Αγανακτισμένη μεσαία τάξη ...
Αγανακτισμένη μεσαία τάξη
Ακούω και διαβάζω συχνά μια πολεμική για τους Έλληνες Πολίτες που έχουν βγει ειρηνικά στις πλατείες και συνήθως αποκαλούνται Αγανακτισμένοι. Ακούω ότι δήθεν δεν έχουν συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, ότι δήθεν είναι μπαχαλάκηδες, ότι δήθεν είναι αντιευρωπαϊστές. Ακόμα άκουσα ότι [sic: όλοι] οι Αγανακτισμένοι επιθυμούν να αθετήσει η Ελλάδα τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές. Πάνω-κάτω ίσως αυτό να σκέφτονται οι κατακριτές τους ότι είναι κάτι σαν το Selective Default που συζητούν οι πολιτικοί σήμερα, και ήδη εφαρμόζουν απέναντι στους Έλληνες Πολίτες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις εδώ και δυο χρόνια. Εικάζεται επίσης πως θέλουν, λέει, να συνεχίσει η ασυδοσία και η σπατάλη στο δημόσιο! Τα θύματα της σπατάλης δηλαδή διαδηλώνουν για να διασφαλίσουν ότι θα συνεχιστεί το ξεπουπούλιασμά τους! Γράφεται ότι επιθυμούν να αποστασιοποιηθεί η Ελλάδα από την Τρόικα και τους διεθνείς δανειστές μας, να ξαναγυρίσουμε στη Δραχμή, και πόσα άλλα ευτράπελα.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, για κάθε περιθωριακή άποψη που αεροβατεί και βρίσκει έναυσμα σε κάποιο από τα πολυποίκιλα πανό που αναρτά όποιος του έρθει επιφοίτηση, στο χώρο της Πλατείας Συντάγματος, αυτόματα και βολικά ενοχοποιείται το σύνολο των εκατοντάδων χιλιάδων διαμαρτυρόμενων Πολιτών που σηκώθηκε από τους καναπέδες και βγήκε έξω να διαδηλώσει την αντίθεσή του στη μηδενιστική πολιτική της αυτοκαταστροφής που μας εξώθησε τα τελευταία δύο χρόνια το πολιτικό κατεστημένο.
Παπούτσια!!!
Μίλησα λοιπόν με κόσμο στις λίγες Κυριακές που κατάφερα και κατέβηκα στην Πλατεία, με ανθρώπους που ήταν εκεί. Ήταν άνθρωποι της μεσαίας τάξης, οι περισσότεροι ανάμεσα στα 30 και τα 50. Σχεδόν όλοι ήταν ανήσυχοι για την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονταν ως Πολίτες αυτής της Χώρας από την κυβερνητική πολιτική. Ήταν άνθρωποι που ανησυχούσαν για το που οδηγεί το ανθρωποκυνηγητό του ιδιωτικού τομέα, άνθρωποι που είδαν μεμιάς να ανοίγει κάτω από τα πόδια τους μια κρυφή καταπακτή που καταβαραθρώνει τη μεσαία τάξη στο κενό.
Οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στις πλατείες σε όλη τη χώρα δεν είναι μόνο Αγανακτισμένοι. Είναι αποσβολωμένοι από την πρωτοφανή αγριότητα με την οποία επιχειρείται η ραγδαία περιθωριοποίησή τους και η βασσαλοποίησή τους από το πολιτικό καθεστώς. Είναι απεγνωσμένοι από την ελαφρότητα με την οποία η μηδενιστική κυβέρνηση του λούμπεν Μνημονίου (δηλ. αυτού που καταστρατηγείται) παρέλαβε μια κατάσταση με όντως μεγάλα ελλείμματα, αλλά με μια καθημερινότητα εντός των ορίων του φυσιολογικού και του διαχειρίσιμου, και με μερικές μαγικές κινήσεις και χαριποτερισμούς των κυβερνώντων, την μετέτρεψε στην κόλαση του Δάντη.
