Φοβική αυτοακύρωση ...

(...)

η Γηραιά Αλβιών ζει το δεύτερο θάνατο της Αυτοκρατορίας της,  χωρίς καν να ψάχνει για ρόλο όπως είχε πει ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άτσεσον, στις αρχές της δεκαετίας του '50.
Ειρωνεία της τύχης και της ιστορίας, η απόλυτη παρακμή, ο διεθνής και ευρωπαϊκός παροπλισμός συμπίπτουν ύστερα από εβδομήντα χρόνια βασιλείας της Ελισάβετ αλλά και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο, είναι αποτέλεσμα του μικρού πολιτικού διαμετρήματος του Κάμερον

(...)

Πριν από δεκαπέντε χρόνια δύο μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Μπλερ το ζητούμενο δεν ήταν εάν, αλλά πότε το Λονδίνο θα προσχωρήσει στην Ευρωζώνη εγκαταλείποντας την αυτοεξαίρεση που κατοχύρωσε στο Μάαστριχτ το 1991. Ενα χρόνο αργότερα, με τη διμερή γαλλοβρετανική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας που υπέγραψαν στο Σεν Μαλό, οι Μπλερ και Σιράκ-Ζοσπέν ένας πολιτικοστρατιωτικός άξονας Λονδίνου -Παρισιού έμοιαζε να εξισορροπεί τον οικονομικό-νομισματικό άξονα Παρισιού-Βόννης.

Ο Μπλερ δεν τόλμησε να προωθήσει το δημοψήφισμα για την ΟΝΕ, σύρθηκε πίσω από τον Μπους στο Ιράκ, αλλά διατήρησε την ευρωπαϊκή του εμβέλεια: Πριν και μετά την εκλογή στην Καγκελαρία, ο Σρέντερ έλεγε και ξανάλεγε ότι θέλει να γίνει ο Γερμανός Μπλερ και να μετατρέψει τους Σοσιαλδημοκράτες σε Νέο Κέντρο κατά το μοντέλο του Τρίτου Δρόμου των Νέων Εργατικών.

Οταν το Μάιο του 2005, λίγο πριν από την έναρξη της βρετανικής προεδρίας ο Μπλερ μίλησε στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο Στρασβούργο, συγκέντρωσε διθυραμβικά σχόλια από το γαλλικό και το γερμανικό Τύπο.

Οταν ξέσπασε η Διεθνής Χρηματοπιστωτική Κρίση, το Σεπτέμβριο του 2008, ο διάδοχος του Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν, είχε πλήρη επίγνωση για το κόστος που θα πληρώσει η χώρα ως παγκόσμιο κέντρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και δραστηριοτήτων και διάλεξε επιθετική στρατηγική σε διεθνή και ευρωπαϊκή κλίμακα: Υιοθέτησε τον παρεμβατισμό που επέδειξε ο Ομπάμα μετά την εκλογή του, πρωταγωνίστησε στις Συνόδους Κορυφής των G-8 και των G-20 και υπήρξε ο πρωταγωνιστής της πρώτης στην ιστορία Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης που συνεκάλεσε ο Σαρκοζί στο Παρίσι το Νοέμβριο του 2008, παρά την απειλή της Μέρκελ μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν θα συμμετάσχει.

Ο Κάμερον από την επαύριον της εκλογής του το 2010, στην κυριολεξία απέσυρε τη βρετανία από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να χάσει πρωτοφανείς ευκαιρίες σύμπλευσης τακτικής και στρατηγικής με τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία.

Ακόμη χειρότερο παρακολουθεί ως θεατής την προώθηση μιας υπερεθνικής Γερμανικής Ευρωζώνης-Ευρώπης και αντί να συμμαχήσει με τη Γαλλία για μια ρεαλιστική συμβιβαστική λύση, αντιμετωπίζει εξέγερση των ακραίων συντηρητικών ευρωσκεπτικιστών που ζητούν δημοψήφισμα για αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε. Ετσι αναγκάζεται να τους εκφοβίσει ότι θα μετατρέψουν τη χώρα σε «Μεγάλη Ελβετία»...

Σκληρές δημοσιονομικές περικοπές χωρίς ορίζοντα λήξης, πρωτοφανής κοινωνική συμπίεση και ευρωπαϊκή περιθωριοποίηση, η οποία δίνει τη χαριστική βολή στην όποια χρησιμότητα και περιεχόμενο είχε απομείνει στην πάλαι ποτέ ειδική σχέση Βρετανίας-ΗΠΑ.

Δίχως υπερβολή, η Γηραιά Αλβιών ζει το δεύτερο θάνατο της Αυτοκρατορίας της, χωρίς καν να ψάχνει για ρόλο όπως είχε πει ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άτσεσον, στις αρχές της δεκαετίας του '50.

Ειρωνεία της τύχης και της ιστορίας, η απόλυτη παρακμή, ο διεθνής και ευρωπαϊκός παροπλισμός συμπίπτουν ύστερα από εβδομήντα χρόνια βασιλείας της Ελισάβετ αλλά και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο, είναι αποτέλεσμα του μικρού πολιτικού διαμετρήματος του Κάμερον και ταυτόχρονα μια προειδοποίηση για το πού θα μπορούσε να οδηγήσει τις ΗΠΑ μετά το Νοέμβριο ένας Ρεπουμπλικανός πρόεδρος χωρίς την αποφασιστικότητα και το όραμα του Ομπάμα.

Η Βρετανία του Κάμερον διαφέρει από τη χώρα που κυβέρνησε ο Μπλερ περισσότερο από ό,τι διέφερε η χώρα το 1997 από την κουρασμένη Αυτοκρατορία του 1947.

Δεύτερος θάνατος

Δίχως υπερβολή, η Γηραιά Αλβιών ζει το δεύτερο θάνατο της Αυτοκρατορίας της, χωρίς καν να ψάχνει για ρόλο, όπως είχε πει ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ατσεσον, στις αρχές της δεκαετίας του '50. Ειρωνεία της τύχης και της ιστορίας η απόλυτη παρακμή, ο διεθνής και ευρωπαϊκός παροπλισμός συμπίπτουν ύστερα από εβδομήντα χρόνια βασιλείας της Ελισάβετ αλλά και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο.




Καπόπουλος Γιώργος


20-7-2012


http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112900299




(Η εικονογράφηση του κειμένου της αναρτήσεως γίνεται με ευθύνη του blogger: ''IVOS 2'').