Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα»!
(1)
Σιωπηλή βουή κοινωνικής οργής
Χιλιάδες άνθρωποι και χθες στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες του Ηρακλείου, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Τρίπολης και άλλων ελληνικών πόλεων. Εδωσαν τη συνέχεια στις προχθεσινές δεκάδες χιλιάδες και προετοιμάζουν τον κόσμο για τις παρόμοιες εκδηλώσεις της Κυριακής που αυτήν τη φορά θα επεκταθούν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Πρωτοπόροι οι νέοι, αλλά όχι μόνοι τους. Είναι τόσο πολλοί οι Ελληνες που πνίγονται από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ώστε συρρέουν κατά μάζες άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής θέσης και επαγγέλματος. Η ελληνική κοινωνία βράζει και αναζητεί τρόπους να εκφράσει Η κυβέρνηση διαπράττει βαρύτατο σφάλμα όταν αγνοεί τη λαϊκή δυσφορία κατά της πολιτικής της επειδή ακόμη οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έχουν προσλάβει τα χαρακτηριστικά κοινωνικής έκρηξης και έτσι θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα υποταχθούν μοιρολατρικά στη δεινή μοίρα όπου τους βυθίζει.
Πέραν του ότι μια τέτοια στάση είναι απαράδεκτη για ένα ?έστω κατ' όνομα? σοσιαλιστικό κόμμα, του οποίου μάλιστα ηγείται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η γραμμή αυτή είναι και πολιτικά αυτοκαταστροφική για τους εμπνευστές της.
Τα ίδια νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν στους υπηκόους τους οι σοσιαλιστές ηγέτες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και ήδη πληρώνουν τις συνέπειες των επιλογών τους τόσο οι αντίστοιχοι λαοί που υποφέρουν όσο και το πορτογαλικό και το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα που καταποντίζονται στις εκλογές.
Η κυβέρνηση του Πορτογάλου Ζοζέ Σόκρατες ήδη ανατράπηκε και την άλλη Κυριακή, 5 Ιουνίου, που γίνονται πρόωρες βουλευτικές εκλογές, θα δούμε αν οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές θα πέσουν στον πολιτικό Καιάδα. Οσο για την κυβέρνηση του Ισπανού Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, αυτή θεωρείται ήδη ξεγραμμένη από τώρα για τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σε δέκα μήνες το αργότερο. Την περασμένη Κυριακή σαρώθηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, σημειώνοντας το κατά πολύ χειρότερο αποτέλεσμά της εδώ και... τριάντα (!) χρόνια σε εκλογές αυτού του είδους.
Τρεις αμιγώς σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είχε όλες κι όλες η Ευρώπη. Αν οι δύο από αυτές θεωρούνται ήδη «ξοφλημένες» και η τρίτη και ισχυρότερη είναι αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, αντιλαμβανόμαστε σε τι πολιτικό βάραθρο έχει ρίξει τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης η προσχώρησή της στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματά του περί εξοντωτικής λιτότητας εναντίον του λαού, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ.
Ο κόσμος που γεμίζει τις πλατείες δεν είναι αυτός που συμμετέχει στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες που διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κόμματα. Είναι σε μεγάλο ποσοστό πολίτες που μέσω αυτών των ακομμάτιστων συγκεντρώσεων, που διοργανώνονται από τα κάτω και κυρίως από νέους, ίσως και για πρώτη φορά συμμετέχουν σε πολιτικές συναθροίσεις διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση δηλαδή χάνει σταδιακά την ανοχή και αυτού του κομματιού της κοινωνίας ? κάτι το οποίο βεβαίως δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το πολιτικό της μέλλον, αλλά αυτό είναι αδιάφορο.
