Τεκμήριο ενοχής και διαπόμπευσης ...

Τεκμήριο ενοχής και διαπόμπευσης

  Σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με τον αθλητισμό.

Ούτε με το ποδόσφαιρο, ούτε με το μπάσκετ... Ούτε καν με τις διαρκείς προκλήσεις του Μαρινάκη και του Μπέου, οι οποίες, κάτω από άλλες συνθήκες, θα μου είχαν δώσει έμπνευση και οίστρο!

Γιατί, κακά τα ψέματα, καταλήγουν να είναι εντελώς ασήμαντα όλ' αυτά, μπροστά σε ό,τι βιώσαμε αυτή την εβδομάδα, μέσα από την πλήρη κακοποίηση ενός ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα λόγω της θέσης που κατέχει θα μπορούσε να μας είναι εντελώς αντιπαθής.

Και, μέχρις ενός σημείου, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ως γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, που κατασπαράζει τη χώρα μας, ναι, ήταν πράγματι αντιπαθής σ' εμάς τους Ελληνες. Μόνο που ο τρόπος αντιμετώπισής του από το αμερικανικό νομικό σύστημα και την τηλεόραση κατάφερε, παρά τις κατηγορίες που τον συνοδεύουν, να τον μετατρέψουν, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, από διάβολο σε αξιολύπητο θύμα!

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε πολλά, ούτε είναι ανάγκη να μπούσε σε σεναριολογίες ή να κοιτάξουμε μέσα από κλειδαρότρυπες της φαντασίας μας, για να αποδώσουμε τι στην ουσία έγινε. Και αυτό δεν είναι άλλο από το εξής:

Ενα ανθρώπινο ον κατήγγειλε κάποιο άλλο, για μια παραβατική συμπεριφορά, την οποία δεν θα μπορούσε να γνωρίζει κανένας τρίτος. Και τότε ένας ολόκληρος μηχανισμός κινήθηκε αστραπιαία, πρωτίστως για να ισοπεδώσει τον καταγγελλόμενο και δευτερευόντως για να διαπιστώσει τι ακριβώς έχει γίνει...

Οι λάτρεις του αμερικανικού πολιτισμού και της καουμπόικης κοσμοθεωρίας, απ' όλο αυτό το λιντσάρισμα συγκράτησαν και προέβαλαν μόνο ένα πράγμα: ότι στην Αμερική δεν υπάρχουν διακρίσεις, γιατί στον Στρος-Καν επιφυλάχθηκε η συμπεριφορά που θα γνώριζε ο κάθε ανώνυμος και ανίσχυρος πολίτης!

Και ενδεχομένως αυτό, πράγματι, να είναι σωστό και σε πλήρη αντιδιαστολή με τα όσα ισχύουν στις περισσότερες χώρες της πολιτισμένης Ευρώπης, όπου οι -με οποιονδήποτε τρόπο- ισχυροί έχουν τη δυνατότητα να πέφτουν στα μαλακά ή και να διαφεύγουν...

Ομως, από την άλλη, το γεγονός ότι αυτό το τεκμήριο ενοχής έχει μια τόσο γενική εφαρμογή, χωρίς, πράγματι, να επιδέχεται διακρίσεις, με κάνει να ανατριχιάζω, να τρέμω από τον φόβο μου.... Γιατί για σκέψου να πέσεις θύμα μιας κακόβουλης καταγγελίας και μετά να τρέχεις, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, να αποδείξεις ότι, πράγματι, δεν είσαι ελέφαντας!

Προσοχή, δεν θέλω να πω ότι ο DS-Κ. κατηγορείται αδίκως. Οχι. Απλά θέλω να πω πόσο αποκρουστικός είναι ο νόμος του «Φαρ Ουέστ» στις μέρες μας. Γιατί από εκεί προέρχονται όλ' αυτά. Δηλαδή, από την εποχή που έμπαινε ο σερίφης στο σαλούν, βούταγε τον ύποπτο από το γιακά και, υπό την απειλή του πιστολιού, τον οδηγούσε μέσα από τον κεντρικό δρόμο στο κλουβί με τα σίδερα.

Δεν λέω, για την τότε Αμερική, που δημιουργήθηκε ως επί το πλείστον από τα αποβράσματα της Ευρώπης, όλ' αυτά ήταν αναγκαία. Θα πρόσθετα, μάλιστα, ότι ίσως και σήμερα να είναι! Αλλά αυτή η παραδοχή, αντί να με καθησυχάζει, με κάνει ακόμα πιο ανήσυχο. Γιατί βλέπω ποιοι κυβερνάνε την ανθρωπότητα. Και με πόσο ανατριχιαστικό τρόπο...

Του ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ

''Ελευθεροτυπία''

22 Μαΐου 2011