Δικαστές και διασυρμός της συνταγματικής μας νομιμότητας ...
του Κώστα Μπέη
Ρωτήθηκα για την απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, αναφορικά με το Μνημόνιο.
Απάντησα απλά: την ανέμενα... Θυμήθηκα ανάλογη απόφαση, της
ολομέλειας του Αρείου Πάγου, πριν από 46 χρόνια, όταν είχε απορρίψει, ως
αβάσιμη, την πειθαρχική δίωξη, την οποία είχε επισπεύσει ο τότε
υπουργός Δικαιοσύνης εναντίον του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και
μετέπειτα πρώτου πρωθυπουργού της απριλιανής δικτατορίας, αναφορικά με
τις πιέσεις που είχαν ασκηθεί στη διεξαγωγή της ανάκρισης για το φόνο
του βουλευτή Λαμπράκη. Τότε, ο Α. Βαμβέτσος είχε γράψει στο «Βήμα της
Κυριακής»: «Ο Αρειος Πάγος ηυτοκτόνησεν»! Ετσι ήταν πάντα. Καθώς
διηγείται ο Ηρόδοτος (Θάλεια, 3.31.6), ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης είχε
ερωτευθεί και ήθελε να νυμφευθεί την αδελφή του, οι δε ανώτατοι δικαστές
αποφάνθηκαν ότι ο νόμος δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο, όμως ένας άλλος
νόμος επιτρέπει στον βασιλέα των Περσών να κάνει ό,τι επιθυμεί! Εκτοτε η
εξουσία είχε πάντα τη δικαστική απόφαση που επιθυμούσε... Κάτι που,
καθώς διηγείται ο Πλούταρχος (Σόλων, 5.4.1 - 5.5.1), πολύ παραστατικά
είχε επιβεβαιώσει ο Ανάχαρσις, ότι δηλαδή οι νόμοι δεν διαφέρουν από τον
ιστό της αράχνης, καθώς εύκολα συλλαμβάνει τα μικρά κουνούπια, ενώ κάθε
μεγαλόσωμο έντομο τον ξεσκίζει και περνά ελεύθερο!
Στα δικά του χρόνια, ο διαπρεπής δικονομολόγος Mannheim είχε
γράψει ότι «(...) η εκάστοτε κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της ένα
ολιγάριθμο κεντρικό όργανο, το οποίο συγκροτείται με ανθρώπους του
χεριού της, προκειμένου να έχει τελικά τις δικαστικές αποφάσεις που
θέλει» (Beitrage zur Lehre von der Revision, σελ. 16). Αργότερα ο
διαπρεπής Βρετανός πανεπιστημιακός δάσκαλος Πολ Κένεντι έγραψε ότι «η
αχίλλεια πτέρνα της Ελλάδας εντοπίζεται στην έλλειψη ανεξάρτητης
δικαιοσύνης» (βλ. «Καθημερινή της Κυριακής», 24 Μαΐου 2009).
Αυτή η τακτική προσδιορίζεται στο χώρο της Μεθοδολογίας του
Δικαίου, ως καταστρατήγηση των κανόνων του δικαίου, όπως στην περίπτωση
που η ελληνική κυβέρνηση καταρτίζει διεθνείς συμφωνίες, οι οποίες
περιέχουν δεσμευτικούς και σκληρούς για το ελληνικό κράτος κανόνες, με
στόχο την εξυπηρέτηση σπουδαίου εθνικού συμφέροντος, όπως είναι η
συνέχιση του εξωτερικού δανεισμού, με παράλληλη σταδιακή ικανοποίηση των
αξιώσεων των δανειστών. Για την εφ' εξής τύχη και ισχύ τέτοιων διεθνών
συμφωνιών το άρθρο 28 του Συντάγματος ορίζει ότι «απαιτείται πλειοψηφία
των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών». Γι' αυτό οι
«Ευρωπαίοι εταίροι μας» ασκούν ασφυκτικές πιέσεις στον αρχηγό της
αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να δεχθεί και, με τις ψήφους των
δικών του βουλευτών, να επιτευχθεί η αυξημένη πλειοψηφία που αξιώνει το
Σύνταγμα. Πλην, ματαίως. Η Νέα Δημοκρατία, αν και συνυπεύθυνη της
χρεοκοπίας μας, σφυρίζει τώρα ανέμελα, προκειμένου να επανέλθει
αυτοδύναμη στην κυβέρνηση.