Το ειδικό χαρακτηριστικό αυτής της μορφής διαμαρτυρίας είναι ότι φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο κοινωνικές ομάδες και στρώματα, ιδίως της νέας γενιάς, που, λόγω της εξαιρετικά σποραδικής και άτακτης και ευκαιριακής επαφής τους με την εργασιακή απασχόληση καθώς το σύστημα τους στερεί τη δυνατότητα διαρκούς και εν γένει σταθερής και μόνιμης εργασίας, μέχρι τώρα δεν είχαν κανέναν φορέα έκφρασης των αιτημάτων τους και υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Κανένα συνδικάτο π.χ. δεν εκπροσωπεί έναν νέο που τη μια δουλεύει μοιράζοντας πίτσες, την άλλη μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια, πέντε Σαββατοκύριακα απασχολείται στα κέντρα τηλεφωνικών διαφημίσεων και ούτω καθεξής.
Ολοι οι Ελληνες υποφέρουν από την πολιτική της κυβέρνησης. Ολοι προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορούν από το επίπεδο της ζωής τους, την οποία λεηλατεί το Μνημόνιο. Πάνω απ' όλους όμως θυμώνουν οι νέοι, που σταδιακά διαπιστώνουν ότι θα είναι η πρώτη γενιά που θα ισχύσει το δόγμα «περισσότερα προσόντα, χειρότερη ζωή» σε σχέση με τους γονείς τους. Εχουν δίκιο.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Ανεπιθύμητοι οι «αγανακτισμένοι»
ΦΡΑΣΤΙΚΑ αποφεύγουν να καταδικάσουν τις αυθόρμητες αυτές κινητοποιήσεις τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως καθόλου δεν τις συμπαθούν. Τις θεωρούν ενόχληση, από την οποία δεν προσδοκούν να προσποριστούν κανενός είδους κομματικό όφελος. Δεν μπορούν να αγνοήσουν τόσο κόσμο, δεν μπορούν όμως ούτε και να τον κερδίσουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο τέτοιοι πολίτες, εξοργισμένοι, να ψηφίσουν κάποιο κόμμα-πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα περιμένουν με ανυπομονησία να φύγουν όλοι αυτοί από τις πλατείες και να γυρίσουν σπίτια τους! Το έγραψε η ισπανική «Ελ Παΐς» τόσο ωραία: «Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα»!
Γιώργος Δελαστίκ
«EΘΝΟΣ»
27/5/2011
Τρεις γενιές στην πλατεία Συντάγματος
Μια 18χρονη φοιτήτρια, μια 57χρονη που έχασε το μαγαζί της και ένας 70χρονος συνταξιούχος συναντιούνται στην πλατεία της οργής και μιλούν στο «Εθνος» για το μέλλον που διεκδικούν
Τι κοινό έχει άραγε η 18χρονη Λυδία, που μόλις ξεκίνησε την ανέμελη φοιτητική ζωή της, με τη Σοφία, που διανύει αισίως τα 57 και σφράγισε πριν από έναν μήνα το μαγαζί της στην Αργυρούπολη; Ή και με τον 70χρονο Παναγιώτη, που δούλευε 40 χρόνια στα καράβια για να μετρά σήμερα τη χαμένη σύνταξή του; Πολλά, όπως αποδεικνύεται τις τελευταίες μέρες.
Από την Τετάρτη, στην πλατεία Συντάγματος το χάσμα των γενεών «γεφυρώνεται». Η αφορμή είναι κοινή και αναμφίβολα δυσάρεστη. Ο ένας οργίζεται και τρέμει για το μέλλον, ο δεύτερος φοβάται το παρόν που καταρρέει κι ο τρίτος αναλογίζεται τους χαμένους κόπους του.
Το αποτέλεσμα αυτής της πρωτότυπης μείξης μπορεί και να αποδειχθεί δημιουργικό. Γιατί στον καιρό της κρίσης, εκτός από τις μάσκες, πέφτουν συνήθως και τα «σύνορα» που ο καθένας χτίζει γύρω του σε εποχές ευημερίας. Το βλέπεις αυτό παντού, σχεδόν το ακουμπάς στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων».
