Το «Λουζιτάνια» του 2012
Το υπερωκεάνιο «Λουζιτάνια», που βυθίσθηκε στα ανοικτά της Ιρλανδίας την Ανοιξη του 1917 από γερμανικό υποβρύχιο με θύματα εκατοντάδες Αμερικανούς πολίτες, επέτρεψε στον πρόεδρο Ουίλσον να επιβάλει την είσοδο των ΗΠΑ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πραγματική αιτία ήταν ο κίνδυνος επιβολής γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη.
Σήμερα, το «Λουζιτάνια» του Ομπάμα ονομάζεται βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έχει αναγορευθεί από το ΔΝΤ -με υποβολέα την Ουάσιγκτον- ως προϋπόθεση για παραμονή του Ταμείου στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας.
Σήμερα, από τις δύο πλευρές, ΔΝΤ και Βερολίνο, μάλλον η δεύτερη θα αναγκασθεί να καλύψει τη μεγαλύτερη απόσταση στην κατεύθυνση ενός συμβιβασμού, καθώς δεν μπορεί αυτή την στιγμή να αναλάβει σε εσωτερικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο το κόστος μιας αποχώρησης του Ταμείου από την Ευρωζώνη.
Η διαμάχη δεν αφορά τόσο την Ελλάδα αλλά τη δημιουργία ενός επικίνδυνου προηγούμενου για το Βερολίνο:
Πρώτον, η διασφάλιση της βιωσιμότητας είναι έμμεση αλλά σαφής ομολογία αποτυχίας της πολιτικής που επέβαλε το Βερολίνο στην Αθήνα, αλλά και προηγούμενο για τις όποιες διορθωτικές κινήσεις θα επιθυμούσαν να κατοχυρώσουν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία και να διασφαλίσει προληπτικά η Ισπανία. Αυτό που φοβούνται οι Σόιμπλε - Μέρκελ δεν είναι η έγκριση από τη Βουλή ή οι εκλογικές επιπτώσεις της κατοχύρωσης της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά η απαρχή ξηλώματος της σκληρής γερμανικής γραμμής δημοσιονομικής εξυγίανσης, και κυρίως η απώλεια του τιμωρητικού της χαρακτήρα.
Τα κίνητρα των ΗΠΑ, που παρεμβαίνουν στην Ευρωζώνη μέσω του ΔΝΤ, είναι κατ' εξοχήν γεωπολιτικά:
Τη στιγμή που η Ισπανία είναι εκτός αγορών, η Ιταλία στον προθάλαμο της πολιτικής και δημοσιονομικής κρίσης και η Γαλλία αμήχανη και σιωπηρή, μετά την επίθεση Σόιμπλε, η Ουάσιγκτον επιθυμεί να ματαιώσει την επιβολή μιας Γερμανικής Ευρωζώνης, γιατί πολύ απλά θα έχανε κάθε περιθώριο επηρεασμού των εξελίξεων στη Γηραιά Ηπειρο, θα έβλεπε τη διατλαντική σχέση να εξανεμίζεται, το ΝΑΤΟ να μοιάζει με τη Βρετανική Κοινοπολιτεία, μια δυναμική με απαγορευτικό κόστος για τα ζωτικά παγκόσμια συμφέροντα της μόνης υπερδύναμης.
Η παρέμβαση ΗΠΑ - ΔΝΤ εκτυλίσσεται σε μια κρίσιμη στιγμή, την ώρα που η Γαλλία του Ολάντ φαίνεται να παραδίδεται αμαχητί στην πίεση της Γερμανίας, την ώρα που το Βερολίνο αθετεί την υπογραφή του τόσο στην απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όσο και στην Τραπεζική Ενωση.
Ποιος μπλοφάρει περισσότερο η Λαγκάρντ ή ο Σόιμπλε; Ενα είναι βέβαιο, ότι η αποχώρηση του Ταμείου από την Ευρώπη θα ήταν μια σοβαρότατη ποσοτική επιβάρυνση της συμμετοχής του Βερολίνου στα προγράμματα διασώσεων της Ευρωζώνης και κατά δεύτερο λόγο θα φώτιζε τη γερμανική κυβέρνηση ως κράτος ταραξία των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ισορροπιών.
Ετσι, επί του παρόντος, το Βερολίνο έχει κάθε λόγο να εξαντλήσει τα περιθώρια υποχώρησής του στο ελληνικό πρόγραμμα, επιφυλασσόμενο να διασφαλίσει στη συνέχεια ότι δεν δημιουργείται προηγούμενο για άλλα προγράμματα.
Με δυο λόγια, το ΔΝΤ εκβιάζει το Βερολίνο για συνολικές και καθαρές λύσεις στις δημοσιονομικά προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, όχι απλά και μόνον πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013, αλλά πριν διασφαλισθεί η θεσμική αποτύπωση της Γερμανικής Ευρωζώνης-Ε.Ε.
Η γερμανική ηγεσία πήρε το υπερατλαντικό μήνυμα, μένει να δούμε αν το έλαβαν στη Λισαβόνα, το Δουβλίνο, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και κυρίως στο Παρίσι.
Αποχώρηση με κόστος
Ποιος μπλοφάρει περισσότερο, η Λαγκάρντ ή ο Σόιμπλε; Ενα είναι βέβαιο ότι η αποχώρηση του Ταμείου από την Ευρώπη θα ήταν μια σοβαρότατη ποσοτική επιβάρυνση της συμμετοχής του Βερολίνου στα προγράμματα διασώσεων της Ευρωζώνης και κατά δεύτερο λόγο θα φώτιζε τη γερμανική κυβέρνηση ως κράτος ταραξία των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ισορροπιών.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
''ΗΜΕΡΗΣΙΑ''
22-11-2012