Ντινγκ-ντονγκ: το παραμύθι τελείωσε

(...)
'Οσοι σήμερα θρηνούν για το χαμό της, αποθεώνοντας το «μοντέλο» της, παρασιωπούν τη σαρωτική αποβιομηχάνιση στην άλλοτε κραταιά βιομηχανική χώρα, όπως και το σημερινό αδιέξοδό του, με τη σύμπτυξή του στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερβαίνει πλέον το 10% του ΑΕΠ. Το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, χρέος της χώρας, ήδη 310% του ΑΕΠ το 2000 και 487% το 2008, ανέρχεται σήμερα σε 507%, με το χρέος των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να φθάνει το 220% του ΑΕΠ. 
(...)


Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Οχι βέβαια επειδή η εφιαλτική Βρετανίδα «μάγισσα» επιστρέφει, αλλά βασικά επειδή αποδημεί ανεπιστρεπτί. Οπως με σκανδαλώδη τρόπο αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα της Βρετανίας και με σκανδαλώδη τρόπο το άσκησε, με εξ ίσου σκανδαλώδη τρόπο αποχωρεί, προεξοφλώντας την αφέλεια και παθητικότητα των υπηκόων της.
Η υπέρμαχος των ιδιωτικοποιήσεων κηδεύεται με δημόσια δαπάνη πολλών εκατομμυρίων, τη στιγμή που ομοβροντίες περικοπών επιβάλλονται στις δαπάνες για συσσίτια και κοινωνική περίθαλψη απόρων και ανέργων. Η θυγατέρα παντοπώλη, με σπουδές στη Χημεία, όπως η σημερινή Γερμανίδα ομόλογός της στη Φυσική, παντελώς άσχετη και ανίδεη με τα οικονομικά, μολονότι απολύτως προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, έπεισε την κοινή γνώμη ότι εγκαινίασε κάποια νέα εποχή, όπως και τη βασίλισσα της χώρας να της απονείμει το σχετικό τίτλο ευγενείας για την «προσφορά» της.
Ωστόσο, το βαθύ οικονομικό αδιέξοδο της εποχής μας αποτελεί κατ' ευθείαν συνέπεια των «μεταρρυθμίσεων» και απορρυθμίσεών της. Εάν η ιδια είχε σταθεροποιήσει οικονομικό σύστημα αποτελεσματικότερο από το προηγούμενο, τότε θα εδικαιούτο κάποιας τιμής. Δυστυχώς, ακόμη και στην περίπτωση που το προηγούμενο είχε πιθανώς εξαντλήσει τα όριά του, το δικό της τα υπερέβη ήδη εξ υπαρχής, προτού καν σταθεροποιηθεί. Η ίδια επέδειξε κυρίως μισαλλοδοξία έναντι των προκατόχων της, παρά πνεύμα διευθέτησης των συγκεκριμένων προβλημάτων που συσσωρεύονταν. Διέβαλε ως «απατηλή» την έννοια της «κοινωνίας», απευθυνόμενη κατ' ευθείαν στο άτομο και στην οικογένεια.
Εν τούτοις, οι «μεταρρυθμίσεις» της δεν αφύπνισαν ούτε άτομα ούτε οικογένειες, αλλά βασίστηκαν καθ' ολοκληρίαν στον κρατικό αυταρχισμό και στο δημόσιο χρήμα. Ιδιωτικοποιήσεις με κρατικές επιδοτήσεις, με χρήμα των φορολογουμένων. Αντι-αναδιανομή και μεταφορά πλούτου από τα κατώτερα και μεσαία στρώματα προς τα ανώτερα. Εποχή θριάμβου και διαφθοράς για το μεγάλο χρήμα, για τη μαύρη οικονομία και τις νόμιμες φοροαπαλλαγές, με καταλυτική σύμπραξη του κράτους, με δυσβάσταχτο και εξοντωτικό κόστος για τον κόσμο της εργασίας και οπωσδήποτε όχι βελτίωση της οικονομίας, αλλά καταποντισμό σε βαθύτερο αδιέξοδο.
