Από τη «Χώρα του Ποτέ» στη «Χώρα του Τίποτε» ...
Στον εφιάλτη της «Χώρας του Τίποτε» των «χαρισματικών» μας ηγετών ...
Από τη συναρπαστική περιπέτεια της «Χώρας του Ποτέ» του Πίτερ Παν, έχουμε
περάσει στον εφιάλτη της «Χώρας του Τίποτε» των «χαρισματικών» μας ηγετών.
Δεκάδες απραγματοποίητα «αν» ψάχνουν απαντήσεις στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης
πολιτικής, που δείχνει ότι φοβάται να κάνει το αυτονόητο. Οπότε το «τίποτα»
κυριαρχεί!
Αν,
λόγου χάρη, το λαθρεμπόριο και η νοθεία των καυσίμων ελέγχονταν, η χώρα
θα εξοικονομούσε, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις (βλ. έκθεση του γενικού
γραμματέα Διαφάνειας, του κ. Σούρλα, και έκθεση της ΓΣΕΒΕΕ,
www.gsevee.gr/index.php?
option=com_content&view=article&id=205:2012-10-04-10-42-22&catid=56:meletes&Itemid=280-42k)
έως και 2,5 δισ. ευρώ από διαφυγόντες φόρους.
Αν
περιοριζόταν το παρεμπόριο, θα φορολογούνταν τζίρος της τάξης των 20 δισ.
ευρώ, σύμφωνα με την Ελληνική Συνομοσπονδία του Ελληνικού Εμπορίου.
Αν
εξέλιπε η σε μοναδική έκταση γραφειοκρατία και δεν κατείχαμε την 80ή πιο
διεφθαρμένη χώρα στο κόσμο, η χώρα θα φορολογούσε γύρω στα 7,5 δισ. ευρώ
ετησίως, σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις.
Αν
περιορίζαμε την έκταση της παραοικονομίας, θα είχαμε πρόσθετους φόρους σε
εισοδήματα, της τάξης τουλάχιστον των 52 δισ. ευρώ ετησίως.
Αν
εκμεταλλευόμασταν το ΕΣΠΑ έγκαιρα, θα εισέρρεαν στην οικονομία 20 δισ.
ευρώ έως το 2013.
Αν
εφαρμόζαμε έξυπνες πολιτικές βελτίωσης της ρευστότητας της χώρας με τη
βοήθεια μιας σειράς μετατρέψιμων αναπτυξιακών ομολόγων (βλ. www.
dimiourgikoipolites.gr) τότε θα συμβάλαμε ταυτόχρονα στην ανάπτυξη και θα λύναμε
το πρόβλημα της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας που διακρίνει την αγορά σήμερα.
Αν
εκμεταλλευόμασταν τον χώρο του αεροδρομίου Ελληνικό κατά τα πρότυπα άλλων
όμοιων περιοχών (π.χ. πριγκιπάτο του Μονακό) δεν θα πουλούσαμε 6,5 χιλιάδες
στρέμματα για ένα ξεροκόμματο που εκτιμάται ότι θα είναι της τάξης των 6 δισ.
ευρώ (ποσό σχεδόν ίσο με τα 2/3 σχεδόν των τόκων του 2013). Να σημειώσουμε ότι
το συνολικό παραγόμενο προϊόν του πριγκιπάτου του Μονακό, μεγέθους 2 χιλιάδων
στρεμμάτων, ανέρχεται σε 7 δισ. δολάρια ετησίως. (Βλ. αναλυτικότερα
http://www.skai.gr/news/opinions/article/179031/elliniko-vs-prigipatou-tou-monako-/)
Αν
ζητούσαμε έγκαιρα την εφαρμογή όλων εκείνων των άρθρων της συνθήκης της
Λισσαβώνας (135, 140 και 347), για να διαφυλάξουμε την ηρεμία σε μια οικονομία
που αντιμετωπίζει σοβαρές εσωτερικές διαταραχές, τότε θα προστατεύαμε προσωρινά
την ελληνική παραγωγή, απαλύνοντας από την άλλη τις τάσεις για ύφεση που ζήσαμε
κατά την τετραετία που πέρασε.
Αν,
τέλος, τολμούσαμε να ανακοινώσουμε την πρόθεσή μας για πτώχευση στις
αρχές του 2010, τότε η Ευρώπη θα ήταν πολύ διαφορετική και οι πρόσφατες
προτάσεις Ντράγκι θα ήταν ίσως ήδη πραγματικότητα, ως το αποτέλεσμα των
συγκεκριμένων πιέσεων. (Βλ. αναλυτικότερα
http://blogs.eliamep.gr/mardas/peri-%c2%absinenetikis-anadiarthrosis%c2%bb-tou-chreous/)
Αντί για όλα αυτά
επιλέγηκαν από τους «πεφωτισμένους» μας ηγέτες εύκολες
λύσεις, που δεν θίγουν φυσικά τα κακώς κείμενα.
Οι επιλογές όμως που ακολουθήθηκαν, είναι ικανές να προκαλέσουν εκρηκτικές
κοινωνικές καταστάσεις και κατ’ επέκταση βίαιες ίσως πολιτικές συγκρούσεις αν η
«αρχή της συλλογικής ευθύνης» στο πλαίσιο της Ε.Ε., όπως υιοθετήθηκε από τη
συνθήκη του Μάαστριχτ (1993), εγκαταλειφθεί. Από την άλλη, όσο δεν υιοθετούνται
γρήγορα λύσεις (ενώ υπάρχουν) στις πιέσεις που προκαλεί η έλλειψη ρευστότητας
στην αγορά, ο μύθος που ίσχυε έως σήμερα για επιστροφή στη δραχμή, ίσως
απομυθοποιηθεί και ζήσουμε τελικά όλοι μας εξελίξεις που δεν έχουμε φανταστεί. Η
Αργεντινή σε αυτήν την περίπτωση θα ωχριά μπροστά στα όσα πρόκειται να
διαδραματιστούν στην περίπτωση της Ελλάδας!
Ιδεατές λύσεις περί του εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας, στο πολιτικό
περιβάλλον όπου κινούμαστε και με πολιτικούς που συχνά αισθανόμαστε –ενδεχομένως
αδίκως κατά πολλούς– ότι αγγίζουν τα όρια της φαυλότητας, μοιάζουν να είναι
μάλλον ουτοπία!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΔΑΣ
Καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
27-10-2012