Ενας λέει μια κουβέντα για τον ΦΠΑ που «πετάει» στο 23%, για τα τέλη κυκλοφορίας, για τη δουλειά που έχασε, για το νοίκι που δεν έχει να πληρώσει, για το παιδί του που ψάχνει εδώ και μήνες μεροκάματο και αμέσως πετάγονται δέκα άλλοι γύρω του να πλειοδοτήσουν και να πουν τον δικό τους πόνο, τη δική τους ιστορία. Είναι κι αυτό μια ανακούφιση, τελικά. Μια κάποια διέξοδος από την υστερία της καθημερινότητας...
Εύκολα στοιχηματίζει κανείς πως τις τελευταίες τέσσερις μέρες πολλές καινούργιες φιλίες έχουν γεννηθεί απέναντι από το επιβλητικό κτίριο της Βουλής. Εκεί όπου χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα συναντιούνται, ανταλλάσσουν απόψεις και αναζητούν λύσεις γι' αυτό που τους ενώνει όλους: «το χρέος που μας γονάτισε τις ζωές».
Σοφία Κοσικίδου, πρώην καταστηματάρχης
«Τα χάσαμε όλα μέσα σε μια νύχτα»
«Χθες κατέβηκε ο γιος μου. Σήμερα κατέβηκα εγώ με την κόρη μου. Και θα κατεβαίνω κάθε μέρα». Η 57χρονη Σοφία Κοσικίδου είναι μία από τους «αγανακτισμένους» θαμώνες της πλ. Συντάγματος. Είχε για 26 χρόνια ένα μίνι μάρκετ στην Αργυρούπολη.
«Το έκλεισα έναν μήνα πριν. Δεν βγαίναμε πια. Μειώθηκαν οι πωλήσεις, το περιθώριο κέρδους και η εφορία μάς τσεκουρώνει συνεχώς. Ενώ κάναμε αυτοπεραίωση κάθε χρόνο, αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε ξανά την τελευταία περαίωση. Προχθές μέτρησα 59 μαγαζιά στη γειτονιά μου κλειστά. Νέκρωσε η αγορά μας».
Διατηρούσε με τον σύζυγό της το μαγαζί. Η κόρη της δούλευε με SStage στον ΟΑΕΔ και είναι πλέον άνεργη.
«Eχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Και δεν είμαστε οι μόνοι. Oταν έχεις μαγαζί, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει και βλέπεις τι γίνεται. Oλοι τα ίδια και χειρότερα. Eφτασαν να μπαίνουν στο μίνι μάρκετ άνθρωποι της γειτονιάς, που τους ξέρεις, και να ζητάνε ψωμί και άλλα τρόφιμα. Και μετά έψαχναν στα σκουπίδια. Τι να πεις; Παιδιά 20-25 χρόνων να τα βλέπεις και να κλαις».
Τι την εξοργίζει;
«Η έλλειψη δικαιοσύνης, η ατιμωρησία που μας έχει φέρει σε αυτό το σημείο, αλλά και η τηλεόραση».
Δεν πιστεύει πως από τις θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε θα βγει κάτι. Δεν πιστεύει πια σε αυτό. «Μόνο αν ξεσηκωθεί ο κόσμος ίσως κάτι να βγει. Μόνο αν μαζευόμαστε εδώ συνέχεια, όλο και περισσότεροι, ίσως τους ταρακουνήσουμε».
Αισθάνεται, μας λέει, βαθιά προδομένη. «Οι άνθρωποι της δικής μας γενιάς τρέξαμε, ιδρώσαμε για να κερδίσουμε κάποια πράγματα. Να βελτιώσουμε τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Και τα χάσαμε όλα μέσα σε μια νύχτα. Καλούμαστε να πληρώσουμε χρέη που δεν δημιουργήσαμε. Τι θα πούμε στα παιδιά μας; Ντρεπόμαστε ακόμη και να τα αντιμετωπίσουμε. Επειδή η δική μας η γενιά τα έφερε σε αυτό το οριακό σημείο. Η δική μας η γενιά υποθήκευσε το μέλλον τους. Να σπουδάζουν και να ξέρουν πως δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά».
Λυδία Σιντελή, Φοιτήτρια
«Το μέλλον μας είναι στις... καφετέριες»
Η Λυδία είναι 18 χρόνων. Πρωτοετής φοιτήτρια σε ΤΕΙ. Την συναντάμε στο Σύνταγμα με τους «αγανακτισμένους». Γιατί είναι θυμωμένη; «Βλέπω τους γονείς μου να ζορίζονται και τα έξοδα να πολλαπλασιάζονται. Μου λένε να μη ζητάω προς το παρόν πολλά και να προσπαθήσω να κάνω καλές σπουδές για να βρω μια καλύτερη δουλειά. Αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, φοβάμαι πως αυτό είναι μάλλον απίθανο». Εχει κόψει τις εξόδους της και διάφορα άλλα. «Μόνο τα απολύτως απαραίτητα πια κάνουμε. Ο 23χρονος αδελφός μου ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, χωρίς αποτέλεσμα. Οτιδήποτε σε μια καφετέρια. Αλλωστε, αυτό είναι το μέλλον μας. Στις καφετέριες. Αλλά ούτε κι εκεί βρίσκεις πια δουλειά». Ανήκει, μας λέει, σε μια άτυχη γενιά. «Σκοτώνουν συνεχώς τα όνειρά μας. Βλέπω γύρω μου όλους τους συνομηλίκους μου στην παρέα μου να ανησυχούν. Τι θα γίνει στο μέλλον;»
Δεν πιστεύει πια στους πολιτικούς. «Τουλάχιστον όχι σε αυτούς που έκαναν και κάνουν τη ζωή τους, ενώ εμείς πρέπει συνεχώς να σφίγγουμε το ζωνάρι. Ας δοκιμάσουν και κάτι καινούργιο, αφού βλέπουν πως το μοντέλο αυτό που μένει αναλλοίωτο για χρόνια δεν μας βγάζει πουθενά. Δεν θεωρώ ότι έφταιξα σε κάτι. Κι όμως καλούμαι να πληρώσω πολλά». Πολλά πρέπει να αλλάξουν, μας λέει. «Από τη σημερινή Ελλάδα είμαι πολύ απογοητευμένη. Κατ' αρχάς διώχνουν τους νέους από τη χώρα. Αδειάζουν την Ελλάδα. Οι νέοι είναι το μέλλον και δεν επενδύουν σε αυτούς».
Είναι απογοητευμένη από το σύστημα παιδείας. «Οι καθηγητές, τα βιβλία, όλα στο σχολείο ακολουθούν έναν συγκεκριμένο στόχο, έναν σκληρό μπούσουλα και τελικά κανείς δεν σου μαθαίνει το... παιχνίδι της ζωής, τη φαντασία, αυτά που πρέπει πραγματικά να μάθεις». Την εκνευρίζει που ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται. «Υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι εκεί έξω. Πού είναι; Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους; Πολύ θα ήθελα να μην κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του. Αν ενωθούμε όλοι μαζί και ανανεωθεί και το πολιτικό σκηνικό κάτι μπορεί να αλλάξει». Δεν χάνει την ελπίδα της όμως.
- Κι αν είχες απέναντί σου τον πρωθυπουργό, τους πολιτικούς αρχηγούς, τι θα τους έλεγες; «Θα ζητούσε δικαιοσύνη. Και μία απάντηση για όλα αυτά που συμβαίνουν. Γιατί σε εμάς; Γιατί στην Ελλάδα;»
Γ. Καπετανόπουλος, συνταξιούχος ναυτικός
«Τον δρόμο τον δείχνουν πάντοτε οι νέοι»
«Σαράντα χρόνια στη θάλασσα, έζησα δύσκολα χρόνια, σκληρά και περιπετειώδη κι όταν έφτασε ο καιρός να πιάσω στεριά, ήλπιζα ότι θα βρω λιμάνι ήρεμο. Δυστυχώς, αυτοί που μας κυβερνούν είχαν άλλα σχέδια για τις ζωές μας».
