοινωνία μας από το βόλεμα της κατανάλωσης αλλά και της υποταγής.
Οι αθέμιτοι όροι
Έχω υποστηρίξει σε διάφορα δημοσιεύματά μου ότι οι Συμβάσεις Δανεισμού της Ελλάδας (η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», το «Μνημόνιο Συνεννόησης» και η διμερής Σύμβαση με το ΔΝΤ έγκρισης του Διακανονισμού Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας), από τις οποίες τις δύο πρώτες υπέγραψαν οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων δεκαέξι κρατών-μελών της Ευρωζώνης και την τρίτη του ΔΝΤ, παραβιάζουν με βασικούς τους όρους σε βάρος της χώρας μας θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος, καθώς και της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας. Ως προς αυτό, δεν έχει διατυπωθεί ακόμη επιστημονικά τεκμηριωμένη αντίρρηση από ειδικούς. Είναι, λοιπόν, αθέμιτες. Δεν είναι, όμως, απλά αθέμιτες, γιατί παραβιάζουν βασικές αρχές και βασικούς κανόνες του δικαίου, αλλά και «απεχθείς». Και τούτο, γιατί οι εν λόγω όροι παραβιάζουν υπέρτερα αγαθά του ανθρώπου και ενός λαού. Στην προκειμένη περίπτωση, οι Συμβάσεις Δανεισμού απειλούν την εθνική κυριαρχία, την ύπαρξη, δηλαδή, της Ελληνικής Δημοκρατίας, τα αγαθά της πολιτισμικής της κληρονομιάς και της ιστορίας της, προσβάλλουν θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, κυρίως δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, καθώς και αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του κοινωνικού κράτους δικαίου και της αναλογικότητας, παραβιάζουν με την παράκαμψη της Λαϊκής Αντιπροσωπείας (της Βουλής των Ελλήνων) τη δημοκρατική και την αντιπροσωπευτική αρχή κ.ά. Συγκεκριμένα, είναι φανερό ότι με τους όρους που περιλαμβάνουν, την παραίτηση από τις ενστάσεις προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλου υπέρτερου αγαθού της χώρας, την εξευτελιστική υποχρέωση συνεχούς, σε κάθε στάδιο εκτέλεσης των συμβάσεων, υπογραφής γνωμοδότησης από απλούς νομικούς συμβούλους του κράτους που βεβαιώνει τη νομιμότητα των Συμφωνιών και την πολλαπλή παραβίαση της συμβατικής ισότητας σε βάρος της Ελλάδας, με όλα αυτά προσβάλλουν τα υπέρτερα αγαθά και της υπόστασης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της αξίας και αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού. Είναι, επίσης, «απεχθείς», γιατί οι όροι είναι άσχετοι ως προς το δανειακό αντικείμενο και δεσμεύουν την Ελλάδα όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά, παραβιάζοντας έτσι τη θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου. Αυτό που ξέρουμε όλοι είναι ότι μια σύμβαση δανείου έχει όρους, οι οποίοι μπορεί να είναι σκληροί, μπορεί να παραβιάζουν ακόμη και τα όρια νομιμότητας του συμβατικού δικαίου, έχουν, όμως, περιεχόμενο και σκοπό τη διαφύλαξη και ικανοποίηση των οικονομικών συμφερόντων των δανειστών. Δεν απειλούν, ούτε θέτουν σε κίνδυνο, πέρα από οικονομικά αγαθά, υπέρτερα αγαθά του ανθρώπου ή ενός λαού. Δεν απειλούν την ύπαρξη και την αξιοπρέπεια του οφειλέτη, όπως ο όρος του Shylock στο έργο του Σαίξπηρ «Ο έμπορος της Βενετίας». Η απειλή εδώ των υπέρτερων αγαθών του ελληνικού κράτους και η παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών του υπερβαίνουν τα όρια κάθε αναγκαίου βάρους που απαιτείται για την κάλυψη των δικαιωμάτων των δανειστών από μια δανειακή σύμβαση. Παραβιάζουν, με άλλες λέξεις, την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης, που ενέχει το νόημα της αρχής της αναλογικότητας των βαρών. Οι υπερβάσεις και παραβιάσεις αυτές μας δείχνουν ότι με τους όρους αυτούς ασκήθηκε οικονομική και πολιτική βία, με την έννοια που έχει στη σχετική απαγόρευση του διεθνούς δικαίου (της Σύμβασης της Βιέννης του 1969). Είναι, τέλος, «απεχθείς», γιατί οι όροι αυτοί προσβάλλουν βασικές αρχές του δικαιικού και του πολιτικού πολιτισμού, που έχουν διαμορφωθεί και παγιωθεί στους λαούς της Ευρώπης μετά τις εμπειρίες εξευτελισμού του ανθρώπου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του φασισμού, του εθνικοσοσιαλισμού και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η παραβίαση λειτουργίας του πολιτεύματος
Με τις Συμβάσεις Δανεισμού, έκτος από τις παραβιάσεις των θεμελιωδών άρχων νομιμότητας που αναφέραμε, διαπράχθηκε και μια σοβαρότατη παραβίαση της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος: Δεν επικυρώθηκαν από τη Βουλή, όπως απαιτούν το Σύνταγμα, τα συντάγματα των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης και το διεθνές δίκαιο, ούτε κυρώθηκαν, όπως επίσης απαιτεί το Σύνταγμα, από τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, για να μπορούν να έχουν εφαρμογή στο εσωτερικό της χώρας. Οι παραλήψεις αυτές έγιναν με τη συμφωνία και των αντισυμβαλλόμενων κρατών-μελών της Ευρωζώνης, αφού η ίδια η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ορίζει ρητά ότι η ισχύς της αρχίζει από την ημερομηνία της υπογραφής της (ή της παράδοσης της προβλεπόμενης Γνωμοδότησης των Νομικών Συμβούλων του Κράτους), το δε Μνημόνιο Συνεννόησης ορίζει ότι τα «επικαιροποιημένα Μνημόνια» θα ισχύουν από την υπογραφή τους. Επιπλέον δε, η παράκαμψη της λαϊκής αντιπροσωπείας ορίστηκε και με τον αντισυνταγματικό νόμο 3847/2010, που «κατάργησε» (!) τη συνταγματική διαδικασία επικύρωσης και κύρωσης της Βουλής. Προβάλλεται συχνά από πολιτικά χείλη ότι δεν παρακάμφθηκε η Βουλή, γιατί ενημερώθηκε. Η απλή ενημέρωση και συζήτηση δεν αντικαθιστά την κύρωση, όπου κατατίθενται στην Ολομέλεια αυτούσιες οι διεθνείς συμβάσεις, συζητούνται η αναγκαιότητά τους, οι συνθήκες σύναψής τους και οι επιμέρους διατάξεις τους και τελικά ψηφίζονται ή δεν ψηφίζονται με ευθύνη των αντιπροσώπων του λαού. Η παράκαμψη της διαδικασίας αυτής επικύρωσης και κύρωσης είναι βαρύτατη προσβολή της δημοκρατίας, της νομιμότητας της οποίας φρουροί ήσαν πάντοτε η ΕΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Γιατί συμφώνησε τώρα η Ευρωζώνη στην προσβολή αυτή;
Το πόσο σοβαρή είναι η προσβολή αυτή της δημοκρατικής νομιμότητας μαρτυρεί το γεγονός ότι το σύστημα άσκησης εξουσίας εφαρμογής των Συμβάσεων Δανεισμού είναι εκτός Συντάγματος και εκτός ευρωπαϊκού δικαίου. Για παράδειγμα, εκτός Συντάγματος και ευρωπαϊκής νομιμότητας είναι η άσκηση ελέγχου της διοίκησης του ελληνικού κράτους από τα όργανα της τρόικας για την εφαρμογή των εν λόγω Συμβάσεων. Βεβαίως, οι Συμβάσεις Δανεισμού, με τους όρους που παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές της νομιμότητας και ιδίως με τον όρο της παραίτησης από τις ενστάσεις προστασίας της εθνικής κυριαρχίας, δεν μπορούν να κυρωθούν από τη Βουλή, ακόμη κι αν τις υπερψήφιζαν και οι τριακόσιοι βουλευτές. Και τούτο, γιατί τέτοια γενική παραίτηση «άνευ όρων και αμετακλήτως» από την προστασία της εθνικής κυριαρχίας ούτε η Βουλή μπορεί να την εγκρίνει. Επομένως, πρέπει να δούμε ποιο είναι το επόμενο βήμα για νομιμότητα.
