Πολιτικές οι διαστάσεις για τα αμαρτωλά cd-rom στην Ελβετία ...
Το κύρος της ως χώρας «ασφαλούς καταφυγίου» δεν είναι πλέον αυτό που ήταν
κάποτε, την εποχή που ζητούσαν εκεί πολιτικό άσυλο προσωπικότητες όπως ο Τσάρλι
Τσάπλιν, που εγκατέλειψε τις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950, λόγω του μακαρθισμού. Ο
Βλαντιμίρ Λένιν και ο Μαρκ Ριτς, όλοι βρήκαν καταφύγιο εκεί.
Από το 2009 έχει ξεκινήσει να ξετυλίγεται το κουβάρι στην Ελβετία.
Χιλιάδες Αμερικανοί υπήκοοι, πελάτες του τραπεζικού κολοσσού UBS, είχαν λάβει
διαβεβαιώσεις ότι οι αμερικανικές φορολογικές αρχές εισοδήματος (Internal
Revenue Services) δεν θα ελάμβαναν ποτέ γνώση για το ύψος των λογαριασμών τους,
που διατηρούσαν στο εν λόγω τραπεζικό ίδρυμα, ή και σε άλλες ελβετικές τράπεζες.
Ωστόσο, η UBS δεν άντεξε μετά από αγώνα μποξ 15 γύρων μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας.
Τόσο η διοίκηση του ομίλου, όσο και η κυβέρνηση της χώρας υπέστησαν αφόρητες
πιέσεις από τις αμερικανικές δικαστικές αρχές για την αποκάλυψη της ταυτότητας
13.000 πελατών της UBS, ύποπτων για φοροδιαφυγή έως και 20 δισ. δολαρίων.
Επειτα από σειρά διαπραγματεύσεων, η UBS παρέδωσε λίστα με 4.500
ονόματα και κατέβαλε το ποσό των 780 εκατ. δολαρίων στο πλαίσιο συμβιβαστικής
λύσης. Αλλά, η «περιέργεια» των ΗΠΑ δεν εξαντλήθηκε, ζητώντας την εκχώρηση
περισσότερων πληροφοριών. Μάλιστα, η σύλληψη τότε του Ρομάν Πολάνσκι στη Ζυρίχη
με εκκρεμότητα ένταλμα έκδοσης κρατούμενου από δικαστήριο του Λος Αντζελες
ερμηνεύτηκε ως μια μορφή συμβιβασμού μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας.
Οι βαθιές ρωγμές για το «σιδηρούν» τραπεζικό απόρρητο συνεχίστηκαν
με την αποκάλυψη 1.500 Γερμανών με τραπεζικούς λογαριασμούς, ύψους 300 δισ.
ευρώ, δηλαδή ελαφρώς λιγότερα από το αστρονομικό χρέος της Ελλάδος το 2010, που
αποκαλύφθηκαν ύποπτοι φοροδιαφυγής στην Ελβετία. Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ
αποφασισμένη να πατάξει τη φοροδιαφυγή είχε κινήσει θεούς και δαίμονες το 2010
για να αποκτήσει τα συγκεκριμένα δεδομένα που αφορούν σ’ αυτούς τους
λογαριασμούς. Και αποφάσισε να τα αγοράσει πληρώνοντας 2,5 εκατ. ευρώ σε
αγνώστου ταυτότητος πληροφοριοδότη! Τα στοιχεία είχαν κλαπεί από τρεις τράπεζες
και ακόμη εκφράζονται προβληματισμοί μήπως η πιθανή αγορά τους συνιστά κλοπή
δεδομένων. Αυτό ισχυρίστηκε πάντως η Ελβετία χαρακτηρίζοντας «ύπουλη τη χρήση
παράνομων δεδομένων από ένα κράτος που λειτουργεί υπό τον κανόνα δικαίου».
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πραγματοποίησε
αμέτρητες τηλεφωνικές συνομιλίες με τον Ελβετό ομόλογό του. Η συζήτηση έγινε με
βάση παρόμοια υπόθεση που αφορούσε δεδομένα για φοροδιαφυγή μέσω λογαριασμών
Γερμανών στο Λιχτενστάιν. Τότε, οι γερμανικές αρχές πλήρωσαν 5 εκατ. ευρώ για να
αποκτήσουν δίσκο cd-rom με κατάλογο των κατόχων τραπεζικών λογαριασμών.
Ακολούθησε μεγάλη έρευνα που «απέφερε» περισσότερους από 160 υπόπτους, εκ των
οποίων ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Post, Κλάους Τσουμβίνκελ.
Rudolf Elmer and WikiLeaks founder Julian Assange
Photograph: Paul Hackett/Reuters
Μετά τον Ιανουάριο του 2011, δόθηκαν στη WikiLeaks στοιχεία για
2.000 υπεράκτια trusts (ιδρύματα διαχειριζόμενα μυστικούς λογαριασμούς) που
ανήκουν σε ιδιώτες, εταιρείες και πολιτικά πρόσωπα. Τα στοιχεία παρέδωσε ο πρώην
τραπεζίτης της ελβετικής Julius Baer στα νησιά Κεϊμάν και νυν σταυροφόρος κατά
του μαύρου χρήματος, Ρούντολφ Ελμερ. Ο Ελβετός τραπεζίτης, πρώην στέλεχος της
ιστορικής ελβετικής τράπεζας Julius Baer, σε δίκη στη Ζυρίχη σχετική με το
WikiLeaks, καταδικάστηκε σε πρόστιμο 7.200 ελβετικά φράγκα για παραβίαση του
τραπεζικού απορρήτου.
Η νομοθεσία της Ελβετίας είχε πολλά «παραθυράκια» για τους
φοροφυγάδες. Ολοι οι πλούσιοι ανά τον κόσμο γνωρίζουν ότι η φοροδιαφυγή στη χώρα
αυτή δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα, αλλά μία παράβαση διοικητικής υφής. Ομως, η
φήμη της ως «ασφαλούς λιμένα» δεν είναι πλέον αυτή που ήταν κάποτε. Η Ελβετία
ήταν συνδεδεμένη με την αίσθηση της ασφάλειας. Ο Πολάνσκι ήταν ένας από αυτούς
που ένιωθαν εκεί ασφαλείς. Πλήρωνε ακόμη και φόρους 1,5 εκατ. δολαρίων για το
«σαλέ» του στα ελβετικά βουνά, στην περιοχή του Γκστάαντ, που είχε αγοράσει το
2006. Αυτό έγινε ένα χρόνο μετά την έκδοση διεθνούς εντάλματος για τη σύλληψή
του.
Οι εποχές αυτές ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η Ελβετία δεν μπορεί να
κρύβεται πια πίσω από την τόσο αγαπητή της «ουδετερότητα» ή τη δέσμευσή της στο
τραπεζικό απόρρητο, τις δύο ηθικές αρχές που τώρα δέχονται επιθέσεις από τον έξω
κόσμο. Η διεθνής οικονομική κρίση στάθηκε αιτία που εκδηλώθηκαν πιέσεις στους
φορολογικούς παραδείσους. Η Ελβετία συγκαταλέγεται στις offshore («υπεράκτιες»)
χώρες που συγκεντρώνουν ακόμη το μεγάλο ποσοστό των ιδιωτικών βρώμικων
κεφαλαίων.
ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
3-10-2012
ΣΧΕΤΙΚΑ: