Αποτροπή εθνικής πτώχευσης...
Αποτροπή εθνικής πτώχευσης
Το έχουμε κατά κόρον επισημάνει: Oτι δηλαδή ενώ η Ελλάδα περισπάται από τραυματικές παθογένειες και αποδυναμώνεται από καταθλιπτικές αγκυλώσεις (που αναπαράγουν τα οικονομικά της αδιέξοδα), κάποιοι προάγουν απερίσπαστοι έωλες στοχοθεσίες σε βάρος του Ελληνισμού. Με τον τελευταίο: Αφενός να μην είναι αυτή τη στιγμή σε θέση να τις αντικρούσει αποτελεσματικά. Και αφετέρου να μη διαθέτει ουσιαστικές δυνατότητες επαρκούς διαχειρίσεως των εθνικών του υποθέσεων.
Το τονίζουμε, καθώς είμεθα πέραν και από βέβαιοι, ότι: Ενώ η Αθήνα θα χειμάζεται από δραματικές υποτροπές των εσωτερικών της προβλημάτων, η Αγκυρα -εκμεταλλευόμενη τα ελληνικά κενά και τις αυτονόητες αδυναμίες- θ' αποπειραθεί σύντομα να επιβάλει νέα τετελεσμένα. Θέτοντας πριν απ' όλα θέμα διαπραγματευτικών ρυθμίσεων σε βασικές παραμέτρους των ελληνο-τουρκικών διαφορών και σχέσεων.
Και βεβαίως το χειρότερο για την Αθήνα θα ήτο -κάτω από τέτοιες συνθήκες ζοφερής ανισοσθένειας- να παρασυρθεί σε διαβουλεύσεις και διαπραγματευτικές διαδικασίες. Εμμεσες ή άμεσες. Γιατί εκ των πραγμάτων θ' απέβαινε καταστροφικό. Καθώς: Κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η Αγκυρα θα υπαγόρευε όρους. Και η Αθήνα δεν θα είχε δυνατότητες επαρκών αντιστάσεων. Αφού θα προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Και να επουλώσει πυορροούντα τραύματα. Που την οδηγούν, εάν όχι και σε τυπική πτώχευση, τουλάχιστον σε κατάσταση εν πολλοίς οικονομικής ομηρείας κι εν τέλει ευτελιστικής κακομοιριάς. Από την οποία και θ' αναπαράγονται άλλα και ομοιότυπα σύνδρομα κακοδαιμονίας. Που θ' ακυρώνουν κάθε προοπτική. Προπαντός την προοπτική στρατηγικής διαχειρίσεως των εθνικών κινδύνων.
Τις προθέσεις της Αγκυρας σκιαγραφούν οι εξοργιστικώς ιταμές δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβερνήσεώς της κ. Αρίντς. Που με απροκάλυπτη κακεντρέχεια, ηδονίζεται με τη βεβαιότητα ότι «σύντομα οι Ελληνες θα ζητιανεύουν» (sic). Κι ενώ η απάντηση της Αθήνας δεν θα έπρεπε μεν να ήτο αναλόγως ιταμή, εντούτοις επεβάλλετο να εκδηλωθεί με αξιόπιστη αποφασιστικότητα. Πράγμα που απαιτούσε πρωταρχικά δυναμική ομοβουλία της σύνολης ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας. Διαβιβάζοντας το πειστικό μήνυμα πως: Ο,τι και να συμβεί, στα εθνικά ζητήματα η χώρα θ' αντιτάξει σαφώς ιστορικές απαντήσεις. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει βασικά ότι ως σύνολος Ελληνισμός -εντός αλλά και πέραν πολιτειακών συνόρων- θα ενεργήσουμε συσπειρωτικώς απέναντι στους προφανείς κινδύνους που ανακύπτουν για τα εθνικά θέματα. Μεθοδεύοντας αποτρεπτικούς τρόπους αντιμετωπίσεως οιωνδήποτε νέων επιβουλών.
Μπορεί να θεωρηθεί απλοϊκό και διαλεκτικώς ίσως αφελές, αλλά εκείνο που θέλουμε να υπογραμμίσουμε -και να υποδείξουμε- ως πρωταρχική αναγκαιότητα, είναι βασικά ότι:
Υπό το φως αυτών των αυτονόητων και ανεξαρτήτως των διαγκωνισμών που κερματίζουν τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας (δημιουργώντας κατάσταση έως κι εμφυλιακών τριβών), οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν τάχιστα να βρουν τρόπους: Αφενός υπερβάσεως των καταλυτικών συνδρόμων που τις κατατρύχουν. Και αφετέρου συγκλίσεων σε ό,τι ακριβώς αφορά τα εθνικά ζητήματα. Τα οποία εκτείνονται σ' ευρύ φάσμα. Και που σε κάθε περίπτωση απαιτούν αποτελεσματική θωράκιση. Πριν υπάρξουν μη αναστρέψιμες υποτροπές. Ειδικά τώρα. Σήμερα. Γιατί στα οικονομικά, ό,τι και να συμβεί, αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν κάποιες διέξοδοι. Αλλά στα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας, εάν και όπου υπάρξουν απώλειες, αυτές δεν θα επανορθώνονται.
Α. Λυκαύγης
«EΘΝΟΣ»
28/4/2011