O tempora! Ο mores!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! 

(...)

Η αναπάντητη απορία λοιπόν είναι απλή: 

Α. Γιατί χρειάζεται να κλείσει ένα ολόκληρο σχολείο (και όχι μόνο ένα, αλλά εκατοντάδες) για μια απλή ψηφοφορία 2-3 λεπτών όπου θα τικάρεις ένα όνομα (που συνήθως δεν ξέρεις); Δε μπορεί να γίνει αυτό μετά το μεσημέρι; Μπορεί. Σε άλλους φορείς και υπουργεία αντίστοιχες εκλογές γίνονται Σάββατο. Β. Μήπως μπορεί να γίνει το απόγευμα; Μπορεί. Θα ήταν πιθανό να πραγματοποιηθεί η ψηφορία από το μεσημέρι ως το απόγευμα; Οπωσδήποτε. Και αυτό είναι εφικτό. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο λέει ψέμματα ή προφασίζεται δικαιολογίες.  ... Γ. Δε μπορεί να στηθεί μια κάλπη δίπλα στην κάλπη για τις εκλογές του Συλλόγου, οι οποίες θα γίνουν κι αυτές σε δυο βδομάδες περίπου (τώρα τον Νοέμβριο) ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΘΑ ΞΑΝΑΚΛΕΙΣΟΥΝ τον ίδιο μήνα για ‘συνδικαλιστικούς’ λόγους; 

(...)

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!

Aυτή τη Δευτέρα σε ένα σχολείο στο Χαλάνδρι δύο ‘τρελλοί’ δάσκαλοι, για άλλη μια φορά θα επιχειρήσουν το ‘αδιανόητο’. Να μην μπουν στον πειρασμό να πάρουν, όπως δικαιούνται ‘συνδικαλιστική άδεια’ για να ψηφίσουν τους αιρετούς που θα τους εκπροσωπούν. Θα μείνουν στο σχολείο με τους μαθητές τους. Θα δουν μια ταινία, θα κάνουν μάθημα, θα κάνουν ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα, θα ακούσουν ένα δάσκαλο βιολιού να παρουσιάζει στα παιδιά το καταπληκτικό αυτό όργανο.

Κάτι ανάλογο θα επιχειρήσουν κι άλλοι ‘τρελλοί’-ες’ σε άλλα σχολεία. Λίγοι ακόμα. Κάθε χρόνο και περισσότεροι όμως. Οι λόγοι που θα το κάνουν αυτό είναι απλούστατοι και μέχρι σήμερα ουδείς αρμόδιος τους έχει δώσει μία πειστική απάντηση. Δικαιούνται βέβαια από το νόμο να το κάνουν αυτό. Ευτυχώς. (Δε χρειάζεται να αναφέρω πως ‘βλέπουν’ μια τέτοια κίνηση οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους:...από αντιδραστική έως τουλάχιστο...γραφική...).

Η αναπάντητη απορία λοιπόν είναι απλή: 
Α.
 Γιατί χρειάζεται να κλείσει ένα ολόκληρο σχολείο (και όχι μόνο ένα, αλλά εκατοντάδες) για μια απλή ψηφοφορία 2-3 λεπτών όπου θα τικάρεις ένα όνομα (που συνήθως δεν ξέρεις); Δε μπορεί να γίνει αυτό μετά το μεσημέρι; Μπορεί. Σε άλλους φορείς και υπουργεία αντίστοιχες εκλογές γίνονται Σάββατο.
Β.
Μήπως μπορεί να γίνει το απόγευμα; Μπορεί. Θα ήταν πιθανό να πραγματοποιηθεί η ψηφορία από το μεσημέρι ως το απόγευμα; Οπωσδήποτε. Και αυτό είναι εφικτό. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο λέει ψέμματα ή προφασίζεται δικαιολογίες. Απλώς τότε...δε θα πατήσει...κανένας...

Για να το αποδείξουμε αυτό, την τελευταία φορά που έγιναν τέτοιου είδους εκλογές πριν 4 χρόνια και ήταν τα σχολεία κλειστά ξανά δυο μέρες, πήγαμε στα σχολεία μας το πρωί, εργαστήκαμε και όταν σχολάσαμε μετά τη μία, πήγαμε και ψηφίσαμε...Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. 
Γ.
 Δε μπορεί να στηθεί μια κάλπη δίπλα στην κάλπη για τις εκλογές του Συλλόγου, οι οποίες θα γίνουν κι αυτές σε δυο βδομάδες περίπου (τώρα τον Νοέμβριο) ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΘΑ ΞΑΝΑΚΛΕΙΣΟΥΝ τον ίδιο μήνα για ‘συνδικαλιστικούς’ λόγους; Φυσικά, και αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Όμως, ούτε αυτό θα συμβεί!!! 

Συμπέρασμα: 

Το να κλείνεις όλα τα σχολεία ενός νομού, ή μιας μεγάλης περιφέρειας όπως η Β΄ Αθήνας, δύο μέρες μέσα στον ίδιο μήνα, χρόνια τώρα, και να θεωρείται αυτό ‘κατάκτηση’, λυπάμαι, είναι λάθος. Τραγικό λάθος. Προκλητικό λάθος και επιλογή. Μας εκθέτει ανεπανόρθωτα. Πρέπει να σταθούμε απέναντί του όλοι. Δε μπορούμε να κοιτάμε κατάματα μια κοινωνία, τους μαθητές μας και τους γονείς τους στα μάτια και να τους ζητάμε μετά κατανόηση για οποιοδήποτε δίκαιο αίτημά μας από τα δεκάδες που υπάρχουν.

Καταλαβαίνω, μια μέρα ξεκούραση (και δύο, ακόμα καλύτερα) είναι μεγάλος πειρασμός. Πολύ μεγάλος. Και για μένα. Δεν το κρύβω. Μπορεί να το έκανα και γω στο παρελθόν μια ή δυο φορές. Θυμάμαι όμως ότι ένοιωθα άβολα εκείνη τη μέρα και αισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι ύψιστης ηθικής τάξης το θέμα. Και μη μου πεις κανείς ότι στη συνέλευση του συλλόγου θα είναι όλο το πρωινό πάνω από 15 άτομα στην αίθουσα (από τα 1000 ας πούμε που θα έπρεπε).

Άρα, αδίκως κλείνει το σχολείο κι εκείνη τη μέρα, το ξέρουμε όλοι. Πληρωνόμαστε, ενώ δε θα έπρεπε, εθελοτυφλούμε (γιατί μας βολεύει) και αφήνουμε τους ‘επαγγελματίες συνδικαλιστές’ μας να τα ‘κανονίζουν’ όλα για μας, να τσακώνονται όπως πάντα για να μας ‘διώξουν’ από τις συνελεύσεις αηδιασμένους ώστε να αποφασίζουν μόνοι για το πως θα πούμε πιο δυνατό όχι στην αξιολόγηση (την αξιολόγηση που δεν τη θέλουν πρώτοι και καλύτεροι οι αιρετοί και οι...συνδικαλιστές) και για το πόσες μέρες θα κάνουμε απεργία (ενώ κανείς δε σκέφτεται για απεργία πια, λόγω και μόνο οικονομικής κρίσης).

Χρειάζονται άλλοι τρόποι, τους έχουμε προτείνει πολλοί, αλλά η ΔΟΕ φυσικά κωφεύει (το γιατί το ξέρουμε). Λυπάμαι και αηδιάζω για να μη γράψω...κάτι σκληρότερο και πιο αληθινό. Μόνο όταν εμείς οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί μπούμε μπροστά και αντιπροτείνουμε στην κοινωνία την κατάργηση στην πράξη (με το να είμαστε στη δουλειά μας αυτές τις ‘ύποπτα’ και συνειδητά ‘χαμένες’ μέρες) των εργατοπατέρων που μας καταδυναστεύουν χρόνια τώρα, έχουμε μια ελπίδα να προχωρήσουμε ως κλάδος.

Η δουλειά μας είναι η μόνη δύναμή μας. Η απουσία μας από τη δουλειά- ειδικά για τους λόγους που προανέφερα- είναι ένα κακώς εννοούμενο κεκτημένο. Ένα ξεροκόμματο ημερήσιας ‘ελευθερίας’ για να μην...ψάχνουμε λίγο πιο βαθιά τα πράγματα ως προς τις δικές μας ευθύνες. Για να βολευόμαστε όλοι. Εγώ λοιπόν θα είμαι για άλλη μια φορά στη δουλειά μου αυτές τις δυο μέρες, όχι για να αποδείξω κάτι, ούτε για το παίξω ‘καλός δάσκαλος’ στους γονείς (κρινόμαστε για τούτο καθημερινά όλο το χρόνο, κι όχι βέβαια από μια μέρα). Μόνο και μόνο γιατί αυτό πιστεύω ότι είναι το ηθικά σωστό. Θέλω να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου. Αυτό διεκδικώ μόνο.

Υ.Γ. 

Για την ιστορία:

 Όπως υποψιάζεται ίσως κάποιος, σκέψεις όπως τις παραπάνω, όταν τις μετέφερα στους εκπροσώπους του συλλόγου μου (‘λεκτική’ ειρωνεία: ο σύλλογος ονομάζεται...Περικλής), όχι μόνο δεν έγιναν αντικείμενο μιας γόνιμης δημοκρατικής συζήτησης, αλλά υπήρξαμε (και γω και κάποιοι άλλοι), θύματα μιας απίστευτης ‘συνδικαλιστικής τρομοκρατίας’, λασπολογίας και στοχοποίησης...με απώτερο στόχο να μην ‘επηρεάσουμε’ συναδέλφους προς αυτή τη σταθερή κατεύθυνση-άποψη η οποία διατυπώνεται συχνά τα τελευταία χρόνια από πολλούς συναδέλφους ως προβληματισμός. (Μέχρι και για το...αδικοχαμένο αίμα του Τεμπονέρα μού μίλησαν νεώτεροι ‘συνδικαλιστές επαγγελματίες καριέρας’, δίχως να γνωρίζουν βέβαια, ότι εγώ τότε ήμουν στους δρόμους να αντιτίθεμαι σε ‘άλλη μια’ βιαστική και στον αέρα ‘εκπαιδευτική μεταρρύθμιση’, ενώ αυτοί μάλλον...επιμορφώνονταν σε...κομματικά γραφεία ή δεν...είχαν διοριστεί ακόμα).

Έχουμε 2012 όμως, όχι 1991 και έχουν αλλάξει πολλά. Εμείς πότε θα αλλάξουμε και θα κάνουμε την αυτοκριτική μας; Είμαι ευτυχισμένος λοιπόν που δε συμμετέχω πλέον σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Νοιώθω ακριβώς κάτι τέτοιες μέρες (που έχουμε κλειστά σχολεία λόγω ‘συνδικαλιστικών’ εκλογών) να επιβεβαιώνεται πανηγυρικά στην περίπτωση ατόμων όπως εγώ (ταπεινά και συνειρμικά εντελώς το γράφω) η παντοτινή διαπίστωση δυο βασικών ηρώων της προσωπικής μου κοσμοθεωρίας: Όταν ένα σύστημα δε μπορεί να σε αντιμετωπίσει αλλιώς, δεν αντέχει να αντικρούσει την ‘αλήθεια’ σου και τα επιχειρήματά σου, γιατί δεν έχει να σού αντιπροτείνει τίποτα, σε κατατάσσει γοργά στους ‘γραφικούς’, αφού σε ‘ξεράσει’ (με δημοκρατικές όπως πάντα διαδικασίες). Ούτως ή άλλως, η Ελλάς στην ένδοξη διαδρομή της πορεύτηκε διαμέσου των αιώνων μέσα από τις εξαιρέσεις της. Η πρώτη σκέψη είναι του Μ. Χατζιδάκι και η δεύτερη του Ν. Γκάτσου 

Σταύρος Καρτσωνάκης

 ''ΒΗΜΑ''

7-11-2012

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=482505