Στις πίστες το Μνημόνιο «αναστενάζει» ...



Αν νομίζαμε πως ο ξεσηκωμός θα έρθει από τις πλατείες των «Αγανακτισμένων»… Αν πιστεύαμε πως η επανάσταση θα έρθει από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής… Ας τα ξεχάσουμε. Η επανάσταση θα έρθει από τα νυχτερινά κέντρα, σαν μια έκρηξη στολισμένη με λευκά, ροζ και κόκκινα γαρίφαλα

Οι τραγουδιστές πίστας αφήνουν το «έντεχνο» να μιλάει για νερόβραστους έρωτες: «Δεν ζητάω πολλά / όλα αυτά που μου λες στο σκοτάδι / να τα πεις μια φορά / με το φως, το πρωί, κι ένα χάδι». Και πάνε… πλατεία, με την ντουντούκα. Οσοι δεν το πιστεύουν, δεν έχουν παρά να αφουγκραστούν την παραμορφωμένη φωνή του αναβαπτισμένου «εθνικά» Νότη Σφακιανάκη, που προειδοποιεί με τον τηλεβόα τους πολιτικούς μας, σε ρυθμό ζεϊμπέκικο: «Κι αν βάζουν σύρτες στις ψυχές μας, / στο στόμα μας ταινία / Υπάρχουν πεζοδρόμια, / υπάρχει κι η πλατεία». Ο ίδιος άλλοτε σταρ, που αγκαλιαζόταν επί σκηνής με υψηλόβαθμους πολιτικούς, σήμερα γίνεται μπροστάρης στην, εκπεφρασμένη σε ρυθμό 9/8, «αγανάκτηση».

Μπροστάρηδες !!! 

«Δε μoυ είπαv oι αγύρτες / ούτε πoυ τo σκέφτηκαv oι αλήτες / τα ορφανά μες στις πλατείες τι θα γίνουv / από την πείνα τα κορμάκια τoυς θα σβήνουν». Για να φανεί όμως δίκαιη η επανάσταση πρέπει πού και πού να τα πει και στην κοινωνία, το πιο αντιδραστικό κομμάτι της οποίας έχει φροντίσει πρόσφατα να κολακέψει: «Ανθρωποι, όντα υστερόβουλα / όλα στο συμφέρον τους υπόδουλα / όλοι στηλιτεύουν και εκθειάζουνε / εύσημα στο τίποτα μοιράζουνε... / Τώρα πλέον ζούμε στην ουσία / μια διεφθαρμένη συνουσία».

