Και όμως, ευέλπιδες!

Και όμως, ευέλπιδες!

Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

Με συγκίνηση, προ ημερών, άκουσα στις ειδήσεις -ζωντανό- τον υπερασπιστικό λόγο για την Ελλάδα, που απηύθυνε στη συνέλευση του γερμανικού Σοσιαλιστικού κόμματος ο άλλοτε αρχηγός του και καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ. Στα χρόνια της παντοδυναμίας του, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπαθούσε να πετύχει την ένταξη της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ο Σμιτ, έχοντας επίγνωση του ότι η χώρα μας δεν διέθετε τα προς τούτο προσόντα, είχε εναντιωθεί, με την παγερή δήλωση ότι αυτή η ένταξη θα έπρεπε να περάσει πάνω από το πτώμα του!
Ομως, τελικά, δεν επέμεινε. Η αντίστασή του κάμφθηκε από το ευγενικό φρόνημά του. Αυτό που και τώρα έλαμψε με την προαναφερόμενη υποστήριξή του, ενώ -αντιθέτως- εμείς έκτοτε, και επί τρεισήμισι δεκαετίες, υπήρξαμε κατώτεροι των περιστάσεων, καθώς άλλοι μεν λεηλατούσαν την εκάστοτε οικονομική βοήθεια, ενώ άλλοι, σταθερά και αστόχαστα, αξιώναμε όλο και περισσότερες παροχές για καταναλωτική ευμάρεια, δίχως ν' αναρωτιόμαστε από ποιες τάχα παραγωγικές διαδικασίες θα προέρχονταν όσα αξιώναμε. Οπωσδήποτε, μ' αυτόν τον άφρονα κρατικό υπερδανεισμό δεν άργησαν να προκύψουν τεράστιες άνομες περιουσίες των διαπλεκόμενων μεγάλων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων! Περιουσίες που, κατά το πλείστον, κρύβονται πίσω από off shore εταιρείες ή άλλα εικονικά ονόματα, καθώς έχουν φυγαδευθεί στο εξωτερικό.
Για όποιον ενδεχομένως ενοχλείται από τον καταγγελτικό λόγο μου, θυμίζω ότι, πριν από δύο χρόνια, οι δημαγωγοί αρχηγοί των δύο λεγόμενων μεγάλων κομμάτων παραμύθιαζαν τους εύπιστους ψηφοφόρους, ο ένας μεν με παραμύθια για «ακόμη καλύτερες μέρες», ενώ ο άλλος «για να μεταβάλει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου» (!), ενώ είχαν εγκαίρως ενημερωθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τη χρεοκοπία μας. Οπωσδήποτε όμως ήδη διακρίνω κάποια βάσιμη ελπίδα για φρόνιμη αλλαγή εθνικής πορείας κάτω από την πίεση της σφοδρής αγανάκτησης, που διακατέχει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού μας, ενώ εξάλλου χαίρω, καθώς παρακολουθώ τον τεκμηριωμένο και πειστικό δημόσιο διάλογο που διεξάγουν διαπρεπείς πανεπιστημιακοί συνάδελφοι, ιδίως οικονομολόγοι.
Οταν λοιπόν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για νέες βουλευτικές εκλογές, θα έχουν ωριμάσει οι περιστάσεις, προκειμένου η φρόνηση να υπερισχύσει και ανυποχώρητα να αξιώσει, όχι μόνον έντιμη και φρόνιμη διαχείριση της πτώχευσής μας, αλλά και ένα νέο Σύνταγμα και ριζική αναμόρφωση γνήσιων και αξιόπιστων δημοκρατικών θεσμών. Θα είμαστε άξιοι του ευτελισμού μας, αν δεν θα καταργήσουμε, επί τέλους, την οικογενειοκρατία, από τους κόλπους της οποίας αναδείχτηκαν, εδώ στην Ελλάδα, 23 πρωθυπουργοί διά μέσου της κληρονομικής διαδοχής! Μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο ευτελισμού της Δημοκρατίας! Ομοια, όπως πρέπει ένα νέο Σύνταγμα ν' αποκλείει την αναγωγή της θέσης του βουλευτή και του υπουργού σε κληρονομικό δικαίωμα μέσα στους κόλπους τής κατ' επάγγελμα κομματικής εξαχρείωσης.
Ακόμη, θα πρέπει να περιοριστεί δραστικά ο αριθμός των βουλευτών. Καθώς στην Ολλανδία, με πληθυσμό σχεδόν μιάμιση φορά περισσότερο από τον δικό μας, αρκούν 100 βουλευτές, είναι πρόδηλο ότι οι 100 βουλευτές για τη φτωχή Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων είναι υπεραρκετοί, και πάντως η πάγια ελληνική τακτική της αδικαιολόγητης απουσίας εκείνων από τις συνεδριάσεις της Βουλής, για να τρέχουν στα κανάλια και στη ρουσφετολογική εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας τους, θα έπρεπε να θεσπιστεί ως όρος αυτοδίκαιης έκπτωσης από το βουλευτικό αξίωμα. Ανάλογη μείωση θα πρέπει να διασφαλιστεί και αναφορικά με τον υπερβολικό αριθμό υπουργών, υφυπουργών και των περίπου τριάντα χιλιάδων ακρίδων (συνεργατών, επί το ευπρεπέστερον!) που συνοδεύουν κάθε σχηματισμό νέας κυβέρνησης ή αλλαγής υπουργού...
Με αυτήν τη σκληρή εμπειρία εμποτισμένοι, ήδη δικαιούμαστε να αξιώσουμε ένα νέο Σύνταγμα, το οποίο να εγγυάται ότι ο δημοκρατικός χαρακτήρας του πολιτεύματος δεν θα είναι μόνο μια ανέξοδη ρητορική διακήρυξη στα χαρτιά, αλλά θα διασφαλίζει την πλήρη γνώση και εκ των προτέρων συγκατάθεση του εκλογικού σώματος. Ομως, για να επιτευχθεί αυτός ο στοιχειώδης στόχος της αξιόπιστης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα πρέπει το πλήρες κείμενο των νόμων τής εκάστοτε πρώτης μετεκλογικής περιόδου (έτους ή διετίας) να περιέχεται στο δεσμευτικό πρόγραμμα των υποψήφιων κυβερνητικών σχημάτων, έτσι ώστε, επιτέλους, να μπει τέρμα στον εμπαιγμό, ο οποίος είναι φανερός στην τρέχουσα πολιτική πρακτική, ότι άλλα υπόσχονται προεκλογικώς οι υποψήφιοι κυβερνήτες μας και άλλα θεσπίζουν, όταν ο λαός τούς εμπιστεύεται την εν λευκώ διαχείριση της κρατικής εξουσίας.
Εξ άλλου, είναι βέβαιο ότι από την ντροπή τής κατ' επίφασιν λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών δεν θα βγει η χώρα μας, δίχως τον αναγκαίο συνταγματικό τερματισμό του διακοσμητικού χαρακτήρα του θεσμού τού Προέδρου της Δημοκρατίας. Η εμπειρία από την τελευταία διετία έχει καταστήσει πια επιτακτική την ανάγκη να μη λειτουργεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως διακοσμητική φιγούρα, στις παρελάσεις και στις δεξιώσεις, αλλά να στέκει, και να φαίνεται ότι όντως στέκει, όρθιος, ως υπεύθυνος και αξιόπιστος εγγυητής τής δημοκρατικής νομιμότητας.
 
14-12-2011