Το μαγαζάκι του τρόμου που νόμιζε πως είναι Ιερόν Παλάτιο...
Το μαγαζάκι του τρόμου που νόμιζε πως είναι Ιερόν Παλάτιο...
(...)
Εδώ και πολλούς μήνες έβλεπα τα τρομαγμένα μάτια του Πρωθυπουργού...
...κάθε φορά που έβγαινε στις οθόνες μας τα μάτια του τρεμόπαιζαν από τρόμο. Πάνω σε ένα πρόσωπο που γερνούσε και γερνούσε και γερνούσε
όπως του Ντόριαν Γκραίη χωρίς το πορτραίτο του· μπροστά στον καθρέφτη του ο Γιώργος,
από τις οθόνες μας εμείς, βλέπαμε
δυο μάτια που σπαρταρούσαν από τρόμο
τα μάτια του «γυμνού βασιλιά» -τη μια φορά- ή της μάγισσας που ρωτάει τον καθρέφτη της τι χρη δραν - την άλλη.
Μάτια της καρικατούρας ενός ξεπεσμένου Αμλετ που του έπεσε βαρύ το φορτίο μιας ξεθυμασμένης δυναστείας, ένας Σελευκίδης Καβαφικός,
ή τα τρομαγμένα μάτια εκείνου που βλέπει να χάσκει μπροστά του ο αγρός του Κεραμέως.
***
Οχι, ο Γιωργάκης δεν προσπάθησε να διαχειριστεί υποθέσεις που τον υπερέβαιναν, όχι. Εγινε από καιρό υποχείριο κι ανδράποδο επιλέγοντας τον μόνον τρόπο ύπαρξης που μπορούσε να σταθεί στο ύψος του
σπιθαμιαίο ενδεχομένως, αλλά ικανό να ξεγελάσει πολλούς, έστω για λίγο. Ο Παπανδρέου έλαβε ένα 46% και σε δύο μόλις χρόνια αποδομήθηκε.
Οχι διότι έτρεχε πίσω απ' τα γεγονότα,
αλλά διότι δημιουργούσε ο ίδιος τα γεγονότα που μπορούσε να διαχειρισθεί. Ή που του έλεγαν πώς να διαχειρισθεί.
Διότι με δύο μόνον τρόπους λειτούργησε και κυβέρνησε:
τους εκβιασμούς και τις υπαγορεύσεις.
Εκβιασμούς προς τον λαό.
Υπαγορεύσεις από τους πάτρωνές του.
Ντόπιους και ξένους.
Οι εκβιασμοί του Παπανδρέου προς τον λαό περιείχαν ψέμματα, δολιότητα, αλαζονεία, τετελεσμένα, περιφρόνηση, συκοφαντίες κι αναλγησία.
Και οι υπαγορεύσεις που δεχόταν απ' τους Δυνατούς, περιείχαν τη δουλικότητα, την ιδιοτέλεια και τη μωρία των προθύμων.
Αγόμενος και φερόμενος απ' την εποχή της Ωλμπράιτ τότε έως την εποχή της Μέρκελ σήμερα, έγινε από ανδράποδο ανδρείκελο, ενώ το μόνο πραγματικό προϊόν που μπόρεσε να παράξει ο Παπανδρέου, ή μάλλον ο τρόμος του Παπανδρέου ήταν ο φόβος,
ο φόβος διασκορπισμένος πάνω απ' το κεφάλι της επικράτειας, ο φόβος πάνω απ' το κεφάλι των πολιτών, ώσπου να μετατραπεί ο λαός σε ένα φοβικό κοπάδι.
Η διαχείριση του φόβου που παρήγαγε ο τρόμος του, ήταν το μόνον τάλαντο του Γιώργου, ή μάλλον για την ακρίβεια, του αδελφού του Νίκου.
Ολους τους εκβιασμούς που εξαπέλυσε σαν τις πληγές του Φαραώ κατά των Ελλήνων ο γιος του Ανδρέα, τους εμπνεύστηκε και τους εισηγήθηκε ο άλλος του γιος και πάντως όλη μαζί η αγία οικογένεια των Παπανδρέου.
..............................................
Τώρα, που αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος πέφτει, μπορεί να γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος -ως και κάποιο θερμό επεισόδιο κάπου θα μπορούσε ενδεχομένως να στηθεί, προκειμένου να μείνει αγκιστρωμένος στην καρέκλα του, άχθος αρούρης, ο θλιβερός αυτός τυχοδιώκτης
που κυκλοφορεί πλέον σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα...
Εκείνοι, οι βουλευτές του, τα στελέχη του, όσοι εξ αυτών πίστεψαν τέλος πάντων, ότι ο Παπανδρέου είναι ο καπετάνιος τους, βλέπουν τώρα μπροστά στα μάτια τους έναν πειρατή,
έναν Σαμψών της ελεεινής μορφής.
Εναν καταστροφικόν άνθρωπο και τώρα αυτοκαταστροφικόν, ό,τι χειρότερο για την κοινωνία και την πατρίδα.
Μετράει μέρες, καλό θα ήταν να μετράει ώρες...
Υ.Γ.:
Η στήλη θυμάται που ορισμένοι απορούσαν με όσα έγραφε από την πρώτη στιγμή για όσα μας περίμεναν με τον Γιώργο τον Β' Παπανδρέου τον Γ'. Δεν προέβλεπε ο «ναυτίλος», απλώς έβλεπε...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
2.ΧΙ.2011
