ας βρουν οι λέξεις το κόστος τους...
(1)
ας βρουν οι λέξεις το κόστος τους...
![]()
Οσον εμείς θα παλεύουμε μέσα στην κρίση, με τους ανέργους να γίνονται περισσότεροι απ' τους εργαζόμενους με τα κινέζικα μεροκάματα και τους κανιβαλικούς φόρους να μας πνίγουν, άλλη νέα κρίση, διεθνής, έρχεται. Ερχεται σαν τσουνάμι -όλοι τη βλέπουν, αλλά απ' τους ταγούς ουδείς ενδιαφέρεται να δει πέρα απ' τη μύτη του ή έστω απ' το ράμφος του (αναλόγως τι είδους αρπαχτικό είναι). Οι μισοί πλουτίζουν απ' τη λιτότητα που επιβάλλουν σε εκατομμύρια πολίτες και οι άλλοι μισοί από μιαν ανάπτυξη που τρώει τα παιδιά της...
Ο καπιταλισμός ο ίδιος είναι οι αλληλοδιάδοχες κρίσεις του, αλλά όσον εμείς πνιγόμαστε μέσα στην τρέχουσα κρίση, νέα κρίση έρχεται...
Αντιγράφω:
«(...) Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, αυξάνονται αυτοί που απαιτούν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή της στην τριτοκοσμική κόλαση, όπου και ανήκει. (...)
Η Ελλάδα δεν είναι τέλεια. Πράγματι οι πολιτικοί της είναι ως επί το πλείστον διεφθαρμένοι, άχρηστοι και τεμπέληδες. (...) Ομως πρέπει να θυμηθούμε και την ιστορία. (...) Το 1941 μόνον ένα έθνος υποστήριζε τη Βρετανία εναντίον των Ναζί. Οχι η Αμερική. Η Ελλάδα! Που είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της από τους Τούρκους το 1821. (...)
Τη διετία 1942-43 περισσότεροι από 300.000 έλληνες πολίτες έχασαν τη ζωή τους, (...) το 1944 η ελληνική οικονομία ήταν κατεστραμμένη, ο πλούτος του έθνους είχε λεηλατηθεί. Εκατομμύρια Ελληνες πείνασαν. (...) Στη συνέχεια μην ξεχνάμε τον εμφύλιο πόλεμο. Υστερα τη χούντα. (...)
Μεγάλη ιστορία σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!
(...) Μπορεί να μη δέχεστε ότι η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, μπορεί όταν βρίσκεστε στη χώρα να εκπλήσσεστε απ' τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κλασική Αθήνα και τη σύγχρονη χαοτική πόλη, (...) μην ξεχνάτε όμως ότι η Ελλάδα αντιστάθηκε στον Χίτλερ, καθυστερώντας τον να εισβάλει στη Ρωσία. Πρέπει να ευχαριστούμε τους Ελληνες που σήμερα δεν μιλάμε γερμανικά.
Τους χρωστάμε περισσότερα απ' όσα μας χρωστάνε»...
Μάικλ Χάνλον στην «Ντέυλυ Μαίηλ». (*)
![]()
Αν όλα αυτά τα παραπάνω τα είχε γράψει έλληνας, θα έπεφταν πάνω του να τον κατασπαράξουν χαρακτηρίζοντάς τον ελληνάρα, κομπλεξικό και γραφικόν, όλοι
αυτοί οι γραικύλοι, που δίκην εκσυγχρονιστή, προχώ και ιμιτασιόν αριστερού, τρομοκρατούν ιδεολογικώς χρόνια τώρα τους Ελληνες, υποσκάπτοντας το ηθικό τους και τον αυτοσεβασμό τους, ώστε, ραγιάδες ξανά, να σκύβουν το κεφάλι.
