Η Γαλλία κατά της Γερμανίας;
Ωραίες είναι αυτές οι εντυπωσιακές αναλύσεις ή πολιτικές θέσεις βάσει των οποίων το ευρώ απειλείται με εξαφάνιση λόγω διάλυσης της Ευρωζώνης σε μία εβδομάδα, σε δέκα μέρες ή μέχρι τα Χριστούγεννα! Πέρα όμως από το γεγονός ότι αποκαλύπτουν με έμμεσο τρόπο την απόγνωση στην οποία έχει οδηγήσει τους Ευρωπαίους η γερμανική πολιτική γύρω από το ευρώ, το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, οι αναλύσεις αυτές αποφεύγουν να ασχοληθούν με ένα θεμελιώδες ζήτημα: αν η Ευρωζώνη δεν διαλυθεί λόγω αποχώρησης της Γερμανίας, ποια χώρα μπορεί να ηγηθεί πολιτικά του μετώπου κατάργησης της Ευρωζώνης; Γιατί φυσικά οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι οικειοθελής ή πειθαναγκαστική αποχώρηση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας από το ευρώ κατ' ουδενί τρόπο ισοδυναμεί με κατάρρευση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.
Για να θέσουμε το θέμα χωρίς διπλωματικές περιστροφές, το πραγματικό ερώτημα είναι: η Γαλλία έχει τη θέληση και την ικανότητα να αντιταχθεί στην πολιτική του Βερολίνου, συσπειρώνοντας γύρω της τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία) και αποχωρώντας μαζί τους από το ευρώ, αν η γερμανική κυβέρνηση αρνηθεί να αλλάξει γραμμή και να εγκαταλείψει τη φιλοδοξία της να μετατρέψει όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ σε επαρχίες του Ράιχ, χρησιμοποιώντας ως όπλο το κοινό νόμισμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στους κόλπους της γαλλικής ελίτ διεξάγεται σοβαρότατη διαπάλη γύρω από το ζήτημα αυτό. Ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί εξελέγη πρόεδρος, υποσχόμενος ουσιαστικά ότι θα αντικαθιστούσε σχέσεις λειτουργικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ και δευτερευόντως με τη Βρετανία, ώστε ενισχύοντας έτσι τη θέση του γαλλικού καπιταλισμού στην παγκόσμια σκακιέρα, να διαπραγματευθεί από καλύτερες θέσεις και πιο αποτελεσματικά με τη Γερμανία, μειώνοντας κατά τι την εξάρτηση της Γαλλίας από το Βερολίνο. Επί περίπου δύο χρόνια το προσπάθησε. Απέτυχε όμως παταγωδώς, καθώς αρχικά έπεσε πάνω στην ακροδεξιά αμερικανική κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους και στη συνέχεια ξέσπασε στις ΗΠΑ η τραπεζική κρίση, η οποία αποδυνάμωσε δραματικά τόσο την υπερατλαντική πλανητική υπερδύναμη όσο και την πλήρως εξαρτώμενη από το χρηματοπιστωτικό σύστημα Βρετανία.
Βάζοντας την ουρά στα σκέλια, ο Σαρκοζί υποχρεώθηκε να ξαναγυρίσει από πολύ χειρότερες θέσεις στην επιρροή της Μέρκελ, η οποία φυσικά ποτέ δεν του συγχώρησε το αμερικανοβρετανικό φλερτ του. Εκβιάζοντάς τον ωμά, η Γερμανίδα καγκελάριος τον υποχρέωσε να μετατρέψει τη Γαλλία σε υποχείριο του Βερολίνου. Ο υποτιθέμενος γαλλογερμανικός άξονας έχει πλέον καταστεί ανέκδοτο. Η Γερμανία αποφασίζει, ανακοινώνει στον Σαρκοζί τις αποφάσεις της και η Γαλλία υποτίθεται ότι συμφωνεί. Κατόπιν οι γερμανικές αποφάσεις με την ψευδεπίγραφη γερμανογαλλική σφραγίδα συμφωνίας επιβάλλονται άνευ όρων και άνευ αλλαγών στους υπόλοιπους ηγέτες είτε των «17» της Ευρωζώνης είτε των «27» της ΕΕ. Ο Σαρκοζί μετατράπηκε έτσι σε πολιτικό εκπρόσωπο των δυνάμεων του γαλλικού κατεστημένου, που είναι πρόθυμο να υποταχθεί στη Γερμανία, όπως αποδεικνύεται περίτρανα το τελευταίο διάστημα. Οσο δηλαδή είναι ο Σαρκοζί πρόεδρος της Γαλλίας, αποκλείεται το Παρίσι να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη των χωρών του Νότου της ΕΕ και της Ευρωζώνης που θα ήθελαν να αντιπαρατεθούν ή και να συγκρουστούν με το Βερολίνο.
Η στάση αυτή «έκαψε» πολιτικά τον Σαρκοζί και προδιαγράφει την ήττα του στις γαλλικές προεδρικές εκλογές έπειτα από πέντε μήνες. Παράλληλα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία του γαλλικού κατεστημένου τη στιγμή αυτή συναινεί με τη γραμμή της υποταγής στο Τέταρτο Ράιχ.
Αντιστάσεις υπάρχουν τόσο μέσα στους κόλπους της γαλλικής Δεξιάς, αν και η γκολική παράδοση έχει αποδυναμωθεί πολύ, όσο και στους κόλπους της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς αλλά και της Ακροδεξιάς. Με δεδομένες μάλιστα τις επικείμενες προεδρικές εκλογές, ο καιροσκοπισμός της Κεντροαριστεράς υψώνει τους τόνους, αφού μόνο με τέτοια γραμμή είναι εφικτή η κατάκτηση της εξουσίας από τους σοσιαλιστές έπειτα από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Ακόμη και ο «νερόβραστος κεντρώος» σοσιαλιστής υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ εμφανίζεται σκληρός απέναντι στα σχέδια γερμανικής επικυριαρχίας σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Αν μάλιστα οι σοσιαλιστές νικήσουν την άνοιξη, όπως είναι και το πιθανότατο, το κλίμα αντίστασης στη Γερμανία θα κυριαρχήσει μέσα στη Γαλλία, διαμορφώνοντας άλλες συνθήκες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Α. ΜΟΝΤΕΜΠΟΥΡ
«Δεν είμαστε μόνοι, έχουμε τους λαούς»
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ πτέρυγα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με επικεφαλής τον βουλευτή Αρνό Μοντεμπούρ, εκφράζει τον αντιγερμανισμό της Κεντροαριστεράς στη Γαλλία. Παίρνοντας ένα απροσδόκητο 17% στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου της Δημοκρατίας εκ μέρους των σοσιαλιστών και στη συνέχεια τασσόμενος υπέρ της εκλογής ως υποψηφίου του Φρανσουά Ολάντ, ο Μοντεμπούρ είναι το ανερχόμενο αστέρι στη γαλλική πολιτική σκηνή. «Μπορεί η Γαλλία να διακινδυνεύσει να τα σπάσει με τη Γερμανία και να βρεθεί μόνη της;», ερωτήθηκε από τη «Μοντ». Δεν πιστεύω ότι η Γαλλία είναι μόνη της. Εχει την υποστήριξη όλων των λαών που σήμερα βιώνουν την κρίση με επικίνδυνους όρους... Ηρθε η ώρα να αναλάβουμε την πολιτική αναμέτρηση κατά της Γερμανίας και να υπερασπιστούμε τις αξίες μας», απάντησε.
5-12-2011
