ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ: ''Conquest 1453'' ( Turkish film “Fetih 1453”)
(...)
Instead of shyly (and privately) remembering 1453, the Turks make every cheerful noise to remind the entire world that their country is a too rare commodity in Europe which boasts that its biggest city in fact is a land that once belonged to another nation and was captured by the force of sword.
It is quite hard to think of the British commemorating the conquest of London or the Germans that of Berlin – and noisily thinking this is a virtue: “We are sitting on other nations’ lands! Ah, there is Cyprus too…” Another Turkish producer with a quick eye for $$$$ should soon set off to release a “Conquest 1974,” and another, an “Extinction 1915.”
(...)
And it is so amusing that these devout generations get easily offended when someone spelled the original name of the city their ancestors had conquered five and a half centuries ago: Constantinople. They would prefer the “Turkish” name, Istanbul, without knowing that the Turkish name, too, is a variation of one of the city’s Greek names: “stin Poli” - to the City.
(...)
Instead of shyly (and privately) remembering 1453, the Turks make every cheerful noise to remind the entire world that their country is a too rare commodity in Europe which boasts that its biggest city in fact is a land that once belonged to another nation and was captured by the force of sword.
It is quite hard to think of the British commemorating the conquest of London or the Germans that of Berlin – and noisily thinking this is a virtue: “We are sitting on other nations’ lands! Ah, there is Cyprus too…” Another Turkish producer with a quick eye for $$$$ should soon set off to release a “Conquest 1974,” and another, an “Extinction 1915.”
(...)
And it is so amusing that these devout generations get easily offended when someone spelled the original name of the city their ancestors had conquered five and a half centuries ago: Constantinople. They would prefer the “Turkish” name, Istanbul, without knowing that the Turkish name, too, is a variation of one of the city’s Greek names: “stin Poli” - to the City.
(...)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Conquest 1453
BURAK BEKDİL
As I sat and wrote these lines with the background music of Rossini’s 1820 opera “Maometto II,” the release of the Turkish film “Fetih 1453” (Conquest 1453) was only a day and a half away, scheduled to premiere in Turkey at 2:53 p.m. (14:53) on Feb. 16. The film’s trailer opens with an (alleged) attribution to the Prophet Muhammad: “Verily you shall conquer Constantinople. What a wonderful leader will he be, and what a wonderful army will that army be!”
The opera’s eponymous subject Sultan Mehmed II (Mehmed the Conqueror), son of Sultan Murad II and Valide Sultan Mara Brankovic, was only 21 years old when he conquered Constantinople on May 29, 1453. (Apparently the film’s producers could not wait a few months more for a more sensational release at 14:53 on May 29.)
Mehmed II was too keen on shariah, and he considered it an Islamic duty to overthrow the Byzantines by conquering Constantinople. Ironically, he had a blood lineage to the Byzantine imperial family – his predecessor, Sultan Orhan I, had married a Byzantine princess, and Mehmed II may have claimed descent from John Tzelepes Komnenos, a grandchild of Byzantine Emperor Alexios I Komnenos.
Even more ironically, the sultan was also known for the religious tolerance with which he treated his subjects, especially among the conquered Christians. His oath “firman” – which he issued to protect Bosnian Franciscans when he conquered that territory in 1463 – is considered the oldest document on religious freedoms.
To some extent, it would be anachronistic to accuse Muslim Turks of occupying other nations’ lands as the darker ages of human race had seen that motive too often regardless of ethnicity or religion.
All the same, it won’t be anachronistic at all to be astonished at the Turkish love affair with the idea of conquest in the 21st century. Instead of shyly (and privately) remembering 1453, the Turks make every cheerful noise to remind the entire world that their country is a too rare commodity in Europe which boasts that its biggest city in fact is a land that once belonged to another nation and was captured by the force of sword.
It is quite hard to think of the British commemorating the conquest of London or the Germans that of Berlin – and noisily thinking this is a virtue: “We are sitting on other nations’ lands! Ah, there is Cyprus too…” Another Turkish producer with a quick eye for $$$$ should soon set off to release a “Conquest 1974,” and another, an “Extinction 1915.”
Sadly, millions of Turks will go to the theaters to feel proud of their ancestors and to visually show their children “our greatness.” We are great not only because “we had the power of the sword” but, even more sadly, because “we still adore the idea.” This is what Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan must have meant when he recently said he wanted to “raise devout generations…which should embrace our historic values.”
And it is so amusing that these devout generations get easily offended when someone spelled the original name of the city their ancestors had conquered five and a half centuries ago: Constantinople. They would prefer the “Turkish” name, Istanbul, without knowing that the Turkish name, too, is a variation of one of the city’s Greek names: “stin Poli” - to the City.
Even more amusing is the fact that you can often see these devout generations staging one protest rally after another, fiercely demanding an end to the “Israeli occupation of Jerusalem.” Amusement turns into extreme amusement when, like it happened a couple of years ago, crowds of devout young Turks commemorate the conquest of Istanbul, only to move on to another demonstration, this time to protest the occupation of Jerusalem.
Weird Turkey? Not yet. After the double demonstrations, they would surf the web to find which “traitor” Turk(s) criticized their hooliganism, and flood him/them with extremely creative words of curses and threats. It is useless to remind them that their ancestors had travelled from the steppes of Asia to capture Constantinople while the Jews are natives of Jerusalem.
February/17/2012
Πηγή
Hurriyet Daily News.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Εσωτερικές αντιδράσεις για την ταινία «1453» στην Τουρκία
Δημοσιογράφοι στηλιτεύουν την επιμονή της χώρας να υπερηφανεύεται για το κατακτητικό της παρελθόν
Σκληρή κριτική ασκεί, μέσα από τις σελίδες της αγλλόφωνης έκδοσης Hurriet Daily News, ο Μπουράκ Μπεκντίλ στην ταινία «Αλωση 1453», κινηματογραφική υπερπαραγωγή που ανέβηκε αυτές τις μέρες στην Τουρκία με αφορμή την επέτειο των 560 χρόνων από την κατάληψη της Κωσταντινούπολης. Όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Μπεκντίλ, η ταινία αυτή αναδεικνύει το γεγονός ότι η Τουρκία επιθυμεί να μπει στην Ευρώπη την ίδια ώρα που υπερηφανεύεται ότι η μεγαλύτερη από τις πόλεις της είναι προϊόν μιας βίαιης κατάστασης.
Ο Μπεκντίλ τονίζει πόσο εκτός ευρωπαϊκής κουλτούρας είναι μια τέτοια πρακτική, ερωτώντας -ρητορικά προφανώς- πόσο πιθανόν θα ήταν να γιόρταζαν οι Βρετανοί την «άλωση του Λονδίνου» ή οι Γερμανοί την «Αλωση του Βερολίνου». Κι όμως, παρά να τηρούν διακριτική στάση αναφορικά με το γεγονός αυτό, εκατομμύρια Τούρκοι -τονίζει ο συγγραφέας του κειμένου- θα συνεχίσουν να μιλούν στα παιδιά τους για το «μεγαλείο της Τουρκίας» και να απολαμβάνουν ότι αυτή «κυβέρνησε με το σπαθί».
«Αραγε», ρωτά ειρωνικά ο δημοσιογράφος, «θα ακολουθήσουν ταινίες όπως ''Αλωση 1974'' (σ.σ: μια σαφής αναφορά στην Κύπρο) ή ''Αφανισμός 1915'';», στηλιτεύοντας έτσι την υπερηφάνεια με την οποία αντιμετωπίζεται η κατάκτηση της Γης ξένων λαών.