Τα λόγια του 70χρονου Γιώργου Καπετανόπουλου συνταξιούχου ναυτικού, που κατέβηκε στο Σύνταγμα μαζί με χιλιάδες άλλους Αθηναίους, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που βιώνει η χώρα.
Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του και τη σκληρή δουλειά που έκανε ως ασυρματιστής στα καράβια, με τα οποία γύρισε όλο τον κόσμο. «Οταν πήρα σύνταξη, πίστευα ότι θα ζήσω μια αξιοπρεπή και ήσυχη ζωή. Δεν είχα φανταστεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω 50 χρόνια», λέει και προσθέτει: «Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και κοινωνική. Φτάσαμε εδώ γιατί δεν αντιδράσαμε σε τίποτα. Ολα έγιναν σιγά σιγά και μεθοδευμένα. Και φτάσαμε σήμερα η χώρα μας να είναι ξανά υπό κατοχή».
Εστω και την ύστατη στιγμή, όπως λέει, είναι ενθαρρυντικό που ο κόσμος βγήκε έξω και διαδηλώνει ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχουν ως μοναδικό στόχο να «φτωχύνει ο λαός». Οπως λέει, η σύνταξή του ετησίως έχει μειωθεί κατά 2.800 ευρώ.
«Ευτυχώς που η δουλειά μού απέφερε χρήματα για να φτιάξω ένα σπίτι και να μην αντιμετωπίζω σήμερα τον κίνδυνο της έξωσης. Αλλά και πάλι δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα. Υπάρχουν έξοδα και η ζωή πανάκριβη. Η κόρη μου πρόσφατα απολύθηκε από τη δουλειά της και τη βοηθάω όσο μπορώ. Αλλά για πόσο;».
Ο κ. Καπετανόπουλος εκφράζει την αισιοδοξία ότι αυτές οι αυθόρμητες κινήσεις των λαών της Ευρώπης θα φέρουν αποτέλεσμα.
«Πρέπει να γίνει έτσι. Τον δρόμο τον δείχνουν πάντα οι νέοι. Οι υπόλοιποι ακολουθούμε. Ετσι κάνω και εγώ τώρα. Ηρθα στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθώ μαζί με τους υπόλοιπους συμπολίτες μου και χαίρομαι που βλέπω πολλούς νέους. Μαζί τους θα διαδηλώνω κάθε μέρα ενάντια στο πολιτικό σύστημα, όχι ενάντια στα κόμματα. Αυτά δεν τα θέλω πια», υπογραμμίζει ο 70χρονος συνταξιούχος ναυτικός και συμπληρώνει: «Είμαστε ακομμάτιστοι, όχι απολιτικοί. Και πρέπει να αντισταθούμε πριν ξεπουλήσουν τη χώρα και τους κόπους μας».
«Οταν πήρα σύνταξη, πίστευα ότι θα ζήσω μια αξιοπρεπή και ήσυχη ζωή. Δεν είχα φανταστεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω 50 χρόνια», λέει o Γιώργος Καπετανόπουλος
Α. ΚΑΡΙΜΑΛΗ - Γ. ΦΩΣΚΟΛΟΣ
ΦΩΤΟ:
ΓΡ. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ - Κ. ΠΟΛΥΒΙΟΣ
''ΕΘΝΟΣ''
28-5-2011
(Ο τίτλος της αναρτήσεως,οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger'')
(2)
Μια 18χρονη φοιτήτρια, μια 57χρονη που έχασε το μαγαζί της και ένας 70χρονος συνταξιούχος συναντιούνται στην πλατεία της οργής και μιλούν στο «Εθνος» για το μέλλον που διεκδικούν
Από την Τετάρτη, στην πλατεία Συντάγματος το χάσμα των γενεών «γεφυρώνεται». Η αφορμή είναι κοινή και αναμφίβολα δυσάρεστη. Ο ένας οργίζεται και τρέμει για το μέλλον, ο δεύτερος φοβάται το παρόν που καταρρέει κι ο τρίτος αναλογίζεται τους χαμένους κόπους του.
Το αποτέλεσμα αυτής της πρωτότυπης μείξης μπορεί και να αποδειχθεί δημιουργικό. Γιατί στον καιρό της κρίσης, εκτός από τις μάσκες, πέφτουν συνήθως και τα «σύνορα» που ο καθένας χτίζει γύρω του σε εποχές ευημερίας. Το βλέπεις αυτό παντού, σχεδόν το ακουμπάς στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων».
Ενας λέει μια κουβέντα για τον ΦΠΑ που «πετάει» στο 23%, για τα τέλη κυκλοφορίας, για τη δουλειά που έχασε, για το νοίκι που δεν έχει να πληρώσει, για το παιδί του που ψάχνει εδώ και μήνες μεροκάματο και αμέσως πετάγονται δέκα άλλοι γύρω του να πλειοδοτήσουν και να πουν τον δικό τους πόνο, τη δική τους ιστορία. Είναι κι αυτό μια ανακούφιση, τελικά. Μια κάποια διέξοδος από την υστερία της καθημερινότητας...
Εύκολα στοιχηματίζει κανείς πως τις τελευταίες τέσσερις μέρες πολλές καινούργιες φιλίες έχουν γεννηθεί απέναντι από το επιβλητικό κτίριο της Βουλής. Εκεί όπου χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα συναντιούνται, ανταλλάσσουν απόψεις και αναζητούν λύσεις γι' αυτό που τους ενώνει όλους: «το χρέος που μας γονάτισε τις ζωές».
Σοφία Κοσικίδου, πρώην καταστηματάρχης
«Τα χάσαμε όλα μέσα σε μια νύχτα»
«Χθες κατέβηκε ο γιος μου. Σήμερα κατέβηκα εγώ με την κόρη μου. Και θα κατεβαίνω κάθε μέρα». Η 57χρονη Σοφία Κοσικίδου είναι μία από τους «αγανακτισμένους» θαμώνες της πλ. Συντάγματος. Είχε για 26 χρόνια ένα μίνι μάρκετ στην Αργυρούπολη.
«Το έκλεισα έναν μήνα πριν. Δεν βγαίναμε πια. Μειώθηκαν οι πωλήσεις, το περιθώριο κέρδους και η εφορία μάς τσεκουρώνει συνεχώς. Ενώ κάναμε αυτοπεραίωση κάθε χρόνο, αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε ξανά την τελευταία περαίωση. Προχθές μέτρησα 59 μαγαζιά στη γειτονιά μου κλειστά. Νέκρωσε η αγορά μας».
Διατηρούσε με τον σύζυγό της το μαγαζί. Η κόρη της δούλευε με SStage στον ΟΑΕΔ και είναι πλέον άνεργη.
«Eχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Και δεν είμαστε οι μόνοι. Oταν έχεις μαγαζί, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει και βλέπεις τι γίνεται. Oλοι τα ίδια και χειρότερα. Eφτασαν να μπαίνουν στο μίνι μάρκετ άνθρωποι της γειτονιάς, που τους ξέρεις, και να ζητάνε ψωμί και άλλα τρόφιμα. Και μετά έψαχναν στα σκουπίδια. Τι να πεις; Παιδιά 20-25 χρόνων να τα βλέπεις και να κλαις».
Τι την εξοργίζει;
«Η έλλειψη δικαιοσύνης, η ατιμωρησία που μας έχει φέρει σε αυτό το σημείο, αλλά και η τηλεόραση».
Δεν πιστεύει πως από τις θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε θα βγει κάτι. Δεν πιστεύει πια σε αυτό. «Μόνο αν ξεσηκωθεί ο κόσμος ίσως κάτι να βγει. Μόνο αν μαζευόμαστε εδώ συνέχεια, όλο και περισσότεροι, ίσως τους ταρακουνήσουμε».
