Ή στραβός είναι ο λαός ή στραβά αρμενίζετε.
Ή στραβός είναι ο λαός ή στραβά αρμενίζετε.
Κλασικοί μεταπολιτευτικοί πολιτικάντηδες στον απόηχο των παρελάσεων.
Από τις σκηνές των παρελάσεων του Σαββατοκύριακου, οι πιο εύγλωττες δεν ήταν ούτε το τείχος της Αθήνας, που δημιούργησαν τα λεωφορεία και οι άνδρες των ΜΑΤ, ούτε οι αναβολές και τα επεισόδια που σημειώθηκαν σε μεγάλες πόλεις της χώρας, όπως η Θεσσαλονίκη ή το Ηράκλειο. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν θέλει να τον κράζουν, ιδιαίτερα αν είναι υπουργός ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Φοβισμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσες δημόσιες εταιρείες θα ιδιωτικοποιηθούν μπιτ παρά, με την ιδιωτικοποίηση των παρελάσεων θ’ ασχοληθούμε;
Το βίντεο που θα πρέπει να διατηρηθεί στα αρχεία, υλικό για τους ιστορικούς του μέλλοντος, είναι από την Κοζάνη: μια πόλη που δεν διεκδικεί πρωτεία επαναστατικότητας και όπου οι άνθρωποι, λίγο πολύ, γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο υφυπουργός Πάρις Κουκουλόπουλος, παραδείγματος χάριν, θα πρέπει να ξέρει προσωπικά τους περισσότερους απ’ όσους τον αποδοκίμασαν ή ,πολύ κακώς, του πετούσαν αντικείμενα στη διαδρομή από και προς την εξέδρα των επισήμων. Όμως οι πιο συμβολικές σκηνές είναι αυτές με τα παιδιά: κανένα δεν στρέφει το κεφάλι του προς τους επισήμους και όσα γυρίζουν προς το μέρος τους είναι για να τους μουντζώσουν.
Η κυβέρνηση έσπευσε ν’ αποδώσει τα επεισόδια σε ομάδες «που προσπάθησαν ν’ αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του εορτασμού», το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έκαναν λόγο για «οργανωμένα επεισόδια» από «πολιτικές μειονότητες». Να τα πιστέψουμε όλα αυτά, αλλά οι μαθητές του Δημοτικού της Κοζάνης; Επρόκειτο, άραγε, για κουκουλοφόρους αντιεξουσιαστές που είχαν φορέσει κοντά παντελονάκια για την περίσταση;
Επειδή έτυχε να βρεθώ στην Κοζάνη πριν από έναν χρόνο ακριβώς, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ο κ. Κουκουλόπουλος κυκλοφορούσε τότε ελεύθερα. Παρότι δεν ήταν ακόμη υφυπουργός, αξίωμα που αποτελούσε βασικό μοχλό του πελατειακού συστήματος στη μεταπολιτευτική Ελλάδα και συνήθως προκαλούσε χειροκροτήματα και τεμενάδες. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά: ακόμη και σε έναν μικρό τόπο η εξουσία δεν εμπνέει σεβασμό, αλλά προκαλεί οργή και αγανάκτηση.
Τα παιδιά έχουν εισπράξει στο σπίτι τους την ανασφάλεια και το άγχος που προκαλούν τα οικονομικά μέτρα στους γονείς τους - ίσως κάποιοι απ’ αυτούς να έχουν χάσει τη δουλειά τους. Έχουν πάρει επίσης το μήνυμα ότι οι πολιτικοί ευθύνονται για την κατάσταση και δεν αξίζουν παρά την περιφρόνηση της κοινωνίας.
Αυτό που έχουν καταλάβει ακόμη και τα παιδιά επιμένουν να μην (κάνουν ότι δεν) καταλαβαίνουν οι πολιτικοί μας. Οι ίδιοι άνθρωποι που ως υπουργοί και παρατρεχάμενοι δημιούργησαν το πρόβλημα, χρεοκοπώντας κι εξευτελίζοντας μια ολόκληρη χώρα, καμώνονται τώρα ότι μπορούν να το επιλύσουν. Xωρίς καμιά πραγματική αυτοκριτική: οι πιο ευφυείς αναμασούν γενικολογίες για κάποια λάθη, χωρίς να εξηγούν τι έφταιξε και ποια ήταν η δική τους συμμετοχή. Στην πραγματικότητα είναι αμετανόητοι: μόλις προχθές, η Νέα Δημοκρατία κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ για προεκλογικές προσλήψεις, τις οποίες το τελευταίο απέδωσε με τη σειρά του στον Βορίδη που έχει προσχωρήσει στη ΝΔ, υποκλίνεται στους ταξιτζήδες, όπως πριν από κάθε εκλογές (στη ΝΔ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι στα ταξί διαμορφώνεται η κοινή γνώμη και όχι στο ίντερνετ), και γενικώς συμπεριφέρεται όπως ο κλασικός μεταπολιτευτικός πολιτικάντης.
