Το πρόβλημα της Γερμανίας ...

 
Το πρόβλημα της Γερμανίας
Ο Κρίστιαν Σουλτς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του: «Η Γερμανία βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας χρυσής δεκαετίας», δήλωσε ο Γερμανός τραπεζίτης σχολιάζοντας τα τελευταία στατιστικά στοιχεία που κατέδειξαν ότι οι γερμανικές εξαγωγές ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ και ότι η οικονομία της χώρας αναπτύσσεται με σχεδόν «κινεζικό» ετήσιο ρυθμό της τάξης του 6,1%, έχοντας ήδη ξεπεράσει τα προ κρίσης επίπεδα.
Ιδού λοιπόν το ευρωπαϊκό παράδοξο: Ενώ Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία ανεβαίνουν τον γολγοθά της υπερχρέωσης και των μνημονίων, ενώ τίθεται ζήτημα επιβίωσης του ίδιου του ευρώ, οι χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα και κυρίως η Γερμανία μιλούν για χρυσή εποχή. Είναι αυτή η εκρηκτική διεύρυνση των ανισοτήτων εντός της Ευρωζώνης και όχι το (συγκριτικά μικρό) χρέος των περιφερειακών χωρών που απειλεί με διάσπαση ή διάλυση το οικοδόμημα της ΟΝΕ, εκτιμούν γνωστοί αρθρογράφοι του ευρωπαϊκού Τύπου.
Οπως σημειώνει στη γαλλική Le Monde η πανεπιστημιακός Μπεατρίς Ματζνονί, «η Ευρωζώνη, ως σύνολο, είναι η πιο ισορροπημένη οικονομική υπερδύναμη του πλανήτη. Αντιπροσωπεύει την υπ' αριθμόν ένα εξαγωγική ζώνη. Με περιορισμένο δημοσιονομικό έλλειμμα (4,5% του ΑΕΠ έναντι 10% των ΗΠΑ και 8% της Ιαπωνίας) και ένα χρέος ανάλογο με εκείνο του μεγάλου γείτονά της. Το εμπορικό μας ισοζύγιο είναι ισορροπημένο και εκείνο των υπηρεσιών πλεονασματικό». Από την πλευρά του, ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου σημειώνει στους Financial Times: «Το κεντρικό ζήτημα στην κρίση της Ευρωζώνης δεν είναι το συνολικό μέγεθος του χρέους των περιφερειακών χωρών. Αυτό είναι μικροσκοπικό σε σύγκριση με το συνολικό ΑΕΠ της νομισματικής ένωσης… Από μακροοικονομική άποψη, πρόκειται για τρικυμία σε φλιτζάνι τσαγιού».
Η πραγματικότητα αυτή δίνει στην Ελλάδα αυξημένη διαπραγματευτική ισχύ έναντι των πιστωτών της, ένα είδος, θα λέγαμε, «αρνητικής μόχλευσης»: Ενώ το ελληνικό χρέος αυτό καθεαυτό είναι πολύ μικρό για τα γερμανικά και ευρωπαϊκά δεδομένα, θα μπορούσε ωστόσο να προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά στους ισχυρότερους εταίρους, σε περίπτωση χρεοκοπίας ή αποχώρησης από την Ευρωζώνη. Αυτό αναγνώριζε πρόσφατα και η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, απ' όπου και το απόσπασμα:
«Αν η Ελλάδα αποχωρήσει από τη νομισματική ένωση, η χώρα θα κηρύξει χρεοκοπία. Με μια δραστικά υποτιμημένη δραχμή, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να πληρώσει το δημόσιο χρέος που έχει δανειστεί σε ευρώ. Οι κερδοσκόποι θα ποντάρουν στην επόμενη χώρα που θα εκτιμήσουν ότι είναι πιθανότερο να χρεοκοπήσει. Σε ένα τέτοιο σενάριο, το ευρώ θα είναι πραγματικά τελειωμένο».
Στο ίδιο μήκος κύματος, η Μπεατρίς Ματζνονί τονίζει ότι αν θα ήταν για μια χώρα πραγματική τραγωδία η διάλυση της Ευρωζώνης, αυτή θα ήταν η Γερμανία: «Ενα νέο μάρκο θα υφίστατο ανατίμηση της τάξης του 30% έως 40%, καταστρέφοντας δέκα χρόνια σκληρών θυσιών των Γερμανών μισθωτών στον βωμό της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους, κάτι που τους έδωσε ηγεμονικό πολιτικό ρόλο στο πλαίσιο της Ενωσης».
Τούτων δοθέντων, κερδίζουν έδαφος στους κόλπους των ευρωπαϊκών ελίτ οι φωνές που προτείνουν μια ριζική μεταμόρφωση της Ευρωζώνης, προκειμένου να αποτραπεί η διάλυση ή η διάσπασή της. Αίφνης, ο Σάιμον Τίλφορντ εκτιμά στους Financial Times ότι η αξεπέραστη κρίση χρέους των περιφερειακών χωρών «αφήνει μόνο δύο εναλλακτικές λύσεις: τις αντισταθμιστικές μεταφορές πόρων στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (την επίφοβη «δημοσιονομική ένωση») ή την απόσυρση των χειμαζόμενων οικονομιών από το κοινό νόμισμα».
 
Ιnfo
- Jacques Nikonoff, «Sortons de l’ euro, vite!», Mille et Une Nuits, 2011.
- Stephane Madaule, «La Grece sous la dictature de l’ euro», Le Monde, 17.05.2011.
- Mark Weisbrot, «Why Greece Should Reject the Euro», The New York Times, 09.05.2011.
- Beatrice Majnoni, «L’ euro est-il en crise, ou est-il trop fort?» Le Monde, 16.05.2011.