''Les neiges du Kilimandjaro'' του Robert Guédiguian ...
Cinema:
''Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο''
Toυ Ρομπέρ Γκετιγκιάν
Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο
Του Δημήτρη Κανέλλη
Από τις πιο ανθρωποκεντρικές ταινίες της χρονιάς
Από τις πιο ανθρωποκεντρικές ταινίες της χρονιάς
. Η ολόθερμη –παρά τον ψυχρό τηςτίτλο – επαφή των ανθρώπων μέσα από τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις τους. Ανατροπές, καυστικό χιούμορ, συναίσθημα, θαυμάσιες ρεαλιστικές ερμηνείες και
ρεσιτάλ ισορροπημένης σκηνοθεσίας.
ρεσιτάλ ισορροπημένης σκηνοθεσίας.
Μην την χάσετε.
Robert Guédiguian
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκετιγκιάν.
Πρωταγωνιστούν:
Πρωταγωνιστούν:
Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν - Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν.
Ο Μισέλ και η γυναίκα του ζουν μια ήρεμη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, που στηρίζεται και στις δυνατές και ειλικρινείς φιλικές σχέσεις που έχουν αναπτύξει σχεδόν τριάντα χρόνια. Το ζευγάρι είναι αριστερών πεποιθήσεων και ο Μισέλ είναι σχεδόν «ερωτευμένος» με τον πρόεδρο του Κ.Κ. Γαλλίας Ζαν Ζορές. Μια ημέρα όμως το ζευγάρι και οι φίλοι του δέχονται επίθεση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και οι ληστές τούς παίρνουν ό,τι χρήματα βρίσκουν. Με το πέρασμα του χρόνου οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν τους ληστές, που δεν είναι άλλοι από κάποιους νεότερους συναδέλφους του Μισέλ. Μάλιστα ο ένας από αυτούς διέπραξε τη ληστεία για να βρει χρήματα και να ταΐσει τα πεινασμένα και εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους μικρότερα αδέλφια του. Το ζευγάρι σοκάρεται και όταν συνέρχεται ψυχολογικά, αποφασίζει να πάρει υπό την προστασία του τα δυο μικρά παιδιά. Μια από τις αξιολογότερες και πιο ευαισθητοποιημένες κοινωνικοπολιτικά ταινίες των
τελευταίων χρόνων. Η ηθική της εργατικής τάξης και αλληλεγγύης μπαίνει στο
μικροσκόπιο του Γκετιγκιάν, ο οποίος μας προσφέρει μια έντονα πολιτική αλλά και βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που φέρνει σε αντιπαράθεση και τελικά σε συμφιλίωση δυο εντελώς διαφορετικές γενιές εργαζομένων. Έτσι από την ψύχρα των χιονισμένων βουνών του Κιλιμάντζαρο – που σχεδίαζε να επισκεφτεί το ζευγάρι – καταλήγουμε στη ζεστή και γεμάτη κατανόηση επαφή των ανθρώπων, που η ταξική και η κοινωνική τους συνείδηση αποδεικνύεται λυτρωτική και αυθεντικά επαναστατική. Για σκεφτείτε το: τα θύματα παίρνουν υπό την προστασία τους τούς συγγενείς του ανθρώπου που τους λήστεψε και τους κακοποίησε και που δικαίως καταλήγει στη φυλακή, έχοντας
όμως και αυτός πλήρη συνείδηση της κυνικής και παράνομης συμπεριφοράς του, αλλά και της έλλειψης νοήματος που διέπει τη μέχρι τώρα ζωή του. Η παλιά γενιά
δείχνει τον δρόμο, μοιάζει να λέει ο Γκετιγκιάν, που καταφέρνει να μη φορτώσει
την αφήγησή του με το παραμικρότερο ίχνος μελοδραματισμού και κυρίως δημαγωγίας. Απολαύστε την. Ο θρίαμβος του ταξικού ανθρωποκεντρισμού.
Ο Μισέλ και η γυναίκα του ζουν μια ήρεμη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, που στηρίζεται και στις δυνατές και ειλικρινείς φιλικές σχέσεις που έχουν αναπτύξει σχεδόν τριάντα χρόνια. Το ζευγάρι είναι αριστερών πεποιθήσεων και ο Μισέλ είναι σχεδόν «ερωτευμένος» με τον πρόεδρο του Κ.Κ. Γαλλίας Ζαν Ζορές. Μια ημέρα όμως το ζευγάρι και οι φίλοι του δέχονται επίθεση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και οι ληστές τούς παίρνουν ό,τι χρήματα βρίσκουν. Με το πέρασμα του χρόνου οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν τους ληστές, που δεν είναι άλλοι από κάποιους νεότερους συναδέλφους του Μισέλ. Μάλιστα ο ένας από αυτούς διέπραξε τη ληστεία για να βρει χρήματα και να ταΐσει τα πεινασμένα και εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους μικρότερα αδέλφια του. Το ζευγάρι σοκάρεται και όταν συνέρχεται ψυχολογικά, αποφασίζει να πάρει υπό την προστασία του τα δυο μικρά παιδιά. Μια από τις αξιολογότερες και πιο ευαισθητοποιημένες κοινωνικοπολιτικά ταινίες των
τελευταίων χρόνων. Η ηθική της εργατικής τάξης και αλληλεγγύης μπαίνει στο
μικροσκόπιο του Γκετιγκιάν, ο οποίος μας προσφέρει μια έντονα πολιτική αλλά και βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που φέρνει σε αντιπαράθεση και τελικά σε συμφιλίωση δυο εντελώς διαφορετικές γενιές εργαζομένων. Έτσι από την ψύχρα των χιονισμένων βουνών του Κιλιμάντζαρο – που σχεδίαζε να επισκεφτεί το ζευγάρι – καταλήγουμε στη ζεστή και γεμάτη κατανόηση επαφή των ανθρώπων, που η ταξική και η κοινωνική τους συνείδηση αποδεικνύεται λυτρωτική και αυθεντικά επαναστατική. Για σκεφτείτε το: τα θύματα παίρνουν υπό την προστασία τους τούς συγγενείς του ανθρώπου που τους λήστεψε και τους κακοποίησε και που δικαίως καταλήγει στη φυλακή, έχοντας
όμως και αυτός πλήρη συνείδηση της κυνικής και παράνομης συμπεριφοράς του, αλλά και της έλλειψης νοήματος που διέπει τη μέχρι τώρα ζωή του. Η παλιά γενιά
δείχνει τον δρόμο, μοιάζει να λέει ο Γκετιγκιάν, που καταφέρνει να μη φορτώσει
την αφήγησή του με το παραμικρότερο ίχνος μελοδραματισμού και κυρίως δημαγωγίας. Απολαύστε την. Ο θρίαμβος του ταξικού ανθρωποκεντρισμού.
Πηγή
***
Les Neiges De Kilimandjaro
-(Review / Κριτική)
Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο
του Robert Guédiguian.
Με τους Jean-Pierre Darroussin, Ariane Ascaride, Marilyne
Canto, Gérard Meylan, Grégoire Leprince-Ringuet
Canto, Gérard Meylan, Grégoire Leprince-Ringuet
Fraternité!
του zerVo
του zerVo
Να έχουμε την υγειά μας...
Κακά τα ψέματα, κάτι τέτοιες στιγμές, τα ευχολόγια
είναι που συντηρούν την αισιοδοξία. Όταν στιγμές μόνο πριν διαβεί κάποιος το
κατώφλι της τρίτης ηλικίας, λίγο πριν μπει στην τελευταία στροφή της ζωής του,
το να δέχεται το ένα κτύπημα μετά το άλλο, μετά βεβαιότητας θα τον ωθήσει να
σκύψει το κεφάλι, να καταραστεί την τύχη του, να διαλυθεί ψυχικά, που τόσα
χρόνια, τηρούσε πιστά την συμφωνία με εργοδοσία και κράτος και μονομιάς
βρίσκεται επί ξύλου κρεμάμενος. Νά' ξερες καλοσύνη που βγάζει η φτώχεια και η
εργατιά, ζορισμένη όμως... Και τι πλούτο συναισθημάτων...
είναι που συντηρούν την αισιοδοξία. Όταν στιγμές μόνο πριν διαβεί κάποιος το
κατώφλι της τρίτης ηλικίας, λίγο πριν μπει στην τελευταία στροφή της ζωής του,
το να δέχεται το ένα κτύπημα μετά το άλλο, μετά βεβαιότητας θα τον ωθήσει να
σκύψει το κεφάλι, να καταραστεί την τύχη του, να διαλυθεί ψυχικά, που τόσα
χρόνια, τηρούσε πιστά την συμφωνία με εργοδοσία και κράτος και μονομιάς
βρίσκεται επί ξύλου κρεμάμενος. Νά' ξερες καλοσύνη που βγάζει η φτώχεια και η
εργατιά, ζορισμένη όμως... Και τι πλούτο συναισθημάτων...
Έχοντας ξοδέψει τρεις δεκαετίες ως εργάτης στο καρνάγιο της Μαρσίλιας, ο
55χρονος Μισέλ, θα δει ξαφνικά την πόρτα της εξόδου από την δουλειά του, γεγονός
που θα τον στείλει σε πρόωρη συνταξιοδότηση, βυθίζοντας τον στην μελαγχολία και
την στενοχώρια. Κλείνοντας τα τριάντα χρόνια έγγαμου βίου στο πλάι της
αγαπημένης του Μαρί Κλερ, θα δεχτεί ένα ανέλπιστο δώρο, από παιδιά, φίλους και
συγγενείς, ένα ταξίδι στην Αφρική, που πάντοτε ονειρευόταν. Μποναμά, όμως, που
το ζευγάρι δεν θα χαρεί για καιρό, αφού θα πέσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι θύμα
ένοπλης ληστείας από δύο αλήτες, που εκτός από τα χρήματα της εκδρομής, θα
αδειάσουν και τον τραπεζικό του λογαριασμό.
55χρονος Μισέλ, θα δει ξαφνικά την πόρτα της εξόδου από την δουλειά του, γεγονός
που θα τον στείλει σε πρόωρη συνταξιοδότηση, βυθίζοντας τον στην μελαγχολία και
την στενοχώρια. Κλείνοντας τα τριάντα χρόνια έγγαμου βίου στο πλάι της
αγαπημένης του Μαρί Κλερ, θα δεχτεί ένα ανέλπιστο δώρο, από παιδιά, φίλους και
συγγενείς, ένα ταξίδι στην Αφρική, που πάντοτε ονειρευόταν. Μποναμά, όμως, που
το ζευγάρι δεν θα χαρεί για καιρό, αφού θα πέσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι θύμα
ένοπλης ληστείας από δύο αλήτες, που εκτός από τα χρήματα της εκδρομής, θα
αδειάσουν και τον τραπεζικό του λογαριασμό.
Την στιγμή που οι αρχές δεν δίνουν στον Μισέλ την παραμικρή ελπίδα για την
εύρεση των κλοπιμαίων, από μια κομικ-ή σύμπτωση ο ίδιος θα πέσει πάνω στον
κλέφτη, που προς μεγάλη του έκπληξη θα αντιληφθεί πως είναι νεαρός πρώην
συνάδελφος, που απολύθηκε την ίδια ημέρα με εκείνον. Κι ενώ ο περίγυρος πιστεύει
πως το μόνο που αξίζει στον κλέφτη είναι η παραδειγματική τιμωρία, ο μεσήλικας,
νιώθοντας τύψεις ως εκείνος που τράβηξε τον λαχνό που θα τον έστελνε στο ταμείο
ανεργίας, αλλά και πιστεύοντας πως στην κλοπή τον οδήγησε η ανέχεια και η
απελπισία, θα κάνει τα πάντα προκειμένου ο αδελφός - κηδεμόνας δύο ανήλικων
παιδιών, να μην οδηγηθεί στην φυλακή.
εύρεση των κλοπιμαίων, από μια κομικ-ή σύμπτωση ο ίδιος θα πέσει πάνω στον
κλέφτη, που προς μεγάλη του έκπληξη θα αντιληφθεί πως είναι νεαρός πρώην
συνάδελφος, που απολύθηκε την ίδια ημέρα με εκείνον. Κι ενώ ο περίγυρος πιστεύει
πως το μόνο που αξίζει στον κλέφτη είναι η παραδειγματική τιμωρία, ο μεσήλικας,
νιώθοντας τύψεις ως εκείνος που τράβηξε τον λαχνό που θα τον έστελνε στο ταμείο
ανεργίας, αλλά και πιστεύοντας πως στην κλοπή τον οδήγησε η ανέχεια και η
απελπισία, θα κάνει τα πάντα προκειμένου ο αδελφός - κηδεμόνας δύο ανήλικων
παιδιών, να μην οδηγηθεί στην φυλακή.
Αναμφισβήτητα η ματιά του Γαλλοαρμένιου Guediguian δεν λανθάνει σημαντικά στην
αποκρυπτογράφηση της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων του μόχθου. Η γεμάτη πάμπολλες
αλληγορίες και υπαρξιακά ερωτηματικά κοινωνικού χαρακτήρα διατριβή του -
γραμμένη σε πατρόν Ken Loach - με φόντο το ηλιόλουστο λιμάνι της Φώκαιας,
ουσιαστικά σημαδεύει πάνω στην τρίτη συνιστώσα διακήρυξης της τρικολόρ
δημοκρατίας: Αν από ελευθερία και ισότητα μας χορτάσατε εσείς οι πλούσιοι, να
ξέρετε πως το όπλο μας είναι η αδελφότητα και αυτή μας την αλληλεγγύη δεν
πρόκειται ποτέ να την γκρεμίσετε!
αποκρυπτογράφηση της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων του μόχθου. Η γεμάτη πάμπολλες
αλληγορίες και υπαρξιακά ερωτηματικά κοινωνικού χαρακτήρα διατριβή του -
γραμμένη σε πατρόν Ken Loach - με φόντο το ηλιόλουστο λιμάνι της Φώκαιας,
ουσιαστικά σημαδεύει πάνω στην τρίτη συνιστώσα διακήρυξης της τρικολόρ
δημοκρατίας: Αν από ελευθερία και ισότητα μας χορτάσατε εσείς οι πλούσιοι, να
ξέρετε πως το όπλο μας είναι η αδελφότητα και αυτή μας την αλληλεγγύη δεν
πρόκειται ποτέ να την γκρεμίσετε!
Για πες: Τα αγωνιστικά λόγια του Jean Jaures, γίνονται ένα με τους διαχρονικούς
στίχους του Hugo και το μελωδικό τραγούδι του Pascal Danel και το τρίπτυχο
σαρώνει το γνώριμα (και αγαπημένα) εύθραυστο βλέμμα του σπουδαίου φραντσέζου
ρολίστα Jean Pierre Darroussin, αναδεικνύοντας μια πανέμορφη ρεαλιστική μορφή,
που τους περισσότερους θα συγκινήσει με την αληθοφάνεια και την ευαισθησία της.
στίχους του Hugo και το μελωδικό τραγούδι του Pascal Danel και το τρίπτυχο
σαρώνει το γνώριμα (και αγαπημένα) εύθραυστο βλέμμα του σπουδαίου φραντσέζου
ρολίστα Jean Pierre Darroussin, αναδεικνύοντας μια πανέμορφη ρεαλιστική μορφή,
που τους περισσότερους θα συγκινήσει με την αληθοφάνεια και την ευαισθησία της.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 8 Μαρτίου 2012 από την Feelgood
Πηγή
***
Ρομπέρ Γκεντιγκιάν:
"Με ενδιαφέρει η Ευρώπη του Διαφωτισμού
και του
Κομμουνιστικού Μανιφέστου"
Κομμουνιστικού Μανιφέστου"
Συνέντευξη στον ΚΩΣΤΑ ΤΕΡΖΗ
(σε συνεργασία με την ΕΛΕΝΗ ΤΣΕΡΕΖΟΛΕ):
Μια κλήρωση
στα ναυπηγεία της Μασσαλίας μπροστά σε συνοφρυωμένους εργάτες:
στα ναυπηγεία της Μασσαλίας μπροστά σε συνοφρυωμένους εργάτες:
Το σωματείο έχει
αποφασίσει να βγάλει τις είκοσι απολύσεις που κρίθηκαν αναγκαίες για την
επιβίωση της επιχείρησης μέσα από κληρωτίδα. Τα διευθυντικά στελέχη
παρακολουθούν από μακριά. Τους κλήρους για τους «τυχερούς» τραβάει ο Μισέλ,
βετεράνος συνδικαλιστής της Αριστεράς, που για λόγους ισότητας έβαλε και το δικό
του όνομα στην κληρωτίδα -παρόλο που οι άλλοι συνδικαλιστές διαφωνούσαν.
αποφασίσει να βγάλει τις είκοσι απολύσεις που κρίθηκαν αναγκαίες για την
επιβίωση της επιχείρησης μέσα από κληρωτίδα. Τα διευθυντικά στελέχη
παρακολουθούν από μακριά. Τους κλήρους για τους «τυχερούς» τραβάει ο Μισέλ,
βετεράνος συνδικαλιστής της Αριστεράς, που για λόγους ισότητας έβαλε και το δικό
του όνομα στην κληρωτίδα -παρόλο που οι άλλοι συνδικαλιστές διαφωνούσαν.
Η «τύχη» του θα μιλήσει και τελικά θα είναι και αυτός μέσα στους
είκοσι απολυμένους. Αλλά η περίπτωσή του δεν είναι τόσο τραγική:
είκοσι απολυμένους. Αλλά η περίπτωσή του δεν είναι τόσο τραγική:
Μπορεί να μπει
σε πρόγραμμα πρόωρης συνταξιοδότησης, έχει το δικό του σπίτι, ζει ευτυχισμένος
με τη γυναίκα του Μαρί-Κλερ, ερωτευμένοι ακόμη, έπειτα από τριάντα χρόνια. Έχει
τα παιδιά και τα εγγόνια του, τις αγωνιστικές παρακαταθήκες του και καλούς
φίλους. Σε μια γιορτή όλοι οι παραπάνω, φίλοι και συγγενείς, θα δωρίσουν στο
ζευγάρι ένα σημαντικό ποσό που συγκέντρωσαν για ένα ταξίδι στην Αφρική, στο
Κιλιμάντζαρο.
Όμως, αυτή η «ταπεινή ευτυχία» θα ανατραπεί ένα βράδυ, όταν δύο οπλισμένοι
νεαροί εισβάλλουν στο σπίτι τους και τους χτυπούν βάναυσα για να αρπάξουν τα
χρήματα του δώρου. Το σοκ γίνεται μεγαλύτερο όταν ο Μισέλ ανακαλύπτει ότι την
επίθεση είχε οργανώσει ο Κριστόφ, ένας νεαρός πρώην συνάδελφός του στο
ναυπηγείο, που απολύθηκε την ίδια μέρα με εκείνον και ήταν παρών μάλιστα στη
γιορτή. Είναι άραγε ο Κριστόφ ένας λούμπεν εγκληματίας που «γύρισε την πλάτη του
στην εργατική τάξη»;
σε πρόγραμμα πρόωρης συνταξιοδότησης, έχει το δικό του σπίτι, ζει ευτυχισμένος
με τη γυναίκα του Μαρί-Κλερ, ερωτευμένοι ακόμη, έπειτα από τριάντα χρόνια. Έχει
τα παιδιά και τα εγγόνια του, τις αγωνιστικές παρακαταθήκες του και καλούς
φίλους. Σε μια γιορτή όλοι οι παραπάνω, φίλοι και συγγενείς, θα δωρίσουν στο
ζευγάρι ένα σημαντικό ποσό που συγκέντρωσαν για ένα ταξίδι στην Αφρική, στο
Κιλιμάντζαρο.
Όμως, αυτή η «ταπεινή ευτυχία» θα ανατραπεί ένα βράδυ, όταν δύο οπλισμένοι
νεαροί εισβάλλουν στο σπίτι τους και τους χτυπούν βάναυσα για να αρπάξουν τα
χρήματα του δώρου. Το σοκ γίνεται μεγαλύτερο όταν ο Μισέλ ανακαλύπτει ότι την
επίθεση είχε οργανώσει ο Κριστόφ, ένας νεαρός πρώην συνάδελφός του στο
ναυπηγείο, που απολύθηκε την ίδια μέρα με εκείνον και ήταν παρών μάλιστα στη
γιορτή. Είναι άραγε ο Κριστόφ ένας λούμπεν εγκληματίας που «γύρισε την πλάτη του
στην εργατική τάξη»;
Ο Γαλλοαρμένιος Ρομπέρ Γκεντιγκιάν θέτει εδώ κρίσιμα
ερωτήματα για το πολιτικό υποκείμενο που με ευκολία ονομάζουμε «εργατική τάξη»,
το χάσμα που υπάρχει σήμερα στο εσωτερικό της...
* Ο πατέρας σας Αρμένιος, λιμενεργάτης στη Μασσαλία, η μητέρα σας Γερμανίδα κι
εσείς ένας σύγχρονος Ευρωπαίος... Πόσο "Ευρωπαίος" αισθάνεται ένας φανατικός
Μαρσεγιέζος όπως εσείς και τι ακριβώς σημαίνει για σας η "ευρωπαϊκή ταυτότητα"
αυτές τις δύσκολες μέρες της κρίσης;Όπως όλοι όσοι ζούμε στη Μασσαλία, αισθάνομαι διεθνιστής, όπως έλεγαν οι
επαναστάτες πριν από χρόνια. Η Μασσαλία ιδρύθηκε πάνω σε ένα μείγμα ανθρώπων και
πολιτισμών που έφθαναν με πλοία από όλο τον κόσμο ή από τον Βορρά της Γαλλίας.
Το γεγονός αυτό μου προσέφερε μια διεθνιστική οπτική των πραγμάτων, και όχι με
θεωρητικό αλλά με ουσιαστικό τρόπο. Η Μασσαλία ήταν και είναι μια αποθήκη
Ιστορίας, όπως άλλωστε όλα τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου.
Σε σχέση με την Ευρώπη, που με ρωτήσατε, εγώ αναγνωρίζω την Ευρώπη του 19ου
αιώνα, εκείνη των αξιών. Πρόκειται για την Ευρώπη του Διαφωτισμού, του
Μαρξισμού, την Ευρώπη του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, του 1848, του Μαρξ και του
Ένγκελς. Αυτή είναι η Ευρώπη. Δεν έχω, ξέρετε, μια περιοριστική άποψη της
Ευρώπης. Δεν είναι μια ιστορία γεωγραφίας η Ευρώπη, αλλά μια κίνηση προσχώρησης
σε αξίες. Και βέβαια η σημερινή Ευρώπη κινείται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση
από αυτές τις αξίες που σας ανέφερα. Δηλαδή εσείς στην Ελλάδα είσαστε ακριβώς το
παράδειγμα του τι δεν πρέπει να συμβαίνει! Είμαι απολύτως αντίθετος σε ό,τι
κάνει η Ευρώπη στην Ελλάδα σήμερα!
ερωτήματα για το πολιτικό υποκείμενο που με ευκολία ονομάζουμε «εργατική τάξη»,
το χάσμα που υπάρχει σήμερα στο εσωτερικό της...
* Ο πατέρας σας Αρμένιος, λιμενεργάτης στη Μασσαλία, η μητέρα σας Γερμανίδα κι
εσείς ένας σύγχρονος Ευρωπαίος... Πόσο "Ευρωπαίος" αισθάνεται ένας φανατικός
Μαρσεγιέζος όπως εσείς και τι ακριβώς σημαίνει για σας η "ευρωπαϊκή ταυτότητα"
αυτές τις δύσκολες μέρες της κρίσης;Όπως όλοι όσοι ζούμε στη Μασσαλία, αισθάνομαι διεθνιστής, όπως έλεγαν οι
επαναστάτες πριν από χρόνια. Η Μασσαλία ιδρύθηκε πάνω σε ένα μείγμα ανθρώπων και
πολιτισμών που έφθαναν με πλοία από όλο τον κόσμο ή από τον Βορρά της Γαλλίας.
Το γεγονός αυτό μου προσέφερε μια διεθνιστική οπτική των πραγμάτων, και όχι με
θεωρητικό αλλά με ουσιαστικό τρόπο. Η Μασσαλία ήταν και είναι μια αποθήκη
Ιστορίας, όπως άλλωστε όλα τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου.
Σε σχέση με την Ευρώπη, που με ρωτήσατε, εγώ αναγνωρίζω την Ευρώπη του 19ου
αιώνα, εκείνη των αξιών. Πρόκειται για την Ευρώπη του Διαφωτισμού, του
Μαρξισμού, την Ευρώπη του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, του 1848, του Μαρξ και του
Ένγκελς. Αυτή είναι η Ευρώπη. Δεν έχω, ξέρετε, μια περιοριστική άποψη της
Ευρώπης. Δεν είναι μια ιστορία γεωγραφίας η Ευρώπη, αλλά μια κίνηση προσχώρησης
σε αξίες. Και βέβαια η σημερινή Ευρώπη κινείται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση
από αυτές τις αξίες που σας ανέφερα. Δηλαδή εσείς στην Ελλάδα είσαστε ακριβώς το
παράδειγμα του τι δεν πρέπει να συμβαίνει! Είμαι απολύτως αντίθετος σε ό,τι
κάνει η Ευρώπη στην Ελλάδα σήμερα!
* Περίπου στην ίδια κατεύθυνση με εσάς, πριν από δύο χρόνια, ο Ζαν Λικ Γκοντάρ
είχε πει ότι θα άξιζε να επιβληθεί ένας πανευρωπαϊκός φόρος υπέρ της Ελλάδας για
όσα οφείλει ο σύγχρονος πολιτισμός στην ελληνική κληρονομιά. Η Ελλάδα ωστόσο
είναι τα τελευταία δύο χρόνια το μαύρο πρόβατο, ο κακός μαθητής που πρέπει να
τιμωρηθεί για να "σωθούν" το ευρώ και η ευρωπαϊκή ισορροπία... Ποιο είναι το
μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στους Έλληνες που θα θαυμάσουν την ταινία σας,
τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία κομματιάζεται και βυθίζεται στη φτώχεια και
την κατάθλιψη;Ακούστε, πιστεύω ότι πρέπει η Ελλάδα να αλλάξει τον τρόπο που κάνει πολιτική και
τον τρόπο που ζει σε σχέση με το παρελθόν. Και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες
είναι στην ίδια κατάσταση. Πιστεύω ότι απέναντι σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο,
χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό πρέπει να κάνουμε στροφή 180 μοιρών και να
αλλάξουμε τον κόσμο όπου ζούμε, τον τρόπο που ζούμε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο
για τους Έλληνες αλλά και για τη Γαλλία και για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η
κατάστασή σας είναι βέβαια σήμερα πιο δύσκολη σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη,
αλλά θα γίνει πολύ χειρότερη αν συνεχίσουμε να σώζουμε την Ευρώπη κάνοντας χρήση
των ίδιων συνταγών που την έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση! Δεν κάνουμε τίποτε
άλλο από το να συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε την ίδια φόρμουλα, που επιδεινώνει τα
πράγματα.
Ελπίζω ότι πριν από την κοινωνική έκρηξη (ή πριν από το ενδεχόμενο μιας
εθνικιστικής αναδίπλωσης) θα πρέπει να ξεκινήσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε τον
σοσιαλισμό. Αλλά τον σοσιαλισμό με το νόημα που είχε κατά τον 19ο αιώνα. Δηλαδή
πρέπει να ξαναπιάσουμε την αρχική ιδέα του σοσιαλισμού, που διαστρεβλώθηκε από
όσα συνέβησαν στη Σοβιετική Ένωση, από τον σταλινισμό. Πρέπει να επιστρέψουμε
στις πηγές.
* Πηγή έμπνευσης για την ταινία σας είναι δύο μεγάλοι στοχαστές του 19ου αιώνα,
ο Βίκτωρ Ουγκό και ο Ζαν Ζωρές...
Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουμε σε ό,τι η ανθρωπότητα είχε κατακτήσει
πριν από την επανάσταση του 1917, πριν από όσα έγιναν στη Σοβιετική Ένωση και
τις ανατολικές χώρες, γεγονότα που είχαν ιστορικούς λόγους μεν να γίνουν, αλλά
αμαύρωσαν την ιδέα του σοσιαλισμού. Με μια φράση, θεωρώ ότι ο σοσιαλισμός είναι
το μέλλον της ανθρωπότητας. Και αναφέρομαι στον πραγματικό σοσιαλισμό και όχι
στη σοσιαλδημοκρατία, που συμφωνεί απολύτως με την Κεντροδεξιά σε όλο τον
κόσμο...
είχε πει ότι θα άξιζε να επιβληθεί ένας πανευρωπαϊκός φόρος υπέρ της Ελλάδας για
όσα οφείλει ο σύγχρονος πολιτισμός στην ελληνική κληρονομιά. Η Ελλάδα ωστόσο
είναι τα τελευταία δύο χρόνια το μαύρο πρόβατο, ο κακός μαθητής που πρέπει να
τιμωρηθεί για να "σωθούν" το ευρώ και η ευρωπαϊκή ισορροπία... Ποιο είναι το
μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στους Έλληνες που θα θαυμάσουν την ταινία σας,
τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία κομματιάζεται και βυθίζεται στη φτώχεια και
την κατάθλιψη;Ακούστε, πιστεύω ότι πρέπει η Ελλάδα να αλλάξει τον τρόπο που κάνει πολιτική και
τον τρόπο που ζει σε σχέση με το παρελθόν. Και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες
είναι στην ίδια κατάσταση. Πιστεύω ότι απέναντι σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο,
χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό πρέπει να κάνουμε στροφή 180 μοιρών και να
αλλάξουμε τον κόσμο όπου ζούμε, τον τρόπο που ζούμε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο
για τους Έλληνες αλλά και για τη Γαλλία και για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η
κατάστασή σας είναι βέβαια σήμερα πιο δύσκολη σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη,
αλλά θα γίνει πολύ χειρότερη αν συνεχίσουμε να σώζουμε την Ευρώπη κάνοντας χρήση
των ίδιων συνταγών που την έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση! Δεν κάνουμε τίποτε
άλλο από το να συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε την ίδια φόρμουλα, που επιδεινώνει τα
πράγματα.
Ελπίζω ότι πριν από την κοινωνική έκρηξη (ή πριν από το ενδεχόμενο μιας
εθνικιστικής αναδίπλωσης) θα πρέπει να ξεκινήσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε τον
σοσιαλισμό. Αλλά τον σοσιαλισμό με το νόημα που είχε κατά τον 19ο αιώνα. Δηλαδή
πρέπει να ξαναπιάσουμε την αρχική ιδέα του σοσιαλισμού, που διαστρεβλώθηκε από
όσα συνέβησαν στη Σοβιετική Ένωση, από τον σταλινισμό. Πρέπει να επιστρέψουμε
στις πηγές.