Τι μπορούμε να κάνουμε – Η απαλοιφή των αθέμιτων όρων
Πράγματι, το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι: Τι μπορούμε να κάνουμε; Ασφαλώς υπάρχει νόμιμος δρόμος αποκατάστασης της νομιμότητας. Αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση για την επιδίωξή της. Ο δρόμος αυτός έχει τα ακόλουθα στάδια:
Το πρώτο στάδιο αρχίζει με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να φέρει το ζήτημα νομιμότητας και κύρους των Συμβάσεων στους δανειστές, επισημαίνοντας τους όρους που παραβιάζουν το Σύνταγμα, το δίκαιο της ΕΕ και το διεθνές δίκαιο και καθιστούν τις Συμφωνίες άκυρες. Οφείλει και μπορεί να απαιτήσει, εν ονόματι της δημοκρατικής νομιμότητας, να απαλειφθούν οι όροι που την παραβιάζουν και να αντικατασταθούν από οικονομικούς όρους που θα είναι συμβατοί με τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα. Αν αμφισβητείται το αθέμιτο των όρων, μπορεί η κυβέρνηση να προτείνει να ζητηθεί γνωμοδότηση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εάν η κυβέρνηση αντιμετωπίσει άρνηση σε όλα αυτά του πρώτου σταδίου, τότε η κυβέρνηση μπορεί και οφείλει να συνεχίσει την προσπάθεια, υποβάλλοντας τη «διένεξη νομιμότητας» στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης. Εάν και εδώ συναντήσει άρνηση, η κυβέρνηση θα αναλάβει την ευθύνη, αν θα ακολουθήσει την αθέμιτη εμμονή των δανειστών στους παράνομους όρους ή όχι. Ο ελληνικός λαός, πάντως, θα γνωρίζει σε ποια πλευρά πέφτει το βάρος της ευθύνης για την παραβίαση θεμελιωδών αρχών νομιμότητας. Σήμερα, δεν γνωρίζει αν έγινε οποιαδήποτε προσπάθεια προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και γενικότερα της νομιμότητας.
Το πρώτο στάδιο αρχίζει με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να φέρει το ζήτημα νομιμότητας και κύρους των Συμβάσεων στους δανειστές, επισημαίνοντας τους όρους που παραβιάζουν το Σύνταγμα, το δίκαιο της ΕΕ και το διεθνές δίκαιο και καθιστούν τις Συμφωνίες άκυρες. Οφείλει και μπορεί να απαιτήσει, εν ονόματι της δημοκρατικής νομιμότητας, να απαλειφθούν οι όροι που την παραβιάζουν και να αντικατασταθούν από οικονομικούς όρους που θα είναι συμβατοί με τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα. Αν αμφισβητείται το αθέμιτο των όρων, μπορεί η κυβέρνηση να προτείνει να ζητηθεί γνωμοδότηση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εάν η κυβέρνηση αντιμετωπίσει άρνηση σε όλα αυτά του πρώτου σταδίου, τότε η κυβέρνηση μπορεί και οφείλει να συνεχίσει την προσπάθεια, υποβάλλοντας τη «διένεξη νομιμότητας» στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης. Εάν και εδώ συναντήσει άρνηση, η κυβέρνηση θα αναλάβει την ευθύνη, αν θα ακολουθήσει την αθέμιτη εμμονή των δανειστών στους παράνομους όρους ή όχι. Ο ελληνικός λαός, πάντως, θα γνωρίζει σε ποια πλευρά πέφτει το βάρος της ευθύνης για την παραβίαση θεμελιωδών αρχών νομιμότητας. Σήμερα, δεν γνωρίζει αν έγινε οποιαδήποτε προσπάθεια προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και γενικότερα της νομιμότητας.
Δύο είναι τα βασικά επιχειρήματα για την αποκατάσταση της νομιμότητας των Συμβάσεων Δανεισμού, που πρέπει να επισημανθούν στους Ευρωπαίους δανειστές μας:
Το ένα είναι ότι η νομιμότητα των όρων των εν λόγω Συμβάσεων θα επιτρέψει την επικύρωση και κύρωσή τους από τη Βουλή, οπότε θα αποκατασταθεί πλήρως το κύρος τους, όπως και το κύρος κάθε άλλης σύμβασης που ακολούθησε τις βασικές αυτές συμβάσεις («επικαιροποιημένα Μνημόνια» και διμερείς συμβάσεις). Χωρίς αυτό, οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι νομικώς ανυπόστατες. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι οι παραβιάσεις που ενέχουν οι Συμβάσεις Δανεισμού προσβάλλουν και την Ελλάδα και την Ευρώπη. Βεβαίως, το διεθνές δίκαιο και κάθε έννοια νομιμότητας παραβιάζονται παγίως στον Τρίτο Κόσμο – ακόμη και με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Θέλουμε την κατάλυση της νομιμότητας μέσα στην Ευρώπη; Νομίζουμε όλοι: Όχι! Γι’ αυτό η αποκατάσταση της νομιμότητας των Συμβάσεων Δανεισμού αποκαθιστά, πρώτα από όλα, το κύρος της Ευρώπης. Όσον αφορά το ΔΝΤ, η μακρόχρονη πρακτική που εφαρμόζει στον Τρίτο Κόσμο δεν δείχνει ότι είναι ευαίσθητο ως προς το σεβασμό των λαών και των αρχών νομιμότητας. Η Ευρώπη οφείλει να επιβληθεί.
