«Νοσταλγία» για τον Αντρέι Ταρκόφσκι ...


Andrei Tarkovsky, A Poet in the Cinema ...





 Andrei tarkovsky
 Interview: 




 ''Inside the Mirror'':


 ''El Sacrificio''  - ''The Sacrifice''  :




Solyaris:
 

Nostalghia:
 


* * *


«Νοσταλγία» για τον Αντρέι Ταρκόφσκι
    Αν ο Σεργκέι Άιζενστάιν είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά δημιουργεί το ρωσικό κινηματογράφο, ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι αυτός που τον καθιερώνει. Ο σπουδαίος Ρώσος δημιουργός ήρθε στη ζωή στις 4 Απριλίου του 1932, στην Ζαβράγιε της Ρωσίας για να «φεύγει» σαν σήμερα, στις 29 Δεκεμβρίου του 1986.Γόνος καλλιτεχνικής οικογένειας, ο πατέρας του Αρσένι Ταρκόφσκι ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ρωσίας, στράφηκε από νωρίς στις τέχνες. Σπούδασε μουσική, ζωγραφική και γλυπτική. Στο «βιογραφικό» του περιλαμβάνεται και η γνώση αραβικών. 
  Το 1956,ο 24χρονος Αντρέι αποφασίζει να εισέλθει στο κόσμο του κινηματογράφου και εγγράφεται στη κινηματογραφική σχολή της Μόσχας VGIK. Δίπλα στο σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομμ («Αληθινός φασισμός», «Παχουλή») θα μάθει τα μυστικά της 7ης τέχνης, με συμφοιτήτρια και στενή του φίλη την Ελληνίδα αντιστασιακή μαχήτρια Μαρία Μπέικου. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Αντρέι Ταρκόφσκι, θα αποφοιτήσει έχοντας γυρίσει και την πρώτη του ταινία, την 46λεπτη «Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας», η οποία αποτελεί ουσιαστικά και την πρώτη του ταινία. Η αναγνώριση έρχεται πολύ γρήγορα. Συγκεκριμένα, το 1962 ο Αντρέι Ταρκόφσκι ολοκληρώνει το αριστουργηματικό «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» και βραβεύεται με τον «Χρυσό Λέοντα» στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Ακολουθεί το «Αντρέι Ρουμπλιόφ» (το θρησκευτικό περιεχόμενο της ταινίας προκάλεσε την αντίδραση του Σοβιετικού καθεστώτος), τα επιστημονικής φαντασίας «Σολάρις» και «Στάλκερ», «Ο Καθρέπτης», «Ταξίδι στο χρόνο», «Νοσταλγία» και το κύκνειο άσμα «Θυσία», το οποίο κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών. Τα έργα του ισορροπούσαν ανάμεσα στο μεταφυσικό και το ρεαλιστικό. Μνήμες και όνειρα πηγάζουν μέσα από το έργο του, το οποίο βασίζεται σε αυτό που ο ίδιος βάπτισε «γλυπτική του χρόνου». Αυτή η κινηματογραφική θεωρία αναγνωρίζει ως βασικό γνώρισμα της 7ης τέχνης, την καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου. Τα μεγάλης διάρκειας και μακρινά πλάνα καθώς και ο αργός ρυθμός εξυπηρετούν ακριβώς αυτό τον σκοπό. Ο ίδιος απαρνήθηκε τον «συμβολισμό» και τον χαρακτηρισμό «ποιητικός κινηματογράφος». Το έργο του αντιμετωπίστηκε από τις Σοβιετικές αρχές, τηρουμένων των αναλογιών της εποχής, με επιείκεια. Ο ίδιος μέσα στις σελίδες του ημερολογίου του (* «Μαρτυρολόγιο»), το οποίο διατηρούσε από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε σε Ιταλία και Γαλλία, αναφέρει: «Είμαι χαμένος. Δεν μπορώ να ζήσω στη Ρωσία, αλλά ούτε μακριά από αυτήν» και εκφράζει το παράπονό του ότι δεν του επέτρεψαν να υλοποιήσει όλες του τις ιδέες. 

   Αν και επιθυμία του ήταν να γυρίζει «δύο ταινίες κάθε χρόνο», όπως εξομολογείται στα κείμενα του, ο Αντρέι Ταρκόφσκι μέσα σε 23 χρόνια ολοκλήρωσε μόλις 7 ταινίες. Επτά ταινίες που σημάδεψαν για πάντα τον παγκόσμιο κινηματογράφο και αδιαμφισβήτητα κατατάσσουν τον δημιουργό τους στους κορυφαίους κινηματογραφιστές όλων των εποχών.
   Στις 29 Δεκεμβρίου 1986, ο «ποιητής» του κινηματογράφου – ο ίδιος δεν αποδέχτηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό «ποιητικός κινηματογράφος»-, Αντρέι Ταρκόφσκι, αφήνει την τελευταία του πνοή χτυπημένος από την επάρατη νόσο και το όνομα του γράφεται με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια ιστορία της 7ης τέχνης. * Το προσωπικό ημερολόγιο του Andrei Tarkovsky, το οποίο διατηρούσε από το 1970 έως το 1986 και το οποίο έχει εκδοθεί με τον τίτλο «Μαρτυρολόγιο».     * Πρόσφατα βρέθηκε μια ακόμη ταινία του Tarkovsky, από τα φοιτητικά του χρόνια με τίτλο «Φονιάδες», την σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει με την Μαρία Μπέικου.
Πηγή





ΣΧΕΤΙΚΑ

     Kontopodis on Vim Zerkalo by Andrey Tarkovsky from blachrome on Vimeo.

The Mirror (1975 - Andrei Tarkovsky) - monumental fire scene from Kacper Będuch on Vimeo.

Mirror (Andrey Tarkovsky 1975) from Conntec on Vimeo.

TARKOVSKY from Jack Davidson on Vimeo.

        
       Ευάγγελος Ταμβάκος·



Andrey Tarkovsky Stalker από TECHNOLOGOS



Andrei Rublev - Opening από the-adolescent

***


Ταρκόφσκι: ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη
Προδημοσίευση από το «Μαρτυρολόγιο» του κορυφαίου Ρώσου σκηνοθέτη 

Η διαρκής αναζήτηση και η διαρκής αγωνία χαρακτήριζαν τη σκέψη του και την καθημερινότητα του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι. Αναζητούσε ιδέες για τις ταινίες, χρήματα για την πραγματοποίησή τους, ηθοποιούς για να ενσαρκώσουν τους ήρωές του, τόπους για τα γυρίσματα και, κυρίως, ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον καταλάβουν και να τον διευκολύνουν στην προ περεστρόικας Σοβιετική Ενωση. Και είχε για όλα αγωνία. Για το αν θα προλάβει τις ημερομηνίες, αν θα του επιτρέψουν να κάνει τα γυρίσματα στα εξωτερικό, αν πέρασε ο πυρετός στον γιο του τον Αντριούσκα, αν είναι καλά η αγαπημένη του Λαρίσα, αν θα καταφέρει να επιδιορθώσει τη στέγη, αν.... Το γράφει άλλωστε και ο ίδιος: «Ούτε η γαλήνη ούτε η ειρήνη χαρακτηρίζουν τη ζωή μου».