Τι θα γίνει στην επόμενη παρέλαση, όταν μάλιστα θα έχουν μεσολαβήσει και άλλα μέτρα; Όχι μόνο για λόγους ηθικής τάξεως αλλά και αυτοπροστασίας, το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε τα προηγούμενα θα έπρεπε να αποσυρθεί. Φυσικά, στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όπως έγινε και στην Αργεντινή, όταν κατέρρευσε το πολιτικό σύστημα, κάποιος άσημος πολιτικός, χωρίς βάρη στις πλάτες του, θα κληθεί να βγάλει τη χώρα από τον βούρκο. Γιατί χρειάζεται, όμως, να περάσουμε από τις τραγωδίες και το αίμα του Μπουένος Άιρες;
Η κυβέρνηση έσπευσε ν’ αποδώσει τα επεισόδια σε ομάδες «που προσπάθησαν ν’ αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του εορτασμού», το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έκαναν λόγο για «οργανωμένα επεισόδια» από «πολιτικές μειονότητες». Να τα πιστέψουμε όλα αυτά, αλλά οι μαθητές του Δημοτικού της Κοζάνης; Επρόκειτο, άραγε, για κουκουλοφόρους αντιεξουσιαστές που είχαν φορέσει κοντά παντελονάκια για την περίσταση;
Επειδή έτυχε να βρεθώ στην Κοζάνη πριν από έναν χρόνο ακριβώς, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ο κ. Κουκουλόπουλος κυκλοφορούσε τότε ελεύθερα. Παρότι δεν ήταν ακόμη υφυπουργός, αξίωμα που αποτελούσε βασικό μοχλό του πελατειακού συστήματος στη μεταπολιτευτική Ελλάδα και συνήθως προκαλούσε χειροκροτήματα και τεμενάδες. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά: ακόμη και σε έναν μικρό τόπο η εξουσία δεν εμπνέει σεβασμό, αλλά προκαλεί οργή και αγανάκτηση.
Τα παιδιά έχουν εισπράξει στο σπίτι τους την ανασφάλεια και το άγχος που προκαλούν τα οικονομικά μέτρα στους γονείς τους - ίσως κάποιοι απ’ αυτούς να έχουν χάσει τη δουλειά τους. Έχουν πάρει επίσης το μήνυμα ότι οι πολιτικοί ευθύνονται για την κατάσταση και δεν αξίζουν παρά την περιφρόνηση της κοινωνίας.
Αυτό που έχουν καταλάβει ακόμη και τα παιδιά επιμένουν να μην (κάνουν ότι δεν) καταλαβαίνουν οι πολιτικοί μας. Οι ίδιοι άνθρωποι που ως υπουργοί και παρατρεχάμενοι δημιούργησαν το πρόβλημα, χρεοκοπώντας κι εξευτελίζοντας μια ολόκληρη χώρα, καμώνονται τώρα ότι μπορούν να το επιλύσουν. Xωρίς καμιά πραγματική αυτοκριτική: οι πιο ευφυείς αναμασούν γενικολογίες για κάποια λάθη, χωρίς να εξηγούν τι έφταιξε και ποια ήταν η δική τους συμμετοχή. Στην πραγματικότητα είναι αμετανόητοι: μόλις προχθές, η Νέα Δημοκρατία κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ για προεκλογικές προσλήψεις, τις οποίες το τελευταίο απέδωσε με τη σειρά του στον Βορίδη που έχει προσχωρήσει στη ΝΔ, υποκλίνεται στους ταξιτζήδες, όπως πριν από κάθε εκλογές (στη ΝΔ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι στα ταξί διαμορφώνεται η κοινή γνώμη και όχι στο ίντερνετ), και γενικώς συμπεριφέρεται όπως ο κλασικός μεταπολιτευτικός πολιτικάντης.
Τι θα γίνει στην επόμενη παρέλαση, όταν μάλιστα θα έχουν μεσολαβήσει και άλλα μέτρα; Όχι μόνο για λόγους ηθικής τάξεως αλλά και αυτοπροστασίας, το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε τα προηγούμενα θα έπρεπε να αποσυρθεί. Φυσικά, στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όπως έγινε και στην Αργεντινή, όταν κατέρρευσε το πολιτικό σύστημα, κάποιος άσημος πολιτικός, χωρίς βάρη στις πλάτες του, θα κληθεί να βγάλει τη χώρα από τον βούρκο. Γιατί χρειάζεται, όμως, να περάσουμε από τις τραγωδίες και το αίμα του Μπουένος Άιρες;
ΣΤ.ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