(...)
Η βίαιη πληβειοποίηση της απέραντης μικρομεσαίας τάξης με οριζόντιες περικοπές,
χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αναβαθμούς και δικλίδες ασφαλείας, διαμορφώνει ψυχισμούς
πανικόβλητης αγέλης και διάχυτης βίας, εκτρέφει βαθύτατη δυσπιστία ή και
αποστροφή προς τους θεσμούς, στρέφει τα πληττόμενα στρώματα σε πρακτικές
αυτοδικίας, καθιστά βαθμιαία τον δημόσιο χώρο πεδίο συγκρούσεων συμμοριών.
(...)
Τα εξαγγελλόμενα μέτρα εισοδηματικών περικοπών και περαιτέρω φόρων ασφαλώς δεν θα είναι τα τελευταία και ασφαλέστατα θα αποσύρουν ακόμη περισσότερο χρήμα από την αγορά, θα μειώσουν ακόμη περισσότερο τη ζήτηση και θα επιδεινώσουν την ύφεση και την ανεργία. Ποιο το όφελος λοιπόν από τις οριζόντιες περικοπές και την άγρια φορολόγηση των αδυνάτων; Το μόνο επιχείρημα της τριμερούς κυβέρνησης είναι ότι δι’ αυτού του οδυνηρού τρόπου πείθουμε τους δανειστές ότι είμαστε υπεύθυνοι και ίσως μας δώσουν επιμήκυνση στο πρόγραμμα προσαρμογής. Αυτή η λογική, εφαρμοζόμενη από τις αρχές του 2010, αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ατελέσφορη και, τώρα πια, επικίνδυνη. Είναι σαν να υφιστάμεθα αλλεπάλληλες αφαιμάξεις, προκειμένου να παραμείνουμε στο πειραματικό πρόγραμμα αιμοληψίας έως εξαντλήσεως, με αντάλλαγμα λίγη μορφίνη. Η οικονομική εξάντληση όμως εμφανίζει πια βαριές παρενέργειες σε όλο το κοινωνικό και πολιτικό σώμα, μεγεθύνει και πολλαπλασιάζει δομικές αδυναμίες, γεννά καινούργιες βαριές ασθένειες. Ηδη κρίσιμα υποσυστήματα της πολιτείας δυσλειτουργούν ή καταρρέουν: νοσοκομεία, σχολεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, ασφαλιστικοί οργανισμοί, εφορίες, δικαστήρια... Η βίαιη πληβειοποίηση της απέραντης μικρομεσαίας τάξης με οριζόντιες περικοπές, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αναβαθμούς και δικλίδες ασφαλείας, διαμορφώνει ψυχισμούς πανικόβλητης αγέλης και διάχυτης βίας, εκτρέφει βαθύτατη δυσπιστία ή και αποστροφή προς τους θεσμούς, στρέφει τα πληττόμενα στρώματα σε πρακτικές αυτοδικίας, καθιστά βαθμιαία τον δημόσιο χώρο πεδίο συγκρούσεων συμμοριών. Η αποκαρδιωτική εικόνα της διοικούσας τάξης, με τα αλληλοκαρφώματα, τις ομηρίες, τη χυδαιολογία και τα σκάνδαλα, την καταρράκωση θεσμών και τον κανιβαλισμό προσώπων, δεν εμπνέει την παραμικρή εμπιστοσύνη στους διοικουμένους. Πολύ περισσότερο, που και οι ξένοι ηγέτες επισημαίνουν διαρκώς την αδικία ή και την ανηθικότητα του εγχώριου συστήματος. Απουσιάζει ολοσχερώς η πίστη. Κανείς δεν πιστεύει ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Κανείς δεν πιστεύει σε τίποτε. Ακόμη και η γενική απεργία, πίσω από την οργή, απέπνεε απογοήτευση και πίκρα.
ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
29-9-2012
