Ατύχημα στην Ρώμη ή στη Μαδρίτη;

(...)
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση:
 Η Ισπανία χρειάζεται 400 δισ. και η Ιταλία 700 δισ. για να καλύψουν τις ανάγκες χρηματοδότησής τους μέσα στο 2013. Σε καμιά περίπτωση, οι ανάγκες αυτές δεν  μπορούν να καλυφθούν με τα υπάρχοντα εργαλεία, αλλά και τη σημερινή γραμμή πλεύσης του Βερολίνου.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η εν μέσω προεκλογικής περιόδου Γερμανία θα έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να κάνει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2013 μια συνολική στροφή, που θα έχει όχι μόνο μη υπολογίσιμο σήμερα πολιτικό κόστος για την καγκελάριο, αλλά κυρίως και πάνω από όλα θα δυσκολεύει, αν δεν ματαιώνει, την επιβολή της μετάλλαξης της Ευρωζώνης σε σκληρό πυρήνα Δημοσιονομικής-Πολιτικής Συνοχής αυστηρών γερμανικών προδιαγραφών.
(...)

Ο χθεσινός συμβιβασμός για την Τραπεζική Ένωση μόλις και σώζει τα προσχήματα της αξιοπιστίας της Ευρωζώνης, καθώς παραμένει ανοικτό το ερώτημα αν υπάρχει η δυνατότητα διαχείρισης τους πρώτους μήνες του 2013 της ανάγκης για συνολική διάσωση της Ισπανίας και ακόμη χειρότερο μιας πολιτικής κρίσης στην Ιταλία, που μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε κρίση δανεισμού.

Οπως πολύ εύστοχα τονίζει σε χθεσινό του σχόλιο το Reuters, η Μαδρίτη και η Ρώμη απέφυγαν μέχρι στιγμής τα χειρότερα, χάρη στη δέσμευση του Μ. Ντράγκι ότι, αν χρειασθεί, θα παρέμβει με μαζικές αγορές βραχυπρόθεσμου δημόσιου χρέους.

Η αξιοπιστία της παραπάνω δέσμευσης έχει και αυτή ημερομηνία λήξης, καθώς είχε αξιολογηθεί ως το πρώτο βήμα προς μια συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης, ως το πρώτο βήμα προς τον κοινό δανεισμό, την εγγύηση των καταθέσεων, τη μεταφορά πόρων από τον Βορρά στον Νότο, αλλά και τον ελεγχόμενο πληθωρισμό, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην ανάπτυξη.

Επιπλέον, τον περασμένο Ιούλιο υπήρχε η βεβαιότητα ότι έχει πλέον τερματισθεί ο φαύλος κύκλος τραπεζικού-δημόσιου χρέους, με την απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζικών συστημάτων από τον Μόνιμο Μηχανισμό, αλλά και η παραδοχή ότι η Τραπεζική Ενωση θα άρχιζε να λειτουργεί από τις αρχές του 2013: 

Και στις δύο περιπτώσεις η Γερμανία έσβησε την υπογραφή της.

Τέλος, οι πάντες είχαν αξιολογήσει την παρέμβαση Ντράγκι ως αδύνατη χωρίς την προηγούμενη συμφωνία του Βερολίνου, η οποία δεν θα είχε νόημα, αν δεν συνδεόταν με απόφαση για αλλαγή γραμμής πλεύσης στη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη.

Με άλλα λόγια, η δέσμευση του επικεφαλής της ΕΚΤ ότι θα κάνει ό,τι χρειασθεί για να σώσει την Ευρωζώνη, είχε προεξοφληθεί ως η απαρχή μιας συνολικής στροφής και σε καμιά περίπτωση ως διευκόλυνση της Γερμανίας να συνεχίσει εκ του ασφαλούς το παρελκυστικό παιχνίδι καθυστέρησης μιας συνολικής λύσης.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση: 

Η Ισπανία χρειάζεται 400 δισ. και η Ιταλία 700 δισ. για να καλύψουν τις ανάγκες χρηματοδότησής τους μέσα στο 2013. Σε καμιά περίπτωση, οι ανάγκες αυτές δεν μπορούν να καλυφθούν με τα υπάρχοντα εργαλεία, αλλά και τη σημερινή γραμμή πλεύσης του Βερολίνου.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η εν μέσω προεκλογικής περιόδου Γερμανία θα έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να κάνει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2013 μια συνολική στροφή, που θα έχει όχι μόνο μη υπολογίσιμο σήμερα πολιτικό κόστος για την καγκελάριο, αλλά κυρίως και πάνω από όλα θα δυσκολεύει, αν δεν ματαιώνει, την επιβολή της μετάλλαξης της Ευρωζώνης σε σκληρό πυρήνα Δημοσιονομικής-Πολιτικής Συνοχής αυστηρών γερμανικών προδιαγραφών.

Αν το θέαμα της Δευτέρας στο Οσλο με τους ηγέτες να παραλαμβάνουν το Νόμπελ Ειρήνης ήταν σουρεαλιστικό, το ίδιο θέαμα παρουσιάζει και η εν εξελίξει Σύνοδος Κορυφής: 

Όλοι σκέπτονται ή καλύτερα αποφεύγουν να σκεφθούν τι θα συμβεί, όταν θα συντελεσθούν τα προαναγγελθέντα ατυχήματα στην Ισπανία και στην Ιταλία.

Από κυρίαρχος του εσωτερικού και του ευρωπαϊκού πολιτικού σκηνικού η καγκελάριος, κινδυνεύει να ζήσει την αγωνία του τερματοφύλασκα πριν από το πέναλτι, για να θυμηθούμε μια από τις καλύτερες στιγμές του γερμανικού κινηματογράφου.

Βούληση και δυνατότητα

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η εν μέσω προεκλογικής περιόδου Γερμανία θα έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να κάνει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2013 μια συνολική στροφή, που θα έχει όχι μόνο μη υπολογίσιμο σήμερα πολιτικό κόστος για την καγκελάριο, αλλά κυρίως και πάνω από όλα θα δυσκολεύει, αν δεν ματαιώνει, την επιβολή της μετάλλαξης της Ευρωζώνης σε σκληρό πυρήνα Δημοσιονομικής-Πολιτικής Συνοχής αυστηρών γερμανικών προδιαγραφών.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112964303