PAUL KRUGMAN :Oι ''Structuralistas'' και οι Εύκολες και Άχρηστες οικονομικές θεωρίες τους...
(...)
the main point is that contrary to what such stories suggest, job losses since the crisis began haven’t mainly been in industries that arguably got too big in the bubble years. Instead, the economy has bled jobs across the board, in just about every sector and every occupation, just as it did in the 1930s. Also, if the problem was that many workers have the wrong skills or are in the wrong place, you’d expect workers with the right skills in the right place to be getting big wage increases; in reality, there are very few winners in the work force.
the main point is that contrary to what such stories suggest, job losses since the crisis began haven’t mainly been in industries that arguably got too big in the bubble years. Instead, the economy has bled jobs across the board, in just about every sector and every occupation, just as it did in the 1930s. Also, if the problem was that many workers have the wrong skills or are in the wrong place, you’d expect workers with the right skills in the right place to be getting big wage increases; in reality, there are very few winners in the work force.
All of this strongly suggests that we’re suffering not from the teething pains of some kind of structural transition that must gradually run its course but rather from an overall lack of sufficient demand — the kind of lack that could and should be cured quickly with government programs designed to boost spending.
(...)
Εύκολες, άχρηστες οικονομικές θεωρίες
ΤΟ ΒΗΜΑ - NEW YORK TIMES
Πολλοί επιμένουν, με ύφος περισπούδαστο, ότι τα προβλήματα της οικονομίας είναι «διαρθρωτικά», ότι δεν μπορούν να λυθούν γρήγορα. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο μακροχρόνιο επίπεδο, λένε, νομίζοντας ότι μιλούν υπεύθυνα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθιά ανεύθυνοι.
Τι σημαίνει ότι έχουμε διαρθρωτικό πρόβλημα ανεργίας; Συνήθως συνοδεύεται από τον ισχυρισμό ότι οι αμερικανοί εργαζόμενοι είναι μπλοκαρισμένοι στους λάθος τομείς ή με τα λάθος προσόντα.
Όμως το αντίθετο ισχύει: η απώλεια θέσεων εργασίας αφότου ξέσπασε η κρίση δεν έπληξε κυρίως τους τομείς που είχαν παραφουσκώσει στα χρόνια της φούσκας. Η οικονομία ματώνει δουλειές σε όλο το φάσμα, σχεδόν σε κάθε τομέα και κάθε επάγγελμα. Επιπλέον, αν το πρόβλημα ήταν ότι πολλοί εργαζόμενοι έχουν λάθος προσόντα ή βρίσκονται στον λάθος τομέα, εκείνοι που έχουν τα σωστά προσόντα στον σωστό τομέα θα είχαν πάρει μεγάλες αυξήσεις στον μισθό τους.
Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν υποφέρουμε λόγω μιας διαρθρωτικής μετάβασης που πρέπει σταδιακά να πάρει τον δρόμο της αλλά λόγω γενικευμένης έλλειψης επαρκούς ζήτησης _ το είδος της έλλειψης που μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί γρήγορα με κυβερνητικά προγράμματα για την ενίσχυση της δαπάνης.
Προς τι λοιπόν η μονομανία να ανακηρυχθούν τα προβλήματά μας «διαρθρωτικά»; Η απάντηση, πιστεύω, βρίσκεται στο ότι ο ισχυρισμός πως τα προβλήματά μας είναι βαθιά και διαρθρωτικά παρέχει μια δικαιολογία για να μη δράσουμε, για να μην κάνουμε τίποτε προκειμένου να ελαφρύνουμε τη δοκιμασία των ανέργων.
Οι «διαρθρωτίστας», βεβαίως, υποστηρίζουν ότι δεν βρίσκουν απλώς δικαιολογίες. Λένε ότι πρέπει να επικεντρωθούμε όχι στα γρήγορα φάρμακα αλλά στο μακροχρόνιο επίπεδο _ αν και συνήθως δεν κάνουν σαφές ποια ακριβώς υποτίθεται ότι είναι η μακροχρόνια αυτή πολιτική, εκτός από το ότι περιλαμβάνει επώδυνα μέτρα για εργαζόμενους και φτωχούς.
Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς τους είχε καταλάβει όλους αυτούς πριν από 80 χρόνια. «Μα το μακροχρόνιο επίπεδο», έγραψε, «είναι ένας παραπλανητικός οδηγός για τις παρούσες υποθέσεις. Σε μακροχρόνιο επίπεδο θα είμαστε όλοι πεθαμένοι. Οι οικονομολόγοι θα ήταν άχρηστοι αν, σε καιρούς καταιγίδας, το μόνο που μας έλεγαν ήταν ότι όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει προ πολλού, η θάλασσα θα είναι και πάλι λάδι».
Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι το να εφευρίσκουμε λόγους για να μην κάνουμε τίποτε για την σημερινή ανεργία δεν είναι απλώς σκληρό και επιζήμιο αλλά αποτελεί και κακή μακροχρόνια πολιτική. Διότι υπάρχουν όλο και περισσότερες αποδείξεις ότι οι διαβρωτικές επιπτώσεις της υψηλής ανεργίας θα ρίξουν σκιά πάνω στην οικονομία για πολλά ακόμη χρόνια.
Κάθε φορά που κάποιος επηρμένος πολιτικός ή ειδήμονας αρχίζει να επιχειρηματολογεί ότι τα ελλείμματα αποτελούν βάρος για την επόμενη γενιά, να θυμάστε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι νέοι Αμερικανοί σήμερα δεν είναι το μελλοντικό βάρος του χρέους _ ένα βάρος, παρεμπιπτόντως, που μάλλον επιδεινώνεται παρά βελτιώνεται από τις πρόωρες περικοπές δαπανών. Το μεγαλύτερο πρόβλημά τους είναι η έλλειψη θέσεων εργασίας που εμποδίζει πολλούς αποφοίτους πανεπιστημίου από το να ξεκινήσουν την επαγγελματική τους καριέρα.
Όλα αυτά λοιπόν περί διαρθρωτικής ανεργίας δεν συμβάλουν στο να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά μας προβλήματα, αλλά στο να τα αποφύγουμε παίρνοντας τον εύκολο, άχρηστο δρόμο. Εφθασε ο καιρός να σταματήσει αυτό.
PAUL KRUGMAN
10-5-2012
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ
''ΒΗΜΑ''
12-5-2012
ΣΧΕΤΙΚΑ-ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Easy Useless Economics
By PAUL KRUGMAN
A few days ago, I read an authoritative-sounding paper in The American Economic Review, one of the leading journals in the field, arguing at length that the nation’s high unemployment rate had deep structural roots and wasn’t amenable to any quick solution. The author’s diagnosis was that the U.S. economy just wasn’t flexible enough to cope with rapid technological change. The paper was especially critical of programs like unemployment insurance, which it argued actually hurt workers because they reduced the incentive to adjust.
O.K., there’s something I didn’t tell you: The paper in question was published in June 1939. Just a few months later, World War II broke out, and the United States — though not yet at war itself — began a large military buildup, finally providing fiscal stimulus on a scale commensurate with the depth of the slump. And, in the two years after that article about the impossibility of rapid job creation was published, U.S. nonfarm employment rose 20 percent — the equivalent of creating 26 million jobs today.
So now we’re in another depression, not as bad as the last one, but bad enough. And, once again, authoritative-sounding figures insist that our problems are “structural,” that they can’t be fixed quickly. We must focus on the long run, such people say, believing that they are being responsible. But the reality is that they’re being deeply irresponsible.
What does it mean to say that we have a structural unemployment problem? The usual version involves the claim that American workers are stuck in the wrong industries or with the wrong skills. A widely cited recent article by Raghuram Rajan of the University of Chicago asserts that the problem is the need to move workers out of the “bloated” housing, finance and government sectors.
Actually, government employment per capita has been more or less flat for decades, but never mind — the main point is that contrary to what such stories suggest, job losses since the crisis began haven’t mainly been in industries that arguably got too big in the bubble years. Instead, the economy has bled jobs across the board, in just about every sector and every occupation, just as it did in the 1930s. Also, if the problem was that many workers have the wrong skills or are in the wrong place, you’d expect workers with the right skills in the right place to be getting big wage increases; in reality, there are very few winners in the work force.
All of this strongly suggests that we’re suffering not from the teething pains of some kind of structural transition that must gradually run its course but rather from an overall lack of sufficient demand — the kind of lack that could and should be cured quickly with government programs designed to boost spending.
So what’s with the obsessive push to declare our problems “structural”? And, yes, I mean obsessive. Economists have been debating this issue for several years, and the structuralistas won’t take no for an answer, no matter how much contrary evidence is presented.
The answer, I’d suggest, lies in the way claims that our problems are deep and structural offer an excuse for not acting, for doing nothing to alleviate the plight of the unemployed.
Of course, structuralistas say they are not making excuses. They say that their real point is that we should focus not on quick fixes but on the long run — although it’s usually far from clear what, exactly, the long-run policy is supposed to be, other than the fact that it involves inflicting pain on workers and the poor.
Anyway, John Maynard Keynes had these peoples’ number more than 80 years ago. “But this long run,” he wrote, “is a misleading guide to current affairs. In the long run we are all dead. Economists set themselves too easy, too useless a task if in tempestuous seasons they can only tell us that when the storm is long past the sea is flat again.”
I would only add that inventing reasons not to do anything about current unemployment isn’t just cruel and wasteful, it’s bad long-run policy, too. For there is growing evidence that the corrosive effects of high unemployment will cast a shadow over the economy for many years to come. Every time some self-important politician or pundit starts going on about how deficits are a burden on the next generation, remember that the biggest problem facing young Americans today isn’t the future burden of debt — a burden, by the way, that premature spending cuts probably make worse, not better. It is, rather, the lack of jobs, which is preventing many graduates from getting started on their working lives.
So all this talk about structural unemployment isn’t about facing up to our real problems; it’s about avoiding them, and taking the easy, useless way out. And it’s time for it to stop.
ΠΗΓΗ:
''NEW YORK TIMES''
10-5-2012