Ευρωζώνη-θέατρο του παραλόγου ...
Μάλλον στην ομήγυρη του Eurogroup
αρέσει πολύ ο Μπέκετ...
αρέσει πολύ ο Μπέκετ...
«Οταν είναι κανείς μέσα στον βόρβορο μέχρι τον λαιμό, δεν του απομένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει».
Το απόφθεγμα ανήκει στον βραβευμένο με Νομπέλ (το 1969) ιρλανδό συγγραφέα Σάμιουελ Μπέκετ, ευρύτερα γνωστό και ως πατέρα του θεάτρου του παραλόγου. Καθώς, λοιπόν, στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με ένα αντίστοιχο θέατρο του παραλόγου, δεν μας μένει παρά να δούμε τι τραγούδι τελικά θα πούμε.
.png)
.png)
Οι αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup δεν στέκονται σε οικονομική κριτική. Είναι σχεδόν επιστημονικά ατεκμηρίωτες, βασίζονται σε ευχολόγια για τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας, αλλά και για τις επιπτώσεις των προσδοκώμενων δόσεων στην πραγματική οικονομία, και σε κάθε περίπτωση δεν διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του χρέους. Αθροιζόμενα τα παραπάνω, οδηγούν στην απώθηση των επενδυτών από την Ελλάδα τουλάχιστον ως το 2015, έτος κατά το οποίο εκτιμάται ότι θα υπάρξουν πιο «οριστικές» αποφάσεις για το χρέος. Την ίδια στιγμή, βάσει των αυτόματων μηχανισμών που εισήγαγε η Γερμανία στο ελληνικό πρόγραμμα, οι αναμενόμενες αποκλίσεις από τις ιδιωτικοποιήσεις θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε πρόσθετες περικοπές δαπανών, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ο ειδικός δεσμευμένος λογαριασμός για την εξυπηρέτηση του χρέους. Δηλαδή, θα υποσκάψουν το ίδιο το πρόγραμμα, θέτοντας «προσκόμματα ύφεσης» στην εκτέλεσή του.
Βεβαίως, οι αποφάσεις του Eurogoup έχουν και ένα αδιαμφισβήτητα θετικό σημείο που εξαρχής αναδείχθηκε από όλους τους αναλυτές και υπερτονίστηκε από την κυβέρνηση. Οι ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν την ισχυρή αποφασιστικότητά τους να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης και να εξεταστούν περαιτέρω μέτρα στήριξης στο μέλλον. Αυτή είναι η περιβόητη πολιτική απόφαση που ήρθε και «σκόρπισε» όλες τις εντάσεις για την οικονομική βιωσιμότητα των σχεδίων της ευρωζώνης. Αλλά όταν οι αποφάσεις για τις τύχες μιας χώρας λαμβάνονται με τρόπο πρόχειρο, αποσπασματικό και με γνώμονα το συμφέρον μίας εκάστης των υπολοίπων 16 χώρων της ευρωζώνης, τότε το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι πειστικό για κανέναν και ειδικά για τις αγορές χρήματος.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η αποστασιοποίηση του ΔΝΤ από το ευρωπαϊκό σχέδιο μέσω της ξεκάθαρης απαίτησης για άμεση απομείωση του χρέους κατά 20% του ΑΕΠ. Μη θέλοντας να φορτωθεί τον ευρωπαϊκό παραλογισμό, το ΔΝΤ ξεκαθάρισε πως θα μιλήσει τελευταίο και αφού η γερμανική πρόταση για επαναγορά ελληνικού χρέους αποδώσει τα αναμενόμενα. Το έμπειρο Ταμείο ουσιαστικά ποντάρει στην αποτυχία των ευρωπαϊκών αποφάσεων, για να προάγει τη θέση του για κούρεμα του χρέους του επίσημου τομέα ως τη μόνη εναλλακτική. Αλλά ακόμη και αν όλα πάνε καλά και η επαναγορά χρέους τελικά πετύχει, οι τριμηνιαίες αναθεωρήσεις του ελληνικού προγράμματος από την τρόικα θα αναδεικνύουν εκ των πραγμάτων τις άστοχες προβλέψεις του Eurogroup της 26ης Νοεμβρίου και την αδυναμία μείωσης του χρέους με συμβατικούς τρόπους ως το 2020 (124% του ΑΕΠ).
Για να γίνουν όλα «by the book», η εφαρμογή των «λύσεων» της ευρωζώνης απαιτεί μια κάποια κοινωνική συναίνεση. Αλλά καθώς η κοινωνία βρίσκεται ήδη σε έκρυθμη κατάσταση, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Οι εξελίξεις, μάλιστα, αναμένεται να επιταχυνθούν και από την ταχύτατα κλιμακούμενη κρίση στη ζώνη του ευρώ, η οποία έχει λάβει σηπτικά χαρακτηριστικά.
Αν οι ευρωπαίοι πολιτικοί, και ειδικά οι Γερμανοί, δεν αποφασίσουν να προχωρήσουν στην πλήρη οικονομική ένωση και ιδίως στην αλλαγή του άρθρου 125 της Συνθήκης της Λισαβόνας, που προβλέπει ότι τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης δεν αναλαμβάνουν την κάλυψη των χρεών καμίας χώρας-μέλους του ευρώ (bail-out clause), τότε απλώς το πείραμα του ευρώ θα αποδειχθεί θνησιγενές, όσους «ελιγμούς» και αν κάνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Με αφορμή το περιβόητο «Grexit» και το κατά καιρούς ενδιαφέρον για το ποια ή ποιες χώρες θα αποχωρήσουν από τη νομισματική ένωση, πολλά – απλά ή σπουδαία – μυαλά αναζήτησαν την τελευταία τριετία προτάσεις και λύσεις που θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα «μετά το ευρώ, τι;». Από τη δημόσια συζήτηση προέκυψαν πολλές πρωτότυπες και κομψές λύσεις για την αντιστρεψιμότητα (reversibility) του ευρώ, πολύ πιο τεκμηριωμένες από το σχέδιο διασφάλισης της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που αποφάσισε το Eurogroup την προηγούμενη Δευτέρα.
Η εσωτερική υποτίμηση και η παρατεταμένη λιτότητα έχουν βελτιώσει ομολογουμένως την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και τη δημοσιονομική θέση της χώρας. Την ίδια στιγμή, όμως, έχουν οδηγήσει τους περισσότερους Ελληνες – ακόμη και αυτούς που ψήφισαν τον κ. Σαμαρά τον Ιούνιο – στο σημείο να θεωρούν πως ενδεχομένως το «κόστος εξόδου» από την ευρωζώνη είναι μικρότερο από αυτό της παραμονής. Και το τραγούδι που θα πουν οι βουτηγμένοι στον βόρβορο Ελληνες θα πρέπει μάλλον να τρομάζει...
(Η εικονογράφηση του
κειμένου της αναρτήσεως
- με
εικόνες από το World Wide Web -
γίνεται με
ευθύνη του blogger: ''IVOS 2'')