Με τον Γιώργο ώς το πικρό τέλος ...

Με τον Γιώργο ώς το πικρό τέλος

Tου Στεφανου Κασιματη 

Μετά το τέλος της μαραθώνιας σύσκεψης της περασμένης Τετάρτης, Σαμαράς και Καρατζαφέρης έπαιξαν ο καθένας το ρολάκι του - στο πλαίσιο της συμπληρωματικής λειτουργίας τους, υποθέτω: Ο πρώτος παρουσίασε μελόδραμα, που αρέσει «στον απλό τον κόσμο, τον συνταξιούχο», ο δεύτερος μουσική κωμωδία -είδος το οποίο ήταν ανέκαθεν το φόρτε του. Ανεξαρτήτως του πώς εκτιμήθηκαν οι παραστάσεις από το κοινό, οι δυο τους παρουσίασαν εν πάση περιπτώσει ένα πλήρες ψυχαγωγικό πρόγραμμα, ανάλογο των δυνατοτήτων τους. Ο Γιώργος μας, όμως, δεν είχε να πει κουβέντα. Γιατί;

Την εκδοχή να ντρεπόταν έτσι όπως τα κατάφερε, την αποκλείω: το αίσθημα της ντροπής προϋποθέτει δυνατότητα κατανόησης των καταστάσεων και συναίσθηση της ευθύνης. Οπως αποκλείω και την περίπτωση να μην είχε τα λόγια, αφού επί δύο χρόνια που κυβέρνησε τον τόπο το μόνο που δεν θα μπορούσε να του αρνηθεί κανείς είναι ότι βελτίωσε τις επιδόσεις του στην αερολογία. Για την περαιτέρω διείσδυση στα κίνητρα του Γιώργου δεν διαθέτω τα μέσα. Εξ όσων γνωρίζω, δε, η επιστήμη δεν μας δίνει γενικούς κανόνες για την ερμηνεία των εκδηλώσεων της καταστάσεώς του σε ατομικό επίπεδο. (Στο πασίγνωστο και ιστορικής σημασίας δοκίμιό του, ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης περιορίστηκε στην κοινωνική διάσταση του φαινομένου.)

Καταλήγω, συνεπώς, στην εκδοχή ότι ως κίνητρο της σιωπής του προσδιορίζεται ο κοινός παρονομαστής της δράσης ή της αδράνειας όλων των εμβίων οργανισμών: η επιβίωση. Με απλά λόγια: τι να μας πει ο άνθρωπος, έχοντας φέρει τη χώρα στο χείλος της αβύσσου και την οικογενειακή επιχείρηση στο θλιβερό 8%; Καλύτερα να σιωπά, για να μη δίνει στόχο. Ομως, στο σημείο όπου έχει φέρει το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή την άσκηση του επιτηδεύματός του, μόνον η αποχώρησή του θα μπορούσε να βελτιώσει τα πράγματα τόσο για την εταιρεία όσο και για τον ίδιο, αφού ως γιος του ιδρυτή και πρώην πρωθυπουργός πάντα θα έχει μια θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας.

Εχω την εντύπωση ότι το 8% που κατέγραψε η πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue μπορεί μεν να αποτυπώνει την απήχηση του ΠΑΣΟΚ υπό τις σημερινές συνθήκες, εφόσον όμως οι συνθήκες αυτές αλλάξουν το συγκεκριμένο ποσοστό δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές δυνατότητες του «παράδοξου κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου», όπως το λέει ένας φίλος μου, έστω και μετά την παταγώδη αποτυχία της διετούς διακυβέρνησης. Το 8% οφείλεται στον Γιώργο προσωπικά.

Αντανακλά την αποστροφή που αισθάνονται για το πρόσωπό του οι δυνάμει ψηφοφόροι του κόμματος (πλην του πυρήνα των ορκισμένων παπανδρεϊκών), καθώς η σάχλα από την οποία ο Γιώργος δεν λέει να ξεκόψει (και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού είναι η φύση του...) λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της πολιτικής ανικανότητάς του. Ετσι, η αποστροφή γίνεται οργή, σε ορισμένες περιπτώσεις, δε, ακόμη και μίσος. Και όσο παρατείνεται η παραμονή του στην ηγεσία, είναι φυσικό την αποστροφή να τη χρεώνονται και όσοι βρίσκονται γύρω του και τον ανέχονται: επειδή η ανοχή τους ερμηνεύεται είτε ως δειλία είτε ως υστεροβουλία σχετιζόμενη με τις προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός τους.

Το παράδοξο εδώ είναι ότι αν κάτι εξακολουθεί και τώρα να διευκολύνει την παραμονή του Γιώργου στην καρέκλα του αρχηγού είναι οι κάκιστες εντυπώσεις που άφησε η άτσαλη, χονδροειδής επίθεση εναντίον του που επεχείρησε προ καιρού ο αυτοκαταστροφικός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Ολοι εκείνοι που σήμερα θα μπορούσαν δημοσίως, με τρόπο εμπεριστατωμένο, τεκμηριωμένο και ευπρεπή, να του ζητήσουν να φύγει για το κοινό καλό, δεν τολμούν να το πράξουν, επειδή τρέμουν μην τυχόν κριθούν με το μέτρο της συμπεριφοράς του Χρυσοχοΐδη. Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι όσων τα συμφέροντα εξαρτώνται από την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ, το μόνο για το οποίο μπορούν να προσεύχονται είναι η φώτιση του σημερινού αρχηγού του. Φυσικά, δεν βλάπτει να προσεύχεται κανείς· αρκεί να μην πιστεύει στα θαύματα...

(...)

 

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''

10-2-2012