Ιδέες και αγωνίες 
Στις ημερολογιακές σημειώσεις δεκαέξι χρόνων, από το 1970 ώς τον θάνατό του, στις 29 Δεκεμβρίου 1986, σε ηλικία μόλις 54 ετών, ο Αντρέι Ταρκόφσκι καταγράφει τις καλλιτεχνικές του ιδέες και αγωνίες, τις πολιτικές, ιδεολογικές και μεταφυσικές σκέψεις του, και ταυτοχρόνως σκιαγραφεί τον παραλογισμό ενός γραφειοκρατικού και αυτιστικού καθεστώτος.
Το «Μαρτυρολόγιο», όπως επιγράφονται τα ημερολόγιά του, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1990 από τις εκδόσεις «Νεφέλη» και επανεκδόθηκε. Ηταν για πολλά χρόνια εξαντλημένο. Οι εκδόσεις «Ινδικτος» ανέλαβαν να το επανεκδώσουν τις επόμενες μέρες, στην ίδια μετάφραση (του Αλέξανδρου Ισαρη). Είναι συμπληρωμένο με πολλές φωτογραφίες από την προσωπική και καλλιτεχνική του πορεία και με ένα dvd για τη ζωή του Αντρέι Ταρκόφσκι, που πρώτη φορά παρουσιάζεται στην Ελλάδα.
Ο κόσμος πίσω από τον «Στάλκερ», τη «Νοσταλγία», τον «Αντρέι Ρουμπλιώφ», τη «Θυσία», τον «Καθρέφτη» περνούν απ' αυτές τις σελίδες, σαν ντοκουμέντο και σαν όνειρο. Γιατί, «όταν ο κινηματογράφος δεν είναι ντοκουμέντο, είναι όνειρο. Γι' αυτό ο Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος απ' όλους. Κινείται με απόλυτη άνεση στον χώρο των ονείρων, χωρίς να εξηγεί, αλλά και τι να εξηγήσει;» λέει ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Laterna Magica.
Στο «Μαρτυρολόγιο» ο Αντρέι Ταρκόφσκι προσπαθεί να είναι γήινος, προσπαθεί να εξηγήσει και περιγράψει ξεκάθαρα τον κόσμο των ονείρων που αποτύπωνε στις ταινίες του. Από τη γήινη πραγματικότητα της Σοβιετικής Ενωσης και από την ονειρική αναζήτηση του Αντρέι Ταρκόφσκι, η «Κ» προδημοσιεύει μερικά αποσπάσματα.

«Αγαπάω τη Λάροτσκα πάνω απ' όλα»

1970, 12 Ιουλίου:
 Χθες μέθυσα κι έκοψα το μουστάκι μου. Ομως σήμερα το πρωί σκέφτηκα πως σ' όλα τα επίσημα χαρτιά και στη φωτογραφία του διαβατηρίου μου έχω μουστάκι· έτσι πρέπει να το ξαναφήσω να μεγαλώσει το γρηγορότερο δυνατόν. Αγαπάω τη Λάροτσκα πάνω απ' όλα. Είναι μια γυναίκα υπέροχη. Γιατί άραγε να χαρίζει μόνο το αλκοόλ πραγματική ελευθερία; Πιθανότατα για τον απλό λόγο ότι σ' εμάς εδώ δεν υπάρχει αυτό το πολυθρύλητο αγαθό.
1970, 3 Σεπτεμβρίου:
 Πόσο ματαιόδοξοι είναι όλοι αυτοί οι γέροι, ετούτοι οι κ. Γκεράσιμοφ. Πώς τρελαίνονται για μεγαλεία, επαίνους, διακρίσεις και βραβεία! Προφανώς πιστεύουν πως όλ' αυτά θα τους βοηθήσουν να κάνουν καλύτερες ταινίες. Τι αξιολύπητοι άνθρωποι! Δυστυχισμένοι ντιλετάντες, ασήμαντα όντα, που έχουν γίνει πλούσιοι πουλώντας τα κίβδηλα προϊόντα τους. Και μάλιστα με τρόπο πέρα για πέρα επαγγελματικό, πρέπει να ομολογήσω. Ο Χέιζε διατύπωσε με μεγάλη οξυδέρκεια τον εξής ορισμό: «Ντιλετάντης είναι ένας περίεργος άνθρωπος, που ηδονίζεται ν' ασχολείται με πράγματα που δεν καταλαβαίνει».
1972, 15 Φεβρουαρίου: 
Είμαι κουρασμένος. Τον Απρίλιο γίνομαι σαράντα χρόνων. Ούτε η γαλήνη ούτε η ειρήνη χαρακτηρίζουν τη ζωή μου. Ο Πούσκιν είχε αντί της ελευθερίας, τουλάχιστον την ουτοπία της ελευθερίας, και μια εσωτερική γαλήνη - εγώ δεν έχω ούτε καν αυτό. Από τότε που άρχισε να προβάλλεται ο Ρουμπλιώφ στους κινηματογράφους, λαμβάνω συνεχώς γράμματα θεατών. Μερικά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι, φυσικά, έχουν καταλάβει τα πάντα, πράγμα που περίμενα άλλωστε.
1978, 23 Δεκεμβρίου:
 Μ' αυτήν την ταινία («Στάλκερ») θέλω να καταργήσω κάθε επαφή με το σήμερα και να στραφώ στο παρελθόν, όπου οι άνθρωποι είχαν διαπράξει τόσα σφάλματα, ώστε να είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να ζούμε μέσα σε πυκνή ομίχλη. Θα είναι ένα φιλμ για το θεϊκό στοιχείο που ενυπάρχει στον άνθρωπο, καθώς και για την εξαφάνιση κάθε πνευματικότητας λόγω της επικράτησης εσφαλμένων γνώσεων.
1979, 9 Απριλίου: Συνάντησα τον Αντονιόνι, τον Φελίνι και τον Ρόζι. Στον Ρόζι πήγα με τον Τρομπαντόρι, που είναι μέλος του Κοινοβουλίου και κομμουνιστής. Εβγαλε ένα κραυγαλέο λογύδριο, όπου αφού έβγαλε όλα τα άπλυτά μας στη φόρα, ανέλυσε τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο κόμματα.
1979, 10 Απριλίου: 
Οι Ιταλοί πρότειναν τον «Καθρέφτη» για το βραβείο Ντονατέλο (βραβείο της Ακαδημίας), αλλά οι δικοί μας απέρριψαν την πρόταση και αντ' αυτού πρότειναν κάποιο φιλμ του Λοτεάν. Στη Ρώμη έχουν μείνει όλοι άναυδοι.

Επτά ταινίες και δεκατρία σχέδια για γυρίσματα Οι ταινίες που έκανε...
Σε διάστημα 23 χρόνων, ο Αντρέι Ταρκόφσκι ολοκλήρωσε μόνο επτά ταινίες, παρότι όπως γράφει συχνά, «θα ήθελα να γυρίζω δύο ταινίες τον χρόνο».
1959:
 Το τηλεοπτικό φιλμ «Δεν έχει άδεια απόψε», με το οποίο παίρνει το προδίπλωμα της Σχολής.
1960: 
«Το βιολί και ο οδοστρωτήρας» με την οποία παίρνει το πτυχίο του. Η ταινία παίρνει το πρώτο βραβείο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ σπουδαστών (Ν. Υόρκη) το 1961.
1962:
 «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν», ταινία που τιμάται με το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας. Οι κριτικοί της Δυτικής Ευρώπης βλέπουν στο πρόσωπο του Ταρκόφσκι τη νέα μεγάλη ελπίδα του σοβιετικού κινηματογράφου. Την ίδια χρονιά τού απονέμεται η Χρυσή Γέφυρα για την καλύτερη σκηνοθεσία στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο.
1964:
 Γυρίζει την ταινία «Αντρέι Ρουμπλιώφ». Το 1966 η ταινία προβάλλεται σε επιλεγμένους θεατές, κατακρίνεται ως ανήθικη και εξαιρετικά ωμή και μπαίνει στο αρχείο.
1971:
 Σκηνοθετεί το «Σολάρις», ταινία που τον επόμενο χρόνο, 1972, προβάλλεται στο Φεστιβάλ των Καννών και αποσπά το μεγάλο βραβείο της επιτροπής.
1974:
 Η επόμενη ταινία του, «Ο καθρέφτης», που περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, κατακρίνεται για τον «ελιτισμό» και τον «υποκειμενισμό» της.
1979:
 Στα περίχωρα του Τσερνομπίλ γυρίζει τον «Στάλκερ».
1979:
 Γυρίζει στην Ιταλία την ταινία «Νοσταλγία», ιταλοσοβιετική παραγωγή (το σενάριο έγραψε μαζί με τον Τονίνο Γκουέρα). Η ταινία παίζεται στις Κάννες και μοιράζεται το Μέγα Βραβείο του κινηματογράφου των δημιουργών.
1985: 
Στη Σουηδία και σε σενάριο δικό του γυρίζει την ταινία «Η θυσία», που είναι αφιερωμένη στον γιο του Αντριούσκα, στον οποίο οι σοβιετικές Αρχές δεν δίνουν άδεια να φύγει στο εξωτερικό. Το 1986, λίγο πριν πεθάνει ο Ταρκόφσκι, «Η θυσία» παίρνει το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών.

