DEUTSCHLAND-EUROPE:Ισπανικές διαμαρτυρίες, γερμανικές συνταγές ...
The New York Times
Διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τα πρόσφατα μέτρα λιτότητας συρρέουν στους
δρόμους στις πρωτεύουσες της νότιας Ευρώπης και η μαζικότητα των κινητοποιήσεων
δεν επιτρέπει στους πολιτικούς να τους αγνοήσουν. Εκατοντάδες χιλιάδες
εμφανίστηκαν στη Λισσαβώνα, τη Μαδρίτη, την Αθήνα, και πολλές ακόμη ανάλογες
διαμαρτυρίες αναμένονται μέσα στις επόμενες μέρες.
Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται αφού οι πολιτικές λιτότητας που ζητούν η
γερμανική κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι ηγέτες απέτυχαν να μειώσουν το χρέος και να
ανοίξουν τον δρόμο για οικονομική ανάπτυξη. Αντίθετα, είναι σαφές ότι αυτές οι
πολιτικές θα επιταχύνουν τα υφεσιακά επίπεδα ανεργίας και θα καταστρέψουν τα
προγράμματα κοινωνικής προστασίας τη στιγμή που είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Οι
προβολείς πέφτουν τώρα στην Ισπανία όπου ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι αγωνίζεται
να προχωρήσει σε νέες περικοπές στον προϋπολογισμό, χωρίς να προκαλέσει
περαιτέρω εκρήξεις οργής στο εσωτερικό της ούτε να πυροδοτήσει αποσχιστικές
συζητήσεις σε ανήσυχες περιοχές όπως η Καταλωνία, που αποτελεί το οικονομικό
κέντρο της χώρας. Το σκληρό μείγμα μείωσης δημοσίων δαπανών όμως, το πάγωμα των
μισθών και οι αυξήσεις φόρων, που ανακοίνωσε ο Ραχόι την περασμένη εβδομάδα,
είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσουν τόσο την πολιτική όσο και την οικονομική
κατάσταση. Οι ειδικοί προβλέπουν τώρα αρνητική ανάπτυξη για το 2013 στην
Ισπανία, για δεύτερη συνεχή χρονιά, ενώ η ανεργία με 25% και πλέον είναι
υπερδιπλάσια από τον μέσο όρο της Ε.Ε.
Αν όμως η Ισπανία δε λάβει αυτά τα μέτρα ή αν η ισπανική οικονομία δεν
καταφέρει να παραγάγει νέα φορολογικά έσοδα για να ικανοποιήσει μη ρεαλιστικούς
στόχους στον προϋπολογισμό, η Γερμανία απειλεί να ματαιώσει τη νέα ευρωπαϊκή
τραπεζική ένωση που θα βοηθήσει στην ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών
και την οποία όλοι αναμένουν εναγωνίως. Σε αντίθεση με την Ελλάδα και την
Πορτογαλία, η Ισπανία έχει ώς τώρα αποφύγει μια επίσημη προσφυγή στον μηχανισμό
στήριξης. Αυτό της δίνει ένα μικρό περιθώριο ελευθερίας να χαράξει τη δική της
οικονομική πορεία. Αλλά ο κύριος Ραχόι δεν είναι στην πραγματικότητα ένας
ελεύθερος παίκτης. Χωρίς τη γερμανική αποδοχή για μια ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση,
η Ισπανία θα μπορούσε σύντομα να υποχρεωθεί να συνάψει δεσμευτική συμφωνία για
την παροχή πακέτου στήριξης.
Τα τρέχοντα προβλήματα χρέους της Ισπανίας δεν είναι απόρροια αφρόνων
κυβερνητικών δαπανών κατά την εποχή των παχιών αγελάδων. Προκλήθηκαν από την
απότομη κατάρρευση μιας ριψοκίνδυνης στεγαστικής φούσκας στον ιδιωτικό τομέα, η
οποία διογκώθηκε από τις τεχνητά φτηνές πιστώσεις. Οταν έσκασε η φούσκα,
εκατομμύρια θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν, συμπαρασύροντας ταυτόχρονα προς τα
κάτω τα φορολογικά έσοδα και τις καταναλωτικές δαπάνες. Επιπλέον, η κυβέρνηση
αναγκάστηκε να υποσχεθεί πολλά δισ. ευρώ, τα οποία δεν κατείχε και δεν μπορούσε
πλέον να συγκεντρώσει, για να σώσει το παραπαίον τραπεζικό της σύστημα. Νέες
περικοπές στις εναπομείνασες θέσεις εργασίας και στην αγοραστική δύναμη δεν
πρόκειται να οδηγήσουν σε ανάκαμψη. Απλώς θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη δυστυχία
και αναταραχή. Ο Ραχόι θέλει επίσης να περιορίσει τις δαπάνες των 17
περιφερειακών κυβερνήσεων της Ισπανίας που πληρώνουν ένα μεγάλο μερίδιο για τις
δαπάνες υγείας και παιδείας. Οι περιφερειακές κυβερνήσεις σπατάλησαν πολλά δισ.
σε πανάκριβα δημόσια έργα στη διάρκεια των καλών εποχών. Τα χρήματα αυτά όμως
χάθηκαν και η υγεία και η παιδεία δεν θα έπρεπε να υπόκεινται σε μεγάλες
περικοπές σε χαλεπούς καιρούς. Ούτε είναι η βαθιά ύφεση η σωστή χρονική στιγμή
για να αντιμετωπιστεί το χρόνιο πρόβλημα των συντάξεων και της γήρανσης του
πληθυσμού. Με τα επιδόματα ανεργίας να εκπνέουν για πολλούς από τους μακροχρόνια
ανέργους, οι συντάξεις είναι η κύρια πηγή εσόδων για εκατοντάδες χιλιάδες
νοικοκυριά στην Ισπανία.
Δεν υπάρχουν για τον κύριο Ραχόι πολλοί εύκολοι τομείς για περικοπές δαπανών
χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος κοινωνικής καταστροφής. Η ιστορία είναι περίπου η
ίδια στην Ελλάδα και την Πορτογαλία. Ο χρόνος τελειώνει. Μόνο μια δραματική
αλλαγή στην κρατούσα οικονομική πολιτική μπορεί να σώσει το ευρώ. Οι Ευρωπαίοι
ηγέτες, πάνω από όλα η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η
επιστροφή της Ευρωζώνης στην ευημερία θα απαιτήσει νέες προσπάθειες για
ενθάρρυνση της οικονομικής ανάπτυξης μέσα από λιγότερο αυστηρούς δημοσιονομικούς
στόχους και όχι την παρατεταμένη λιτότητα που επιβάλλεται σε απελπισμένες
κυβερνήσεις από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.
Πηγή
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_03/10/2012_497393