Μέσα σ' αυτό το συνταγματικό αδιέξοδο, η κυβέρνηση κατέφυγε στην
καταστρατήγηση των αυστηρών διατάξεων του Συντάγματος. Και, φυσικά,
βρήκε κατανόηση, όχι βεβαίως από τον εμπαιζόμενο ελληνικό λαό, αλλά από
τις λεγόμενες υπερκομματικές «αρχές και εξουσίες». Ολοι τους, από κοινού
(εθνικού!) ενδιαφέροντος ορμώμενοι, δέχθηκαν ως συνταγματικώς άψογη τη
διαδικασία νομιμοποίησης των εντολών της τρόικας και των ελεγκτών της,
και ειδικότερα τη θεσμοθέτηση των όρων της δανειακής σύμβασης από τη
Βουλή με την απλή πλειοψηφία των 151, μολονότι πρόκειται για την πιο
κραυγαλέα καταστρατήγηση της συνταγματικής νομιμότητας.
Εδώ λοιπόν εντάσσεται η ανοιχτή πληγή της τραυματισμένης έννομης
τάξης, καθώς ο -κατά τα άλλα- αξιότιμος κ. Πρόεδρος της θλιβερής
Δημοκρατίας μας, όπως επίσης οι κυρίες και οι κύριοι, στην κρίση των
οποίων έκανε το λάθος και προσέφυγε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, δεν
κατόρθωσαν να αντιληφθούν την κραυγαλέα και προκλητική παρουσία των
ελεγκτών της τρόικας μέσα στα υπουργεία μήτε άκουσαν τον καταιγισμό των
πιεστικών δηλώσεων των Ευρωπαίων «εταίρων μας», και πολύ περισσότερο δεν
αντιλήφθηκαν τους εκβιασμούς που ασκήθηκαν και εξακολουθούν να
ασκούνται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να
καμφθεί και να ενδώσει, ώστε να προσθέσει τις απαραίτητες ψήφους του
δικού του κόμματος για την επικύρωση των δανειακών συμβάσεων. Ολος αυτός
ο διεθνής διασυρμός της συνταγματικής νομιμότητας του θλιβερού τόπου
μας αγνοήθηκε, προδήλως... για τη σωτηρία της έρμης της Πατρίδας!
Και τώρα, τι θα γίνει; Ακούω συχνά το ερώτημα, το οποίο για
μένα, παιδί της χιτλερικής κατοχής, είναι κούφια φούσκα φρέσκου αέρα!
Εκείνη την εποχή πεινάσαμε. Είπαμε κυριολεκτικώς το «ψωμί - ψωμάκι», ενώ
θλιβερές, όπως και τώρα, κυβερνήσεις προθύμως υπέγραφαν συμφωνίες που
τους υπαγόρευαν οι απεχθείς κατακτητές. Ετσι υπέγραψαν τη σύμβαση του
αναγκαστικού δανείου για τα έξοδα διαβίωσης των κατοχικών στρατευμάτων.
Ενα αναγκαστικό δάνειο, του οποίου την απόδοση καμιά ελληνική κυβέρνηση
δεν τόλμησε να αξιώσει μετά το τέλος του πολέμου. Ομοια όπως καμιά
ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να ζητήσει τις οφειλόμενες αποζημιώσεις
για τις χαμένες ζωές αθώων, που σφαγιάσθηκαν από τους γονείς των
σημερινών δανειστών μας.
29-6-2011