Αισθάνεται, μας λέει, βαθιά προδομένη. «Οι άνθρωποι της δικής μας γενιάς τρέξαμε, ιδρώσαμε για να κερδίσουμε κάποια πράγματα. Να βελτιώσουμε τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Και τα χάσαμε όλα μέσα σε μια νύχτα. Καλούμαστε να πληρώσουμε χρέη που δεν δημιουργήσαμε. Τι θα πούμε στα παιδιά μας; Ντρεπόμαστε ακόμη και να τα αντιμετωπίσουμε. Επειδή η δική μας η γενιά τα έφερε σε αυτό το οριακό σημείο. Η δική μας η γενιά υποθήκευσε το μέλλον τους. Να σπουδάζουν και να ξέρουν πως δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά».
Λυδία Σιντελή, Φοιτήτρια
«Το μέλλον μας είναι στις... καφετέριες»
Η Λυδία είναι 18 χρόνων. Πρωτοετής φοιτήτρια σε ΤΕΙ. Την συναντάμε στο Σύνταγμα με τους «αγανακτισμένους». Γιατί είναι θυμωμένη; «Βλέπω τους γονείς μου να ζορίζονται και τα έξοδα να πολλαπλασιάζονται. Μου λένε να μη ζητάω προς το παρόν πολλά και να προσπαθήσω να κάνω καλές σπουδές για να βρω μια καλύτερη δουλειά. Αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, φοβάμαι πως αυτό είναι μάλλον απίθανο». Εχει κόψει τις εξόδους της και διάφορα άλλα. «Μόνο τα απολύτως απαραίτητα πια κάνουμε. Ο 23χρονος αδελφός μου ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, χωρίς αποτέλεσμα. Οτιδήποτε σε μια καφετέρια. Αλλωστε, αυτό είναι το μέλλον μας. Στις καφετέριες. Αλλά ούτε κι εκεί βρίσκεις πια δουλειά». Ανήκει, μας λέει, σε μια άτυχη γενιά. «Σκοτώνουν συνεχώς τα όνειρά μας. Βλέπω γύρω μου όλους τους συνομηλίκους μου στην παρέα μου να ανησυχούν. Τι θα γίνει στο μέλλον;»
Δεν πιστεύει πια στους πολιτικούς. «Τουλάχιστον όχι σε αυτούς που έκαναν και κάνουν τη ζωή τους, ενώ εμείς πρέπει συνεχώς να σφίγγουμε το ζωνάρι. Ας δοκιμάσουν και κάτι καινούργιο, αφού βλέπουν πως το μοντέλο αυτό που μένει αναλλοίωτο για χρόνια δεν μας βγάζει πουθενά. Δεν θεωρώ ότι έφταιξα σε κάτι. Κι όμως καλούμαι να πληρώσω πολλά». Πολλά πρέπει να αλλάξουν, μας λέει. «Από τη σημερινή Ελλάδα είμαι πολύ απογοητευμένη. Κατ' αρχάς διώχνουν τους νέους από τη χώρα. Αδειάζουν την Ελλάδα. Οι νέοι είναι το μέλλον και δεν επενδύουν σε αυτούς».
Είναι απογοητευμένη από το σύστημα παιδείας. «Οι καθηγητές, τα βιβλία, όλα στο σχολείο ακολουθούν έναν συγκεκριμένο στόχο, έναν σκληρό μπούσουλα και τελικά κανείς δεν σου μαθαίνει το... παιχνίδι της ζωής, τη φαντασία, αυτά που πρέπει πραγματικά να μάθεις». Την εκνευρίζει που ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται. «Υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι εκεί έξω. Πού είναι; Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους; Πολύ θα ήθελα να μην κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του. Αν ενωθούμε όλοι μαζί και ανανεωθεί και το πολιτικό σκηνικό κάτι μπορεί να αλλάξει». Δεν χάνει την ελπίδα της όμως.
