Σε απόγνωση το σύστημα εξουσίας ....

  

Σε απόγνωση το σύστημα εξουσίας

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ 

Από ορισμένα σήματα που εκπέμπει το σύστημα εξουσίας καταλαβαίνεις πότε αισθάνεται απειλούμενο.

Η χρήση παραδειγμάτων από το παρελθόν, η βολική ερμηνεία τους και η προσπάθεια να προσαρμοστούν στη συγκυρία είναι ένα κλασικό κόλπο. Τις τελευταίες μέρες σε δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση επιχείρησε να αξιοποιήσει πλευρές της σύγχρονης ιστορίας προκειμένου να συσπειρώσει το στράτευμα πειθαναγκάζοντάς το και να αποτρέψει την εκδήλωση φυγόκεντρων τάσεων.

Ξαφνικά υπουργοί και στελέχη της κυβερνητικής παράταξης θυμήθηκαν την αποστασία του 1965 και άρχισαν να την προβάλουν σαν μπαμπούλα προκειμένου να καταγγείλουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι είτε παραιτήθηκαν είτε σκέφτονταν να υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους, ενώ στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπήρχε και η υποψία ότι ορισμένοι θα έθεταν θέμα πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Επειδή όμως αποστασία χωρίς χρηματισμό από σκοτεινά κέντρα είναι σαν τη σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, κυκλοφόρησε και η άποψη ότι η κίνηση καθοδηγείται από τα διαπλεκόμενα τα οποία έχουν εκπονήσει σχέδιο ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης. Το σύνδρομο της αποστασίας είναι στο DNA του ΠΑΣΟΚ, ανήκει στην ιδρυτική μυθολογία του και περνάει από γενιά σε γενιά. Το είχε αξιοποιήσει ουκ ολίγες φορές και ο ιδρυτής του κόμματος. Κυρίως σε περιόδους που ο χαρισματικός οίστρος του δεν μπορούσε να διασκεδάσει τους συμβιβασμούς και να καλύψει το κενό από τη διάψευση των προσδοκιών.

Μάλιστα σε μία περίπτωση ως αρχισυνωμότες είχαν στιγματιστεί ο Κ. Σημίτης και ο αείμνηστος Γ. Αλευράς, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι ήθελαν να συγκροτήσουν «κεντροδεξιό κόμμα» για να θέσουν εκποδών τον αρχηγό! Και τότε και τώρα προσφέρθηκαν πολλοί να υποστηρίξουν τη δηλητηριώδη ψιθυρολογία. Και τότε και τώρα η πραγματικότητα δεν επιβεβαίωσε τις πυώδεις αφηγήσεις.

Την Τρίτη στη συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ο αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος θεώρησε σκόπιμο να επαναφέρει στο προσκήνιο μια ξεχασμένη ανάλυση του κόμματός του, σύμφωνα με την οποία η χώρα γνώρισε την πραγματική δημοκρατία το 1981 όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές. Είναι μια παραλλαγή της θέσης του Α. Παπανδρέου, ο οποίος το 1974, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, είχε μιλήσει για «αλλαγή ΝΑΤΟϊκής φρουράς».

Υπήρχε λόγος να το κάνει αυτό ο κ. Πάγκαλος σε μια στιγμή που ο πρωθυπουργός προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τον ελληνικό λαό και τα κόμματα ότι τα περί συναίνεσης που διακηρύσσει τα εννοεί; Εχουμε να κάνουμε με τη γνωστή πολωτική τακτική Πάγκαλου; Από πρώτη ματιά φαίνεται πως έτσι είναι, ότι δηλαδή ο κ. Πάγκαλος κινήθηκε στη συνηθισμένη εριστική και αντισυμβατική γραμμή του. Αν όμως δίπλα στην ιστορική αναδρομή που έκανε, τοποθετήσουμε τις καταγγελίες που εκτόξευσε εναντίον των εταιρειών μέτρησης (τώρα που τα γκάλοπ δείχνουν τη Ν.Δ. μπροστά), οι οποίες έχουν αιμομικτικές σχέσεις με μέσα ενημέρωσης, τα οποία ελέγχονται από μεγάλα συμφέροντα που συναλλάσσονται με το Δημόσιο, τότε θα έχουμε μπροστά μας όλους τους κρίκους της αλυσίδας: τη δεξιά, τους δημοσκόπους, τη μιντιοκρατία, τη διαπλοκή. Μ' άλλα λόγια τους συνήθεις υπόπτους που αενάως βυσσοδομούν.

Παραδόξως από τη συγκεκριμένη αφήγηση του αντιπροέδρου απουσίαζε ο προσφιλής στόχος του, η αριστερά. Ισως γιατί δεν είναι της ώρας. Ισως γιατί αυτό που προέχει είναι να χαραχθούν, έστω και ρητορικώς, ξανά τα σύνορα ανάμεσα στη δεξιά και την αντιδεξιά τα οποία έχουν γκρεμιστεί λόγω της ακολουθούμενης πολιτικής και βεβαίως να δαιμονοποιηθούν οι εξωθεσμικοί παράγοντες, οι οποίοι αποπειρώνται να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό ερήμην των πολιτών.

Η επιδίωξη είναι να ενισχυθεί το φρόνημα των οπαδών, το οποίο έχει καταρρακωθεί, και φυσικά να κατασκευαστούν οι εχθροί του κινήματος. Ο κ. Πάγκαλος προφανώς θυμάται, από την ένταξή του στο κομμουνιστικό κίνημα, τις διδαχές του Λένιν για την αξία που έχει η σαφής οριοθέτηση του αντιπάλου και ασφαλώς έχει διαβάσει «τον Λένιν της μπουρζουαζίας», Καρλ Σμιτ, ο οποίος έλεγε ότι «αλίμονο σε όποιον δεν έχει εχθρό, γιατί εγώ θα είμαι ο εχθρός σου τη Μέρα της Κρίσης» (Jan-Werner-Muller «Ενας επικίνδυνος νους» εκδόσεις «Πόλις»).

Στις θεωρίες συνωμοσίας καταφεύγουν οι εξουσίες που νιώθουν αδύναμες γιατί έχουν χάσει τα ερείσματά τους και επιχειρούν να χειραγωγήσουν το κομματικό ακροατήριο επισείοντας φανταστικούς κινδύνους. Στην παρούσα φάση όμως παρασύρονται μόνον οι φανατικοί και οι αφελείς. Αλλά κι αυτοί λιγοστεύουν. Σ' ό,τι αφορά τους εχθρούς της κυβέρνησης, αυτοί είναι πολλοί, ανάμεσά τους και το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.

 

'' Ελευθεροτυπία ''

26 Ιουνίου 2011