Το ένα είναι ότι η νομιμότητα των όρων των εν λόγω Συμβάσεων θα επιτρέψει την επικύρωση και κύρωσή τους από τη Βουλή, οπότε θα αποκατασταθεί πλήρως το κύρος τους, όπως και το κύρος κάθε άλλης σύμβασης που ακολούθησε τις βασικές αυτές συμβάσεις («επικαιροποιημένα Μνημόνια» και διμερείς συμβάσεις). Χωρίς αυτό, οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι νομικώς ανυπόστατες. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι οι παραβιάσεις που ενέχουν οι Συμβάσεις Δανεισμού προσβάλλουν και την Ελλάδα και την Ευρώπη. Βεβαίως, το διεθνές δίκαιο και κάθε έννοια νομιμότητας παραβιάζονται παγίως στον Τρίτο Κόσμο – ακόμη και με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Θέλουμε την κατάλυση της νομιμότητας μέσα στην Ευρώπη; Νομίζουμε όλοι: Όχι! Γι’ αυτό η αποκατάσταση της νομιμότητας των Συμβάσεων Δανεισμού αποκαθιστά, πρώτα από όλα, το κύρος της Ευρώπης. Όσον αφορά το ΔΝΤ, η μακρόχρονη πρακτική που εφαρμόζει στον Τρίτο Κόσμο δεν δείχνει ότι είναι ευαίσθητο ως προς το σεβασμό των λαών και των αρχών νομιμότητας. Η Ευρώπη οφείλει να επιβληθεί.
Οι επικίνδυνες συνέπειες της μη αποκατάστασης της νομιμότητας
Αν δεν επιτευχθεί, παρά τις πραγματικές και επίμονες προσπάθειες της χώρας μας, να απαλειφθούν οι όροι απειλής της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και παραβίασης των θεμελιωδών άρχων νομιμότητας, θα καταδειχθεί, χωρίς πια οποιαδήποτε αμφιβολία, ότι οι δανειστές μας, από την καρδιά της Ευρώπης, ασκούν οικονομική και πολιτική βία στη χώρα μας. Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν μένει πια τίποτε άλλο για τους πολίτες, από τον ατελεύτητο αγώνα έννομης προστασίας των δικαιωμάτων τους και για το λαό της Ελλάδας, η αναζήτηση κυβέρνησης και κυβερνητικής πολιτικής που θα επιδιώξει πολιτικά μέτρα πέρα από την υποταγή στην παράνομη επιβολή εξουσίας στη χώρα μας. Πέρα από αυτά, η τραγωδία.
Για όλους αυτούς τους λόγους, κάνουμε έκκληση:
στην κυβέρνηση να πάρει την πρωτοβουλία για μια αποφασιστική επιδίωξη αποκατάστασης της νομιμότητας των Συμβάσεων Δανεισμού, καθώς και σε όλα τα κόμματα της Βουλής και σε όλα τα συνταγματικά όργανα λειτουργίας του πολιτεύματος να συμβάλουν στη δημιουργία αυτής της πολιτικής θέλησης, κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο που βρίσκεται η Ελλάδα και ο κόσμος.
Γιώργος Κασιμάτης
στην κυβέρνηση να πάρει την πρωτοβουλία για μια αποφασιστική επιδίωξη αποκατάστασης της νομιμότητας των Συμβάσεων Δανεισμού, καθώς και σε όλα τα κόμματα της Βουλής και σε όλα τα συνταγματικά όργανα λειτουργίας του πολιτεύματος να συμβάλουν στη δημιουργία αυτής της πολιτικής θέλησης, κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο που βρίσκεται η Ελλάδα και ο κόσμος.
16/02/2011
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 10/2/11)
www.epikaira.gr
(2)
"ΟΙ ΑΘΕΜΙΤΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Βʹ
– ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΘΕΜΙΤΩΝ ΟΡΩΝ"
Σήμερα δημοσιεύεται το δεύτερο από τα τέσσερα άρθρα του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη.
Το πρώτο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος, περιλαμβάνει τους αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανεισμού και καταλήγει με έκκληση προς τα Συνταγματικά Όργανα του Πολιτεύματος να επιδιώξουν την αποκατάσταση της συνταγματικής και της ευρωπαϊκής νομιμότητας με αφαίρεση των απαράδεκτων όρων.
------------------------------
Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο δημοσίευμα, οι όροι του δανεισμού της Ελλάδας δεν είναι μόνο αθέμιτοι, αλλά και απεχθείς. Επιπλέον, απευθύναμε έκκληση για αποκατάσταση της νομιμότητας με ελληνική πρωτοβουλία και πολιτική θέληση και με συμβολή όλων των παραγόντων του πολιτεύματος, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκλείει η ανομία του δανεισμού. Εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε την απορία που διατυπώνουν οι πολίτες της χώρας μας: Γιατί οι δανειστές μας, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, οι χώρες, δηλαδή, που ανήκουν στην καρδιά της ΕΕ, και το ΔΝΤ, ένας διεθνής οργανισμός που, υποτίθεται, λειτουργεί στο πλαίσιο των αρχών του ΟΗΕ, υπερβαίνουν τα όρια νομιμότητας μιας δανειακής σύμβασης και παραβιάζουν κατάφωρα τα κυριαρχικά δικαιώματα και το Σύνταγμα μιας χώρας, της χώρας μας, και θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας; Η απορία, μάλιστα, γίνεται ακόμη εντονότερη, γιατί αυτές οι σοβαρές παραβιάσεις έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται για πρώτη φορά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα στο διεθνές κέντρο της πιο αυστηρής προστασίας του ανθρώπου, των αρχών της Δημοκρατίας και του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Όλοι ξέρουμε ότι οι νομικοί κανόνες που διέ πουν μια δανειακή σύμβαση είναι αρκετοί για να διαφυλάξουν τα δανειακά συμφέροντα των δανειστών. Γιατί, λοιπόν, αυτή η πρωτοφανής καταπάτηση κάθε νομιμότητας, που προσβάλλει την Ελλάδα και την Ευρώπη; Θα ήταν μέγιστη αφέλεια να την καταλογίσουμε στην άγνοια των ηγετών της Ευρωζώνης και ενός παγκόσμιου οργανισμού όπως το ΔΝΤ. Ασφαλώς, κάποιοι πολιτικοί λόγοι, κάποιοι άνομοι πολιτικοί σκοποί κρύβονται πίσω από την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου. Αυτούς θα πρέπει να αναζητήσουμε.
Η εκμετάλλευση της κρίσης
Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, το πλήθος των αθέμιτων όρων που ειναι διάσπαρτοι μεσα στις δύο διεθνείς συμβάσεις, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» και στο «Μνημόνιο Συνεννόησης», υπογράφηκαν σε πλήρη και αγαστή σύμπνοια από τους εκπροσώπους των δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης και της ελληνικής κυβέρνησης και συμφώνησαν –με τη Σύμβαση τα δύο μέρη και, επιπλέον, με ειδικό αντισυνταγματικό νόμο η Ελλάδα– να μην επικυρωθούν οι συμβάσεις αυτές από την ελληνική Βουλή (!), όπως επιβάλλει το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Όλα αυτά έγιναν, βέβαια, κάτω από το βλέμμα του ΔΝΤ, που περίμενε να ολοκληρωθούν οι συμφωνίες για να τα εγκρίνει. Αν εκφράσουμε με δύο λέξεις, σαν σε τίτλο, τους πολιτικούς λόγους που κρύβονται πίσω από τις πρωτοφανείς και κατάφωρες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας και βασικών αρχών της νομιμότητας, οι λέξεις αυτές είναι: «Εκμετάλλευση της κρίσης». Τώρα, ας δούμε έναν έναν τους λόγους που συνιστούν την άνομη αυτή εκμετάλλευση.
Για να μπορέσουμε να συλλάβουμε την πολιτική που κρύβεται πίσω από τους αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανεισμού, θα πρέπει να κατανοήσουμε την οικονομική και την πολιτική σημασία τους και το είδος των οικονομικών μέτρων που επιβάλλονται με τους όρους αυτούς στον ελληνικό λαό.
Οι κατηγορίες των αθέμιτων όρων είναι δύο:
Η πρώτη περιλαμβάνει τους όρους εκείνους που δεσμεύουν υπέρ των δανειστών την εθνική κυριαρχία και την πολιτική εξουσία δια κυβέρνησης της χώρας. Οι αθέμιτοι αυτοί όροι περιλαμβάνονται, κατά βάση, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης».
Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που περιλαμβάνει τα μέτρα εφαρμογής της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», τα οποία παραβιάζουν τις εγγυήσεις των εργασιακών, των κοινωνικών, των φορολογικών και γενικά των οικονομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Οι όροι αυτής της κατηγορίας περιλαμβάνονται στα τρία επιμέρους Μνημόνια και στα Παραρτήματά τους που αποτελούν τη σύμβαση του «Μνημονίου Συνεννόησης».
Οι όροι παραίτησης των εγγυήσεων της εθνικής κυριαρχίας και οι σκοποί της
Ας δούμε τις δύο κατηγορίες λεπτομερέστερα:
Η πρώτη κατηγορία όρων περιλαμβάνει:
α) Τον όρο με το οποίο η Ελλάδα παραιτείται «άνευ όρων και αμετακλήτως» –όπως ορίζει η Σύμβαση– από τις εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλης εγγύησης αγαθών του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας.
β) Τον αντίστοιχο όρο που διασφαλίζει το δικαίωμα των δανειστών μας, χωρίς την έγκριση της χώρας μας, να μεταβιβάζουν όλοι μαζί τα δικαιώματά τους από τις συμβάσεις του δανείου σε τρίτο πρόσωπο, εταιρεία ή κράτος.
γ) Μια σειρά όρων που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της οικονομικής και πολιτικής καταπίεσης που ασκούν οι εν λόγω όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιοι όροι που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της ασκούμενης καταπίεσης είναι ενδεικτικά:
Η υπαγωγή των συμβάσεων δανειοδότησης της χώρας μας στο αγγλικό δίκαιο, που παρέχει περισσότερες, σε σύγκριση με τα δίκαια της ηπειρωτικής Ευρώπης, δυνατότητες καταπίεσης του δανειολήπτη,
η υποχρέωση της Ελλάδας να μην εξασφαλίσει άλλο δάνειο με ειδικά εμπράγματα δικαιώματα ή προνόμια,
ο όρος να μην μπορεί να συμψηφίσει αξιώσεις της με απαιτήσεις των δανειστών αυτού του δανείου –όρος που αποκλείει το συμψηφισμό των αξιώσεων της χώρας μας κατά της Γερμανίας λόγω δανείου και εγκλημάτων του χιτλερικού καθεστώτος της Κατοχής–,
ο εξευτελιστικός όρος της («δεδομένης») Γνωμοδότησης των νομικών συμβούλων των υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης, για το καλώς έχειν των δανειοδοτικών συμβάσεων,
καθώς και άλλοι όροι που έχουν χαρακτήρα «λεόντειας» συμφωνίας.
Ας δούμε τώρα τους άμεσους πολιτικούς σκοπούς που επιδιώκουν οι όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας.
Οι σκοποί αυτοί είναι τρεις:
Ο πρώτος σκοπός ειναι να λειτουργούν ως απειλή της ίδιας της κυριαρχίας της Ελλάδας, της ίδιας, δηλαδή, της ύπαρξης της χώρας μας ως ανεξάρτητου κράτους. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μια τέτοια απειλή δημιουργεί, δικαιολογημένα, τέτοιο φόβο στο λαό που την υφίσταται και στην πολιτική ηγεσία του, ώστε η χειραγώγηση της εξωτερικής πολιτικής της αντίστοιχης χώρας να είναι πολύ εύκολη.
Ο δεύτερος σκοπός είναι οι όροι να μπορούν να εφαρμοστούν, αν χρειαστεί σε δεδομένη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι η εφαρμογή των όρων που δεσμεύουν την εθνική κυριαρχία να μπορεί να έχει ως συνέπεια τόσο τη μείωση ή ουσιαστική κατάλυση της κυριαρχικής υπόστασης της Ελλάδας, είτε με συρρίκνωση της εδαφικής ακεραιότητάς της είτε με εξουδετέρωση της ανεξαρτησίας της εξωτερικής πολιτικής της υπέρ μιας άλλης πολιτικής δύναμης, όσο και με αφαίρεση της εκμετάλλευσης των μεγάλων και ζωτικής σημασίας πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Ο τρίτος, τέλος, σκοπός της δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας ειναι να λειτουργεί ως πολιτική αναγκαστικής υπαγωγής σε ορισμένο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων.
Τους σκοπούς αυτούς θα δούμε αναλυτικά στο επόμενο άρθρο μας.
Γιώργος Κασσιμάτης
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 17/2/11 )
22/02/2011
www.epikaira.gr
(Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς-και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger)
(2)
"ΟΙ ΑΘΕΜΙΤΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Βʹ
– ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΘΕΜΙΤΩΝ ΟΡΩΝ"
Σήμερα δημοσιεύεται το δεύτερο από τα τέσσερα άρθρα του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη.