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ. Ο Notis (κατά τη διεθνιστική ονομασία του) δεν είναι ο μόνος. Την ώρα που οι πίστες αδειάζουν από τους τόνους λουλουδιών του ελληνικού νταλγκά, τα οποία βεβαίως ουδέποτε πωλούνται έναντι φορολογήσιμης απόδειξης, και τα νυχτερινά κέντρα (κάποια χαρακτηρισμένα μέσω Μεσογειακών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων ως «πολιτιστικά κέντρα») κλείνουν το ένα μετά το άλλο «λόγω κρίσης» και έλλειψης κοινού, οι τραγουδιστές πίστας έχουν αποφασίσει να κηρύξουν μόνοι τους την επανάσταση κόντρα στο «σύστημα».
Εξω από τα δόντια, λοιπόν: «Η εξουσία σε κοροϊδεύει / Σε εξαπατάει, σε ληστεύει / Και λίγο πριν να τα τινάξεις / Της πείνας σου δίνει της συντάξεις» κλαίει για τα μνημόνια και τα μέτρα ο στίχος - μετά μουσικής - του όψιμα επαναστατημένου «είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα» Νίκου Καρβέλα, που καλεί τρις: «Λαέ ξύπνα. Μην τους πιστεύεις, μην τους στηρίζεις!». Και να τα αφορολόγητα γαρίφαλα στην πίστα.
Για να προσθέσει σε μια έξαρση στέρεης πολιτικής καταγγελίας: «Αυτοί που σε παρακαλάνε / Μόλις τους εκλέξεις σε ξεχνάνε / Σου πίνουν το αίμα, σ' το ρουφάνε / Σαν άδειο μπουκάλι σε πετάνε».
Αν δεν πιάσει ο λαϊκός ο καλλιτέχνης τον παλμό του λαού, αν δεν μιλήσει για «όνειρα εξατμίσεις», ποιος θα το κάνει; Ετσι σκέφτεται ο μπροστάρης Νότης και τραγουδά: «Γι' ανήφορο μας λένε και κατήφορο / κανείς τους δεν μας λέει για ίσιους δρόμους... / στα μάτια μας χαράξαν την απόγνωση / και βάζουν στο μυαλό μας παρωπίδες... / Mιλάνε για ένα τέλος που είναι αίσιο / για όνειρα που γίνονται εξατμίσεις / κοπάδι που μας κλείνουν σ' ένα πλαίσιο / και ΠΥΡ σ' όποιον έχει αντιρρήσεις». Την ώρα που ο Αντώνης Ρέμος κλείνει το μάτι στο κοινό των Μνημονίων με το σύνθημα «Κομμένα πια τα δανεικά / αν θες να ζήσεις ζήσε με τα αληθινά». Εκεί πάνω, το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο. Στη Βουλή: «Στης ντροπής τα έδρανα καθήσαν/ να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν / Κι όμως να κι ανδρειωμένοι / τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες / μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά: / «Μολών Λαβέ»», κάνει την εισαγωγή αφηγητής. Ωστε να ξεκινήσει από πίστας, ενδεδυμένος το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, να συγκρίνει τις στρατιές του Ξέρξη με τα διεθνή νομισματικά ταμεία: «Λυσσασμένα σκυλιά / να ξεσκίσουν ξανά / θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου / Πατρίδα μου αγαπημένη / ποια κατάρα σε βαραίνει, πόση μοναξιά / Τα παιδιά σου διαλεγμένα / σ' έναν θάνατο ταγμένα και στην ξενιτιά».
Η οποία πατρίδα, βεβαίως, με την ίδια άνεση μπορεί να γίνει ακόμη και μπαλαντέζα ή πατρόνα ή παράγκα, αρκεί να εξυπηρετείται ο ιερός σκοπός του ξεσηκωμού: «Ελλάδα μoυ Εγγλέζα / Ελλάδα μπαλαντέζα / Ελλάδα Αμερικάνα / πες μoυ πoύ vα σε βρω». Και διά στόματος του «βαρύ» βόρειου Πασχάλη Τερζή, σε στίχους του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Βασίλη Καπερνάρου: «Ελλάς κακόμοιρη πατρόνα / όπως κατάντησες δειλή / στον εικοστό πρώτο αιώνα / να σε κουρσεύουν οι φελοί».
Ακόμη και στο στόμα του «ερωτιάρη» Μιχάλη Χατζηγιάννη η Ελλάδα αποκτά ρόλο καταγγελτικό (σε στίχους Σάκη Μπουλά, προορισμένους για την πίστα): «Ελλάδα, οικόπεδο, αποικία και παράγκα / κάποιοι ξεχάσανε ποια είσαι, για τα φράγκα» (κάνοντας την Αντζυ Σαμίου να γράψει στο twitter «Ασε ρε Χατζηγιάννη το επαναστατικό τραγούδι... μετά τις υποκλίσεις στο Σαμαρά»).
Στο κλέος της ελληνικής ψυχής και στο αρχαιοελληνικό παρελθόν ποντάρουν, για την από πίστας επανάσταση, οι μεταμεσονύκτιοι τραγουδιστές. «Ελληνα μάγκα σερνικέ / όλου του κόσμου πανικέ / μόνο μια σφαίρα θα σε κάνει να λυγίσεις» κολακεύει ο - και πολύ ροκ λαϊκός μέχρι πρόσφατα - Στέλιος Ρόκκος την ελληνική ανδρειοσύνη. «Σε εφτά ημέρες ο Θεός έφτιαξε τα σύμπαντα / Και την όγδοη ημέρα έφτιαξε τον Ελληνα / κι έτσι λύθηκε του κόσμου το μεγάλο αίνιγμα / κι έγινε ο κόσμος πιο σοφός / ωραίος και ερωτικός / με του Θεού το θέλημα», προσθέτει ο Notis.