...και οι ταινίες που θα ήθελε να κάνει 
«Να μερικά θέματα που θα μ' ενδιέφερε να τα κάνω ταινίες»,
 έγραφε το 1970 στα ημερολόγιά του:
1. «Η Ορδή». Με θέμα τη δίκη του Μάρτιν Μπόρμπαν. 2. Το θέμα ενός φυσικού που γίνεται δικτάτορας (διάφορες παραλλαγές). 3. Το σπίτι με τον πυργίσκο. 4. Φωνές και αντίλαλοι του δάσους. 5. «Οι Λιποτάκτες». 6. «Ο Ιωσήφ και τ' αδέλφια του». 7. «Το σπίτι της Ματριόνας» (Σολζενίτσιν). 8. «Ντοστογιέφσκι». 9. «Η φωτεινή μέρα» (όσο γίνεται πιο γρήγορα)! 10. «Ο έφηβος» (Ντοστογιέφσκι). 11. «Ζαν ντ' Αρκ 1970». 12. «Η πανούκλα» (Καμύ). 13. «Οι δύο που είδαν μια αλεπού».

Σενάρια:
1. Το στερνό κυνήγι ή Η σύγκρουση. 2. Η καταστροφή. 3. Για έναν άνθρωπο που πετά. Εμπνευσμένο από τα θέματα ενός συγγραφέα που γράφει βιβλία επιστημονικής φαντασίας.


Της ΄Ολγας Σέλλα
5-11-2006
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_12_05/11/2006_203692


Η κληρονομιά του Ταρκόφσκι στο σφυρί

26 χρόνια μετά τον θάνατό του το προσωπικό αρχείο του κορυφαίου «ποιητή της οθόνης» τίθεται σε δημοπρασία την επόμενη εβδομάδα από τον οίκο Σόθμπις

Ενας ποιητής στο σφυρί;
 Δύσκολο να μην κάνει κάποιος τέτοιες δυσοίωνες σκέψεις, όταν μιλάμε για το προσωπικό αρχείο του πιο διάσημου μεταπολεμικού ρώσου σκηνοθέτη, ενός δημιουργού σπάνιας ευαισθησίας, αφοσιωμένου στην ιδέα του σινεμά ως υπερβατικού μέσου που μετουσιώνει την κινούμενη εικόνα σε ποίηση.
Οπως και ο Αντονιόνι, ο Ταρκόφσκι πρότεινε ένα σινεμά βασισμένο στη σύλληψη και στην παρατήρηση της στιγμής, στο «σμίλεμα του χρόνου», εν αντιθέσει με την υποδούλωση στην πλοκή και στο «τι θα γίνει μετά» του συμβατικού αφηγηματικού κινηματογράφου. Δεν είναι βέβαια τυχαίο το γεγονός ότι ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν είχε αποκαλέσει τον Ταρκόφσκι «κορυφαίο σκηνοθέτη... εκείνον που ανακάλυψε μια καινούργια γλώσσα του κινηματογράφου», ενώ ένας άλλος πιο σύγχρονος σκανδιναβός σκηνοθέτης, ο Δανός Λαρς φον Τρίερ, εξηγώντας γιατί αφιέρωσε πριν από μερικά χρόνια την ταινία του «Αντίχριστος» στον Ταρκόφσκι δήλωσε: «Εχετε δει μια ταινία που λέγεται "Ο καθρέπτης"; Είχα υπνωτιστεί! Την είδα 20 φορές. Ηταν η πιο έντονη θρησκευτική εμπειρία που είχα ποτέ. Για μένα είναι ο Θεός». Θεός ή όχι, ο Ταρκόφσκι δεν είναι παρών στα εγκόσμια για να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του πλούσιου προσωπικού αρχείο του που εδώ και χρόνια βρισκόταν στα χέρια της Ολγα Σουρκόβα - μαθήτριας, δακτυλογράφου, έμπιστης φίλης και συμβούλου του - και η δημοπρασία του στις 28 του μήνα από τον οίκο Σόθμπις αναμένεται να της αποφέρει πάνω από 120.000 ευρώ.
Γιος του ποιητή Αρσένι Ταρκόφσκι και της ηθοποιού Μαρία Ιβάνοβνα (χώρισαν όταν ακόμη εκείνος ήταν παιδί, ποιήματα του πατέρα του όμως ακούγονται στον «Καθρέπτη», στο «Στάλκερ» και στη «Νοσταλγία», ενώ η μητέρα του εμφανίζεται στον «Καθρέπτη»), ο Αντρέι Ταρκόφσκι γεννήθηκε στη σημερινή Λευκορωσία το 1932 και αφού πέρασε από διάφορα ιδρύματα ανώτερης εκπαίδευσης κατέληξε στη Σχολή Κινηματογράφου της Μόσχας το 1959. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν τα «Παιδικά χρόνια του Ιβάν» (1962), μια ηχηρή αναγγελία ενός μεγάλου ταλέντου, ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό ντεμπούτο που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το επόμενο έργο του, ο «Αντρέι Ρουμπλιόφ», συγχρόνως όμως σηματοδότησε την αρχή των προβλημάτων με τη λογοκρισία του σοβιετικού καθεστώτος. Η ταινία «απελευθερώθηκε» το 1971, πέντε χρόνια μετά το γύρισμά της, ενώ στο μεταξύ ο Ταρκόφσκι εργαζόταν ως ηθοποιός και σεναριογράφος, γυρίζοντας παράλληλα την επόμενη ταινία του «Σολάρις» (1972), βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Στάνισλαβ Λεμ. Ακολούθησε ο «Καθρέπτης» (1975), η πιο ποιητική και αυτοβιογραφική από τις ταινίες του, ενώ με το κλείσιμο της δεκαετίας βγήκε στις αίθουσες η σκοτεινή, φουτουριστική ελεγεία «Στάλκερ» (1979), η τελευταία ταινία που γύρισε ο Ταρκόφσκι στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Το 1982, τέσσερα χρόνια πριν από τον πρόωρο θάνατό του, εγκατέλειψε για πάντα την πατρίδα του και οι δύο τελευταίες και επικά λυρικές ταινίες του («Νοσταλγία» του 1983 και «Θυσία» του 1986) γυρίστηκαν στην Ιταλία και στη Σουηδία αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τον δρα Στίβεν Ρόου, τον επικεφαλής του τμήματος βιβλίων και χειρογράφων του γνωστού οίκου δημοπρασιών, «η σημασία του αρχείου δεν είναι δυνατόν να υποτιμηθεί, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ποτέ στο παρελθόν δεν έχει παρουσιαστεί σε δημοπρασία σημαντικό υλικό σχετικό με τη ζωή και το έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι, ούτε είναι πιθανόν να εμφανιστεί στο μέλλον. Το περιεχόμενο του αρχείου - σχεδόν άγνωστο ως τώρα - το οποίο περιλαμβάνει χειρόγραφα, σημειώσεις, επιστολές, φωτογραφίες και ηχογραφήσεις του Ταρκόφσκι, αφηγείται την ιδιωτική ιστορία ενός σκηνοθέτη που συνέβαλε στην επανάσταση του κινηματογραφικού μέσου και βρίσκεται στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών του σινεμά. Οι ταινίες του απαγορεύτηκαν από τη σοβιετική κυβέρνηση που τις εξέλαβε ως "ελιτίστικες" και ο ίδιος πέθανε εξόριστος, αφού είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πατρίδα του, η οποία τον ενέπνευσε αλλά τελικά τον απέρριψε»
Ανάμεσα στα σημαντικά ευρήματα του αρχείου περιλαμβάνονται βιβλιαράκια του σκηνοθέτη για τις ταινίες «Σολάρις», «Λευκή, λευκή μέρα» (ήταν ο αρχικός τίτλος εργασίας του «Καθρέπτη») και «Στάλκερ» - προσωπικά ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν καρέ-καρέ τη δομή των ταινιών, με αναλυτικά υπομνήματα για τη θέση της κάμερας σε κάθε λήψη. Επίσης υπάρχουν εκτεταμένα χειρόγραφα/προσχέδια του βιβλίου του Ταρκόφσκι «Σμιλεύοντας τον χρόνο», που εκδόθηκε τη χρονιά του θανάτου του και θεωρείται το πιο σημαντικό θεωρητικό έργο περί τέχνης και κινηματογράφου στη Ρωσία μετά τις μελέτες του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Ακόμη, μια συλλογή 32 ηχητικών ταινιών και 13 minidisk που περιέχουν ανέκδοτες συνεντεύξεις του καθώς και 12 αυτόγραφες επιστολές προς τον Εβγκένι Ντανίλοβιτς Σουρκόφ, τον διάσημο ρώσο κριτικό κινηματογράφου. Αποκαλυπτικά είναι και τα τέσσερα φωτογραφικά λευκώματα με πλήθος εικόνων του Ταρκόφσκι από τα χρόνια της (αυτο)εξορίας - πολλές από τις οποίες δεν έχουν εμφανιστεί πουθενά - με συντροφιά άλλους επιφανείς κινηματογραφικούς δημιουργούς όπως ο Κριστόφ Ζανούσι, ο Οτάρ Ιοσελιάνι αλλά και ο επίσης αυτοεξόριστος κορυφαίος τσελίστας και διευθυντής ορχήστρας, ο Ροστροπόβιτς, και με την οικογένεια και τους φίλους του σε ταξίδια στο Γκραντ Κάνιον των ΗΠΑ, στο Στόουνχετζ της Αγγλίας και σε διάφορες τοποθεσίες της Ιταλίας. Κάποιες από τις φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από τον ίδιο τον Ταρκόφσκι, όπως άλλωστε προδίδει το βαθιά λυρικό αλλά συγχρόνως έντονα ρεαλιστικό ύφος που συναντά κανείς στις ταινίες του. Στις τελευταίες εικόνες των λευκωμάτων εικονίζεται ο Αντρέι Ταρκόφσκι, φανερά καταβεβλημένος, λίγο πριν από τον θάνατό του από καρκίνο του πνεύμονα, στο Παρίσι το 1986. Ηταν μόλις 54 χρόνων. 

24-11-2011

Επιμέλεια Δημήτρης Πολιτάκης

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4769885