Θα πληρώσει η Γερμανία αποζημιώσεις για τα θύματα πολέμου;


(...)
Pour pouvoir rembourser, le gouvernement a cherché à dégager des excédents du commerce extérieur en gagnant de la compétitivité par une politique de déflation : baisse de 30 % des salaires et des prix administrés, lutte contre les cartels – « comme la Grèce aujourd’hui ». « Cette politique a été économiquement efficace, mais politiquement ruineuse », souligne Albrecht Ritschl. Elle a en effet conduit les nazis au pouvoir, qui ont immédiatement bloqué les remboursements.

L’Allemagne n’a pas payé

Après 1945, pour assurer un redressement rapide de l’économie de leur nouvel allié ouest-allemand face aux Soviétiques, les Américains ont changé de tactique. Ils ont imposé aux pays bénéficiaires du plan Marshall de ne pas réclamer immédiatement leur dû aux Allemands. En 1953, les accords de Londres ont ainsi prévu que les dettes de la Seconde Guerre mondiale (environ 100 % du PIB allemand de 1938) – sans compter les réparations, qui n’ont pas été chiffrées – ne seraient remboursées qu’après une éventuelle réunification allemande (1).
« Curieusement, la question n’a pas été évoquée lors et après les négociations “2+4” en 1990, qui ont abouti à la réunification allemande – sauf par… la Grèce », raconte Albrecht Ritschl. Et Helmut Kohl a dit lui-même que si les créanciers de 1945 devaient réclamer leur dû, son pays serait en faillite. L’Allemagne n’a donc pas payé.
(...)
 Albrecht Ritschl,
professeur à la London School of Economics

Πηγή





Eυρωπαϊκός Τύπος:
 Θα πληρώσει η Γερμανία αποζημιώσεις για τα θύματα πολέμου;

Ο ευρωπαϊκός Τύπος αναφέρεται στην επικείμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για τις αποζημιώσεις των θυμάτων πολέμου. Το Διεθνές Δικαστήριο θα αποφανθεί αύριο εάν η Γερμανία θα πρέπει να πληρώσει δισεκατομύρια ευρώ στα θύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Χαρακτηριστικό το ολοσέλιδο άρθρο την εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit με τίτλο «Πόσο κοστίζει η δικαιοσύνη;» και υπότιτλο «Τα θύματα των Ναζί πιθανόν να έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν πολύ περισσότερα χρήματα από όσα πληρώνει μέχρι τώρα η Γερμανία».
Τι είναι σημαντικότερο στην Ευρώπη, η δικαιοσύνη ή η νομική ειρήνη; Μέχρι τώρα οι ιδιώτες δεν μπορούν να προσφύγουν κατά ξένων κρατών για αποζημιώσεις.
Όπως λέγεται, την αντιμετώπιση των εγκλημάτων πολέμου, της καταναγκαστικής εργασίας και της βίαιης απομάκρυνσης προσώπων από τον τόπο τους τη ρυθμίζει η εξωτερική πολιτική – πώς αλλιώς θα μπορούσαν τα κράτη να ενεργούν ως εθνικά κυρίαρχα;
Τι γίνεται όμως, αν η εξωτερική πολιτική δεν αποζημιώνει τα θύματα;
Έτσι βλέπουν τα πράγματα όλο και περισσότερα θύματα του ναζιστικού καθεστώτος, που κατάφεραν να επιζήσουν. Προσφεύγουν κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για ατομική αποζημίωση – και δικαιώνονται από τα δικαστήρια της πατρίδας τους.
Αντιδρώντας η γερμανική κυβέρνηση προσφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο αύριο θα εκδώσει σχετική απόφαση. Θα πρέπει βάσει της απόφασης να πληρώσει η Γερμανία δισεκατομμύρια;», καταλήγει το δημοσίευμα.

