Η σπίθα να γίνει φωτιά ...


  (...)
Το Σύνταγμα, ο ανώτατος θεσμός, χρησιμοποιήθηκε με ιδιοτέλεια για την προώθηση ομάδων συμφερόντων. Αν το αφήσουμε στα χέρια των ίδιων ομάδων, οι θεσμοί θα γελοιοποιηθούν ξανά, αυτή τη φορά με κίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία. (...)Ο διάλογος που ξεκίνησε να μη βραχυκυκλωθεί από το πολιτικό σύστημα. Τη σκυτάλη πρέπει να πάρει ο απλός πολίτης, αυτός που εισπράττει σήμερα το χάος. Να ξεθαρρέψει και να απαιτήσει. Η σπίθα να γίνει φωτιά!  
(...)

 ΠΝΥΚΑ

 «Το Σύνταγμα που ισχύει δεν είναι απλώς ανυπόληπτο, είναι και βλαβερό γιατί συντηρεί μια σάπια κατάσταση». Ξεκινώ από απόσπασμα άρθρου του Παναγή Βουρλούμη με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Από την Χάρτα του Κομματισμού σε ένα σύγχρονο Σύνταγμα». Μας έχει γίνει συνήθεια, δεύτερη φύση, να στρουθοκαμηλίζουμε, να εξωραΐζουμε και να επικαλούμαστε Σύνταγμα και νόμους όταν μας εξυπηρετεί, φθάνοντας με αφάνταστη ευκολία και θρασύτητα στην παρερμηνεία του. Αν μάλιστα χρειασθεί, επιστρατεύονται και οι γνωστοί ευφραδείς καθηγητές, προσπαθώντας να πείσουν για την ορθότητα των ερμηνευτικών, των άρθρων του Συντάγματος, σκέψεών τους. Οσοι αφελείς προσέλθετε, και δεν είναι λίγοι. Μαζί δε με τους εναπομείναντες του κομματικού στρατού, γίνονται πολλοί…
  Ας μην ξεχνάμε την τελευταία αναθεώρηση του 2008, προϊόν κι αυτή συναλλαγής για την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων. Θέματα καίρια, όπως των δικονομικών και μη προνομίων υπουργών και βουλευτών, έμειναν στο περιθώριο, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αυστηρή προσήλωση του πολιτικού κόσμου στα κεκτημένα του, που αντιβαίνουν στο βασικό άρθρο του Συντάγματος περί ισότητας των Ελλήνων πολιτών, ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων αυτών, ακόμη δε και της συνεισφοράς χωρίς διακρίσεις -ανάλογα με τις δυνάμεις τους- στα δημόσια βάρη (άρθρο 4). Ηταν ακόμη μία ευκαιρία να ορθοτομηθεί το Σύνταγμα και να αρχίσει να πνέει ούριος άνεμος που φέρνει την ελπίδα, την αισιοδοξία ότι κάτι αλλάζει. Τώρα θα ήταν μια τελευταία ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν οι κομματικοί σχηματισμοί ότι το πελατειακό κράτος, που δημιούργησαν από κοινού με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους εντολοδόχους τους κομματικούς συνδικαλιστές, φθάνει στο τέλος του, αφού όμως πρώτα οδήγησε τη χώρα στο χάος. Δυστυχώς, ακόμη και αν ορισμένοι έχουν συνειδητοποιήσει την ευθύνη τους για το χάος, αμφιβάλλω αν οι κομματικοί σχηματισμοί και λοιπές σύμμαχες δυνάμεις θα πεισθούν να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η πατρίδα μας και οι οποίες περνούν μέσα από το Σύνταγμα. Βαθιές τομές για να αποκτήσουμε δημόσια διοίκηση, πολίτευμα με διάκριση των εξουσιών, ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.
   Σήμερα οι διακρίσεις των εξουσιών, των λειτουργιών δεν υφίστανται. Η μία επικαλύπτει την άλλη, η δε εκτελεστική εξουσία, δηλαδή ο εκάστοτε πρωθυπουργός, τελικά «εκτελεί» τις άλλες δύο όταν το κρίνει αναγκαίο. Πάντα για λόγους δημοσίου συμφέροντος…
   Η Βουλή, όταν λειτουργεί, λειτουργεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και μόνο στις ονομαστικές ψηφοφορίες γεμίζουν τα έδρανα, για να αδειάσουν αμέσως μετά. Η παραγωγή νομοθετικού έργου, αξιοθρήνητη, και ελάχιστοι γνωρίζουν το περιεχόμενο των ψηφιζομένων. Η δικαστική εξουσία κάποιες φορές, ανήμπορη να αντιδράσει στις άμεσες και έμμεσες πιέσεις, ενεργεί κατά την εικαζομένη βούληση της κυβέρνησης, η οποία αφειδώς τους υπόσχεται θέσεις και αξιώματα. Η αλλαγή του τρόπου προαγωγής στις ανώτατες δικαστικές θέσεις και η επέκταση του ασυμβίβαστου στους συνταξιούχους δικαστές θα είναι μια αλλαγή πλεύσης προς την ουσιαστική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Την απεχθάνονται όμως, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Δεν θέλουν ανεξάρτητη τη Δικαιοσύνη. Τη θέλουν θεραπαινίδα της εκτελεστικής…
   Το Σύνταγμα, ο ανώτατος θεσμός, χρησιμοποιήθηκε με ιδιοτέλεια για την προώθηση ομάδων συμφερόντων. Αν το αφήσουμε στα χέρια των ίδιων ομάδων, οι θεσμοί θα γελοιοποιηθούν ξανά, αυτή τη φορά με κίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία. Ο διάλογος άνοιξε και όχι με πρωτοβουλία κυβέρνησης και κομμάτων. Και αυτό είναι καλό. Δείχνει υγεία ενός τμήματος των πολιτών, και όποια δυναμική αναπτυχθεί πρέπει να γίνει πρόπλασμα για ευρύτερες συσπειρώσεις, μακριά από δικαστικά διλήμματα και τεχνητούς διαχωρισμούς που εξυπηρετούν την επιβίωση των ανικάνων. Ο διάλογος που ξεκίνησε να μη βραχυκυκλωθεί από το πολιτικό σύστημα. Τη σκυτάλη πρέπει να πάρει ο απλός πολίτης, αυτός που εισπράττει σήμερα το χάος. Να ξεθαρρέψει και να απαιτήσει. Η σπίθα να γίνει φωτιά! Φθάνουν πια οι περισπούδαστες, επικοινωνιακού τύπου, αναλύσεις χωρίς καμία ουσία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΞΙΝΟΣ
-πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
6-3-2013