Το στίγμα της νίκης Ομπάμα ...
Αν όσοι πίστεψαν πλήρως στον κοινωνικό παρεμβατισμό του Ομπάμα και τον
ψήφισαν το 2008 αποφασίσουν να ψηφίσουν, τότε ο ένοικος του Λευκού Οίκου θα
κερδίσει δεύτερη θητεία. Η προσέγγιση αυτή επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στην
προχθεσινή ψηφοφορία, το πρόβλημα του Ομπάμα δεν ήταν ο φόβος για το φορολογικό
κόστος της κρατικής παρέμβασης στις κοινωνικές-οικονομικές ισορροπίες, αλλά η
απογοήτευση του σκληρού πυρήνα των οπαδών του για την ατολμία της πρώτης
τετραετίας, σε σχέση με τις υψηλές προσδοκίες που είχε δημιουργήσει στην
εκστρατεία του 2008.
Εστω και καθυστερημένα το επικοινωνιακό επιτελείο του νικητή κατανόησε την
παραπάνω αποφασιστική παράμετρο και έτσι ο διεκδικητής μιας δεύτερης τετραετίας
δεσμευόταν να είναι πιο τολμηρός και αποφασιστικός, απέναντι στα μεγάλα
οικονομικά συμφέροντα και λόμπι, γυρίζοντας την πλάτη στους ιδεοληπτικούς
νεοσυντηρητικούς, στους κάθε είδους φανατικούς, από τους «Μουτζαχεντίν» του
«Πάρτι του Τσαγιού» μέχρι τις διάφορες θρησκευτικές και παραθρησκευτικές σέκτες,
που έβλεπαν στον μορμόνο Ρόμνι -στην πιο παραληρηματική εκδοχή- έναν μεσσία και
στην καλύτερη έναν προφήτη.
Οσοι στέκονται στις πρώτες μετεκλογικές αβρότητες και την ρητορική της
συναίνεσης κάνουν λάθος: Αν ο Ομπάμα θέλει να πετύχει στη δεύτερη τετραετία δεν
θα ακολουθήσει μια άχρωμη κεντρώα σύνθεση αλλά, αντίθετα, θα πρέπει να επενδύσει
στη σύγκρουση και την αντιπαράθεση των δύο κόσμων, των δύο χωρών που
παρουσιάζονται με το κοινό περιτύλιγμα που φέρει το όνομα ΗΠΑ: Η Νορβηγία είναι
πιο κοντά με τον Νότο της Ιταλίας, από ό,τι η Πολιτεία της Γιούτα με την
Καλιφόρνια.
Στην ίδια χώρα συγκατοικούν πολυπολιτισμικές ανεκτικές και πιστές στην
κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή πληθυσμιακές ομάδες με νησίδες μεσαιωνικού
σκοταδισμού και ανορθολογισμού, με ένοπλους πολίτες που παίρνουν τον νόμο στα
χέρια τους, με θεατές της πορνογραφίας του θανάτου που παρακολουθούν την επιβολή
της ποινής του θανάτου με την απάθεια θεατή κινηματογραφικής ταινίας.
Οποιες και αν είναι οι δυσκολίες και οι παλινδρομήσεις μιας οικονομικής
κρίσης χωρίς ορατή διέξοδο, όσες φορές και αν διαψευσθεί η επιστροφή στην
ανάπτυξη, αν ο Ομπάμα μείνει σταθερός στον προοδευτικό ορθολογισμό της
κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, θα αγγίζει εξ ορισμού την πλειοψηφία των
συμπολιτών του.
Αυτό, άλλωστε, διδάσκει και η ιστορία της μακράς ηγεμονίας του Ρούζβελτ: To
New Deal ήταν περισσότερο ένας στόχος, ένα σύνθημα κινητοποίησης, παρά ένα
χειροπιαστό αποτέλεσμα που βελτίωνε την καθημερινότητα των πολιτών, καθώς οι ΗΠΑ
βγήκαν οριστικά από την ύφεση και τις άλλες παρενέργειες της κρίσης του 1929,
μόνον χάρη στην υπερθέρμανση της οικονομίας μετά την είσοδο της χώρας στον Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο τον Δεκέμβριο του 1941. Ενδιαμέσως -τότε δεν ίσχυε ο
περιορισμός των δύο τετραετιών- ο Ρούζβελτ είχε επανεκλεγεί και το 1936 και το
1940...
Οι ΗΠΑ, που κάποτε ήταν αντικείμενο ειρωνικής προσέγγισης των Ευρωπαίων για
την ανυπαρξία ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης, δίνουν μαθήματα στη Γηραιά
Ήπειρο, όπου η σύγκρουση στην πολιτική σκηνή σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης
μοιάζει με θλιβερό θέατρο σκιών, με την ίδια μονόδρομη διαχείριση να είναι
υποχρεωτική επιλογή όποιο και να είναι το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το πρώτο μήνυμα της νίκης Ομπάμα είναι ενθαρρυντικό για τις αντοχές της
δυτικής δημοκρατίας, ακόμη και στην σκληρότερη και πιο παρατεταμένη κρίση.
Το δεύτερο, η βαρύνουσα παρουσία της Ουάσιγκτον στη διαμόρφωση μιας
στρατηγικής εξόδου από την κρίση στην Ευρώπη και στον κόσμο παραμένει ζητούμενο
σε δραματικό βαθμό...
Οι δύο Αμερικές
Στην ίδια χώρα συγκατοικούν
πολυπολιτισμικές ανεκτικές και πιστές στην κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή
πληθυσμιακές ομάδες, με νησίδες μεσαιωνικού σκοταδισμού και ανορθολογισμού, με
ένοπλους πολίτες που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, με θεατές της
πορνογραφίας του θανάτου που παρακολουθούν την επιβολή της ποινής του θανάτου με
την απάθεια θεατή κινηματογραφικής ταινίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
8-11-2012
www.imerisia.gr