- Κι αν είχες απέναντί σου τον πρωθυπουργό, τους πολιτικούς αρχηγούς, τι θα τους έλεγες; «Θα ζητούσε δικαιοσύνη. Και μία απάντηση για όλα αυτά που συμβαίνουν. Γιατί σε εμάς; Γιατί στην Ελλάδα;»
Γ. Καπετανόπουλος, συνταξιούχος ναυτικός
«Τον δρόμο τον δείχνουν πάντοτε οι νέοι»
«Σαράντα χρόνια στη θάλασσα, έζησα δύσκολα χρόνια, σκληρά και περιπετειώδη κι όταν έφτασε ο καιρός να πιάσω στεριά, ήλπιζα ότι θα βρω λιμάνι ήρεμο. Δυστυχώς, αυτοί που μας κυβερνούν είχαν άλλα σχέδια για τις ζωές μας».
Τα λόγια του 70χρονου Γιώργου Καπετανόπουλου συνταξιούχου ναυτικού, που κατέβηκε στο Σύνταγμα μαζί με χιλιάδες άλλους Αθηναίους, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που βιώνει η χώρα.
Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του και τη σκληρή δουλειά που έκανε ως ασυρματιστής στα καράβια, με τα οποία γύρισε όλο τον κόσμο. «Οταν πήρα σύνταξη, πίστευα ότι θα ζήσω μια αξιοπρεπή και ήσυχη ζωή. Δεν είχα φανταστεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω 50 χρόνια», λέει και προσθέτει: «Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και κοινωνική. Φτάσαμε εδώ γιατί δεν αντιδράσαμε σε τίποτα. Ολα έγιναν σιγά σιγά και μεθοδευμένα. Και φτάσαμε σήμερα η χώρα μας να είναι ξανά υπό κατοχή».
Εστω και την ύστατη στιγμή, όπως λέει, είναι ενθαρρυντικό που ο κόσμος βγήκε έξω και διαδηλώνει ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχουν ως μοναδικό στόχο να «φτωχύνει ο λαός». Οπως λέει, η σύνταξή του ετησίως έχει μειωθεί κατά 2.800 ευρώ.
«Ευτυχώς που η δουλειά μού απέφερε χρήματα για να φτιάξω ένα σπίτι και να μην αντιμετωπίζω σήμερα τον κίνδυνο της έξωσης. Αλλά και πάλι δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα. Υπάρχουν έξοδα και η ζωή πανάκριβη. Η κόρη μου πρόσφατα απολύθηκε από τη δουλειά της και τη βοηθάω όσο μπορώ. Αλλά για πόσο;».
Ο κ. Καπετανόπουλος εκφράζει την αισιοδοξία ότι αυτές οι αυθόρμητες κινήσεις των λαών της Ευρώπης θα φέρουν αποτέλεσμα.
«Πρέπει να γίνει έτσι. Τον δρόμο τον δείχνουν πάντα οι νέοι. Οι υπόλοιποι ακολουθούμε. Ετσι κάνω και εγώ τώρα. Ηρθα στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθώ μαζί με τους υπόλοιπους συμπολίτες μου και χαίρομαι που βλέπω πολλούς νέους. Μαζί τους θα διαδηλώνω κάθε μέρα ενάντια στο πολιτικό σύστημα, όχι ενάντια στα κόμματα. Αυτά δεν τα θέλω πια», υπογραμμίζει ο 70χρονος συνταξιούχος ναυτικός και συμπληρώνει: «Είμαστε ακομμάτιστοι, όχι απολιτικοί. Και πρέπει να αντισταθούμε πριν ξεπουλήσουν τη χώρα και τους κόπους μας».
«Οταν πήρα σύνταξη, πίστευα ότι θα ζήσω μια αξιοπρεπή και ήσυχη ζωή. Δεν είχα φανταστεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω 50 χρόνια», λέει o Γιώργος Καπετανόπουλος
Α. ΚΑΡΙΜΑΛΗ - Γ. ΦΩΣΚΟΛΟΣ
ΦΩΤΟ:
ΓΡ. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ - Κ. ΠΟΛΥΒΙΟΣ
''ΕΘΝΟΣ''
28-5-2011
(Ο τίτλος της αναρτήσεως,οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger'')