Χρόνια τώρα οι απλοί άνθρωποι κατηγορούνται απ' αυτά τα αργυρώνητα σκυλιά της προπαγάνδας ότι είναι «λαϊκιστές», ότι είναι «ρατσιστές», ότι είναι «μπασκλάς», ότι πιστεύουν πως είναι «έθνος ανάδελφο», «λαός περιούσιος» κι άλλες τέτοιες συκοφαντίες.
Οχι πως δεν υπάρχουν τέτοιοι, αλλά το κόλπο γνωστό: παίρνεις το μικρό υπαρκτό ποσοστό και το γενικεύεις σε καθολικό χαρακτηριστικό. Και κάνεις δουλειά σου...
Αλητεία; ναι, αλλά καλοπληρωμένη (και εις χρήμα και εις είδος, καριέρες και τα συναφή). Γκαιμπελισμός; βεβαίως! και μάλιστα αποδοτικός.
Για πολλά χρόνια πολλοί πολίτες έσκυψαν το κεφάλι σε αυτήν την ιδεολογική τρομοκρατία κι άρχισαν να τρώνε σβερκάδες και καρπαζιές, ενώ ταυτοχρόνως αναρωτιούνταν μέσα τους μήπως το άξιζαν, μήπως ήταν όντως παιδιά κατώτερων θεών,
που έζησαν πριν από την εποχή του Καρλομάγνου. Βαλκάνιοι δηλαδή που δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ Ευρωπαίοι! -όμως! τα ψέματα τελείωσαν!
Οποιον πονηρό σάς κατηγορήσει για λαϊκισμό, περάστε τον απ' το κόσκινο. Ποιος είναι και γιατί το λέει;
Οποιον σας συκοφαντήσει ότι νοιώθετε «περιούσιος λαός» ή «έθνος ανάδελφον» ζητήστε του να σας το αποδείξει!
......................................
Γιατί δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τις Γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις; Διότι οι τρομοκράτες μάς έχουν κάνει να φοβόμαστε ότι θα θεωρηθούμε γραφικοί.
Κι όμως, σύμφωνα με τον οικονομολόγο (και σύμβουλο της Γαλλικής Προεδρίας) κ. Ζακ Ντεπλά, το πολεμικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα ανέρχεται στα 575 δισ. ευρώ. Στο ίδιο σχετικά ύψος το προσδιορίζουν κι άλλες πηγές (Μελέτη Μανώλη Γλέζου) αλλά και άλλες και άλλες...
Τώρα, επ' αυτού του θέματος έχει καταθέσει ερώτηση ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης -πιστεύετε ότι δεν θα προσπαθήσει η γνωστή χρυσή ορδή από τα ΜΜΕ να τον βγάλει «γραφικό;»
Ομως τα ψέματα τελείωσαν. Καιρός για αλήθειες -και αγώνες για την αλήθεια...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 27.VI.2011
''Ελευθεροτυπία''
27 Ιουνίου 2011
(2)
(*) Five hundred years of foreign rule, followed by a century of war and atrocities...
is it any surprise that the Greek economy today is in crisis?
By Michael Hanlon
Last updated at 8:05 AM
on 21st June 2011
Greece, everyone increasingly seems to agree, is a basket case. As its economic crisis deepens, politicians and pundits are queuing up to demand its expulsion from the Euro, even the EU itself, and let this nation of work-shy orientalist scroungers, whingers and layabouts go to the third-world hell where it belongs.
There is an alternative view. Greece is not perfect. Its politicians have indeed been corrupt, useless and lazy. But having lived in the country for a short time in the 1980s and having got to know a little of its people and history, I can see another side of Greece that needs to be taken into account – one which makes the current wave of hostility seem laughably unfair.
First, some history – not ancient history, of which Greece has aplenty, but the more recent, relevant stuff of which it has, sadly, rather too much as well.
Greek riot police officers throw tear gas as they chase protesters during clashes in Athens last week
By early 1941 only one major nation still stood free, shoulder to shoulder with the British Empire and actively fighting against the Nazis. That country was not America, which was still sitting on the fence, nor the USSR, which was still on the wrong side, but Greece – a country parts of which, remember, had only won their independence from the Turks in the 1920s.
When Mussolini invaded in 1940 his large, organised and hi-tech Italian army was soundly thrashed by the Greeks, whose soldiers may have been poorly equipped (they actually had no tanks at all and only a few ancient aircraft) but fought like dragons.
This was the first Allied victory in the War, and was hugely damaging to Axis morale – so much so that some historians argue that the Greeks gave Hitler pause for thought in his plans to invade the USSR. Nobody derided Greece as a nation of feckless layabouts then; as Churchill said, 'Hence we will not say that Greeks fight like heroes, but that heroes fight like Greeks.'
Greece was, in the end, invaded by the Wehrmacht. And this is where things get really nasty. The behaviour of occupied nations and their peoples during WW2 remains hugely controversial. Who collaborated and to what degree, who protected ‘their’ Jews, whose resistance was most effective – these are questions that are open sores in the European psyche to this day and will keep historians busy for centuries.
What is not controversial is that Greece put up fiercer resistance to Nazi occupation than just about anywhere else, and paid a terrible price.
Throughout the War, groups of Andartes (resistance fighters) ambushed German supply lines, killed and captured senior Nazi and Italian commanders and generally made life hell for the occupiers.
When they could, the Germans exacted a terrible revenge – go to the village of Kandanos in western Crete and you can see the plaque in memory of the massacre that took place after one well-executed resistance operation.
Greek resistance, notably matched by that put up by anti-fascist partisans from Bulgaria and Yugoslavia to the north, was fierce, unrelenting and well-organised across all classes of society from the clergy to the aristocracy to the humblest peasants.
Greek collaboration certainly existed, but to a far lesser extent than was seen in just about any other occupied European country.
Some 300,000 civilians died in Athens alone during the years 1942-43; in the occupation, between 5 per cent and 10 per cent of the entire Greek civilian population perished, with the bulk of the casualties among the young, economically active classes. More than 80 per cent of Greek Jews were murdered by the Nazis and again these people formed a substantial part of the Greek professional, intellectual and entrepreneurial class.
By 1944, Greek industry was in ruins, the nation’s wealth looted, its fields untilled and its livestock starving; a million people homeless and the economy plundered. Along with Poland and parts of the occupied Soviet Union, Greece can lay claim to have suffered more than any other nation during the conflict.
Then, after Liberation, came a ghastly civil war, which killed another 50,000 and made a million more homeless. Then a brief period of democracy followed by a US-backed military coup and finally, in the 1970s, a democracy again.
That’s a lot of history in a short time. Many individual people will have lived through it all; indeed, a handful may be still alive today. Five hundred years of Turkish rule, followed by a century of war, occupation, atrocities, superpower meddling, self-inflicted misery and coups.
So it is not surprising that the Greek economy today is not in the best of shape.
Last year, two German MPs suggested ‘helpfully’ that Greece might consider selling a couple of its islands to help pay off its debt. I can only imagine how this advice was received by the ancient widows of Crete who, to this day, can remember all too well what happened the last time northern Europeans thought it might be a good idea to grab the Greek archipelago.
You may not buy the line that Greece is the birthplace of Western Civilisation or democracy. You may go there on holiday or business and be struck by the contract between the supposed ordered meritocracy of Classical Athens and the shambolic, corrupt chaos of today’s Hellenes.
World War Two was a long time ago and no one can hark back to past glories or injustices forever. Greece has been borrowing money at German interest rates and not matching it with German productivity and you can hardly blame today’s Germany, or anywhere else for that matter, for today’s Greek woes.
All fair enough. But do not forget that this tiny, relatively poor, rural nation of argumentative monks, shepherds, fishermen and a few intellectuals kept fascism at bay along Europe’s southern flank for a few precious months and, if this really did stop Hitler invading Russia until it was too late for him to win, we may have the Greeks as much as anyone to thank for the fact that we are not speaking German. We owe them more than they us, and let us not forget that.