Ο κόσμος έχει σαστίσει με την κυβέρνηση που φωνάζοντας σε όποιον είχε αυτιά για να ακούσει ότι η Ελλάδα είναι ο “Τιτανικός”, που αύξησε από τις τρεις μέρες στις δέκα μέρες τη διαπραγμάτευση των Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου για να διευκολύνει την κερδοσκοπία που ανέβασε τα spreads, που εξευτέλισε τον Λαό που της εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση αποκαλώντας τον “διεφθαρμένο” σε διεθνή φόρα, που προσπάθησε να συνενοχοποιήσει τους Πολίτες για τις λεηλασίες του διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού κατεστημένου των τελευταίων 35 ετών ότι “μαζί τα φάγαμε”, και που τελικά στράφηκε εναντίον της ιδιοκτησίας της μεσαίας τάξης αντί να βάλει τάξη στη σπατάλη και τα κακώς κείμενα όπως είχε συμφωνήσει στο Μνημόνιο με τους διεθνείς δανειστές μας!
Μια κυβέρνηση που ουσιαστικά σφετερίστηκε τη λαϊκή εντολή λέγοντας ότι “λεφτά υπάρχουν” ενώ γνώριζε ότι αυτό ήταν ψέμα. Μια κυβέρνηση που εξαπέλυσε τη μεγαλύτερη φορολεηλασία εναντίον ενός ελεύθερου λαού, στα χρονικά των Δημοκρατικών κρατών. Μια κυβέρνηση που παρουσίαζε εικονικούς μονόδρομους και ψευδή αδιέξοδα σε κάθε της κίνηση για να δικαιολογήσει τον ολοκληρωτισμό και μονόπλευρη οπτική των πεπραγμένων της. Μια κυβέρνηση που ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο δύο μόλις βδομάδες πριν για να αποφύγει τη χρεοκοπία, και σήμερα συζητάει την ίδια τη χρεοκοπία που κόπτονταν να αποφύγουν πριν δεκαπέντε μέρες με λούμπεν φραστικές κομψότητες της μορφής “Selective Default”.
Ο κόσμος στις πλατείες δεν έχει να προτείνει εναλλακτικές λύσεις διότι δεν είναι η δουλειά του να τις προτείνει. Αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών, που επιλέγουν όμως να συνεχίσουν την παρασιτική λειτουργία του κράτους με τίμημα την καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης. Το αρχικό Μνημόνιο ήδη έχει συγκεκριμενοποιήσει τις θεσμικές αλλαγές που πρέπει να υλοποιηθούν να έρθει η χώρα σε τάξη. Καμία πρόταση δεν χρειάζεται να κάνει κανείς, που να μην έχει ήδη προβλεφθεί από το αρχικό Μνημόνιο, που όμως αποτρέπει τους κυβερνώντες από τη φορολεηλασία που έχουν με μανία επιδοθεί, και τους προτρέπει σε απελευθέρωση της αγοράς από τις στρεβλώσεις, μείωση της γραφειοκρατίας, πάταξη της διαφθοράς, μείωση του κρατισμού και διόρθωσης της ανισονομίας.
Ο κόσμος στις πλατείες θέλει να δει να αποδίδεται δικαιοσύνη για τη λεηλασία που έχει υποστεί ο Έλληνας φορολογούμενος τα τελευταία 30 χρόνια από την κάθε Siemens των φερέσχνων, των πολιτικών λαδωμάτων και του C4i, δικαιοσύνη για την κάθε Ferrostahl με τα ελαττωματικά υποβρύχια, δικαιοσύνη για την λεηλασία του ΧΑΑ, δικαιοσύνη για τις “Αγορές των Αιώνων”, δικαιοσύνη για τα βαγόνια λάθος μέγεθος που αγοράστηκαν και πληρώθηκαν στο ακέραιο μαζί με τις μίζες τους, δικαιοσύνη για την παρακολούθηση των τηλεφώνων του ίδιου του τέως πρωθυπουργού, δικαιοσύνη για την κλοπή Ελληνικής γης από συμμορίες μοναχών και πολιτικών, δικαιοσύνη για το δάχτυλο που κουνούσε στον Ελληνικό Λαό από το βήμα της βουλής ο κάθε αναίσχυντος βουλευτής, δικαιοσύνη για όλες τις κλοπές και σφετερισμούς δημοσίου πλούτου που επιδίδονταν για δεκαετίες οι “ευγενείς” και επώνυμοι λαθρέμποροι, φοροκλέφτες, απατεώνες, μιζαδόροι, λαμόγια και βαμπίρ του μόχθου του Έλληνα.