ΣΤΟ TWITTER. Ο «λαϊκοπόπ» Χρήστος Δάντης προτιμά πάλι να επικαλείται τους αρχαίους ημών προπάτορες, ίσως και την Επανάσταση του '21, μέσω twitter, για τη σύλληψη, ύστερα από την δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ: «Ντροπή ρε χαμένα κορμιά! Γι' αυτό πολέμησαν οι πρόγονοί μας; Για να έχετε το δικαίωμα της φίμωσης;».
Ο Γιώργος Μαζωνάκης, παράλληλα, μας βροντοφωνάζει (ύστερα από χρόνια συντεταγμένης καψούρας και ύμνους για Gucci φορέματα) πως πλέον «αγαπάει αναρχικά», κλείνοντας το μάτι στον Ελληνα τον νταλγκαδιάρη, τον επαναστάτη: «Μια σφαίρα έσπασε και βγήκα μες στον κόσμο / Μου 'μάθαν γλώσσα να μιλάω ελληνικά / Οσα περισότερα, μου είπανε, θα δίνεις / Τόσα λιγότερα θα παίρνεις τελικά».
Αλλωστε, ο τραγουδιστής πίστας, ο σωστός, έχει σκληραγωγηθεί επί χρόνια σε επίπονες ασκήσεις κολακείας του κοινού (μέχρι και τα μικρά ονόματα τόσων πελατών στα πρώτα τραπέζια έχει αναγκαστεί να αποστηθίσει!). Και έχει διανύσει χιλιόμετρα λαμέ καημών, διά πυρός και σιδήρου.
Ζαλώνεται λοιπόν όπλα, μπαλάσκες, χλαίνη, γυλιό, μικρόφωνα, λαϊκισμό και επαναστατικό μένος, οχυρώνεται πίσω από στοίβες ημιθανών γαριφάλων και κάνει επίθεση από το δικό του μετερίζι: «Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει στη ζωή / Μια κατάσταση επανάσταση μαζί», όπως καλεί το κοινό ο σταρ στην Β' Εθνική πίστας Χρήστος Χολίδης.
Μπορεί δε ο τραγουδιστής Νίκος Μακρόπουλος να φλέρταρε ερωτικά με την καταστροφή με το σουξέ του «Κατεδαφίστε το / τώρα γκρεμίστε το», όμως σήμερα η μανία κατεδάφισης στρέφεται ενάντια στο «σύστημα»: «Ντου από παντού! Να μη μείνει τίποτα, τίποτα! Πρέπει να γίνει τώρα... / Πρέπει να γίνει τώρα... / Τώρα... / Τώρα...» τραγουδάει Νίκο Καρβέλα, σε μια επιχείρηση - μπουλντόζα, η Χριστίνα Παναγοπούλου (από τις ελάχιστες - όψιμες - επαναστάτριες πίστας).
Κρίμα που στις εκκλήσεις τους για αντιμνημονιακό ξεσηκωμό εν μέσω γαριφάλων κανένας από τους όψιμους «επαναστάτες» τραγουδιστές πίστας δεν στράφηκε στο τραγούδι του Νικόλα Ασιμου: «Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο / Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία / Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας / μ' επαναστατική φρασεολογία».

19-11-2012

Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4768682