Ευρω… γιαλούρος

Το είδαμε κι αυτό: τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε ρόλο… Μαυρογιαλούρου. Κι έτσι, ένα νέο είδος γεννιέται, ο… ευρώ… γιαλούρος. Μετά από δύο χρόνια και δύο προγράμματα ισοπέδωσης της χώρας, με το τρίτο να βρίσκεται ήδη στα στόματα όλων καθώς και τα δύο προηγούμενα κρίνεται ότι απέτυχαν, παραμονές των εκλογών, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναλαμβάνει όψιμος ευαγγελιστής του… «θα». Θα παρουσιάσει λοιπόν τώρα πακέτο για την ανάπτυξη και την ανεργία στην Ελλάδα, τώρα που βλέπει τις τάσεις των εκλογικών δημοσκοπήσεων. Προς στιγμή, οι απειλές για έξοδο και καταστροφή έχουν κοπάσει. Το μαστίγιο έχει μπει στη θήκη και αναλαμβάνει το καρότο.

Ο κ. Μπαρόζο λέει αυτά που θα ήθελαν κάποιοι εδώ να πουν, αλλά, δεν τολμούν να τα πουν, για τον απλούστατο λόγο ότι θα γυρίσουν αμέσως εναντίον τους. Ο κ. Μπαρόζο δεν έχει κάλπη να τον κρίνει μεθαύριο. Θα τον κρίνουν οι Γερμανοί όποτε προκύψει ζήτημα μιας νέας του ευρωπαικής θητείας. Αν είναι «καλό παιδί», θα του δώσουν κάποια θέση. Αν όχι.

Όμως, ποιον μπορεί να πείσει ο πρόεδρος της Επιτροπής για τη σοβαρότητά του όταν η Ελλάδα χειμάζεται κι όταν σειρά από χώρες της Ε.Ε. τρέμουν; Κανέναν φυσικά. Αλλωστε, και αν υποτεθεί ότι εκείνος πραγματικά πιστεύει στην ανάγκη ανάπτυξης και θέλει να συμβάλλει σε αυτήν, η σημασία που έχει το τι πιστεύει ο κύριος Μπαρόζο, είναι πλέον απλώς μηδαμινή. Σημασία έχει μόνον τι πιστεύει και επιθυμεί το Βερολίνο, του οποίου ο κ. Μπαρόζο δεν είναι παρά ένας απλός υψηλόβαθμος διορισμένος λειτουργός… Οι απόψεις του δεν έχουν την παραμικρή αξία, όπως όλον αυτό τον καιρό της κρίσης – πόσες φορές δεν μίλησε για τα ευρωομόλογα, όπως και ο «πρόεδρος» της Ευρώπης βαν Ρομπάι, που έχει πέσει εσχάτως στη σιωπή, και πόσες φορές οι Γερμανοί δεν τον άδειασαν;

Ας μην τάζει λοιπόν πακέτα ο κ. Μπαρόζο κι ας αφήσει τον ξεπερασμένο ρόλο Μαυρογιαλούρου σε περιτύλιγμα κομισιόν... Δεν πρόκειται να βοηθήσει κανέναν. Ας καθίσει κι εκείνος στη σιωπή. Θα είναι πιο τίμια στάση έναντι του πάλαι ποτέ, προ γερμανικής κυριαρχίας, αξιώματος που φέρει. Και σίγουρα πιο τίμια στάση έναντι της Ελλάδας, της Ευρώπης, αλλά, τελικά, και της ίδιας του της χώρας, της Πορτογαλίας, η καταστροφή της οποίας ξεκίνησε επί των ημερών του ως πρωθυπουργού, πριν βρει καταφύγιο στις ήρεμες και ανέμελες Βρυξέλλες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΟΥΧΟΣ

''ΒΗΜΑ''

10-4-2012