Όχι λοιπόν κύριοι, δεν είναι δουλειά των Αγανακτισμένων να προτείνουν τις πολιτικές λύσεις που θα οδηγήσουν ξανά τη χώρα στην κανονικότητα. Είναι όμως η δουλειά τους να διαμαρτύρονται για τον εξανδραποδισμό της μεσαίας τάξης μέσα από την καταπακτή της εξαθλίωσης που τους επιφύλαξε το πολιτικό κατεστημένο της παρασιτικής κομματοκρατίας.
Ενόσω οι απατεώνες των εκατομμυρίων και των δισεκατομμυρίων επιχαίρουν ελεύθεροι και ανενόχλητοι για την οικονομική καταδίκη μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων, οι Έλληνες απειλούνται με φυλάκιση για χρέη προς το δημόσιο της τάξεως των 5000 ευρώ! Οποία αλαζονεία! Οποία μικρόνοια να σπρώχνει μια ομάδα αδίστακτων ανθρώπων με εξουσία ολόκληρη τη μεσαία τάξη της Ελλάδος στον αφανισμό, ενόσω καρπώνεται τα λάφυρα της απάτης και της ατιμωρησίας! Οποία διαστροφή επινόησε την ανισονομία και την φίμωση των Δικαστών με αντινομία, και την έκανε και πράξη!
Κάποιοι ιθύνοντες προφανώς ανησύχησαν για αυτή την ειρηνική διαμαρτυρία, και με πρόφαση τους γνωστούς-αγνώστους 200 μπαχαλάκηδες (που αρκούσε μια μεθοδική κίνηση των αστυνομικών για να τους συλλάβουν όλους σε μισή ώρα), εξαπέλυσαν στις 29 Ιουνίου την μεγαλύτερη ρίψη ασφυξιογόνων χημικών που έχει γίνει ποτέ ενάντια σε άοπλους πολίτες. Τεσσάρων τόνων τοξίνες λένε κάποιοι που γνωρίζουν, ότι εξαπέλυσε το οργουελικής μετονομασίας Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Οι πολιτικοί νάνοι που εξαπέλυσαν αυτή την ανάλγητη επίθεση κατά των συνταγματικά κατοχυρωμένων διαμαρτυρόμενων χαίρουν την κάλυψη και επιβράβευση της πολιτικής ηγεσίας. Ακόμα και η Διεθνής Αμνηστία επενέβη για αυτή την αισχύνη των καθεστωτικών ανθελλήνων.
Όποιος κάνει πως δεν κατάλαβε τι σημαίνουν τα συχνά αντικρουόμενα λεγόμενα των ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγματος, ας δει τον κοινό παρονομαστή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Ο κόσμος απαιτεί Δικαιοσύνη και Ισονομία. Ο κόσμος στις πλατείες δεν σηκώθηκε από τον καναπέ για να διεκδικήσει μια θεσούλα για τον ίδιο ή για το παιδί του από κάποιο πολιτικό. Αυτά γίνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των πολιτικών γραφείων. Ο κόσμος στις πλατείες διεκδικεί την επιστροφή της Δικαιοσύνης στη Χώρα μας. Ίσως με άλλες λέξεις ο καθένας, ίσως με άλλα ρούχα, άλλα μαλλιά και άλλες αφορμές. Όμως σταθερό και πανομοιότυπο μοτίβο μέσα σε όλες τις επιμέρους διαμαρτυρίες των Ελλήνων στις πλατείες και τους δρόμους, είναι η επιστροφή του υπέρτατου αγαθού της Δικαιοσύνης στην πολύπαθη και βαφτισμένη με αίμα Ελλήνων Δημοκρατία μας.
Όποιος θέλει να βρει αφορμές να ψέξει τους Αγανακτισμένους, είμαι βέβαιος ότι θα προφασιστεί κάποιο μακρυμάλλη πιτσιρικά που λέει κάτι ακραίο και ανεδαφικό, για να απορρίψει συλλήβδην την διαμαρτυρία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων για την ανελέητα βίαιη οικονομική (και όχι μόνον) επίθεση που δέχεται από το καθεστώς η μεσαία τάξη. Αυτό που όμως δεν θα βρει, είναι κάποιο υποκατάστατο για τον καταλυτικό ρόλο που με βεβαιότητα θα παίξει η Πλατεία της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2011 στα πολιτικά τεκταινόμενα της επόμενης εικοσαετίας.
Άγης Βερούτης
Επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια