The EU has only itself to blame for ratings mess ...

Μήπως ζούμε μια περίοδο μιας ακατανόητης ευρωπαϊκής υποκρισίας αν όχι παράνοιας;
Αξιωματούχοι της Επιτροπής, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί Οικονομικών και άλλοι γραφειοκράτες συνήθιζαν ή συνηθίζουν να εξαπολύουν μύδρους κατά των εν λόγω οίκων, ενώ από την άλλη τους κάνουν εταίρους στη δουλειά τους ...


(1)
The EU has only itself to blame for ratings mess(*)
  
 By Hugo Dixon(**)
Jul 7, 2011

Europe has only itself to blame for the mess created by the ratings agencies. Luminaries including Jose Manuel Barroso, the president of the European Commission, and Wolfgang Schaeuble, Germany’s finance minister, have lambasted Moody’s for downgrading Portugal. But Europe has wasted many chances to neuter the power of credit ratings agencies. Instead they choose to fetishize them. An especially stark instance can be seen in the European Central Bank’s current approach to Greece.
For years it has been apparent that the financial world pays far too much attention to the three big ratings agencies — Moody’s, Standard & Poor’s and Fitch. They should be treated like any other opinion in the market. But their special position allows them to create havoc. It is not just that investors hang on their every word, they are also embedded in the system for regulating banks and other official mechanisms. Yet the agencies are often too slow to spot trouble, with the result that borrowers are able to run up excessive debts. And when they do change their minds, they can help provoke a stampede.
One might have thought that policymakers would have got the message after the dot-com bubble burst in 2000 triggering a corporate debt crisis. But no. One might have thought they would have twigged after the credit crunch. But no. Sure, it’s hard to tell private investors to stop paying the agencies so much attention. But central banks and bank regulators could have cut them out of their thinking. Despite endless discussions and some half reforms, nobody in power embraced the radical option of treating the agencies just like any old analyst — and often a bad one.
The most glaring mistake has been the ECB’s decision to link the resolution of the Greek crisis — and, by extension, potentially the future of Europe — to what these agencies think. The ECB says it won’t accept Greek government debt as collateral if agencies take the view that Athens has defaulted. Such a threat, if carried out, could bankrupt the Greek banking system, which relies on such collateral to fund itself. As a consequence, it could cause chaos throughout the rest of the euro zone.
But the ECB shouldn’t rely on the agencies to tell it whether Greece has defaulted. One might have thought it was smart enough to form its own view. Given such an abdication of responsibility, it’s no wonder everybody else bows down before these false demigods. And then Europe is left complaining. It is an inconsistency, and a malaise, that beggars belief.

(The author is a Reuters Breakingviews columnist. The opinions expressed are his own.)

(**)Hugo Dixon
is the founder and editor of Reuters Breakingviews. Before founding Breakingviews in 1999, Hugo spent 13 years at the Financial Times, the last five as Head of Lex. He began his journalistic career at the Economist. Hugo was a Brackenbury Scholar at Balliol College, Oxford, where he gained a first class degree in Politics, Philosophy and Economics. Before that, he was a King’s Scholar at Eton College. He is the author of the Penguin Guide to Finance and Finance Just in Time. He was named Business Journalist of the Year 2000 in the British Press Awards. In 2008, ..."



(*)
 Η  ΕΕ  ευθύνεται  για  το  χάος,  όχι οι  οίκοι  αξιολόγησης
Aπό τον  Ούγκο Ντίξον
REUTERS BREAKINGVIEWS,
Ο μόνος τον οποίο μπορεί να κατηγορήσει η Ευρώπη για το χάος που έχουν προκαλέσει οι οίκοι αξιολόγησης είναι ίδιος της ο εαυτός. Εξέχουσες προσωπικότητες της ΕΕ, όπως ο πρόεδρος της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόιμπλε, εκφράστηκαν επικριτικά τη Δευτέρα για την απόφαση της Moody's να υποβαθμίσει την Πορτογαλία. Η Ευρώπη, όμως, έχει χάσει πολλές ευκαιρίες να εξουδετερώσει την ισχύ των διεθνών οίκων. Αντιθέτως, επέλεξε να την ενισχύσει. Ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην κρίση χρέους της Ελλάδας.
Εδώ και χρόνια είναι προφανές ότι ο χρηματοοικονομικός κλάδος δίνει υπερβολική σημασία στους τρεις οίκους αξιολόγησης, τη Moody's, τη Standard & Poor's και τη Fitch, ενώ θα έπρεπε να τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης με όλους τους υπόλοιπους παράγοντες της αγοράς που εκφέρουν γνώμη. Με την ιδιότητα που έχουν, όμως, μπορούν να προκαλέσουν χάος στην αγορά. Δεν είναι μόνο οι επενδυτές που «κρέμονται από τα χείλη» τους, αλλά και ότι οι εν λόγω οίκοι έχουν πλέον ενσωματωθεί στο σύστημα εποπτείας των τραπεζών και των επίσημων μηχανισμών αυτών. Παρ' όλα αυτά, οι διεθνείς οίκοι έχουν αποδειχθεί πολλές φορές ανίκανοι να εντοπίσουν εγκαίρως το πρόβλημα, με αποτέλεσμα οι δανειστές να συσσωρεύουν ανενόχλητοι υπέρογκα χρέη. Και όταν αποφασίσουν να αλλάξουν γνώμη, δημιουργείται πανικός.

Θα περίμενε κανείς οι αρμόδιοι χάραξης πολιτικής να πάρουν το μήνυμα, όταν έσκασε η φούσκα του κλάδου «dot com» το 2000 προκαλώντας την κρίση εταιρικού χρέους. Αλλά δεν το πήραν. Και θα περίμενε κανείς να πιάσουν το νόημα μετά την πιστωτική συρρίκνωση. Αλλά δεν το έκαναν. Σίγουρα, είναι δύσκολο να απαιτήσει κανείς από τους ιδιώτες επενδυτές να μην δίνουν τόση σημασία στους οίκους αξιολόγησης. Αλλά οι κεντρικές τράπεζες και οι εποπτικές αρχές του τραπεζικού τομέα θα μπορούσαν να τους παραμερίσουν. Παρά τις μαραθώνιες συζητήσεις και κάποιες ημιτελείς μεταρρυθμίσεις, κανένας φορέας άσκησης εξουσίας δεν πήρε ποτέ τη ριζοσπαστική απόφαση να αντιμετωπίζει τους οίκους αξιολόγησης ως οποιονδήποτε αναλυτή -πολλές φορές μάλιστα ως κακό αναλυτή.

Το πιο κραυγαλέο λάθος ήταν η απόφαση της ΕΚΤ να συνδέσει την επίλυση της ελληνικής κρίσης -και κατά συνέπεια το μέλλον της Ευρώπης- με τις εκτιμήσεις των διεθνών οίκων. Η ΕΚΤ έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να δεχθεί ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως εξασφάλιση εάν οι οίκοι αξιολόγησης αποφανθούν ότι η Αθήνα έχει πτωχεύσει. Μια τέτοια απειλή, εάν πραγματοποιηθεί, μπορεί να παρασύρει σε κατάρρευση το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται στη χρηματοδότηση της ΕΚΤ. Το αποτέλεσμα θα ήταν να προκληθεί χάος σε ολόκληρη την υπόλοιπη ευρωζώνη.

Η ΕΚΤ δεν θα έπρεπε να περιμένει από τους οίκους αξιολόγησης να της πουν εάν η Ελλάδα έχει πτωχεύσει -θα περίμενε κανείς να έχει διαμορφώσει τη δική της γνώμη. Μετά από αυτή την αποποίηση ευθυνών, δεν είναι παράξενο που όλοι οι υπόλοιποι υποκλίνονται μπροστά σε ψεύτικους ημίθεους. Και η Ευρώπη το μόνο που κάνει είναι να διαμαρτύρεται. Αυτή η δυσφορία της έρχεται σε αντίθεση με τις πράξεις της και κάθε άλλο παρά πειστική είναι.

7-7-2011
(2)
 Οίκοι αξιολόγησης: Από την υποκρισία στην οργή!
 Του Δημήτρη Μάρδα
(Αν. καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ)
7-7-2011
 http://www.mardas.gr/

Στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 24ης–25ης Μαρτίου 2011, (βλ.
http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_Data/docs/pressdata/en/ec/120296.pdf#page=22),
 τονίζεται ρητά στη σελίδα 23 και με τον πιο επίσημο τρόπο, ότι:
Ο νέος «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης θα επιδιώκει να έχει και να διατηρεί την καλύτερη βαθμολογία από τους μεγαλύτερους οίκους αξιολόγησης»!!!. Σημειώνεται ειδικότερα, ότι η ΕΕ δε θα λαμβάνει απλά υπόψη τις εκτιμήσεις των εν λόγω οίκων (των διεθνώς γνωστών Moody’s Standard and Poor’ s και Fitch), αλλά θα επιδιώκει να έχει την καλύτερη βαθμολογία.

Ως προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο πλαίσιο της προβλεπόμενης διαδικασίας της διαβούλευσης με το Συμβούλιο, που ακολουθήθηκε κατά την συγκεκριμένη Σύνοδο Κορυφής, δεν εξέφρασε την παραμικρή δυσαρέσκεια ή τη σθεναρή του αντίσταση στο εν λόγω θέμα, ενώ σε άλλα ζητήματα τόνισε την απογοήτευσή του (βλ. παράγραφο 9, του κειμένου που εγκρίθηκε κατά τη συνεδρίαση της ολομέλειας του ΕΚ στις 23-3-11 και αναλυτικότερα: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+20110323+TOC+DOC+XML+V0//EL&language=EL

Επίσης, η ενσωμάτωση αυτών των γνωστών οίκων αξιολόγησης στο κοινοτικό κεκτημένο απορρέει και από ένα άλλο σύνολο παλαιότερων νομοθετημάτων της ΕΕ (βλ. Οδηγίες 20006/48, 2003/06 κλπ).

Τέλος, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην εξαμηνιαία έκθεσή του για την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα αναφέρεται διεξοδικά στο ρόλο των εν λόγω οίκων, ζητώντας μέτρα θωράκισης των οικονομιών από τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες.

Όλα τα ανωτέρω θα ηχούσαν ωραία στα αφτιά του κόσμου αν εύκολα διαπιστωνόταν μια συνέπεια στα όσα προφορικά διατυμπανίζονται και γραπτά δηλώνονται στο πλαίσιο της ΕΕ, για τους γνωστούς οίκους αξιολόγησης.

Δυστυχώς όμως ζούμε μια ακατανόητη εν πολλοίς υποκρισία!. Αξιωματούχοι της Επιτροπής, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί Οικονομικών και άλλοι γραφειοκράτες συνήθιζαν ή συνηθίζουν να εξαπολύουν μύδρους κατά των εν λόγω οίκων, ενώ από την άλλη τους κάνουν εταίρους στη δουλεία τους, σύμφωνα με τα ανωτέρω.

Τι εξυπηρετούν λοιπόν οι όποιοι προφορικοί οργισμένοι αφορισμοί δια στόματος της κας Μέρκελ πρόσφατα σε βάρος των οίκων αυτών, όταν τα γραπτά κείμενα δείχνουν ακριβώς τα αντίθετα;.
Μήπως ζούμε μια περίοδο μιας ακατανόητης ευρωπαϊκής υποκρισίας αν όχι παράνοιας;



(Οι''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις - με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger '')