Europe's ''Sado-Monetarism'' austerity policies ...




 Η Ευρώπη σώζει τις τράπεζες, όχι τους ανέργους ...
Α! Αλλο ένα πακέτο σωτηρίας για τις τράπεζες, αυτή τη φορά στην Ισπανία. Ποιoς θα μπορούσε να το είχε προβλέψει; Η απάντηση, φυσικά, είναι: οι πάντες...
Ολη αυτή η ιστορία έχει αρχίσει να μοιάζει με ρουτίνα: για άλλη μια φορά η οικονομία βυθίζεται, η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη, οι τράπεζες έχουν προβλήματα, οι κυβερνήσεις σπεύδουν για σωτηρία - αλλά, με κάποιο τρόπο, σώζονται μόνο οι τράπεζες, όχι οι άνεργοι.
Για να είμαστε σαφείς, οι ισπανικές τράπεζες όντως χρειάζονταν σωτηρία. Η Ισπανία είχε πράγματι παγιδευθεί μέσα σε έναν φαύλο κύκλο - σε μια γνωστή διαδικασία, στην οποία η ανησυχία για την ρευστότητα των τραπεζών εξαναγκάζει τις τράπεζες να εκποιήσουν περιουσιακά στοιχεία, κάτι το οποίο μειώνει τις τιμές αυτών των περιουσιακών στοιχείων, το οποίο κάνει τον κόσμο να ανησυχεί ακόμη περισσότερο για την ρευστότητα.
Οι κυβερνήσεις μπορούν να σταματήσουν έναν τέτοιο φαύλο κύκλο με μια ένεση ρευστότητας. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, η φερεγγυότητα της ίδιας της ισπανικής κυβέρνησης τίθεται εν αμφιβόλω, έτσι τα χρήματα έπρεπε να έρθουν από ένα ευρωπαϊκό ταμείο.Επομένως, δεν ήταν αναγκαστικά λάθος αυτό το τελευταίο πακέτο σωτηρίας (αν και πολλά εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες).
Αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι την ώρα που οι ευρωπαίοι ηγέτες συμφωνούσαν για αυτή τη σωτηρία, έστελναν ισχυρά μηνύματα ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να αλλάξουν την πολιτική, που έχει αφήσει το εν τέταρτο των Ισπανών εργαζομένων - και έναν στους δύο νέους - ανέργους.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό; Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αρνήθηκε να μειώσει τα επιτόκια. Αυτή η απόφαση ήταν ευρέως αναμενόμενη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δούμε ότι ήταν βαθιά παράδοξη.
Η ανεργία στην ευρωζώνη καλπάζει, και όλα δείχνουν ότι η Ευρώπη μπαίνει σε μια νέα ύφεση. Στο μεταξύ, ο πληθωρισμός μειώνεται, και οι προσδοκίες της αγοράς για μελλοντικό πληθωρισμό έχουν μειωθεί.
Σύμφωνα με όλους τους συνήθεις κανόνες της νομισματικής πολιτικής, η κατάσταση θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με επιθετική μείωση επιτοκίων. Αλλά η ΕΚΤ δεν κάνει τίποτα.
Και αυτό δεν λαμβάνει καν υπ' όψιν τον αυξανόμενο κίνδυνο μιας διάλυσης της ευρωζώνης. Επί χρόνια, λένε στην Ισπανία και σε άλλα ευρωπαϊκά έθνη με προβλήματα, ότι μπορούν να ανακάμψουν μόνο μέσω ενός συνδυασμού δημοσιονομικής λιτότητας και «εσωτερικής υποτίμησης», που σημαίνει βασικά μείωση μισθών.
Είναι τώρα εντελώς σαφές ότι αυτή η στρατηγική δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα εκτός αν υπάρξει ισχυρή ανάπτυξη, και, ναι, μια μετριοπαθής αύξηση του πληθωρισμού στον ευρωπαϊκό «πυρήνα», κυρίως στην Γερμανία - πράγμα που ενισχύει επιπλέον το επιχείρημα υπέρ των χαμηλών επιτοκίων και της τύπωσης χρήματος. Αλλά η ΕΚΤ δεν κάνει τίποτα.
Αν τα συνδυάσετε όλα αυτά, θα έχετε την εικόνα μιας ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ που είναι πάντα έτοιμη να σπεύσει σε δράση για να υπερασπιστεί τις τράπεζες, αλλά κατά τα άλλα εντελώς απρόθυμης να παραδεχθεί ότι η πολιτική της δεν σώζει τους ανθρώπους, που υποτίθεται ότι υπηρετεί η οικονομία.
Είναι επίσης μια νοοτροπία που θεωρεί ότι ο οικονομικός πόνος λυτρώνει κατά κάποιον τρόπο, νοοτροπία που ένας Βρετανός δημοσιογράφος ονόμασε «σαδο-μονεταρισμό».
Οποιες και αν είναι οι βαθιές ρίζες αυτής της παράλυσης, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι θα πρέπει να υπάρξει μια απόλυτη καταστροφή για να δούμε κάποια πραγματική πολιτική δράση, που θα υπερβαίνει την σωτηρία των τραπεζών.
Αλλά μην απελπίζεστε: με τον ρυθμό που πάνε τα πράγματα, ιδίως στην Ευρώπη, η απόλυτη καταστροφή μπορεί να περιμένει στη γωνία.PAUL  KRUGMAN
ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times
''BHMA''
11-6-2012



