Τα παιδία παίζει…

(...)
η νεοφώτιστη υπουργός δεν ακούει κανέναν.
Ούτε καν εμφανίζεται στη σύνοδο των πρυτάνεων να υποστηρίξει τις απόψεις της.
(...)



Η τυφλή ορμή των νεοφώτιστων σωτήρων
Αν έχει ένα θεμελιώδες και οριζόντιο χαρακτηριστικό αυτή η κυβέρνηση είναι ότι διέπεται από την ιδεολογία του νεοφώτιστου σωτήρα: πολιτεύτηκε μεν και εξελέγη με το «λεφτά υπάρχουν», αλλά, στην πορεία, ανακάλυψε ότι τελικά ήρθε για να μας σώσει. Και για να εκτελέσει το καθήκον της θα κάνει τα πάντα, δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα και δεν θα κοιτάξει γύρω της. Πέραν όμως ότι το κάνει με τρόπο που συνήθως θυμίζει κάτι μεταξύ αδελφών Μαρξ και Μπένι Χιλ, επειδή αυτό συνιστά ολοκληρωτισμό, ανακύπτουν και ορισμένα άλλα πολύ σοβαρά θέματα.
Η σωτηριολογική προσέγγιση της πολιτικής είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία: από την ώρα που ένα τάγμα πιστών φανατικών αποφασίζει ότι ο στόχος του είναι πάνω απ’ όλα και θα τον πετύχει ό,τι κι αν γίνει χωρίς να κοιτάζει γύρω του, η δημοκρατία τρίζει. Από την ώρα που μια κυβέρνηση αρχίσει να λειτουργεί αντιμετωπίζοντας τους πολίτες και τη χώρα ως «παιδάκια» ή «ανάπηρους» που έχουν ανάγκη από κάποιον να τους ξεπεράσει και να τους καταστείλει για να τους σώσει, το πράγμα γίνεται λίαν επικίνδυνο.
Κι αυτό το βλέπουμε κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το Σύνταγμα: ως τσίχλα που μπορείς να την κολλάς και να την ξεκολλάς, να την τραβάς και να της αλλάζεις το σχήμα όπως επιθυμείς. Το πιο απλό, από τα δεκάδες παραδείγματα σε όλους τους τομείς, είναι η μη αναδρομικότητα των φόρων που, χωρίς να μιλάει κανείς, έχει πάει περίπατο – για να αφήσει κανείς στην άκρη τα δακρυγόνα της «συμμετοχικής δημοκρατίας» του κ. Παπανδρέου, όπως και τις εξαγγελίες του, πριν από έξι μήνες, ότι θα αλλάξει το Σύνταγμα για να μην πωλείται η δημόσια περιουσία! Πριν από έξι μήνες! Και ουδείς τον κρίνει γι' αυτό: ούτε για εκείνη τη σταλινικού τύπου εξαγγελία, ανεφάρμοστη και λανθασμένη πέρα για πέρα, ούτε για την απίθανη πλήρη ανατροπή της στο άλλο άκρο σήμερα...
Το άλλο ζήτημα είναι ότι, όπως πάντοτε συμβαίνει με τους φανατικούς νεοφώτιστους που σώζουν τους υπόλοιπους, είναι ότι στην ορμή τους τα κάνουν μαντάρα: ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα ήταν το απίθανο φιάσκο του μέτρου των αποδείξεων: η δήθεν «επανάσταση» που κατέληξε σε μια επιπλέον μαύρη τρύπα δύο δισ. στον προϋπολογισμό. Την έφεραν, την πήραν πίσω, την άλλαξαν, την ξανάλλαξαν: τα παιδία παίζει…
Με αυτούς τους τρόπους, η κυβέρνηση, επί δύο χρόνια τώρα μας σώζει. Ομως, δύο χρόνια τώρα, το κόστος του δημοσίου όχι μόνον δεν έχει μειωθεί, αλλά έχει αυξηθεί! Δύο χρόνια τώρα, τους είναι αδύνατον να κάνουν το παραμικρό με τη φορολογητέα ύλη – γι' αυτό και εξακολουθούν να αφαιμάζουν τα γνωστά και ανήμπορα θύματα, γι' αυτό και προκαλούν και την οργή της κοινωνίας.
Ετσι «διοικούν» σχεδόν παντού: ποιος δεν θυμάται την κυρία Μπιρμπίλη, ποιος δεν θυμάται τις βόλτες που έκανε επί δύο χρόνια από το ένα υπουργείο στο άλλο η αρμοδιότητα της εμπορικής ναυτιλίας, ποιος δεν θυμάται τα βαθμολόγια του κ. Πάγκαλου και τις καταργήσεις φορέων του δημοσίου που ανέλαβε, ποιος δεν μετράει πόσες φορές τα υπουργεία, ακόμα και αυτό της δημόσιας διοίκησης, άλλαξαν όνομα και ταμπέλες σε αυτά τα δύο χρόνια. Τα παραδείγματα, αμέτρητα.
Τώρα λοιπόν, ο φανατισμός βρήκε νέο λαμπρό πεδίο δόξης: τα πανεπιστήμια. Με έναν απαράδεκτο και πάλι αυταρχισμό, η κυβέρνηση, διά της υπουργού κ. Διαμαντοπούλου, φέρνει έναν νόμο που όχι απλώς δεν βοηθά την πάσχουσα τριτοβάθμια παιδεία, αλλά την τινάζει στον αέρα. Αλλά η νεοφώτιστη υπουργός δεν ακούει κανέναν. Ούτε καν εμφανίζεται στη σύνοδο των πρυτάνεων να υποστηρίξει τις απόψεις της.
Ο νόμος που φέρνει η κυρία Διαμαντοπούλου είναι γεμάτος με επικίνδυνες αυταρχικές ψευτοεξυπνάδες τύπου «αποδείξεων», που δεν αντέχουν στην παραμικρή βάσανο της λογικής: αναλύθηκε πολύ από πολύ σοβαρούς ειδικούς και όποιος είδε αυτές τις αναλύσεις κατάλαβε. Αλλά η κ. Διαμαντοπούλου, ως άλλος ναΐτης μοναχός, επιμένει. Βγάζει τα σπαθιά της και κόβει ό,τι βρει στο διάβα της. Με αλλοπρόσαλλες σαρωτικές επί δικαίων και αδίκων ρυθμίσεις που εξαφανίζουν μεταξύ άλλων τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλεια των πανεπιστημίων, προωθεί ένα σχέδιο επί της ουσίας όχι μόνο λανθασμένο και ανεφάρμοστο, αλλά και βαθύτατα λαϊκιστικό.
Ενα και μόνο σημείο δείχνει το πώς λειτουργεί: συνειδητοποιεί κανείς ότι αντί να τα κάνει πιο ανταγωνιστικά μέσα από τη διοικητική τους μεταρρύθμιση, με τον νόμο της κυρίας Διαμαντοπούλου τα πανεπιστήμια θα ελέγχονται πλέον, σε μεγάλο βαθμό, από τους άσχετους εξωπανεπιστημιακούς τοπικούς παράγοντες των περιοχών τους; Οσο για τους ξένους που θα κρίνουν τους εδώ, αυτός κι αν είναι λαϊκισμός: ποιος ξένος μπορεί να διαμορφώσει γνώμη για το έργο ποιου καθηγητή στην Ελλάδα και με ποιον τρόπο, μέσα στις ώρες που θα κληθεί να ασχοληθεί με την «αξιολόγησή» του; Αστειότητες.
Τα πανεπιστήμια, ή τουλάχιστον, πολλά εξ αυτών, πάσχουν. Γιατί όμως πάσχουν; Εχει σημασία. Επειδή επί τριάντα χρόνια καθόρισαν τη μοίρα τους κάποιοι άλλοι νεοφώτιστοι προπάτορες της κυρίας Διαμαντοπούλου: όλο το κακό στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση ξεκινά από τον περίφημο «νόμο πλαίσιο Κλάδη», με τον οποίο το πρωτοπασόκ διέλυσε την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα, δήθεν για να την κάνει… προοδευτική.
Ε, τα ίδια κάνει τώρα και η κυρία Διαμαντοπούλου από την ανάποδη. Εχει φυσικά ξεχάσει ότι ο λόγος που και η ίδια και οι περισσότεροι συνάδελφοί της υπάρχουν στο σύστημα σήμερα και καθορίζουν τις τύχες μας είναι ακριβώς αυτή η καταστροφική λαϊκιστική πολιτική που επίσης φανατικά υπηρέτησαν και (για να εκδικηθούν άραγε τους «πατέρες» τους – ποιος ξέρει;) που τώρα την εφαρμόζουν από την ανάποδη. Εχει ξεχάσει η κυρία Διαμαντοπούλου ότι, αν δεν είχαν λειτουργήσει έτσι, θα ίσχυε η σοφή ρήση «δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας»…
Για να αλλάξεις τα κακώς κείμενα, δεν χρειάζεσαι κι άλλες μαγκιές, αυταρχισμούς και εξυπνάδες βγάζοντας ανεξέλεγκτα χατζάρες υπό τη σημαία ψεύτικων ιδεολογημάτων. Χρειάζεσαι να κάτσεις να δουλέψεις σοβαρά κι αυτό δεν το κάνουν. Οπως και σε τόσα άλλα, έτσι και στα πανεπιστήμια, έρχονται τώρα να τινάξουν στον αέρα για δεύτερη φορά τα πάντα άκριτα και χωρίς λογική.
Τότε, εκμεταλλεύτηκαν την καραμέλα της «αλλαγής». Σήμερα, για να μαζέψουν το κατάντημα που εκείνη η καραμέλα έφερε, εκμεταλλεύονται την ανάγκη της «σωτηρίας». Η προσέγγιση είναι η αντίστροφη, αλλά το αποτέλεσμα, φυσικά, θα είναι το ίδιο…

Γεώργιος Π. Μαλούχος
7-7-2011


(Οι''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger'')