Documentary Film: ''The Corporation''

''The Corporation'' is a 2003 
Canadian documentary film 
written by University of British Columbia law professor Joel Bakan, 
and directed by Mark Achbar and Jennifer Abbott



Το ντοκιμαντέρ The Corporation εξερευνά τη φύση και την εκπληκτική άνοδο του κυρίαρχου θεσμού της εποχής μας: 
των επιχειρήσεων.

Από τότε που το αμερικανικό δίκαιο, καθιέρωσε την Ανώνυμη Εταιρεία ως ένα «νομικό πρόσωπο», αυτόματα επέβαλλε μια κυρίαρχη οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη σε όλο τον κόσμο.
Οι εταιρείες υπάρχουν παντού και οι μεγαλύτερες από αυτές είναι πολύ ισχυρές. Το φιλμ στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τζόελ Μπάκαν -«ένα βιβλίο που εκλιπαρούσε να γραφτεί» σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι- στο οποίο εξετάζεται η νομική πλευρά και η πρακτική λειτουργία των σημερινών επιχειρήσεων.
Σε ένα καίριο κεφάλαιο για τη δικονομική ιστορία των ΗΠΑ, στα τέλη του 19ου αιώνα, θεσμοθετήθηκε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «περιορισμένη ευθύνη» για μετόχους αλλά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αποφάσισαν να ξετυλίξουν το νήμα της ευθύνης μέχρι την αρχή του. Η ισοδύναμη από νομικής άποψης μεταχείριση του νομικού προσώπου με το πραγματικό, οδηγεί σε μια εύλογη απορία:
Τι είδους άνθρωπος είναι η επιχείρηση;
Παράλληλα με την καταγραφή της δράσης των εταιρειών, αντιπαραβάλλεται έτσι η τυπική ψυχοπαθολογική συμπεριφορά των πραγματικών προσώπων για να εντοπιστούν τυχόν ομοιότητες. Υπάρχουν άραγε; Μια σειρά αιχμηρών παρατηρήσεων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι επιχειρήσεις συμπεριφέρονται στο θεσμικό τους ρόλο σαν επικίνδυνοι και καταστρεπτικοί ψυχοπαθείς που δεν έχουν την παραμικρή συνείδηση για τις πράξεις τους, είναι ανίκανοι να συναισθανθούν τον διπλανό τους και ποτε δε νιώθουν τύψεις για τα εγκλήματα που διαπράττουν.
Πολυβραβευμένο σε δεκάδες φεστιβάλ ανά τον κόσμο και δημοφιλέστερο στην ιστορία του Καναδά, στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται συνεντεύξεις μεταξύ άλλων από τους Νόαμ Τσόμσκι, Χάουαρντ Ζινν, Μάικλ Μουρ και Ναόμι Κλάιν μαζί με διευθυντές επιχειρήσεων, στελέχη χρηματοοικονομικών και διαφημιστικών οργανισμών, καθηγητές οικονομικών, κ.α.
Πηγή
 tvxs.gr 
9-1-2013




ΣΧΕΤΙΚΑ

(1)

(2)

Ποιος είναι ο ρόλος των Πολυεθνικών επιχειρήσεων σήμερα; Αποτελούν πλέον ένα θεσμό που έχει μετατραπεί σε σύγχρονη δικτατορία ή είναι απλά το τίμημα της άνετης καθημερινότητας στην οποία έχουμε εθιστεί; Και τελικά, ποιος ευθύνεται για τα αρνητικά που συνεπάγεται η λειτουργία τους; Τα στελέχη, οι εργαζόμενοι ή μήπως οι καταναλωτές; Σε αυτά και πολλά άλλα, εξίσου ενδιαφέροντα, ερωτήματα προσπαθεί να δώσει απάντηση το ντοκιμαντέρ των Mark Achbar, Jennifer Abbott και Joel Bakan. Με ένα ογκώδες υλικό, αδιάσειστες μαρτυρίες και μοντάζ αλά Michael Moore, οι δημιουργοί του Corporation εξετάζουν σχετικά σφαιρικά το φαινόμενο του τίτλου. Από τις βλάβες στους εργαζόμενους μέχρι την αντιδεοντολογική συμπεριφορά και την οικολογική καταστροφή, τα δεδομένα που περνάνε από την οθόνη (μέσα στα 145 λεπτά που διαρκεί το ντοκιμαντέρ) είναι καταιγιστικά.
Αναμφίβολα, οι παγκοσμιοποιημένες Πολυεθνικές εταιρίες έχουν συγκεντρώσει τις δύο τελευταίες δεκαετίες μια τρομακτική δύναμη. Με ευαγγέλιο τις αρχές του marketing και εργαζόμενους-δούλους στον απανταχού υπανάπτυκτο κόσμο, δε θα σταματήσουν πουθενά προκειμένου για να κερδίσουν 1$ παραπάνω. Η all-time-favourite Nike διαιρεί το εργατοδευτερόλεπτο σε χιλιοστά για να ελέγξει την παραγωγή, η αγία φαρμακευτική Μosanto σπέρνει εν γνώσει της καρκίνο ενώ τα τηλεοπτικά δίκτυα παρέχουν πληροφόρηση κατά βούληση. Σώπα, δεν το πιστεύω!
Μας λένε τελικά κάτι που δεν ξέραμε οι σκηνοθέτες του Corporation; Ουσιαστικά, η απάντηση είναι όχι. Σκέφτηκαν βέβαια ένα πολύ έξυπνο εύρημα, με το οποίο προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι επιχειρήσεις, ως φυσικά νομικά πρόσωπα διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός ψυχοπαθούς- όπως τα ορίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Ψυχικής Υγείας. Και το φινάλε επίσης είναι πολύ αισιόδοξο, με όλους τους απλούς ανθρώπους-παραδείγματα, που όρθωσαν ανάστημα στο φασισμό των επιχειρήσεων και νίκησαν. Το Corporation δε δίνει τη λύση ούτε ανακαλύπτει την Αμερική. Μας φέρνει όμως σε δύσκολη θέση γιατί μας κάνει να νιώθουμε άβολα. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την κατάσταση που σήμερα επικρατεί και δε βλάπτει πού και πού να βγαίνουμε από τη βολή μας. Ίσως η λύση να ξεπεταχτεί από εκεί.
Φαίδρα Βόκαλη
Πηγή
 www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=2141

(3)

   (...)  Awards

The film was nominated for numerous awards, and won the World Cinema Audience Award: Documentary at the Sundance Film Festival, 2004, along with a Special Jury Award at the International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA) in 2003 and 2004.

  Critical reception

Film critics gave the film generally favorable reviews. The review aggregator Rotten Tomatoes reported that 91% of critics gave the film positive reviews, based on 104 reviews.[3] Metacritic reported the film had an average score of 73 out of 100, based on 28 reviews.[4]
Variety praised the film's "surprisingly cogent, entertaining, even rabble-rousing indictment of perhaps the most influential institutional model for our era" and its avoidance of "a sense of excessively partisan rhetoric" by deploying a wide range of interviewees and "a bold organizational scheme that lets focus jump around in interconnective, humorous, hit-and-run fashion."[5]
In the Chicago Sun-Times, Roger Ebert described the film as "an impassioned polemic, filled with information sure to break up any dinner-table conversation," but felt that "at 145 minutes, it overstays its welcome. The wise documentarian should treat film stock as a non-renewable commodity."[6]
The Economist review, while calling the film "a surprisingly rational and coherent attack on capitalism's most important institution" and "a thought-provoking account of the firm", calls it incomplete. It suggests that the idea for an organization as a psychopathic entity originated with Max Weber, in regards to government bureaucracy. The reviewer remarks that the film weighs heavily in favor of public ownership as a solution to the evils depicted, while failing to acknowledge the magnitude of evils committed by governments in the name of public ownership, such as those of the Communist Party in the former Soviet Union[7] or by Monarchies and the Church. The Maoist Internationalist Movement, in their review criticizes the film for the opposite: for depicting the communist party in an unfavourable light, while adopting an anarchist approach favoring direct democracy and worker's councils without emphasizing the need for a centralized bureaucracy.[8]
An op-ed in the Canadian magazine Western Standard reported that the film was "pummelled by experts for getting basic economic facts wrong."[9]
An interview clip with psychiatrist Robert D. Hare appears briefly in The Corporation. A pioneer in psychopathy research whose Hare Psychopathy Checklist is used in part to "diagnose" purportedly psychopathic corporate behavior in the documentary, Hare has objected to the manner in which his work was presented in the film. In Snakes in Suits: When Psychopaths Go to Work (2007; co-written with Paul Babiak), Hare wrote that despite claims in promotional material that that the film makers were using psychopathy metaphorically to describe "the most egregious" corporate misbehavior, the finished documentary obviously intends to imply that corporations in general are psychopathic, a claim that Hare emphatically rejects... (...)>>
Πηγή