Η Γερμανία δεν ξεπλήρωσε τα χρέη της

Η εφημερίδα La Croix  (  http://www.la-croix.com/Actualite/S-informer/Economie/Apres-guerre-l-Allemagne-n-a-pas-rembourse-toutes-ses-dettes-_EP_-2012-02-01-764599  ) δημοσιεύει άρθρο του Vincent De Féligonde με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Μεταπολεμικά η Γερμανία δεν ξεπλήρωσε όλα τα χρέη της» στο οποίο ο φιλοξενεί τις απόψεις του Γερμανού ιστορικού Albrecht Ritchl, καθηγητή στο London School of Economics.
Στον υπότιτλο του άρθρου υπογραμμίζεται ότι «Σύμφωνα με τον Γερμανό ιστορικό Αlbrect Ritchl, καθηγητή στο London School of Economics το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο οφείλεται στη μη αποπληρωμή των χρεών της χώρας του μετά από δύο Παγκόσμιους Πολέμους».
Στην εισαγωγή του το εν λόγω άρθρο υπογραμμίζει ότι αυτό ονομάζεται ειρωνεία της Ιστορίας και παρατίθενται τα λόγια του Γερμανού καθηγητή: «Από μια αντιστροφή των δεδομένων η Γερμανία ξαναβρίσκεται απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους της στην κατάσταση στην οποία βρισκόντουσαν οι τελευταίοι μετά το πέρας του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου: Μια χώρα πιστωτής που θα πρέπει να επιλέξει κατά πόσο θα απαιτήσει να την ξεπληρώσουν ή όχι».
Το δημοσίευμα συνεχίζοντας υπογραμμίζει ότι ο Γερμανός καθηγητής κ. Ritschl, ειδικός σε ζητήματα ιστορικής οικονομίας, έχει μελετήσει σε βάθος το ζήτημα της αποπληρωμής των χρεών της χώρας μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Έτσι το 1929, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν χρεωμένη στο εξωτερικό σε ύψος 75 με 80% του ΑΕΠ εξαιτίας των αποπληρωμών των αποζημιώσεων του 1914 – 1918. Προκειμένου να εξοφλήσει, η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να δημιουργήσει εμπορικά πλεονάσματα, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσω μιας πολιτικής αποπληθωρισμού : μείωση κατά 30% των μισθών με προκαθορισμένες τιμές και καταπολεμώντας τα μονοπώλια.
«Όπως στην Ελλάδα σήμερα» σχολιάζει ο καθηγητής. «Αυτή η πολιτική υπήρξε οικονομικά επιτυχής, αλλά πολιτικά καταστροφική» υπογραμμίζει ο ίδιος, εφόσον άνοιξε το δρόμο στους Ναζί να αναρριχηθούν στην εξουσία και οι οποίοι στη συνέχεια μπλόκαραν τις αποζημιώσεις.
Μετά το 1945, για να διασφαλίσει μια γρήγορη ανάταξη της οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας, νέου συμμάχου τους απέναντι στους Σοβιετικούς, οι ΗΠΑ επέβαλαν στα κράτη που επωφελούνταν από το Σχέδιο Μάρσαλ να μην ζητήσουν αμέσως τις οφειλές των Γερμανών.
Το 1953, οι συμφωνίες του Λονδίνου συνεπώς, προέβλεπαν, τα χρέη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (περίπου το 100% του γερμανικού ΑΕΠ το 1938) – χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις, για τις οποίες δεν δόθηκαν νούμερα – να εξοφληθούν μόνο μετά την ενδεχόμενη επανένωση των δύο Γερμανιών.
«Παραδόξως, δεν έγινε αναφορά στο ζήτημα αυτό κατά τις διαπραγματεύσεις "2 + 4", που κατέληξαν στην επανένωση της Γερμανίας από καμιά άλλη χώρα πλην της Ελλάδος» λέει ο Albrecht Ritschl.
Και ο ίδιος ο Χέλμουτ Κολ είχε πει αυτοπροσώπως ότι εάν οι πιστωτές του 1945 χρειαζόταν να απαιτήσουν τα οφειλόμενα τους η χώρα του θα χρεοκοπούσε. Συνεπώς η Γερμανία δεν πλήρωσε.
Ακόμα καλύτερα, συνεχίζει το δημοσίευμα. Στα μάτια του ιστορικού, σε αυτή η πολιτική οφείλεται το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο. Ένα θαύμα που βασίζεται στο πλεόνασμα του εξωτερικού εμπορίου που είχε σαν αποτέλεσμα να διευρύνει τα χρέη των άλλων χωρών.
Εξ ου και το δίλημμα για το Βερολίνο που συνοψίζεται ως εξής για τον Γερμανό καθηγητή: «Να υποχρεώσει τα κράτη να πληρώσουν, με κίνδυνο να τα κάνει να ματώσουν μέχρι θανάτου, ή να δεχθεί να διαγράψει τα δάνεια που έχει δώσει για να τα σώσει» και να σωθεί και η ίδια καταλήγει ο συντάκτης.
 
 02 Φεβ 2012 
 tvxs.gr
 

'Germany Was Biggest Debt Transgressor of 20th Century':

http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,769703,00.html

Γερμανία:Ο μεγαλύτερος μπαταχτσής του εικοστού αιώνα: