Τα Gulags είναι ήδη εδώ
(...)
τα Gulags, η αλήθεια είναι ότι είναι ήδη εδώ.
Το πελατειακό κράτος και το πελατειακό πολιτικό σύστημα ακόμα δεν έχει κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται (ή δεν θέλει ή δεν μπορεί) με σκοπό να δούμε φως στο μέλλον.
(...)
Δεν θέλω να τονίσω ξανά τις αγκυλώσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Λίγο - πολύ όλοι τις ξέρουμε και τις ζούμε. Αυτό όμως που έχει σημασία σε αυτή τη φάση είναι η προσδοκία. Τούτο διότι όλοι ζούμε για την προσδοκία. Και αν δεν υπάρχει η προσδοκία για καλυτέρευση της κατάστασης, τότε η αγορά δεν θα αναλάβει ρίσκο και οι άνθρωποι δεν θα προσπαθούν. Και το ερώτημα είναι, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι;
Η κυβέρνηση σαφώς έχει ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά της, κανείς δεν αντιλέγει. Και είναι ο κυριότερος λόγος που γενικά δεν ασκώ κριτική απευθείας και ονομαστικά στην κυβέρνηση, αλλά μιλάω γενικά και αορίστως για το “σύστημα”.
Αλλά από ένα σημείο και μετά χάνει κανείς την υπομονή του. Δεν ψήφησα κυβέρνηση που είχε λάβαρο την ελεύθερη οικονομία και τις διαρθρωτικές αλλαγές για να μας ταράξει στους φόρους, και να μην κάνει καμία διαρθρωτική αλλαγή. Έως πότε δηλαδή έχουμε την πολυτέλεια να μην κάνουμε σχεδόν τίποτα; Πόση υπομονή μπορεί να έχει κάνεις; Έως πότε κανείς μπορεί να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, όσον αφορά αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές; Σε ποια χώρα στον κόσμο έχετε ακούσει για έκτακτες εισφορές και σε αναδρομικούς φόρους;
Γυρνώντας πίσω στο θέμα της οικονομίας, μπορεί πράγματι να έχουμε γλιτώσει τα χειρότερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δούμε ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας σύντομα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι του χρόνου θα σταματήσει η ύφεση, το ερώτημα είναι πόσο θα μπορεί να μειωθεί η ανεργία;
Η απάντηση είναι ότι αν μειωθεί, δεν θα μειωθεί παρά ελάχιστα. Αλλά ακόμα και 8% να μειωθεί η ανεργία και να πέσει στο 20%, μπορεί κανείς να πει ότι έχουμε κάνει πρόοδο; Μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα; Είμαι περίεργος, τι εκτιμήσεις υπάρχουν για το πότε η ανεργία θα επιστρέψει στα επίπεδα του 8%; Υπάρχουν άραγε; Τολμάει κανείς να κάνει πρόβλεψη; Σαφώς οποιαδήποτε μείωση της ανεργίας είναι θετικό δεδομένο, αλλά αν δεν μειωθεί η ανεργία πάρα πολύ, έχουμε αποτύχει.
Στη συνέχεια υπάρχει και το επόμενο ερώτημα. Πόσο μπορεί να αντέξει η ελληνική κοινωνία με αυτά τα υψηλά επίπεδα ανεργίας; Δεν έχω ιδέα και θα το δούμε στο μέλλον, αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η κατάσταση δεν θα φτιάξει παρά ελάχιστα κοιτάζοντας μπροστά. Μπορεί ορισμένες κατηγορίες εργαζόμενων να τα πάνε λίγο καλύτερα, μπορεί ορισμένες επιχειρήσεις πράγματι να πάνε καλύτερα, αλλά το σύνολο της οικονομίας δεν θα πάει καλύτερα.
Και τούτο διότι απλά δεν βλέπω τις διαρθρωτικές αλλαγές αυτές που θα πρέπει να γίνουν, με σκοπό να απελευθερωθεί το επιχειρηματικό πνεύμα αυτής της χώρας, με σκοπό να αποπειραθούμε να παράγουμε πλούτο και να πάμε μπροστά. Με το συμπάθιο κύριοι της κυβέρνησης, αλλά δεν τις βλέπω αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Όσον αφορά τα Gulags, η αλήθεια είναι ότι είναι ήδη εδώ. Το πελατειακό κράτος και το πελατειακό πολιτικό σύστημα ακόμα δεν έχει κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται (ή δεν θέλει ή δεν μπορεί) με σκοπό να δούμε φως στο μέλλον.
Δεν είναι ανάγκη να μην ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ για να πάμε όλοι στα Gulags. Τα Gulags είναι ήδη εδώ και κρατούμενη είναι όλη η Ελλάδα.
Του Γιώργου Καισάριου
www.capital.gr
22-5-2013