Κατά την περίοδο 1979-1989, ο φορολογικός συντελεστής για τα ανώτατα εισοδήματα μειώθηκε από 83% σε 37%, ενώ παράλληλα αυξήθηκαν οι έμμεσοι φόροι, που πλήττουν όλες τις εισοδηματικές κατηγορίες εξ ίσου. Το δημόσιο έλλειμμα καλύφθηκε, αλλά με μοιραίο τίμημα την εκτίναξη ελλειμμάτων και χρέους του ιδιωτικού τομέα και των νοικοκυριών. Η λειτουργία της βρετανικής οικονομίας δεν βελτιώθηκε, αλλά επιδεινώθηκε, η χημικός-πρωθυπουργός περιήλθε σε σύγκρουση με όλους τους οικονομικούς συμβούλους της, ακόμη και με τον Αλαν Ουόλτερς, διακεκριμένο υπερσυντηρητικό μονεταριστή της Σχολής του Σικάγου. Η παρουσία της στην ηγεσία της χώρας όχι μόνον δεν αφύπνισε τον περιβόητο δυναμισμό των ατόμων, αλλά και προκάλεσε την τελική αποβολή της από τον ίδιο το συντηρητικό πολιτικό χώρο, με την αδιαλλαξία της στην επιβολή «κεφαλικού φόρου», αδιακρίτως εισοδήματος. Παρά την ταπεινή καταγωγή της, πραγματικά «σιδηρά λαίδη»: ανελέητη μέχρι θανάτου για τους αδύναμους, αλλά και χωρίς δισταγμό στην υπηρεσία των ισχυρών του χρήματος.
Υπόδειγμα αδιαλλαξίας, άφησε για λόγους εξουσιαστικού γοήτρου να πεθάνουν στη φυλακή από απεργία πείνας 66 ημερών ο Μπόμπι Σαντς και 9 σύντροφοί του, από 23 μέχρι 27 ετών, απορρίπτοντας κάθε διαπραγμάτευση μαζί τους. Διέλυσε το βρετανικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τα εργατικά σωματεία, ενοχοποίησε τους ανέργους για τη δυστυχία τους. Παρά την επαγγελία ανθρωπισμού, στην πράξη αφύπνισε κοινωνικά μίση και τα πιο αντιδραστικά αντικοινωνικά αντανακλαστικά.
Οσοι σήμερα θρηνούν για το χαμό της, αποθεώνοντας το «μοντέλο» της, παρασιωπούν τη σαρωτική αποβιομηχάνιση στην άλλοτε κραταιά βιομηχανική χώρα, όπως και το σημερινό αδιέξοδό του, με τη σύμπτυξή του στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερβαίνει πλέον το 10% του ΑΕΠ. Το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, χρέος της χώρας, ήδη 310% του ΑΕΠ το 2000 και 487% το 2008, ανέρχεται σήμερα σε 507%, με το χρέος των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να φθάνει το 220% του ΑΕΠ. Το μοντέλο για το οποίο σήμερα σεμνύνονται η κυβέρνηση και η βασίλισσα, όπως και οι 2.300 επίσημοι προσκεκλημένοι τους, είναι αυτό που εν ονόματί του κάθε Βρετανός έχει χρεωθεί για 20.000 λίρες και κάθε φορολογούμενος για 33.000. Κατά περίεργο τρόπο, οι άλλοτε συνοδοιπόροι της εκλιπούσης, ή οι εκπρόσωποί τους, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, Νάνσι Ρίγκαν, Χέλμουτ Κολ, Τζορτζ Μπους Ι και ΙΙ, έσπευσαν να δηλώσουν αδυναμία παρουσίας στις τελετές του Αγίου Παύλου. Ισως αυτοί έχουν μεγαλύτερη επίγνωση του ότι δεν υπήρξε ποτέ καμία «νέα εποχή» άξια εορτασμών, αλλά και ότι ο μύθος της έχει πλέον τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

 www.enet.gr 
19-4-2013



ΣΧΕΤΙΚΑ