Εάν αυτό είναι η δημοκρατία...

Του Παντελή Μπουκάλα

Ενα από τα εξαιρετικά βιβλία του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα Πρίμο Λέβι, που έζησε τον εφιάλτη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, έχει τον τίτλο «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», αν είναι δηλαδή ένα ψυχρό κτήνος που εξοντώνει μαζικά και με τη συνδρομή της επιστήμης ομοίους του απλώς επειδή τυχαίνει να είναι άλλης φυλής, «τιποτένιας». Οσα συμβαίνουν στην Ελληνική Νομαρχία ενάμιση χρόνο τώρα καθιστούν υποχρεωτική κάποια προσαρμογή του τίτλου, ώστε να ταιριάζει με όσα υφιστάμεθα: «Εάν αυτό είναι η δημοκρατία», λοιπόν. Αυτό είναι πια το δικό μας ερώτημα, η αγωνία, ο φόβος.
Γιατί πια δεν μιλάμε απλώς για μια δημοκρατία που έχασε πολύ από το νόημά της ποδηγετημένη από μια κάστα αυτονομιμοποιούμενων επαγγελματιών της πολιτικής και από εξωθεσμικά ημεδαπά κέντρα. Μιλάμε για τη μετατροπή μιας χώρας ολόκληρης σε επαρχία μιας οικονομικής παρά πολιτικής αυτοκρατορίας, η οποία, με τη σειρά της, είναι αιχμάλωτη διαφόρων επενδυτικών οίκων και οίκων αξιολόγησης με τερατώδη δύναμη και αδιαφανείς ορέξεις. Η επαρχία μας, δηλαδή η Ελλάδα, σαν αιχμάλωτη αιχμαλώτων, είναι διπλά αιχμάλωτη. Και ασφυκτιά πορευόμενη από τον έναν εκβιασμό στον άλλον, χειραγωγημένη, απαξιωμένη, περιφρονημένη. Η ταχύτητα με την οποία από το καθησυχαστικό «έχει κλειδώσει η πέμπτη δόση» πέφτουμε στο εκφοβιστικό «παίζεται η δόση» κι από κει στο τρομοκρατικό «μάλλον δεν θα δοθεί, οπότε θα χρεοκοπήσουμε» (οπότε δηλαδή θα χρειαστεί η επιστράτευση των τεθωρακισμένων προς προστασία των τραπεζών, όπως προφήτεψε ο πάντοτε μετρημένος κ. Πάγκαλος), αλλά και από το απειλητικό «το Μεσοπρόθεσμο είναι προϋπόθεση» στο ηρεμιστικό «μα φυσικά και δεν είναι» προκαλεί ίλιγγο και διαλύει και τα απομεινάρια της λογικής. Ο πολίτης, όσο ενημερωμένος, αδυνατεί να εντάξει σε συνεκτικό σενάριο όσα τον βομβαρδίζουν. Και βλέποντας το πολιτικό σύστημα να αδιαφορεί για τις λαϊκές αντιδράσεις, παρά την ένταση, τη διάρκεια και τον αυθόρμητο χαρακτήρα τους, δηλητηριάζεται από την αίσθηση της ματαιότητας.
Η ίδια ακριβώς αίσθηση δηλητηριάζει όσους βουλευτές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η συνείδησή τους δεν είναι δοτή, ένα δώρο που τους κάνει μια στο τόσο ο ηγεμόνας και οι επίκουροί του. Ορισμένοι εξ αυτών διαμαρτύρονται. Αν, λοιπόν, υπήρχε ανάγκη να υποδείξει κάποιος το επιτύμβιο επίγραμμα της ακυρωμένης δημοκρατίας μας, ίσως το εντόπιζε στη δήλωση βουλευτή του ΠΑΣΟΚ: «Πήραμε κάποιες αποφάσεις για το Μεσοπρόθεσμο, πήγε ο κ. Βενιζέλος στην τρόικα και του τις απέρριψε. Εφόσον η τρόικα θέλει να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, ας έρθει να κυβερνήσει. Εγώ όμως δεν έχω λόγο ύπαρξης στο Κοινοβούλιο». Αλλά το πιο λιτό επιτύμβιο μιας χώρας που υπήρξε αυτεξούσια το χρωστάμε (μαζί με την ευγνωμοσύνη μας) στον κ. Παπανδρέου. Πρόκειται για κείνο το «Αϊ στο καλό» που είπε στη Βουλή, αναφερόμενος στις μέχρι προσβολής αφόρητες πιέσεις των τροϊκανών.