Το πρώτο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος, περιλαμβάνει τους αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανεισμού και καταλήγει με έκκληση προς τα Συνταγματικά Όργανα του Πολιτεύματος να επιδιώξουν την αποκατάσταση της συνταγματικής και της ευρωπαϊκής νομιμότητας με αφαίρεση των απαράδεκτων όρων.
------------------------------
Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο δημοσίευμα, οι όροι του δανεισμού της Ελλάδας δεν είναι μόνο αθέμιτοι, αλλά και απεχθείς. Επιπλέον, απευθύναμε έκκληση για αποκατάσταση της νομιμότητας με ελληνική πρωτοβουλία και πολιτική θέληση και με συμβολή όλων των παραγόντων του πολιτεύματος, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκλείει η ανομία του δανεισμού. Εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε την απορία που διατυπώνουν οι πολίτες της χώρας μας: Γιατί οι δανειστές μας, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, οι χώρες, δηλαδή, που ανήκουν στην καρδιά της ΕΕ, και το ΔΝΤ, ένας διεθνής οργανισμός που, υποτίθεται, λειτουργεί στο πλαίσιο των αρχών του ΟΗΕ, υπερβαίνουν τα όρια νομιμότητας μιας δανειακής σύμβασης και παραβιάζουν κατάφωρα τα κυριαρχικά δικαιώματα και το Σύνταγμα μιας χώρας, της χώρας μας, και θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας; Η απορία, μάλιστα, γίνεται ακόμη εντονότερη, γιατί αυτές οι σοβαρές παραβιάσεις έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται για πρώτη φορά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα στο διεθνές κέντρο της πιο αυστηρής προστασίας του ανθρώπου, των αρχών της Δημοκρατίας και του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Όλοι ξέρουμε ότι οι νομικοί κανόνες που διέ πουν μια δανειακή σύμβαση είναι αρκετοί για να διαφυλάξουν τα δανειακά συμφέροντα των δανειστών. Γιατί, λοιπόν, αυτή η πρωτοφανής καταπάτηση κάθε νομιμότητας, που προσβάλλει την Ελλάδα και την Ευρώπη; Θα ήταν μέγιστη αφέλεια να την καταλογίσουμε στην άγνοια των ηγετών της Ευρωζώνης και ενός παγκόσμιου οργανισμού όπως το ΔΝΤ. Ασφαλώς, κάποιοι πολιτικοί λόγοι, κάποιοι άνομοι πολιτικοί σκοποί κρύβονται πίσω από την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου. Αυτούς θα πρέπει να αναζητήσουμε.
Η εκμετάλλευση της κρίσης
Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, το πλήθος των αθέμιτων όρων που ειναι διάσπαρτοι μεσα στις δύο διεθνείς συμβάσεις, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» και στο «Μνημόνιο Συνεννόησης», υπογράφηκαν σε πλήρη και αγαστή σύμπνοια από τους εκπροσώπους των δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης και της ελληνικής κυβέρνησης και συμφώνησαν –με τη Σύμβαση τα δύο μέρη και, επιπλέον, με ειδικό αντισυνταγματικό νόμο η Ελλάδα– να μην επικυρωθούν οι συμβάσεις αυτές από την ελληνική Βουλή (!), όπως επιβάλλει το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Όλα αυτά έγιναν, βέβαια, κάτω από το βλέμμα του ΔΝΤ, που περίμενε να ολοκληρωθούν οι συμφωνίες για να τα εγκρίνει. Αν εκφράσουμε με δύο λέξεις, σαν σε τίτλο, τους πολιτικούς λόγους που κρύβονται πίσω από τις πρωτοφανείς και κατάφωρες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας και βασικών αρχών της νομιμότητας, οι λέξεις αυτές είναι: «Εκμετάλλευση της κρίσης». Τώρα, ας δούμε έναν έναν τους λόγους που συνιστούν την άνομη αυτή εκμετάλλευση.
Για να μπορέσουμε να συλλάβουμε την πολιτική που κρύβεται πίσω από τους αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανεισμού, θα πρέπει να κατανοήσουμε την οικονομική και την πολιτική σημασία τους και το είδος των οικονομικών μέτρων που επιβάλλονται με τους όρους αυτούς στον ελληνικό λαό.
Οι κατηγορίες των αθέμιτων όρων είναι δύο:
Η πρώτη περιλαμβάνει τους όρους εκείνους που δεσμεύουν υπέρ των δανειστών την εθνική κυριαρχία και την πολιτική εξουσία δια κυβέρνησης της χώρας. Οι αθέμιτοι αυτοί όροι περιλαμβάνονται, κατά βάση, στη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης».
Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που περιλαμβάνει τα μέτρα εφαρμογής της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», τα οποία παραβιάζουν τις εγγυήσεις των εργασιακών, των κοινωνικών, των φορολογικών και γενικά των οικονομικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Οι όροι αυτής της κατηγορίας περιλαμβάνονται στα τρία επιμέρους Μνημόνια και στα Παραρτήματά τους που αποτελούν τη σύμβαση του «Μνημονίου Συνεννόησης».
Οι όροι παραίτησης των εγγυήσεων της εθνικής κυριαρχίας και οι σκοποί της
Ας δούμε τις δύο κατηγορίες λεπτομερέστερα:
Η πρώτη κατηγορία όρων περιλαμβάνει:
α) Τον όρο με το οποίο η Ελλάδα παραιτείται «άνευ όρων και αμετακλήτως» –όπως ορίζει η Σύμβαση– από τις εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλης εγγύησης αγαθών του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας.
β) Τον αντίστοιχο όρο που διασφαλίζει το δικαίωμα των δανειστών μας, χωρίς την έγκριση της χώρας μας, να μεταβιβάζουν όλοι μαζί τα δικαιώματά τους από τις συμβάσεις του δανείου σε τρίτο πρόσωπο, εταιρεία ή κράτος.
γ) Μια σειρά όρων που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της οικονομικής και πολιτικής καταπίεσης που ασκούν οι εν λόγω όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιοι όροι που ενισχύουν την «αποτελεσματικότητα» της ασκούμενης καταπίεσης είναι ενδεικτικά:
Η υπαγωγή των συμβάσεων δανειοδότησης της χώρας μας στο αγγλικό δίκαιο, που παρέχει περισσότερες, σε σύγκριση με τα δίκαια της ηπειρωτικής Ευρώπης, δυνατότητες καταπίεσης του δανειολήπτη,
η υποχρέωση της Ελλάδας να μην εξασφαλίσει άλλο δάνειο με ειδικά εμπράγματα δικαιώματα ή προνόμια,
ο όρος να μην μπορεί να συμψηφίσει αξιώσεις της με απαιτήσεις των δανειστών αυτού του δανείου –όρος που αποκλείει το συμψηφισμό των αξιώσεων της χώρας μας κατά της Γερμανίας λόγω δανείου και εγκλημάτων του χιτλερικού καθεστώτος της Κατοχής–,
ο εξευτελιστικός όρος της («δεδομένης») Γνωμοδότησης των νομικών συμβούλων των υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης, για το καλώς έχειν των δανειοδοτικών συμβάσεων,
καθώς και άλλοι όροι που έχουν χαρακτήρα «λεόντειας» συμφωνίας.
Ας δούμε τώρα τους άμεσους πολιτικούς σκοπούς που επιδιώκουν οι όροι δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας.
Οι σκοποί αυτοί είναι τρεις:
Ο πρώτος σκοπός ειναι να λειτουργούν ως απειλή της ίδιας της κυριαρχίας της Ελλάδας, της ίδιας, δηλαδή, της ύπαρξης της χώρας μας ως ανεξάρτητου κράτους. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μια τέτοια απειλή δημιουργεί, δικαιολογημένα, τέτοιο φόβο στο λαό που την υφίσταται και στην πολιτική ηγεσία του, ώστε η χειραγώγηση της εξωτερικής πολιτικής της αντίστοιχης χώρας να είναι πολύ εύκολη.
Ο δεύτερος σκοπός είναι οι όροι να μπορούν να εφαρμοστούν, αν χρειαστεί σε δεδομένη στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι η εφαρμογή των όρων που δεσμεύουν την εθνική κυριαρχία να μπορεί να έχει ως συνέπεια τόσο τη μείωση ή ουσιαστική κατάλυση της κυριαρχικής υπόστασης της Ελλάδας, είτε με συρρίκνωση της εδαφικής ακεραιότητάς της είτε με εξουδετέρωση της ανεξαρτησίας της εξωτερικής πολιτικής της υπέρ μιας άλλης πολιτικής δύναμης, όσο και με αφαίρεση της εκμετάλλευσης των μεγάλων και ζωτικής σημασίας πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Ο τρίτος, τέλος, σκοπός της δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας ειναι να λειτουργεί ως πολιτική αναγκαστικής υπαγωγής σε ορισμένο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων.
Τους σκοπούς αυτούς θα δούμε αναλυτικά στο επόμενο άρθρο μας.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 17/2/11 )
22/02/2011
www.epikaira.gr
(Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς-και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger)