Η Ελλάδα χωρίς φωνή.
Voiceless Greece
Γιατί δεν ακούγεται καμιά φωνή στην Ελλάδα;
Γιατί ένας διανοούμενος, ένας καλλιτέχνης, καμία προσωπικότητα δεν βγάζει καμία κραυγή απελπισίας και ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη;
Είναι άραγε αυτή η μάταιη ελπίδα των εκλογών που κάνει τους Ελληνες να πιστεύουν, ότι ένας Σωτήρας, ένας θεόσταλτος άνθρωπος θα έλθει να τους σώσει, όπως ένα μυθικός αετός που ξεπετιέται από τ'αστέρια τα ξημερώματα;
Η Ελλάδα χωρίς φωνή.
Ενώ η Ευρώπη βιώνει μια κρίση χωρίς προηγούμενο, όπου έθνη όπως η Ισπανία ξυπνούν εμβρόντητα και φωνές ακούγονται υπέρ του ελληνικού λαού.
Γιατί δεν ακούγεται καμιά φωνή στην Ελλάδα; Γιατί ένας διανοούμενος, ένας καλλιτέχνης, καμία προσωπικότητα δεν βγάζει καμία κραυγή απελπισίας και ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη;
Που είναι οι θυγατέρες και οι εγγονές της Μπουμπουλίνας, της Μελίνας, της Ειρήνης Παπά;
Γιατί, ενώ η Ελλάδα είναι ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι μια απομονωμένη χώρα, γιατί η εκκωφαντική σιωπή έρχεται από τη θάλασσα του Αιγαίου;
Οταν η Ελλάδα ήταν μια δικτατορία, οι Ελληνες της εξορίας, οι πολιτικοί πρόσφυγες έκαναν αισθητή τη φωνή τους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.Σήμερα όμως, τίποτε, τίποτε άλλο από μια σιωπή που μας εκπλήσσει και μας κουφαίνει.
Εχασαν άραγε οι Ελληνες την αίσθηση που είχαν της αντιπολίτευσης, της αντίστασης, του αγώνα;...Εγιναν όπως πολλοί λαοί της Ευρώπης, χορτάτοι, μπουχτισμένοι, απελπισμένοι μέχρι του σημείου να πιστεύουν ότι κανένας δεν θα τους ακούσει, ότι κανένας δεν θα ξέρει να τους ακούσει;
Λοιπόν η βοή σβύνει, αργά, σιγά, μαλακά για να πεθάνει στην Ιόνιο θάλασσα.
Τότε γιατί να προσπαθεί κάποιος να καταλάβει, να ελπίζει ότι μπορεί να βοηθήσει, να εύχεται την αδελφοσύνη των λαών της Ευρώπης για ένα λαό του οποίου τα παιδιά, το μέλλον του, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.
Γιατί κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα να συντηρεί την φλόγα που θα ήθελε να είναι όπως το φως στη νύκτα, ώστε να διαβεβαιώνει τους Ελληνες ότι δεν είναι μόνοι.
Γιατί να θέλουμε να διώξουμε την νύκτα και να προσφέρομε στην Ελλάδα μια αυγή που θα φέρει τον ήλιο της ελπίδας, όταν χιλιάδες χέρια τραβούν πάντα και ακόμη της κουρτίνες του σκοταδιού πάνω στο σώμα τους, και αρνούνται το φως της λευτεριάς;
Είναι άραγε αυτή η μάταιη ελπίδα των εκλογών που κάνει τους Ελληνες να πιστεύουν, ότι ένας Σωτήρας, ένας θεόσταλτος άνθρωπος θα έλθει να τους σώσει, όπως ένα μυθικός αετός που ξεπετιέται από τ'αστέρια τα ξημερώματα;
Εάν το πιστεύουν, εάν το σκέπτονται, δεν μπορούμε να τους μεταπείσομε, αφού από αυτούς τους ίδιους εξαρτάται η σωτηρία τους.
Σέβομαι τις ονειροπολήσεις σας, μην εύχεστε να μου χαμογελάσουν.
Που είναι οι θυγατέρες και οι εγγονές της Μπουμπουλίνας, της Μελίνας, της Ειρήνης Παπά;
Γιατί, ενώ η Ελλάδα είναι ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι μια απομονωμένη χώρα, γιατί η εκκωφαντική σιωπή έρχεται από τη θάλασσα του Αιγαίου;
Οταν η Ελλάδα ήταν μια δικτατορία, οι Ελληνες της εξορίας, οι πολιτικοί πρόσφυγες έκαναν αισθητή τη φωνή τους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.Σήμερα όμως, τίποτε, τίποτε άλλο από μια σιωπή που μας εκπλήσσει και μας κουφαίνει.
Εχασαν άραγε οι Ελληνες την αίσθηση που είχαν της αντιπολίτευσης, της αντίστασης, του αγώνα;...Εγιναν όπως πολλοί λαοί της Ευρώπης, χορτάτοι, μπουχτισμένοι, απελπισμένοι μέχρι του σημείου να πιστεύουν ότι κανένας δεν θα τους ακούσει, ότι κανένας δεν θα ξέρει να τους ακούσει;
Λοιπόν η βοή σβύνει, αργά, σιγά, μαλακά για να πεθάνει στην Ιόνιο θάλασσα.
Τότε γιατί να προσπαθεί κάποιος να καταλάβει, να ελπίζει ότι μπορεί να βοηθήσει, να εύχεται την αδελφοσύνη των λαών της Ευρώπης για ένα λαό του οποίου τα παιδιά, το μέλλον του, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.
Γιατί κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα να συντηρεί την φλόγα που θα ήθελε να είναι όπως το φως στη νύκτα, ώστε να διαβεβαιώνει τους Ελληνες ότι δεν είναι μόνοι.
Γιατί να θέλουμε να διώξουμε την νύκτα και να προσφέρομε στην Ελλάδα μια αυγή που θα φέρει τον ήλιο της ελπίδας, όταν χιλιάδες χέρια τραβούν πάντα και ακόμη της κουρτίνες του σκοταδιού πάνω στο σώμα τους, και αρνούνται το φως της λευτεριάς;
Είναι άραγε αυτή η μάταιη ελπίδα των εκλογών που κάνει τους Ελληνες να πιστεύουν, ότι ένας Σωτήρας, ένας θεόσταλτος άνθρωπος θα έλθει να τους σώσει, όπως ένα μυθικός αετός που ξεπετιέται από τ'αστέρια τα ξημερώματα;
Εάν το πιστεύουν, εάν το σκέπτονται, δεν μπορούμε να τους μεταπείσομε, αφού από αυτούς τους ίδιους εξαρτάται η σωτηρία τους.
Σέβομαι τις ονειροπολήσεις σας, μην εύχεστε να μου χαμογελάσουν.