* Πηγή έμπνευσης για την ταινία σας είναι δύο μεγάλοι στοχαστές του 19ου αιώνα,
ο Βίκτωρ Ουγκό και ο Ζαν Ζωρές...
Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουμε σε ό,τι η ανθρωπότητα είχε κατακτήσει
πριν από την επανάσταση του 1917, πριν από όσα έγιναν στη Σοβιετική Ένωση και
τις ανατολικές χώρες, γεγονότα που είχαν ιστορικούς λόγους μεν να γίνουν, αλλά
αμαύρωσαν την ιδέα του σοσιαλισμού. Με μια φράση, θεωρώ ότι ο σοσιαλισμός είναι
το μέλλον της ανθρωπότητας. Και αναφέρομαι στον πραγματικό σοσιαλισμό και όχι
στη σοσιαλδημοκρατία, που συμφωνεί απολύτως με την Κεντροδεξιά σε όλο τον
κόσμο...
* Στην ταινία σας αναφέρεστε στη σύγχρονη συνείδηση της εργατικής τάξης, για την
ακρίβεια στην απουσία αυτής της συνείδησης... Είχατε πει σε παλαιότερη
συνέντευξή σας ότι προτιμάτε να μιλάτε για "φτωχούς ανθρώπους" παρά για εργατική
τάξη.Παλιά η εργατική τάξη ήταν κάτι το αυτονόητο, το σχεδόν χειροπιαστό. Υπήρχαν
μεγάλα εργοστάσια σε όλη τη Γαλλία, σε όλη την Ευρώπη, και υπήρχαν χιλιάδες
εργάτες, όλοι τους ντυμένοι με τον ίδιο τρόπο, με τις μπλε φόρμες τους... Λέγαμε
"να, έρχονται οι εργάτες", όταν έβγαιναν από τα εργοστάσιά τους... Τους
συναντούσαμε στους δρόμους. Όλα αυτά κομματιάστηκαν και μάλιστα με τέτοιο τρόπο
ώστε να έλθουν οι μεν σε αντιπαράθεση με τους δε, με τους νέους να παίρνουν
λιγότερα χρήματα, να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης...
Οι νέες τεχνολογίες παραγωγής σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα: οι σημερινοί
εργάτες φορούν λευκά πουκάμισα, τα χέρια τους δεν είναι ροζιασμένα, εργάζονται
σε τομείς που παρέχουν υπηρεσίες, όπως λόγου χάρη στις τηλεπικοινωνίες. Θα
ξέρετε ίσως ότι πέρυσι σημειώθηκε κύμα αυτοκτονιών στους εργαζόμενους στις
Γαλλικές Τηλεπικοινωνίες... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον τη συνείδηση
ότι ανήκουν σε μια κοινή τάξη. Φαντάζονται ότι είναι μικροαστοί ή μέλλοντες
μεγαλοαστοί, ότι μπορούν ατομικά να πετύχουν, ότι δεν είναι πλέον τμήμα των
φτωχών ανθρώπων...
* Όπως ο νεαρός απολυμένος λιμενεργάτης στην ταινία σας που έρχεται σε σύγκρουση
με τον ηλικιωμένο συνδικαλιστή...Ακριβώς... Γι' αυτό στην ταινία επιμένω στα δύο αυτά πρόσωπα, αλλά και στο
ζευγάρι των ηλικιωμένων, που θέλουν να κάνουν κάτι. Γιατί κατά τη γνώμη μου
είναι ήρωες, είναι υποδειγματικοί άνθρωποι και θέλουν κυρίως να καταλάβουν τι
συμβαίνει σήμερα γύρω τους. Και για τον λόγο αυτόν θα κάνουν μια ηθική κίνηση,
δηλαδή θα υιοθετήσουν τα δύο μικρά παιδιά, αλλά με την ελπίδα ότι η κίνησή τους
αυτή, που είναι ηθική και ατομική, θα γίνει παράδειγμα στην πόλη...
Και βέβαια ο νεαρός απολυμένος, μόλις βγει από τη φυλακή, θα πάει να δει ποιοι
είναι οι άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει τα δύο αδέλφια του και έτσι θα αντιληφθεί
ότι τελικά βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Πρέπει να βγούμε από αυτό το είδος
πολέμου στο εσωτερικό της κοινωνίας, όπου μας αναγκάζουν να πιστεύουμε ότι οι
εργαζόμενοι μετανάστες και οι εργαζόμενοι Γάλλοι έχουν συγκρουόμενα
συμφέροντα...
* Η ταινία σας "δουλεύει" πάνω στη διαδικασία της πολιτικής συνειδητοποίησης,
χωρίς όμως σλόγκαν ή μεγαλοστομίες. Πώς αντιλαμβάνεστε αλήθεια τη σχέση
κινηματογράφου, τέχνης και πολιτικής;Πιστεύω ότι η τέχνη, και εγώ ακολουθώ εδώ τον Αριστοτέλη και τους Έλληνες
τραγικούς, η τέχνη της αναπαράστασης λοιπόν, είναι μια επέμβαση στον κόσμο,
καθώς δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μας δείχνει το πώς οι άνθρωποι ζουν,
πεθαίνουν, ζουν μαζί, τσακώνονται, συμφιλιώνονται... Η τέχνη λοιπόν είναι μια
άποψη για τον κόσμο. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει τέχνη που δεν είναι πολιτική,
καθώς δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δείχνει με ποιον τρόπο οι άνθρωποι ζουν
μαζί, και αυτό είναι ο ορισμός της πολιτικής.
ακρίβεια στην απουσία αυτής της συνείδησης... Είχατε πει σε παλαιότερη
συνέντευξή σας ότι προτιμάτε να μιλάτε για "φτωχούς ανθρώπους" παρά για εργατική
τάξη.Παλιά η εργατική τάξη ήταν κάτι το αυτονόητο, το σχεδόν χειροπιαστό. Υπήρχαν
μεγάλα εργοστάσια σε όλη τη Γαλλία, σε όλη την Ευρώπη, και υπήρχαν χιλιάδες
εργάτες, όλοι τους ντυμένοι με τον ίδιο τρόπο, με τις μπλε φόρμες τους... Λέγαμε
"να, έρχονται οι εργάτες", όταν έβγαιναν από τα εργοστάσιά τους... Τους
συναντούσαμε στους δρόμους. Όλα αυτά κομματιάστηκαν και μάλιστα με τέτοιο τρόπο
ώστε να έλθουν οι μεν σε αντιπαράθεση με τους δε, με τους νέους να παίρνουν
λιγότερα χρήματα, να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης...
