Εδώ Φλώρινα: Πράσινη ναι, Ανάπτυξη όχι!
Όποτε μου προτείνουν ένα ταξίδι αναψυχής με φυσιολατρικό-περιηγητικό χαρακτήρα σε κάποιον ορεινό προορισμό, η απάντησή μου είναι σταθερά πως δύσκολα θα με καλύψει κάποιο μέρος παραπάνω από… το σπίτι μου! Το να μεγαλώνεις στη Φλώρινα ή, πιο συγκεκριμένα, στη Φλώρινα της δεκαετίας του ΄80, μεταφράζεται σε άπειρες ώρες παιχνιδιού και δραστηριοτήτων άρρηκτα συνυφασμένων με το πλούσιο φυσικό περιβάλλον. Ελλείψει λοιπών εναλλακτικών επιλογών (χαρακτηριστικό γνώρισμα μίας ακριτικής και γεωγραφικά απομονωμένης περιοχής), όπως ένα κολυμβητήριο, μία σχολή μπαλέτου ή μία γυμναστική ομάδα (πλην μεμονωμένων, σποραδικών και ως επί το πλείστον πρόχειρων προσπαθειών), οι εξωσχολικές δραστηριότητες περιλάμβαναν πολύ ποδήλατο και πεζοπορία, καθώς και ορειβασία στα πολλά μονοπάτια των βουνών που περικλείουν την πόλη. Όλα αυτά βεβαίως από μία ηλικία και μετά, καθώς για παιδιά προσχολικής ή νηπιακής ηλικίας δεν υπήρχε τίποτα ως αναψυχή, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων.
Η πάροδος των επόμενων τριάντα ετών άλλαξε αρκετά την εικόνα της πόλης. Απουσιάζοντας από αυτήν τουλάχιστον για τα μισά από αυτά και επιστρέφοντας πλέον ως μαμά με μικρά παιδιά, συνειδητοποίησα έντρομη πως οι διέξοδοι εκτόνωσης για αυτά παρέμεναν εξαιρετικά περιορισμένες και οι όποιες απόπειρες δημιουργίας χώρων αναψυχής είχαν λάβει χώρα ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ημιτελείς και ανοργάνωτες. Σε μία πόλη όπου το πράσινο κυριαρχεί και οι δυνατότητες που προσφέρονται για αθλοπαιδιές στη φύση είναι άπειρες εξακολουθεί να μην υπάρχει ένα σωστά οργανωμένο πάρκο, ένα περιφραγμένο αλσύλλιο, ή έστω μία αξιοπρεπής και με ικανή χωρητικότητα παιδική χαρά! Τρανταχτό παράδειγμα το παλιό γήπεδο στο κέντρο της Φλώρινας, το οποίο στα πλαίσια της ανάπλασης μετατράπηκε σε ένα πάρκο με πολύ τσιμέντο και μία παιδική χαρά με 2 (!) κούνιες και μία τσουλήθρα που μετατρέπεται σε ψησταριά barbeque με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου! Ο ζωολογικός κήπος, ο οποίος εδρεύει σε μία από τις γραφικότερες τοποθεσίες της Φλώρινας και μου έχει προσφέρει τις ωραιότερες αναμνήσεις ως παιδί, είναι κλειστός εδώ και πάνω από μία δεκαετία, με την τεράστια έκταση που καταλαμβάνει να είναι παντελώς ρημαγμένη και αναξιοποίητη. Μία ματιά στη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει δημιουργεί αυτόματα την εύλογη απορία: που και με ποια κριτήρια διατίθενται τα κονδύλια των διαφόρων προγραμμάτων στήριξης και ανάπτυξης; Μοναδική φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η προ διετίας δημιουργία του πάρκου κυκλοφοριακής αγωγής, το οποίο όμως είναι ανοικτό προς όλους τους πολίτες μόνο μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς.
Είναι δεδομένο πως η οικονομική κρίση αποτρέπει τη δημιουργία νέων έργων, παρά ταύτα, ο κακός σχεδιασμός δεν είναι σημάδι των καιρών, αλλά δυστυχώς προϋπήρχε. Εξαιτίας αυτού, η Φλώρινα δεν αναδεικνύει ούτε στο ελάχιστο τα φυσικά πλεονεκτήματά της. Είναι πολύ, πολύ κρίμα να διαθέτεις τις καλύτερες προϋποθέσεις και να λείπουν οι καλές προθέσεις!
Till the next time…
Ντέπυ Αβραμίδου
-ζει στη Φλώρινα και είναι αγρονόμος τοπογράφος μηχανικός
με ειδικότητα στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό έργων υποδομής
Πηγή
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.antapokrites&id=24811
ΣΧΕΤΙΚΑ