Στην καρδιά του κτήνους

(...)

Η ελληνική τηλεόραση,

σε μεγάλο βαθμό,

έχει συμβάλει στον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας μας.

Είναι ακόμα μία όψη της κρίσης.

(...)

Σε καμία κανονική χώρα του κόσμου δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό που έγινε χθες στην υπέροχη Ελλάδα. Σε καμία κανονική χώρα του κόσμου δεν θα δινόταν βήμα σε έναν στυγνό δολοφόνο για να περιγράψει, από τη φυλακή όπου κρατείται, τη φρίκη - την εκδοχή του, δηλαδή, για τον βιασμό και την αποτρόπαιη δολοφονία μιας ανυπεράσπιστης γυναίκας, την οποία ο ίδιος ομολόγησε ότι έκαψε ζωντανή. Εγινε και αυτό, λοιπόν, στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου, τηλεοπτικού προσώπου διακεκριμένου επί χρόνια στην τέχνη της αδιακρισίας.

Τι είπε ο άνθρωπος που έχει ομολογήσει τη δολοφονία; Οτι δεν είναι βιαστής, ότι περίπου όλα ήταν ένα ερωτικό καβγαδάκι, ότι απλώς «είχε θολώσει επειδή ήταν σουρωμένος». Ομολόγησε ότι αφού έβαλε φωτιά στη γυναίκα, δεν γύρισε πίσω να κοιτάξει, μάλιστα λίγο μετά κοιμήθηκε ήσυχος σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και έκλεισε με μια δακρύβρεκτη κορόνα - παραδέχεται το λάθος του, είπε, και του αρμόζει η θανατική καταδίκη.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς;

- Τον άπειρο κυνισμό μιας επαγγελματία της αδιάκριτης τηλεόρασης που ξέρει πως ό,τι κάνει θα προκαλέσει αντιδράσεις, αλλά το διαπράττει διότι έχει μάθει να αποτιμά την επαγγελματική της επιτυχία με ποσοστά θεαματικότητας. Και η αδιακρισία, ως γνωστόν, επιβραβεύεται με ζηλευτές θεαματικότητες...

- Την απουσία της κοινωνίας των πολιτών (θεσμοί της ισότητας, θεσμοί της τηλεοπτικής ευπρέπειας, αλλά και οι οργανώσεις για τα δικαιώματα), που έστω και σε περιόδους ανάπαυλας θα μπορούσαν να στείλουν ένα μήνυμα αντίστασης στην αγοραία χυδαιότητα.

- Την κυκλοφορία από την τηλεόραση, ουσιαστικά χωρίς αντίρρηση, απόψεων ξένων προς τις αρχές κάθε ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Οπως ουδείς έψεξε τους δικηγόρους της Ξάνθης που επέλεξαν να μην υπερασπιστούν τον κατηγορούμενο, που επέλεξαν δηλαδή να μην κάνουν την απαραίτητη στις κοινωνίες δικαίου δουλειά τους, όπως ελάχιστες φωνές καταδίκασαν το σκηνικό αυτοδικίας που στήθηκε κατά την προσαγωγή του κατηγορουμένου στις Αρχές, παρομοίως άκριτα περνάει και η επίκληση της θανατικής καταδίκης ως τιμωρίας αντάξιας ενός τέτοιου εγκλήματος. Σε κοινωνίες όπου η ζωή είναι το σημαντικότερο ατομικό δικαίωμα, είναι αδιανόητο να κυκλοφορεί, και να χαιρετίζεται, η διεκδίκηση της ποινής του θανάτου (έστω και ως συγκινητικό άλλοθι από έναν, κατά την ομολογία του, δολοφόνο).

Η ελληνική τηλεόραση, σε μεγάλο βαθμό, έχει συμβάλει στον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας μας. Είναι ακόμα μία όψη της κρίσης. Θα συνεχίσει να υφίσταται, ακόμα και αν η οικονομία αναταχθεί. Διότι, δυστυχώς, ουσιαστική απάντηση σε αυτό τον εκβαρβαρισμό δεν υπάρχει. Η δημόσια τηλεόραση, που θα μπορούσε να τη δώσει, κοιμάται, επιφανειακή, κλισέ και αφόρητα εγκλωβισμένη στα όρια του πελατειακού κράτους που την ορίζει. 

ΗΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

''ΝΕΑ'' 3/1/2013


(Η εικονογράφηση του κειμένου της αναρτήσεως
- με εικόνες από το World Wide Web -
γίνεται με ευθύνη του blogger: ''IVOS '')