Οι «ικανοί» τεχνοκράτες... «όμορφα» καίγονται...

Τον Πέτρο Χριστοδούλου τον γνωρίζω και τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Είναι έξυπνος άνθρωπος, ικανός τεχνοκράτης, εξαιρετικός γνώστης του παγκόσμιου χρηματιστικού συστήματος και των αγορών. Ωστόσο, όταν ανέλαβε τη διαχείριση του δημοσίου χρέους, σκέφτηκα πού πήγε και έμπλεξε ο δυστυχής. Θυμάμαι στην ετήσια σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον τον Οκτώβριο του 2010, την οποία παρακολουθήσαμε, του είπα με δυσαρέσκεια πως συμμετέχει σε μια κυβέρνηση ανικάνων και δολίων, που οδηγεί τη χώρα στην οικονομική και κοινωνική τραγωδία.

Η προχθεσινή κατάθεσή του στη Βουλή είναι συγκλονιστική, και επειδή είναι επίσημη και επειδή προέρχεται από τον κατεξοχήν αρμόδιο χειριστή του θέματος, άνθρωπο που η κυβέρνηση Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου τού ανέθεσαν το σοβαρό και κρίσιμο αξίωμα του γενικού διευθυντή του ΟΔΔΗΧ. Ο Π. Χριστοδούλου είπε: «Τον Απρίλιο του 2010, που είχαμε ξεκινήσει, είχαμε βγάλει μια πολύ επιτυχημένη έκδοση ομολόγων που ήταν πενταετίας, μια πολύ επιτυχημένη δεκαετίας, και είχαν αρχίσει τα spreads να “μαζεύουν” στην Ελλάδα, και ξαφνικά πληροφορούμαι ότι μέσα σ’ ένα μήνα θα έχουμε νέα αναθεώρηση και μου ήλθε ταμπλάς». Και συνέχισε: «Ηταν τότε που, ενώ είχαμε βγάλει μια πολύ επιτυχημένη έκδοση της δεκαετίας, έγιναν κάποια σχόλια ότι εμείς, εάν δεν πάρουμε βοήθεια από τη Γερμανία, θα πάμε στο IMF (ΔΝΤ). Ηταν μια ατυχής τοποθέτηση για τις αγορές, γιατί οι αγορές, ενώ άκουγαν ότι το χαρτί πάει καλά, τα spreads έπεφταν κ.λπ., ξαφνικά έλεγαν “καλά αφού αυτοί σήκωσαν λεφτά και πάνε πάρα πολύ καλά, γιατί συνεχίζουν και μας απειλούν ότι θα πάνε στο IMF; Μήπως υπάρχει κάτι που δεν βλέπουμε;”. Και ξαφνικά φρίκαραν. Αρχίζουν και λένε ότι μήπως γίνεται κάτι; Αλλιώς τους περιμένουμε να συμπεριφέρονται και αλλιώς συμπεριφέρονται».

Εγώ, απλώς, να θυμίσω τι έγραφα τότε: Κυριακή 11 Απριλίου 2010 «Οχι... δεν θέλω τα δολάρια του ΔΝΤ. Σας παρακαλώ... μην επιμένετε να μας διασώσετε, αφήστε μας να πτωχεύσουμε... Εχω πλέον συνηθίσει να διασύρομαι διεθνώς, να γίνομαι πρωτοσέλιδο στις “έγκυρες” ξένες φυλλάδες, να ασχολούνται μαζί μου οι διεθνείς νομπελίστες, να απολαμβάνω τους υπαινιγμούς για το “βαθύ λαρύγγι” και να παρακολουθώ τα ελληνικά καφενεία μαζί με τα μίντια να συζητούν για τα spreads. Και πότε θα γίνει η διάσωση; Οταν τη ζητήσουμε, αλλά δεν τη ζητάμε.

Οχι... μην επιμένετε, γιατί θα στενοχωρηθεί και ο κ. Παπακωνσταντίνου. Κατά την έξοδό του από το Μέγαρο Μαξίμου, προχθές Παρασκευή, ο υπουργός Οικονομικών, ερωτηθείς αν η Ελλάδα επιθυμεί ενεργοποίηση του μηχανισμού, δήλωσε: “Οχι. Εχουμε δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να κάνει χρήση του μηχανισμού στήριξης”! Οντως, προκάλεσε πανελληνίως συγκίνηση η δήλωση αυτή, καθώς προσφυγή της χώρας μας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό βοήθειας ισοδυναμεί με παραπομπή της Ελλάδας στο διαβόητο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Αλλωστε, θα πληρώσουμε “σοσιαλιστικά” τη δολαριακή βοήθεια που θα μας δοθεί με επιτόκιο μεγαλύτερο του 5%.

“Εμείς δεν ζητάμε βοήθεια”, έλεγαν και τη συνόδευαν με τις χαμηλόφωνες διαρροές, “αν όμως δεν μας δώσετε, θα πάμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που όχι μόνο επιβάλλει μέτρα αλλά δίνει και βοήθεια” – και αφού δεν ζητάμε βοήθεια από την Ενωση, τη Γερμανία ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, γιατί θα πάμε να πάρουμε από το ΔΝΤ; Είναι προφανέστατη η αντίφαση, άλλωστε, όλη η υφήλιος γνωρίζει ότι χρειαζόμαστε οικονομική βοήθεια, πως ψάχνουμε με το καντήλι για χρήμα – το να λέμε ότι δεν θέλουμε, απλώς εμφανίζει την ελληνική κυβέρνηση λιγότερο σοβαρή από όσο ίσως είναι, και δεν νομίζω να κερδίζει κάτι από αυτό· ούτε καν τα ειρωνικά χαμόγελα των ενωσιακών συνεταίρων μας, διότι ακόμη και γι’ αυτούς η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή για να χαμογελάνε.

Ωστόσο, κοινός τόπος πλέον είναι πως οι πάντες πιστεύουν ότι “εκεί που φτάσαμε, συμφέρει το ΔΝΤ”. Δηλαδή; Απαιτεί τα ίδια στυγερά μέτρα και δίνει ζωντανό χρήμα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Εξαρτάται σε ποια γλώσσα διαβάζονται. Τα περί ΔΝΤ θα μπορούσαν να ήταν απλώς μια “έξυπνη μπλόφα”, πίστευαν οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησης, για να αισθανθούν πίεση οι Ευρωπαίοι και να προσφέρουν πρακτικά τη στήριξή τους, προκειμένου να μην υποστεί η Ευρωζώνη την ταπείνωση να διασώσει με δολάρια η Ουάσιγκτον ένα μέλος της. Αλλωστε, οι ίδιοι μαθητευόμενοι μάγοι πίστευαν ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν ανοιχτοί λογαριασμοί στο εσωτερικό της κυβέρνησης, ανάμεσα σε δήθεν “ευρωπαϊστές” που συγκρούονται με δήθεν “ατλαντιστές”.

Απλώς, αναρωτιέται ο καθείς το γιατί δεν μπορέσαμε να ζητήσουμε αξιοπρεπώς από τη Μέρκελ “να μη μας αφήσει να πτωχεύσουμε χωρίς να προσφύγουμε στο ΔΝΤ”. Το ελληνικό κράτος έχει αγγίξει στο παγόβουνο της πτώχευσης. Διολισθαίνει με μαθηματική ακρίβεια σε στάση πληρωμών, το τεχνικό default ή, σε απλά ελληνικά, σε πτώχευση». Αυτά για την ιστορία

ZEZA ZHΚΟΥ

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''

15-3-2012