Ας μη βιαστούμε να κρίνουμε την καμαριέρα ...

(...)

Καθώς η υπόθεση Στρος - Καν φαινομενικά αποσυντίθεται, και ο ίδιος απολαμβάνει την πολιτική του αναγέννηση, αναρωτιέμαι:

μια σεξουαλική περίπτυξη μεταξύ ενός ισχυρού και πλούσιου άνδρα και μιας απένταρης Δυτικο-αφρικανής καθαρίστριας δεν είναι από μόνη της μια χυδαία κατάχρηση εξουσίας;

(...)  

 Ας μη βιαστούμε να κρίνουμε την καμαριέρα

Mike McGovern (*)

ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Οι αποκαλύψεις για την καμαριέρα, η οποία κατήγγειλε τον Ντομινίκ Στρος-Καν για σεξουαλική επίθεση, υπονοούν ότι δηλωσε ψευδώς ότι είχε πεσει θύμα βιασμού στην πατρίδα της για να λάβει πολιτικό άσυλο, ότι «πείραξε» την φορολόγική της δήλωση, ότι είχε σχέσεις με άτομα που έχουν εγκληματικό παρελθόν, ότι είχε ανεξήγητες καταθέσεις στον τραπεζικό της λογαριασμό και ότι αλλαξε δυό φορές το ιστορικό του βιασμού που κατέθεσε στους ερευνητές. Ωστόσο, αυτοί που βιάζονται να την κρίνουν, θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τους την συνολική εικόνα.

 Republic of Guinea

Η κατήγορος του κυρίου Στρος - Καν είναι από τη Γουινέα. Από εκεί ήταν και ο Αμαντού Ντιάλο, ο μικροπωλητής που πυροβολήθηκε από τέσσερις Νεοϋορκέζους αστυνομικούς, στην πόρτα του σπιτιού του στο Μπρονξ, το 1999. Οι κάτοικοι της Γουινέας εγκαταλείπουν τη χώρα τους σε μεγάλους αριθμούς , κυρίως λόγω της τεράστιας φτώχειας: το 70% ζει με λιγότερα από 1.25 δολάρια ημερησίως, παρά το γεγονός ότι η Γουινέα έχει σχεδόν τα μισά αποθέματα βωξίτη παγκοσμίως (από τον οποίο παράγεται το αλουμίνιο), καθώς και σίδηρο, χρυσό, ουράνιο, διαμάντια και υποθαλάσσιο λάδι.

Οι ίδιοι ηγέτες που οδήγησαν για δεκαετίες τη Γουινέα στη φτώχεια στις δεκαετίες που έχουν περάσει από την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από τη Γαλλία το 1958, σφάγιασαν τουλάχιστον 186 διαδηλωτές υπέρ της δημοκρατίας το 2007, και άλλους 157 με τα ίδια αιτήματα το 2009. Μετά τη δεύτερη σφαγή, μέλη των δυνάμεων ασφαλείας της Γουινέας βίασαν δεκάδες γυναίκες, προκειμένου να τις τιμωρήσουν που διαδήλωσαν και να αναγκάσουν τον κόσμο να μη μιλήσει.

Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση καταδίκασε τις σφαγές, το εμπόριο βωξίτη συνεχίστηκε, εφοδιάζοντας τους Αμερικάνους με σκεύη μαγειρικής και εξαρτήματα αυτοκινήτων από αλουμίνιο. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη: οι μεγαλύτερες μεταλλευτικές βιομηχανίες που δραστηριοποιούνται στη Γουινέα, έχουν τη βάση τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, τη Βρετανία και την Αυστραλία.

Οι άνθρωποι που τρέπονται σε φυγή από την κρατική βία και την ακραία φτώχεια, θα κάνουν τα πάντα για να ξεφύγουν. Λαμβάνω αιτήματα κάθε βδομάδα για να γράψω βεβαιώσεις, ως ειδικός, για Δυτικο-αφρικανούς που ζητούν άσυλο. Για λόγους συνείδησης, δε γράφω ποτέ βεβαίωση για έναν υποψήφιο, του οποίου η μαρτυρία μου φαίνεται ανακριβής.

Ωστόσο, οι αιτούντες του ασύλου συχνά καλούνται να βγάλουν πέρα μια αδύνατη δοκιμασία. Πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν υποστεί τις πιο ακραίες μορφές καταπίεσης και βίας. Σημαδεμένα σώματα με ουλές που υποδηλώνουν μαρτύρια του παρελθόντος είναι μεγάλο προσόν. Παράλληλα, οφείλουν να επιδείξουν ότι μπορούν να γίνουν εργατικοί και ευπροσάρμοστοι πολίτες.

Κάπως έτσι, τα ψέματα και οι εξωραϊσμοί τρυπώνουν στις διηγήσεις αυτών που αναζητούν το άσυλο. Οι μετανάστες ανταλλάσσουν ιδέες για το πώς να ξεγελάσουν το σύστημα, ακόμη και αν οι δικαστές προσπαθούν να ξεσκεπάσουν τα τεχνάσματά τους. Μπορώ, όμως, από εμπειρία να πω ότι για κάθε έναν ακατάλληλο υποψήφιο που λαμβάνει το άσυλο, πολλοί κατάλληλοι απορρίπτονται. Οι μετανάστες που παίρνουν πράσινη κάρτα με νόμιμα μέσα είναι τόσο λίγοι, ωστε η αμερικανική κυβέρνηση παραχωρεί 25.000 θέσεις σε Αφρικανούς που επιλέγονται στην τύχη από τη λοταρία των υποψηφίων γιά βιζα.

Όπως ο θάνατος του κυρίου Ντιάλο είχε απήχηση, επειδή έφερε στο φως τις δοκιμασίες πολλών Δυτικο-αφρικανών, η υπόθεση του κυρίου Στρος - Καν και της κατηγόρου του έχει την αύρα της παραβολής. Πολλοί Αφρικανοί πιστεύουν ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - το οποίο διηύθυνε ο κύριος Στρος - Καν - και η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν πιο αφοσιωμένοι στην ελεύθερη διακινηση χρημάτων και αγαθων σαν το βωξίτη, παρά στην ελεύθερη ροή των ανθρώπων και την εκπλήρωση των ονείρων τους.

Από πρόσφατες συζητήσεις που είχα με κατοίκους της Γουινέας, κατάλαβα ότι δεν εγκρίνουν τα ψέματα της καμαριέρας. Δεδομένης, όμως, της φτώχειας και της συστηματικής βίας στη χώρα τους, κατανοούν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορούσε να προκύψει μια τέτοια εξαπάτηση. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς.

Καθώς η υπόθεση Στρος - Καν φαινομενικά αποσυντίθεται, και ο ίδιος απολαμβάνει την πολιτική του αναγέννηση, αναρωτιέμαι: μια σεξουαλική περίπτυξη μεταξύ ενός ισχυρού και πλούσιου άνδρα και μιας απένταρης Δυτικο-αφρικανής καθαρίστριας δεν είναι από μόνη της μια χυδαία κατάχρηση εξουσίας;

 

(*) Αναπληρωτής καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Γέιλ.

Έχει συγγράψει το βιβλίο:

«Making War In Côte d'Ivoire.» (Κάνοντας Πόλεμο στην Ακτή Ελεφαντοστού).

Σημερα γράφει ένα βιβλίο για τη Γουινέα.


(Οι''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger'')