Ολα ανοιχτά
(...)
Δίχως την παραμικρή υποχώρηση στη γοητεία των θεωριών συνωμοσίας, επιτρέπεται να υποψιαστεί κανείς ότι οι οικονομικές ελίτ αδημονούν για κατακτήσεις ΠΕΡΑΝ της μετατροπής των πληθυσμών σε φυλές σκλάβων που κατοικούν τα προτεκτοράτα και τις αποικίες χρέους·
αδημονούν για την εδραίωση μιας γενικής τάσης υπέρ της αποσταθεροποίησης των δεδομένων και αυτονόητων που ίσχυαν μέχρι σήμερα,
προκειμένου το άτομο να παραδοθεί αμαχητί στην ιδέα πως ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ είναι πιθανό.
(...)
Πριν από τέσσερις μόλις εβδομάδες είχα θίξει το ζήτημα της σκόπιμης και σε ευρεία κλίμακα επίθεσης κατά των θεσμικών βεβαιοτήτων, την οποία επιχειρούσαν αυτοί ακριβώς οι υποτιθέμενοι θεσμοί, για παράδειγμα οι ευρωπαϊκοί. Δεν είχε ακόμη στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί όταν οι Γερμανοί άρχισαν να μουρμουρίζουν υπονοώντας ότι ΟΥΤΕ οι καταθέσεις στις ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν πια ασυζητητί και αμετακλήτως ασφαλείς: τα πάντα παρέμεναν «ανοιχτά» και οφείλαμε να το αποδεχτούμε.
Εκτοτε, οι προϊδεασμοί εξακολούθησαν να προκαλούν άκρως ενοχλητικούς συνειρμούς -δυστυχώς, στην πραγματικότητα, όλο και λιγότερο ενοχλητικούς, ένεκα της βαθμιαίας συμφιλίωσής μας, τηλεοπτικής ή άλλης, με τον παραλογισμό των εξελίξεων.
Για να το πω τραγουδιστά, δύσκολα θα πίστευες πλέον ότι πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ούτε θα 'ταν σωστό να συμπεράνεις ότι βρισκόμαστε ήδη στο άγνωστο, όπως συμβαίνει σε περιόδους αναστάτωσης ή στους εφιάλτες ή στις ταινίες. Ημασταν μάλλον στο πρώτο στάδιο της ανάδυσης μιας τρίτης εκδοχής του πράγματος, η οποία μας ήθελε στο άγνωστο μεν, αλλά δίχως αυτό να μας κάνει να νιώθουμε αμηχανία ή αγανάκτηση. Μας καλούσαν να υποκύψουμε στο άγνωστο μοιρολατρικά, με τον τρόπο που δεχτήκαμε, φέρ' ειπείν, τα ριάλιτι ή τη γρίπη των πουλερικών.
Παλιά, είτε ήσουν σίγουρος για κάτι είτε δεν ήσουν, δεν χωρούσε τρίτη περίπτωση. Επειτα ήρθε μια εποχή κατά την οποία ήσουν και δεν ήσουν: εποχή ανασφάλειας και καχυποψίας, όπου οι ρυθμοί της ζωής άλλαζαν με τέτοια ταχύτητα, ώστε μόνον η φούσκα των προσποιήσεων καταναλωτικής ευτυχίας μπορούσε να αντισταθμίσει τον ίλιγγο. Τώρα ελάχιστη εγρήγορση απαιτούνταν για να αντιληφθεί κανείς ότι το Σύστημα, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, ωθούσε τους πολίτες σε μια κατάσταση εξοικείωσης με την εκκωφαντική αμφισημία των οιωνών. Οχι μόνον δεν ξέραμε τι μας ξημερώνει, καθώς λένε, αλλά, μην ξέροντας, ήμασταν εντούτοις έτοιμοι να θεωρήσουμε την άγνοια φυσική και αναπόφευκτη.
Η διαφορά είναι ουσιώδης, εξ ου και, στη σφαίρα των ΜΜΕ, περνάει απαρατήρητη. Δίχως την παραμικρή υποχώρηση στη γοητεία των θεωριών συνωμοσίας, επιτρέπεται να υποψιαστεί κανείς ότι οι οικονομικές ελίτ αδημονούν για κατακτήσεις ΠΕΡΑΝ της μετατροπής των πληθυσμών σε φυλές σκλάβων που κατοικούν τα προτεκτοράτα και τις αποικίες χρέους· αδημονούν για την εδραίωση μιας γενικής τάσης υπέρ της αποσταθεροποίησης των δεδομένων και αυτονόητων που ίσχυαν μέχρι σήμερα, προκειμένου το άτομο να παραδοθεί αμαχητί στην ιδέα πως ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ είναι πιθανό. Στο μεταξύ, και για την ανακούφιση των ενδόμυχων τρόμων του μέλλοντος, οι προβολείς στρέφονται στη δίκη του Ακη.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ
www.enet.gr
27-4-2013