Γεύση από νέκταρ και μέλι; Χαμόγελο Κατσέλη!
Μέσα από τον όγκο της λογοτεχνίας που πάει χαμένη, το ανακάλυψε η «Athens Voice» και εδώ και μερικές ημέρες διαδίδεται ταχύτατα μέσω Διαδικτύου. Είναι το αριστούργημα που ενέπνευσε η Λούκα Κατσέλη στην ποιήτρια Εύα Χαλκιαδάκη-Παπαδημητρίου, γεννηθείσα το 1948. Η κυρία Χαλκιαδάκη-Παπαδημητρίου είναι πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ, πρώην υπάλληλος του υπουργείου Οικονομικών, ειδική γραμματέας του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών, μέλος της Παγκρήτιας Ενωσης Λογοτεχνών, της Ενωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και της Διεθνούς Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Χαμόγελο Κατσέλη» και η δημιουργός του το αφιερώνει «στη Λούκα Κατσέλη που σε δύσκολες ώρες αγκάλιασε τον Ελληνα»:
«Εκεί που άλλοι παραδόθηκαν, / εσύ αντιστάθηκες. / Και δούλεψες. Ορθή. / Οταν άλλοι κωφεύοντας / μας φέρανε στο χείλος του γκρεμού, / εσύ μόνο μας άπλωσες το χέρι. / Λίγοι οι νόμοι που γενήκαν αγκαλιά. / Μα ο δικός σου... χέρια πέταξε, κλαδιά / -του Σόλωνα Σεισάχθεια, λες, παλιά- / και μας αγκάλιασε όπως η μάνα τα παιδιά.
Εσύ μονάχη τράβηξες μπροστά, / και της παράνοιας σπώντας τον κλοιό, / μεσ’ από το παγωμένο του θανάτου χέρι / πόσους απόσπασες, ένας Θεός το ξέρει.
Μέσα στην πίκρα που μας έχουν κεράσει, / το όνομά σου απ’ τα χείλη ας περάσει, / γεύση αφήνοντάς μας από νέκταρ κι από μέλι / Μετάλλαξες το δάκρυ... σε «Χαμόγελο Κατσέλη».
Και τα μάτια, τα μάτια που στέγνωσες / σάμπως να ’σουνα όλων μας μάνα, / άστρα ολόχρυσα στον δρόμο να τα βρεις / τα μονοπάτια να φωτίσουνε τα πλάνα. / Μα και το «αχ!» που εσύ το αποκοίμισες / στης νυχτιάς τα βαθιά σκοτάδια, / αλλαγμένο σε χαράς επιφώνημα / φωτεινά να σου κάνει τα βράδια...
Μην περιμένετε από εμένα κριτικά σχόλια για το ποίημα. Δεν το αναδημοσιεύω με σκοπό να σας διασκεδάσω, αλλά ως αφορμή για να προσπαθήσουμε να φαντασθούμε την άπειρη ποικιλία των ανθρώπινων αισθημάτων και την ασύλληπτη πολλαπλότητα των αιτίων που τα προκαλούν. Διαβάζοντας το «Χαμόγελο Κατσέλη» και υποκλινόμενος μπροστά στην αυθεντικότητα του αισθήματος που εκφράζει, έπιασα τον εαυτό μου για μια στιγμή να ριγεί στη σκέψη ότι, τώρα, κάπου σε ένα υγρό και σκοτεινό δωμάτιο, σε ένα μέρος που δεν το βάζει ο νους μου, μπορεί ένας νέος, με δακρυσμένα μάτια, να είναι σκυμμένος επάνω σε ένα τραπέζι και, με τρεμάμενο το χέρι, να γράφει στα λατινικά μια ωδή -στο υπόδειγμα του Ορατίου, φυσικά- για τον Χάρη Καστανίδη. Μετά το «Χαμόγελο Κατσέλη», όλα πια τα θεωρώ δυνατά και τίποτε δεν πρόκειται να με εκπλήξει...
(...)
Στέφανου Κασιμάτη
www.kathimerini.gr
16-5-2013