Οι νέες τεχνολογίες παραγωγής σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα: οι σημερινοί
εργάτες φορούν λευκά πουκάμισα, τα χέρια τους δεν είναι ροζιασμένα, εργάζονται
σε τομείς που παρέχουν υπηρεσίες, όπως λόγου χάρη στις τηλεπικοινωνίες. Θα
ξέρετε ίσως ότι πέρυσι σημειώθηκε κύμα αυτοκτονιών στους εργαζόμενους στις
Γαλλικές Τηλεπικοινωνίες... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον τη συνείδηση
ότι ανήκουν σε μια κοινή τάξη. Φαντάζονται ότι είναι μικροαστοί ή μέλλοντες
μεγαλοαστοί, ότι μπορούν ατομικά να πετύχουν, ότι δεν είναι πλέον τμήμα των
φτωχών ανθρώπων...
* Όπως ο νεαρός απολυμένος λιμενεργάτης στην ταινία σας που έρχεται σε σύγκρουση
με τον ηλικιωμένο συνδικαλιστή...Ακριβώς... Γι' αυτό στην ταινία επιμένω στα δύο αυτά πρόσωπα, αλλά και στο
ζευγάρι των ηλικιωμένων, που θέλουν να κάνουν κάτι. Γιατί κατά τη γνώμη μου
είναι ήρωες, είναι υποδειγματικοί άνθρωποι και θέλουν κυρίως να καταλάβουν τι
συμβαίνει σήμερα γύρω τους. Και για τον λόγο αυτόν θα κάνουν μια ηθική κίνηση,
δηλαδή θα υιοθετήσουν τα δύο μικρά παιδιά, αλλά με την ελπίδα ότι η κίνησή τους
αυτή, που είναι ηθική και ατομική, θα γίνει παράδειγμα στην πόλη...
Και βέβαια ο νεαρός απολυμένος, μόλις βγει από τη φυλακή, θα πάει να δει ποιοι
είναι οι άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει τα δύο αδέλφια του και έτσι θα αντιληφθεί
ότι τελικά βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Πρέπει να βγούμε από αυτό το είδος
πολέμου στο εσωτερικό της κοινωνίας, όπου μας αναγκάζουν να πιστεύουμε ότι οι
εργαζόμενοι μετανάστες και οι εργαζόμενοι Γάλλοι έχουν συγκρουόμενα
συμφέροντα...
* Η ταινία σας "δουλεύει" πάνω στη διαδικασία της πολιτικής συνειδητοποίησης,
χωρίς όμως σλόγκαν ή μεγαλοστομίες. Πώς αντιλαμβάνεστε αλήθεια τη σχέση
κινηματογράφου, τέχνης και πολιτικής;Πιστεύω ότι η τέχνη, και εγώ ακολουθώ εδώ τον Αριστοτέλη και τους Έλληνες
τραγικούς, η τέχνη της αναπαράστασης λοιπόν, είναι μια επέμβαση στον κόσμο,
καθώς δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μας δείχνει το πώς οι άνθρωποι ζουν,
πεθαίνουν, ζουν μαζί, τσακώνονται, συμφιλιώνονται... Η τέχνη λοιπόν είναι μια
άποψη για τον κόσμο. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει τέχνη που δεν είναι πολιτική,
καθώς δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δείχνει με ποιον τρόπο οι άνθρωποι ζουν
μαζί, και αυτό είναι ο ορισμός της πολιτικής.
* Είσαστε ένας στρατευμένος σκηνοθέτης...Ναι, ήμουν μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος...
* Αλλά τώρα περάσατε στον Μελανσόν, του κόμματος "Αριστερά"...Ξέρετε... το Γαλλικό Κ.Κ. πέρασε στον Μελανσόν...
* Ναι, πράγματι, με το Αριστερό Μέτωπο. Πώς σας φαίνεται η προεκλογική
εκστρατεία του Μελανσόν;Είναι πολύ καλή. Πιστεύω ότι τα πάει πολύ καλά, είναι καλλιεργημένος, εξαίρετος
ρήτορας, μπορεί να πυροδοτήσει ένα κίνημα σχετικά με την αναγέννηση της ιδέας
του κομμουνισμού. Και προσέξτε, δεν μιλώ για κομμουνιστικό κόμμα ή για το τι
συνέβη στη Σοβιετική Ένωση ή τι συμβαίνει σήμερα στη Βόρεια Κορέα. Εγώ
αναφέρομαι στην αρχική κομμουνιστική ιδέα, εκείνη του 19ου αιώνα...
εκστρατεία του Μελανσόν;Είναι πολύ καλή. Πιστεύω ότι τα πάει πολύ καλά, είναι καλλιεργημένος, εξαίρετος
ρήτορας, μπορεί να πυροδοτήσει ένα κίνημα σχετικά με την αναγέννηση της ιδέας
του κομμουνισμού. Και προσέξτε, δεν μιλώ για κομμουνιστικό κόμμα ή για το τι
συνέβη στη Σοβιετική Ένωση ή τι συμβαίνει σήμερα στη Βόρεια Κορέα. Εγώ
αναφέρομαι στην αρχική κομμουνιστική ιδέα, εκείνη του 19ου αιώνα...
* Αν λοιπόν ο Μελανσόν πάρει ένα καλό αποτέλεσμα, μπορεί να ωθήσει πιο αριστερά
τον Φρανσουά Ολάντ...Είναι σίγουρο. Αυτό ελπίζουμε. Μπορεί να ωθήσει αριστερότερα το Σοσιαλιστικό
Κόμμα και να δημιουργήσει μια δυναμική που ίσως σε πέντε χρόνια φέρει ένα 15%, ή
20% σε είκοσι χρόνια... Και ξέρετε, όταν εγώ έγινα μέλος του ΓΚΚ, το 1969, τότε
ο υποψήφιός του, ο Ζακ Ντικλό, είχε πάρει 23%!
* Εσείς με τις αρμενικές ρίζες τι σκέφτεστε για τον ξενόφοβο ρατσιστικό λόγο της
Μαρίν Λεπέν, τον οποίο αναπαράγει το κυβερνητικό κόμμα, το UMP;Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος. Η Δεξιά με αυτά αποκαλύπτει το πραγματικό της
πρόσωπο.
τον Φρανσουά Ολάντ...Είναι σίγουρο. Αυτό ελπίζουμε. Μπορεί να ωθήσει αριστερότερα το Σοσιαλιστικό
Κόμμα και να δημιουργήσει μια δυναμική που ίσως σε πέντε χρόνια φέρει ένα 15%, ή
20% σε είκοσι χρόνια... Και ξέρετε, όταν εγώ έγινα μέλος του ΓΚΚ, το 1969, τότε
ο υποψήφιός του, ο Ζακ Ντικλό, είχε πάρει 23%!
* Εσείς με τις αρμενικές ρίζες τι σκέφτεστε για τον ξενόφοβο ρατσιστικό λόγο της
Μαρίν Λεπέν, τον οποίο αναπαράγει το κυβερνητικό κόμμα, το UMP;Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος. Η Δεξιά με αυτά αποκαλύπτει το πραγματικό της
πρόσωπο.
* Μια γαλλική βωβή ταινία, το "The Artist", έφτασε στην κορυφή των Όσκαρ
πρόσφατα. Τι σημαίνει αυτό για τον γαλλικό αλλά και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο
γενικότερα; Ποια είναι η κατάσταση του γαλλικού σινεμά σήμερα;Δεν νομίζω ότι θα έχουμε συνέχεια μετά το "The Artist"... Δεν είναι τυχαίο ότι
διηγείται μια ιστορία του αμερικανικού σινεμά. Είναι μια πολύ "αμερικανική"
ταινία. Είναι σαν ένας Γάλλος σκηνοθέτης να πήγαινε στο Χόλιγουντ και να έκανε
μια αμερικανική ταινία με γνωστούς Αμερικανούς ηθοποιούς. Μπορεί ο σκηνοθέτης να
είναι Γάλλος, η παραγωγή να είναι γαλλική, αλλά το φιλμ είναι αμερικανικό. Και ο
Λικ Μπεσόν είχε κάνει μια τέτοια ταινία στην Αμερική. Θεωρώ λοιπόν ότι η ταινία
αυτή δεν θα έχει αντίκτυπο, και μακάρι να διαψευστώ, στην οικονομία του γαλλικού
σινεμά. Προσωπικά πάντως δεν ονειρεύομαι να κάνω επιτυχία στις ΗΠΑ, δεν δίνω
δεκάρα για κάτι τέτοιο. Εκείνο που για μένα είναι πιο ενδιαφέρον είναι η κάθε
χώρα να έχει τον δικό της κινηματογράφο. Να μπορούμε να βλέπουμε και ελληνικό
και αμερικανικό κινηματογράφο. Δεν έχω το κόμπλεξ της επιτυχίας στις ΗΠΑ, έχω
επιτυχία στη Γαλλία, πουλώ τις ταινίες μου παντού, και στις ΗΠΑ, και εξακολουθώ
να ζω στη Μασσαλία.
* Τι γνωρίζετε από τον ελληνικό κινηματογράφο, πλην του αδικοχαμένου
Αγγελόπουλου;Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω παρά τον Αγγελόπουλο. Και βέβαια τον Κακογιάννη, μάλιστα
πριν από δύο εβδομάδες ξαναείδα τον "Ζορμπά" στην τηλεόραση. Έχω επίσης διαβάσει
όλο τον Καζαντζάκη, έχω διαβάσει τον Ρίτσο. Αλλά δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για
τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα μιας ταινίας
στην Ελλάδα, σε ένα νησί, με την Μπριζίτ Ρουέν, είναι συμπαραγωγή με μια
ελληνική εταιρεία. Θα προσπαθήσουμε να την παρουσιάσουμε στις Κάννες τον Μάιο.
πρόσφατα. Τι σημαίνει αυτό για τον γαλλικό αλλά και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο
γενικότερα; Ποια είναι η κατάσταση του γαλλικού σινεμά σήμερα;Δεν νομίζω ότι θα έχουμε συνέχεια μετά το "The Artist"... Δεν είναι τυχαίο ότι
διηγείται μια ιστορία του αμερικανικού σινεμά. Είναι μια πολύ "αμερικανική"
ταινία. Είναι σαν ένας Γάλλος σκηνοθέτης να πήγαινε στο Χόλιγουντ και να έκανε
μια αμερικανική ταινία με γνωστούς Αμερικανούς ηθοποιούς. Μπορεί ο σκηνοθέτης να
είναι Γάλλος, η παραγωγή να είναι γαλλική, αλλά το φιλμ είναι αμερικανικό. Και ο
Λικ Μπεσόν είχε κάνει μια τέτοια ταινία στην Αμερική. Θεωρώ λοιπόν ότι η ταινία
αυτή δεν θα έχει αντίκτυπο, και μακάρι να διαψευστώ, στην οικονομία του γαλλικού
σινεμά. Προσωπικά πάντως δεν ονειρεύομαι να κάνω επιτυχία στις ΗΠΑ, δεν δίνω
δεκάρα για κάτι τέτοιο. Εκείνο που για μένα είναι πιο ενδιαφέρον είναι η κάθε
χώρα να έχει τον δικό της κινηματογράφο. Να μπορούμε να βλέπουμε και ελληνικό
και αμερικανικό κινηματογράφο. Δεν έχω το κόμπλεξ της επιτυχίας στις ΗΠΑ, έχω
επιτυχία στη Γαλλία, πουλώ τις ταινίες μου παντού, και στις ΗΠΑ, και εξακολουθώ
να ζω στη Μασσαλία.
* Τι γνωρίζετε από τον ελληνικό κινηματογράφο, πλην του αδικοχαμένου
Αγγελόπουλου;Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω παρά τον Αγγελόπουλο. Και βέβαια τον Κακογιάννη, μάλιστα
πριν από δύο εβδομάδες ξαναείδα τον "Ζορμπά" στην τηλεόραση. Έχω επίσης διαβάσει
όλο τον Καζαντζάκη, έχω διαβάσει τον Ρίτσο. Αλλά δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για
τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα μιας ταινίας
στην Ελλάδα, σε ένα νησί, με την Μπριζίτ Ρουέν, είναι συμπαραγωγή με μια
ελληνική εταιρεία. Θα προσπαθήσουμε να την παρουσιάσουμε στις Κάννες τον Μάιο.
Πηγή
''Η Αυγή''
11 Μαρτίου 2012