Ο Μπεκντίλ διακωμωδεί επίσης την συμπαράσταση των κατοίκων της Κωνσταντινούπουλης προς τους Παλαιστίνιους της Ιερουσαλήμ και την απαίτησή τους να αποχωρήσουν από αυτήν οι Ισραηλινοί, οι οποίοι ωστόσο εγκαταστάθηκαν σε αυτήν πολύ πριν οι Τούρκοι εποικίσουν την Κωνσταντινούπολη. Εξίσου ειρωνικός είναι και με τη μάχη των Τούρκων να επιβάλουν τη νεώτερη ονομασία της πόλης (Ισταμπούλ) έναντι της παλαιότερης (Κωνσταντινούπολη), αγνοώντας ότι η πρώτη προέρχεται από τη δεύτερη.
''ΒΗΜΑ''
17-2-2012
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ:''ΙΣΤΟΡΙΑ'')
ΣΧΕΤΙΚΑ
Εσωτερικές αντιδράσεις για την ταινία «1453» στην Τουρκία
Δημοσιογράφοι στηλιτεύουν την επιμονή της χώρας να υπερηφανεύεται για το κατακτητικό της παρελθόν
Σκληρή κριτική ασκεί, μέσα από τις σελίδες της αγλλόφωνης έκδοσης Hurriet Daily News, ο Μπουράκ Μπεκντίλ στην ταινία «Αλωση 1453», κινηματογραφική υπερπαραγωγή που ανέβηκε αυτές τις μέρες στην Τουρκία με αφορμή την επέτειο των 560 χρόνων από την κατάληψη της Κωσταντινούπολης. Όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Μπεκντίλ, η ταινία αυτή αναδεικνύει το γεγονός ότι η Τουρκία επιθυμεί να μπει στην Ευρώπη την ίδια ώρα που υπερηφανεύεται ότι η μεγαλύτερη από τις πόλεις της είναι προϊόν μιας βίαιης κατάστασης.
Ο Μπεκντίλ τονίζει πόσο εκτός ευρωπαϊκής κουλτούρας είναι μια τέτοια πρακτική, ερωτώντας -ρητορικά προφανώς- πόσο πιθανόν θα ήταν να γιόρταζαν οι Βρετανοί την «άλωση του Λονδίνου» ή οι Γερμανοί την «Αλωση του Βερολίνου». Κι όμως, παρά να τηρούν διακριτική στάση αναφορικά με το γεγονός αυτό, εκατομμύρια Τούρκοι -τονίζει ο συγγραφέας του κειμένου- θα συνεχίσουν να μιλούν στα παιδιά τους για το «μεγαλείο της Τουρκίας» και να απολαμβάνουν ότι αυτή «κυβέρνησε με το σπαθί».
«Αραγε», ρωτά ειρωνικά ο δημοσιογράφος, «θα ακολουθήσουν ταινίες όπως ''Αλωση 1974'' (σ.σ: μια σαφής αναφορά στην Κύπρο) ή ''Αφανισμός 1915'';», στηλιτεύοντας έτσι την υπερηφάνεια με την οποία αντιμετωπίζεται η κατάκτηση της Γης ξένων λαών.
Ο Μπεκντίλ διακωμωδεί επίσης την συμπαράσταση των κατοίκων της Κωνσταντινούπουλης προς τους Παλαιστίνιους της Ιερουσαλήμ και την απαίτησή τους να αποχωρήσουν από αυτήν οι Ισραηλινοί, οι οποίοι ωστόσο εγκαταστάθηκαν σε αυτήν πολύ πριν οι Τούρκοι εποικίσουν την Κωνσταντινούπολη. Εξίσου ειρωνικός είναι και με τη μάχη των Τούρκων να επιβάλουν τη νεώτερη ονομασία της πόλης (Ισταμπούλ) έναντι της παλαιότερης (Κωνσταντινούπολη), αγνοώντας ότι η πρώτη προέρχεται από τη δεύτερη.
''ΒΗΜΑ''
17-2-2012
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ:''ΙΣΤΟΡΙΑ'')