Το δέντρο και το δάσος ...

(...)

Δεν πρόκειται μόνο για έναν ύποπτο διαφθοράς πολιτικό. Αυτό δεν είναι άγνωστο φαινόμενο σε μια δημοκρατία. Το ενδιαφέρον είναι αλλού. Ενώ ο ύποπτος πλουτισμός του ήταν γνωστός, ενώ το αγοραίο «κολλητιλίκι» του και οι πελατειακοί μηχανισμοί του ήταν ορατοί, ενώ η ναρκισσιστική ανικανότητά του ήταν εμφανέστατη, σχεδόν το μισό ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον Τσοχατζόπουλο για αρχηγό του κόμματος και πρωθυπουργό!

(...)
Ακούγεται τόσο κωμικό, αλλά ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο ηγέτης της «αριστερής» πασοκικής αντιπολίτευσης στον «νεοφιλελεύθερο» Σημίτη, συνομιλούσε με τον Κωνσταντόπουλο του Συνασπισμού για ένα κοινό αριστερό μέτωπο, έδινε συνεντεύξεις στην «Αυγή» ως ο Ελληνας Λαφοντέν!
(...)

Σκίτσο του Η.Μακρή

(1)

Το δέντρο και το δάσος ...
Του Σταυρου Λυγερού

Οι «πράσινοι» θεωρούν ότι η προφυλάκιση του Τσοχατζόπουλου εν μέσω προεκλογικής περιόδου προκαλεί πολιτικές εντυπώσεις σε βάρος του ΠΑΣΟΚ. Πιθανόν να έχουν κάποιο δίκιο, αλλά μόνο φανατικοί ισχυρίζονται ότι η διαφθορά έχει κομματικό χρώμα. Μακάρι να ήταν έτσι. Το πρόβλημα θα ήταν ευεπίλυτο. Το γεγονός ότι έχουν προκύψει στοιχεία για τους Τσοχατζόπουλο, Τσουκάτο και Μαντέλη, όμως, δεν σημαίνει ότι το μαύρο πολιτικό χρήμα είναι υπόθεση αποκλειστικά του ΠΑΣΟΚ. Η διαφθορά και η διαπλοκή αφορούν και τα δύο κόμματα εξουσίας.

Οι μεγάλες εταιρείες που εξασφαλίζουν χρυσοφόρες συμβάσεις με το Δημόσιο δεν έχουν πολιτικές συμπάθειες. Χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς με επιρροή, που μπορούν να τους φανούν χρήσιμοι. Και βεβαίως λαδώνουν υπουργούς και υπηρεσιακούς παράγοντες, που βάζουν υπογραφή. Οι πολίτες δεν έχουν αυταπάτες και γι’ αυτό -συχνά ισοπεδωτικά- κατηγορούν σύσσωμο το κομματικό σύστημα. Ακόμα και φανατικοί ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εξουσίας έχουν πάψει να πιστεύουν ότι οι διεφθαρμένοι βρίσκονται στο αντίπαλο και όχι στο δικό τους κόμμα. Γι’ αυτό και είναι θλιβερή η μετατροπή της κάθαρσης σε αντικείμενο κομματικού καβγά.

Η αλήθεια είναι ότι οι αρμοί του κομματικού συστήματος ακόμα και τώρα λειτουργούν σαν θερμοκήπιο για την ανάπτυξη αυτών των φαινομένων. Και οι δύο πολιτικές «φυλές» υπέκυπταν στα ίδια νεοπλουτίστικα κοινωνικά πρότυπα και στην ίδια ελαστική αντίληψη για την ηθική. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που αρκετά στελέχη τους εμφάνιζαν την ίδια ροπή προς την αρπαχτή. Πρωθυπουργοί και υπουργοί είχαν γενικά την τάση να ανέχονται την οσμή της διαφθοράς για λόγους αφενός διατήρησης του κομματικού στρατού και αφετέρου πελατειακών σχέσεων. Και όποτε έπρεπε να συγκαλύψουν χρησιμοποιούσαν εμμέσως τα ερείσματά τους στη Δικαιοσύνη. Εάν σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες δείχνουν να έχουν αλλάξει κάπως στάση, αυτό οφείλεται στην εξωτερική πίεση της κοινής γνώμης και όχι σε μηχανισμό αυτοκάθαρσης. Συνειδητοποίησαν με καθυστέρηση ότι εάν δεν μπουν φυλακή ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις, θα συμπαρασυρθούν και οι ίδιοι.

Είναι κοινό μυστικό ότι κομματικά ταμεία, αλλά και πρωτοκλασάτοι πολιτικοί ήταν από τους μεγάλους διακινητές μαύρου πολιτικού χρήματος. Προτιμούσαν τις σακούλες, επειδή έχουν το πλεονέκτημα ότι δεν αφήνουν ίχνη, όπως οι συναλλαγές μέσω του τραπεζικού συστήματος. Περιττό να αναφέρουμε ότι η πολιτεία δεν πραγματοποίησε ποτέ έρευνα για τη ροή πολιτικού χρήματος. Είναι άγραφος, αλλά πολύ ισχυρός κανόνας τα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών να αντιμετωπίζονται από τις ελεγκτικές αρχές σαν ιερές αγελάδες. Δεν είναι τυχαίο ότι κραυγαλέα σκάνδαλα αποκαλύφθηκαν από έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στο εξωτερικό και όχι στο εσωτερικό. Η ελληνική Δικαιοσύνη εμποδίζεται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά, υπενθυμίζουμε, ακόμα και όταν τα στοιχεία για το σκάνδαλο Siemens της είχαν έρθει στο πιάτο είχε δείξει απροθυμία να τα αξιοποιήσει. Ας ελπίσουμε ότι η υπόθεση Τσοχατζόπουλου θα είναι μόνο η αρχή.

(2)

Ο εντιμότατος κ. Τσοχατζόπουλος και οι φίλοι του

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα*

Μέσα στην ατυχία του, ο Α. Τσοχατζόπουλος πρέπει να νιώθει ευχαριστημένος. Κατηγορείται μεν για οικονομικά εγκλήματα, αλλά προσέρχεται στην Ασφάλεια σαν να περιοδεύει σε προεκλογική περίοδο! Τον συνοδεύει ένα τσούρμο δημοσιογράφων, ενώ μερικοί ψηλόσωμοι άντρες δίπλα του μοιάζουν να είναι η προσωπική φρουρά του. Δεν φοράει χειροπέδες, χαριεντίζεται με τους δημοσιογράφους. Και, όμως, ο κύριος αυτός είναι ύποπτος και προσάγεται στις διωκτικές αρχές!
Οταν, αργότερα, περνάει το κατώφλι των φυλακών Κορυδαλλού, ο αρχιφύλακας τον χαιρετά διά χειραψίας! Δεν είναι γνωστό αν τον προσφώνησε: «Καλώς ήλθατε, κύριε υπουργέ»! Στις ευνομούμενες δημοκρατίες, ένας (πρώην) υψηλόβαθμος αξιωματούχος έχει την ίδια αντιμετώπιση με κάθε άλλο ύποπτο για αξιόποινες πράξεις (ρωτήστε τον πρώην κυβερνήτη του Ιλινόι, Μπλακγόγιεβιτς, καταδικασθέντα πέρυσι σε 14 χρόνια φυλάκισης για διαφθορά). Οχι, όμως, στη μετα-οθωμανική Ελλάδα! Εδώ αν είσαι celebrity ή πρώην υπουργός, αντιμετωπίζεσαι με την αρμόζουσα ευγένεια. Ενδέχεται, μάλιστα, να σου ζητήσουν και συγγνώμη για την ταλαιπωρία που υφίστασαι!
Παρ’ όλα αυτά, είναι ενθαρρυντικό ότι, ακόμη και σε μια μετα-οθωμανική δημοκρατία, το κράτους δικαίου λειτουργεί. Παίρνουμε κουράγιο βλέποντας δικαστικούς και δημόσιους λειτουργούς, γενικότερα, να κάνουν τη δουλειά τους καλά.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου, όμως, δείχνει τη βαθιά πολιτική μας παθολογία. Δεν πρόκειται μόνο για έναν ύποπτο διαφθοράς πολιτικό. Αυτό δεν είναι άγνωστο φαινόμενο σε μια δημοκρατία. Το ενδιαφέρον είναι αλλού. Ενώ ο ύποπτος πλουτισμός του ήταν γνωστός, ενώ το αγοραίο «κολλητιλίκι» του και οι πελατειακοί μηχανισμοί του ήταν ορατοί, ενώ η ναρκισσιστική ανικανότητά του ήταν εμφανέστατη, σχεδόν το μισό ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον Τσοχατζόπουλο για αρχηγό του κόμματος και πρωθυπουργό! Οχι μόνον αυτό. Οταν τον Οκτώβριο 2007, σε συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, η κυρία Βάσω Παπανδρέου ανέφερε ότι «κάποιοι έκαναν περιουσίες στο ΠΑΣΟΚ», ουδείς ασχολήθηκε με την καταγγελία της. Το κόμμα τηρούσε την «ομερτά». Αντιθέτως, τίμησε τον Τσοχατζόπουλο με υποψηφιότητα τόσο στο Εθνικό Συμβούλιο όσο και στις εθνικές εκλογές του 2004 και του 2007. Ο Τσοχατζόπουλος τέθηκε εκτός Βουλής από το εκλογικό σώμα, όχι από το κόμμα του.
Στο μέτρο που η «ιδεολογία» είναι η ειδοποιός διαφορά του Τσοχατζόπουλου από έναν αρχηγό συμμορίας, ο πρώτος είναι πιο επικίνδυνος από τον δεύτερο. Ο μαφιόζος δεν προσποιείται ότι υπηρετεί ευγενείς σκοπούς, ενώ ο Τσοχατζόπουλος πουλούσε «αριστερά» ιδεώδη σε εύπιστους οπαδούς, ανερμάτιστους πολιτικούς και μωροφιλόδοξους διανοούμενους. Ακούγεται τόσο κωμικό, αλλά ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο ηγέτης της «αριστερής» πασοκικής αντιπολίτευσης στον «νεοφιλελεύθερο» Σημίτη, συνομιλούσε με τον Κωνσταντόπουλο του Συνασπισμού για ένα κοινό αριστερό μέτωπο, έδινε συνεντεύξεις στην «Αυγή» ως ο Ελληνας Λαφοντέν!
Αν τα ακίνητα ξεπλένουν το μαύρο χρήμα, η σωστή «ιδεολογία» ξεπλένει τη διεφθαρμένη ιδιοτέλεια. Ο Τσοχατζόπουλος ήταν ξεβράκωτος, αλλά πολλοί, μα πάρα πολλοί, θαύμαζαν τα υπέροχα ρούχα του! Να ’ταν η μόνη περίπτωση!..

*O κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail.com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''

20-4-2012