Σκίτσο του Γ.ΚΑΛΑΊ΄ΤΖΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ

Another Bank Bailout

Oh, wow — another bank bailout, this time in Spain. Who could have predicted that?       
The answer, of course, is everybody. In fact, the whole story is starting to feel like a comedy routine: yet again the economy slides, unemployment soars, banks get into trouble, governments rush to the rescue — but somehow it’s only the banks that get rescued, not the unemployed.
Just to be clear, Spanish banks did indeed need a bailout. Spain was clearly on the edge of a “doom loop” — a well-understood process in which concern about banks’ solvency forces the banks to sell assets, which drives down the prices of those assets, which makes people even more worried about solvency. Governments can stop such doom loops with an infusion of cash; in this case, however, the Spanish government’s own solvency is in question, so the cash had to come from a broader European fund.
So there’s nothing necessarily wrong with this latest bailout (although a lot depends on the details). What’s striking, however, is that even as European leaders were putting together this rescue, they were signaling strongly that they have no intention of changing the policies that have left almost a quarter of Spain’s workers — and more than half its young people — jobless.
Most notably, last week the European Central Bank declined to cut interest rates. This decision was widely expected, but that shouldn’t blind us to the fact that it was deeply bizarre. Unemployment in the euro area has soared, and all indications are that the Continent is entering a new recession. Meanwhile, inflation is slowing, and market expectations of future inflation have plunged. By any of the usual rules of monetary policy, the situation calls for aggressive rate cuts. But the central bank won’t move.
And that doesn’t even take into account the growing risk of a euro crackup. For years Spain and other troubled European nations have been told that they can only recover through a combination of fiscal austerity and “internal devaluation,” which basically means cutting wages. It’s now completely clear that this strategy can’t work unless there is strong growth and, yes, a moderate amount of inflation in the European “core,” mainly Germany — which supplies an extra reason to keep interest rates low and print lots of money. But the central bank won’t move.
Meanwhile, senior officials are asserting that austerity and internal devaluation really would work if only people truly believed in their necessity.
Consider, for example, what Jörg Asmussen, the German representative on the European Central Bank’s executive board, just said in Latvia, which has become the poster child for supposedly successful austerity. (It used to be Ireland, but the Irish economy keeps refusing to recover). “The key difference between, say, Latvia and Greece,” Mr. Asmussen said, “lies in the degree of national ownership of the adjustment program — not only by national policy-makers but also by the population itself.”
Call it the Darth Vader approach to economic policy; Mr. Asmussen is in effect telling the Greeks, “I find your lack of faith disturbing.”
Oh, and that Latvian success consists of one year of pretty good growth following a Depression-level economic decline over the previous three years. True, 5.5 percent growth is a lot better than nothing. But it’s worth noting that America’s economy grew almost twice that fast — 10.9 percent! — in 1934, as it rebounded from the worst of the Great Depression. Yet the Depression was far from over.
Put all of this together and you get a picture of a European policy elite always ready to spring into action to defend the banks, but otherwise completely unwilling to admit that its policies are failing the people the economy is supposed to serve.
Still, are we much better? America’s near-term outlook isn’t quite as dire as Europe’s, but the Federal Reserve’s own forecasts predict low inflation and very high unemployment for years to come — precisely the conditions under which the Fed should be leaping into action to boost the economy. But the Fed won’t move.
What explains this trans-Atlantic paralysis in the face of an ongoing human and economic disaster? Politics is surely part of it — whatever they may say, Fed officials are clearly intimidated by warnings that any expansionary policy will be seen as coming to the rescue of President Obama. So, too, is a mentality that sees economic pain as somehow redeeming, a mentality that a British journalist once dubbed “sado-monetarism.”
Whatever the deep roots of this paralysis, it’s becoming increasingly clear that it will take utter catastrophe to get any real policy action that goes beyond bank bailouts. But don’t despair: at the rate things are going, especially in Europe, utter catastrophe may be just around the corner.

By PAUL KRUGMAN
The New York Times
10-6-2012
ΠΗΓΗ