ΤΟΥΡΚΙΑ - 29 October,the ''Republic Day'' ...

Παρελάσεις και διαδηλώσεις στην Τουρκία ...

Δεν πρόκειται για ελληνική αποκλειστικότητα: ανήμερα της Εθνικής Επετείου τους δρόμους της πρωτεύουσας της γείτονος διέσχισαν εναλλάξ τα αγήματα της στρατιωτικής παρέλασης και τα πλήθη των διαδηλωτών, καθώς η περίσταση η αφιερωμένη στη διατράνωση της εθνικής ενότητας σημαδεύτηκε ακριβώς από τις διαιρέσεις που διαπερνούν τον “εθνικό κορμό”.

Η 29η Οκτωβρίου είναι στην Τουρκία η “Ημέρα της Δημοκρατίας” - ημέρα κατεξοχήν αφιερωμένη στον Mustafa Kemal Ataturk και το τελειωτικό χτύπημα που αυτός επέφερε στο οθωμανικό καθεστώς, ιδρύοντας στη θέση του το σύγχρονο τουρκικό κράτος.

Εξ ού και στο Anitkabir, το μαυσωλείο του Ataturk στην καρδιά της Άγκυρας, συγκεντρώθηκε και φέτος η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Τουρκίας στο σύνολό της, παρούσης μεταξύ των επισήμων για πρώτη φορά και της μαντιλοφορούσας Πρώτης Κυρίας Hayrunnisa Gul. Ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας έγραψε στο Μητρώο του Μνημείου: “Μεγάλε Ataturk, εορτάζουμε τα 89χρονα της Δημοκρατίας που ίδρυσες με μεγάλο ενθουσιασμό. Στεκόμαστε μπροστά σου με την περηφάνια μιας χώρας που βελτιώνει τη δημοκρατία της, προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενδυναμώνει τη δημοκρατία της και πραγματοποιεί μεταρρυθμίσεις” κτλ. κτλ. μέχρι το καταληκτικό “αναπαύου εν ειρήνη”. Ακολούθως ο Abdullah Gul παρέθεσε δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο της Cankaya με πολλές “πρωτιές” (π.χ. οι αρχηγοί των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων παρέστησαν για πρώτη φορά “μετά συζύγων” και κυρίως συνυπήρξαν στον ίδιο χώρο με τους εκπροσώπους του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας).

Λίγο μακρύτερα, όμως, στη Πλατεία Ulus, δίπλα από το παλιό κτήριο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, όπου πρωτοέλαμψε το πολιτικό άστρο του Ataturk, οι πιστοί του κεμαλισμού θέλησαν να πραγματοποιήσουν τον δικό του εορτασμό, υπό μορφήν διαδήλωσης, καταγγέλλοντας τον αυταρχισμό της κυβέρνησης Erdogan και την εγκατάλειψη από μέρους της των (κοσμικών) ιδεωδών στα οποία θεμελιώθηκε η Τουρκική Δημοκρατία.

Ωστόσο, ο προσκείμενος στο κυβερνών κόμμα νομάρχης της Άγκυρας τους είχε προλάβει από την προηγούμενη εβδομάδα, απαγορεύοντας την πραγματοποίηση την εν λόγω πορείας, επικαλούμενος “πληροφορίες” ότι εξτρεμιστικά στοιχεία θα παρείσφρυαν για την πρόκληση χάους. Της πρωτοβουλίας του νομάρχη υπεραμύνθηκε με δηλώσεις του και ο ο πρωθυπουργός Tayyip Erdogan.

Το αποτέλεσμα ήταν η Πλατεία Ulus να μετατραπεί σε πεδίο μάχης ανάμεσα σε περίπου 20.000 διαδηλωτές που πετούσαν πέτρες και τουλάχιστον 3.5000 άνδρες των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν εγείρει οδόφραγμα και έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και αντλιών νερού. Το οδόφραγμα απομακρύνθηκε μετά από κάποια ώρα και η “παρέλαση” των κεμαλιστών προς το Μαυσωλείο εντέλει πραγματοποιήθηκε.

Την διαδήλωση διοργάνωσαν τριάντα οργανώσεις μεταξύ των οποίων, η προσκείμενη στο Εργατικό Κόμμα, Ένωση Τουρκικής Νεολαίας (TGB) και το Κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς (DSP), με τη συνηγορία και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήτοι του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) που ίδρυσε το 1924 ο Ataturk

Μάλιστα ο ηγέτης του CHP, Kemal Kilicdaroglu όχι μόνο παρέστη (και πήρε γεύση από τα χημικά) αλλά απουσίασε από την προεδρική δεξίωση, προτιμώντας να μεταβεί για ανάλογη διαδήλωση στο Kadikoy της Κωνσταντινούπολης. Διαμαρτυρήθηκε δε έντονα για το γεγονός ότι κατέστη πλέον ενοχοποιητικό άνθρωποι με την τουρκική σημαία στα χέρια να θέλουν να εορτάσουν την εθνική επέτειο.

Αντίθετα τα κόμμα της δεξιάς, όπως το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) και το Κόμμα Μεγάλης Ενότητας (ΒΒΡ) καταδίκασαν τη διοργάνωση διαδήλωσης και παρέστησαν κανονικά στις επίσημες τελετές.

Τα παρατράγουδα της εθνικής επετείου υπογραμμίζουν το μεγαλύτερο σφιχταγκάλισμα του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης με την εθνικιστική δεξιά, ενόψει της συνταγματικής αναθεώρησης στην οποία η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται να συμπράξει. Αναδεικνύουν επίσης την όλο και μεγαλύτερη ροπή της κυβέρνησης Εrdogan στον αυταρχισμό, όπως μας υπενθυμίζει και το παγκόσμιο ρεκόρ φυλακίσεων δημοσιογράφων στην Τουρκία. Αναδεικνύουν όμως και τις αντιφάσεις μιας (κεντρο) αριστεράς η οποία αναδιπλώνεται στην κεμαλική σκλήρυνση, και διαβλέπει τον δάκτυλο του “ξένου παράγοντα” σε οτιδήποτε, από την Αραβική Άνοιξη μέχρι το Κουρδικό ζήτημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Εργατικό Κόμμα συγκάλεσε τον Αύγουστο στην Αντιόχεια (Hatay) διεθνές συνέδριο προς την Συρία του Assad. Η καταγεγραμμένη ανησυχία της κοινής γνώμης απέναντι στο ενδεχόμενο πολεμικών περιπετειών δίνει αρκετό χώρο σε αυτές τις απόψεις ώστε να ακουστούν.

Του Κώστα Ράπτη

http://www.capital.gr/News.asp?id=1652736

(2)

Το τουρκικό μοντέλο δε δουλεύει ούτε στην Τουρκία

Οι χθεσινοί εορτασμοί της επετείου της Δημοκρατίας στην Τουρκία είναι μια ζωντανή υπενθύμιση των ρωγμών που διαλύουν το τουρκικό πολιτικό σώμα. Το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), δήλωσε ότι θα κατέβαινε από κοινού στη συγκέντρωση με τα κεμαλικά κόμματα, όπως το ADD (ένωση σκέψης του Ατατούρκ) και το IP (το Κόμμα των Εργαζομένων). Το κόμμα που ιδρύθηκε από τον Mustafa Kemal Ataturk είχε ένα μήνυμα προς το κυβερνών ΑΚΡ: η 89η επέτειος της Δημοκρατίας ανήκει σε εμάς, όχι σε σας. Η πορεία είχε στόχο να ξεκινήσει από το Ulus της Άγκυρας (όπου έλαβε χώρα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση στη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας) και να κατέληγε στο μαυσωλείο του Κεμάλ. Όλα εντάξει εκτός από το ότι ο κυβερνήτης της Άγκυρας απαγόρευσε την εκδήλωση λόγω απειλών για την ασφάλεια που «σχετίζονται με τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών».
Πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 2011, η κοινή επωδός ήταν ότι η Τουρκία επρόκειτο να δημιουργήσει μια νέα δημοκρατία, βασισμένη σε ένα δημοκρατικό σύνταγμα που θα γεφύρωνε τις βαθιές πολιτικές, κοινωνικές και εθνοτικές διαφορές. Αυτή η επιδίωξη αποτυπώνεται σε αρκετά από τα σημεία του What Does Turkey Think του ECFR. Ωστόσο, ενάμιση χρόνο μετά, οι μακροχρόνιες διαφορές περιορίστηκαν και έγιναν ακόμη πιο οξείες, καθώς οι κοσμικοί της Τουρκίας αναπολούν τις ένδοξες ημέρες του κεμαλισμού στη δεκαετία του ’20 και του ’30. Η σύμπλευσή τους με τους σκληροπυρηνικούς κεμαλιστές του ADD και του ΙΡ, ξυπνά τα φαντάσματα των διαδηλώσεων του 2007, όταν η τότε ηγεσία του CHP καλούσε ανοιχτά το στρατό να παρέμβει και να ανατρέψει την ισλαμική κυβέρνηση.Εν τω μεταξύ, το ίδιο το AKP έχει υποκύψει μια πολιτισμική ρητορεία, που τοποθετεί την Τουρκία στο τιμόνι ενός φανταστικού Μουσουλμανικού Κόσμου. Το οποίο ασφαλώς, θα είναι μουσική στα αυτιά των Ευρωπαίων συντηρητικών που αντιτίθενται στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως για πολιτιστικούς λόγους. Όχι τόσο για εκείνους που ήλπιζαν να δουν μια Τουρκία σε ειρήνη με τον εαυτό της, κάτω από την ευρωπαϊκή σημαία. Μεταξύ αυτών των τελευταίων στη σειρά είναι ο πρόεδρος Abdullah Gul ο οποίος έχει απευθύνει μια κάπως απελπισμένη έκκληση για εκσυγχρονισμό και τήρηση των δημοκρατικών κανόνων εν τω μέσω των αυξανόμενων ταραχών.
Η φωνή του δεν είναι σίγουρο ότι θα ακουστεί στην απομακρυσμένη φυλακή του Ντιγιάρμπακιρ, όπου κρατούμενοι, φυλακισμένοι για το ότι είναι μέλη του ΡΚΚ ή για την εμπλοκή τους στον κουρδικό εθνικισμό, βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 12 Σεπτεμβρίου (την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1980). Η απεργία έχει εξαπλωθεί σε 57 ακόμη ιδρύματα και τώρα αφορά σε 680 φυλακισμένους. Το αίτημά τους: να επιτραπεί στον φυλακισμένο ηγέτη του ΡΚΚ, Ocalan, να δει τους δικηγόρους του και να επιτραπεί στους κατηγορούμενους να μιλήσουν κουρδικά στη δίκη του KCK που συνεχίζεται. Ο υπουργός δικαιοσύνης Sadullah Ergin συναντήθηκε με μερικούς από τους απεργούς πείνας στη φυλακή Sincan της Άγκυρας και τους διαβεβαίωσε ότι οι απαιτήσεις τους έχουν ακουστεί. Σε συνδυασμό με τους σχεδόν 700 νεκρούς στον πόλεμο που αναζωπυρώθηκε με το ΡΚΚ σε όλες τις νοτιοανατολικές επαρχίες, το κουρδικό ζήτημα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Επομένως, αυτό δεν είναι μια χαρούμενη Τουρκική Δημοκρατία – ή για να παραφράσω τον Mitt Romney, «το τουρκικό μοντέλο δεν λειτουργεί ούτε στην Τουρκία».

Του Dimitar Bechev

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩς ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://www.capital.gr/newsTheme.asp?id=1652541

ΣΧΕΤΙΚΑ:
hatever happened to the Turkish Republic...
(http://ecfr.eu/blog/entry/whatever_happened_to_the_turkish_republic)