What went wrong with Turkish foreign policy?
(...)
The thing is that Turkey is doomed to be misled by its confusions and delusions, as long as it sees itself as the most “clever” and “able” actor in the region. Turkey’s Middle East adventure started with a delusion that it was “the major player” in the region and as long as the government refuses to revise this perception, it will put itself in difficult positions which come out of miscalculations.
(...)
1.
Now it becomes clearer that Turkey got it wrong in Syria (and in fact in the Middle East in general). In the very beginning, the Turkish government hesitated to denounce the Bashar al-Assad regime but soon after, had to adjust to its Western allies’ policy and turned into an arch enemy of the Syrian regime.
At the time, Turkey was encouraged to take more initiative as a neighboring country but the government got it wrong and overdid it. First of all, it went too far in supporting the “opposition.” Then, Turkey could not comprehend the changing Western perceptions concerning Syria; that radical Islamists started to be a major concern. Besides, Turkey could not see that its efforts to exclude Kurds in post-Assad scenarios were futile.
In fact, even before U.S. President Barack Obama’s second term started, Hilary Clinton in her last visit to Turkey hinted at the changing visions by stating that the post-Assad period had become a more important issue than the removal of the Assad regime. Nevertheless, even afterwards, the U.S. listed Al Nusra Front as a terrorist organization and declared radical Islamist elements in Syrian opposition as a major threat, Turkey did not bother to revise its Syrian policy. The recent report of the International Crisis Group (ICG) summarizes the outcomes of Turkey’s mishandling of the process (“Blurring the Borders: Syrian Spillover Risks Turkey”). The most striking part is that it is necessary to remind Turkey that it cannot solve Syria’s problem alone, no matter whether Turkey is a regional power. The other important point is that the report needs to remind Turkey that it is not expected to play sectarian politics.
I think Turkey is still suffering from a confused perception of the Syrian affair and of regional politics in general. It is true that the focus of the crises is Iran and Turkey has long been expected to play a role against Iran and its allies, and it is true that Sunni powers are encouraged to counterbalance Iranian influence in the region. Nevertheless, Western policy started to change and the U.S.’s reluctance to alienate the Maliki government in Iraq is the last best evidence of this policy change. Turkey, which has strained its relations with Maliki and invested too much hopes in strengthening its relations with the Kurdish Authority in the Northern Iraq, found itself in an odd position. Moreover, Arbil and Baghdad achieved some sort of agreement last weekend, most probably due to the pressures from the U.S. and Iran respectively. Again, Turkey seems to have miscalculated the possible outcomes of the tension between Arbil and Baghdad.
The thing is that Turkey is doomed to be misled by its confusions and delusions, as long as it sees itself as the most “clever” and “able” actor in the region. Turkey’s Middle East adventure started with a delusion that it was “the major player” in the region and as long as the government refuses to revise this perception, it will put itself in difficult positions which come out of miscalculations.
Last but not least, such a delusional approach may endanger its domestic and regional Kurdish policy. So far, the government is convinced that its Kurdish peace process should promise more than domestic peace and stability. There is no doubt that such a prospect promises the empowerment for Turkey, yet Turkey expects more than a prospect of empowerment by social and political peace and stability. Turkey hopes more that peace with the Kurds will be a key for “Greater Turkey” (if not in terms of borders soon) in terms of more power and influence in the region, regardless of the interests of the other actors.
The great visions are inspiring but great expectations are poisonous, since the former is based on facts and prospects, but the latter is based on self-centered delusions. Turkey needs to start to see the difference to get it right and avoid further complications.
NURAY MERT
''Ηurriyet Daily News''
May/06/2013
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://www.hurriyetdailynews.com/Default.aspx?pageID=449&nID=46272&NewsCatID=406
2.
US signals shift as moment of truth for Syria nears
Realizing that the violent status quo in civil war-hit Syria will bring nothing but more catastrophic consequences to the Middle East, two reluctant allies, the United States and Russia, have taken the lead in diplomatic efforts to find a negotiated solution to the conflict, which is now more than two years old.
The U.S.-Russian agreement, which stirred mix reactions from both the direct and indirect parties to the conflict, would not be inevitable if the stakes were not high given their interests in the region. The deal came amid the growing possibility the Syrian conflict could spill over after the Israeli air raids on the country, the mounting threat posed by an al-Qaeda-linked group, as well as growing claims about the use of chemical weapons by both the regime and opposition rebels.
Those were the factors that brought about the U.S.-Russia consensus, with obviously given concessions by both Washington and Moscow. At least for now, the symptoms signal that the U.S. could inch toward the Russian stance. Having long appeared staunch in its call for Syrian President Bashar al-Assad to step aside, the United States is still insistent about giving no role to the embattled leader in the transition period for his country after the meetings in Moscow. That being said, the rhetoric of U.S. Secretary of State John Kerry, who has been engaged in frantic diplomatic tours since coming to office, and the immediate reactions from both the regime and opposition forces, gave the initial signs of a shift in the U.S. position.
The top U.S. diplomat foresees no position for al-Assad in the transition. He openly called on the president to relinquish all his powers, but also said it would be the Syrian people who would decide their future after the transition period. In his individual note, Kerry said he could not imagine al-Assad governing, but unlike his predecessor, Hillary Clinton, he did not entirely rule out a scenario in which al-Assad remained at the helm but shared some of his powers with the opposition.
The shift in the U.S. stance is actually the sole viable – and almost “win-win” – solution to the Syrian crisis, with all sides making some compromises on their initial stance. This is – it may be surprising for some, but it is time to wake up – basically called diplomacy. After more than two years, it has become obvious that al-Assad will not give up his seat in any event in the near future.
It is also crystal-clear that the divided opposition does not have the power or capacity to force a regime change in the country, to say the least without a foreign intervention similar to the one in Libya.
A military intervention in Syria has so far been off the table, and it will not get any nearer in the upcoming days, especially after U.S. President Barack Obama’s reiteration that he would not be putting any boots on Syrian ground two weeks ago. With no military backing – either in terms of aid or aggression – from the West, the Syrian opposition has been increasingly losing ground in the country, with the weakening existence of its armed group, the Free Syrian Army, against the al-Qaeda-linked al-Nusra on the battlefield.
With the U.S.-Russian deal, the opposition also realized that it may come to a point where the dissidents have to backpedal from their core demand of seeing al-Assad leave. Thus, they were quick to criticize the agreement. On the opposite side, the regime welcomed the accord, in another sign that the wheels of diplomacy may finally turn in the country.
An almost “win-win” station for the Syrian crisis would greatly annoy the staunch regional anti-al-Assad camp, including Turkey, which remains defiant on ousting the Syrian president. The Syrian issue will have the utmost importance during Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan’s visit to the United States, and his meeting with Obama will witness his ultimate strongest stand in trying to convince the U.S. president for a swift, clear solution.
Despite the early signals of a solution to the Syrian turmoil after the U.S.-Russian rapprochement on the issue, the delicate situation is still on thin ice, but what is clear today is that the moment of truth for Syria is nearer than ever before. It is ironic, but it is impossible not to link this first move in the long run to an unexpected arch-foe, Israel, which, in fact, provided fuel for these reluctant international efforts.
CİHAN ÇELİK
2.
US signals shift as moment of truth for Syria nears
Realizing that the violent status quo in civil war-hit Syria will bring nothing but more catastrophic consequences to the Middle East, two reluctant allies, the United States and Russia, have taken the lead in diplomatic efforts to find a negotiated solution to the conflict, which is now more than two years old.
The U.S.-Russian agreement, which stirred mix reactions from both the direct and indirect parties to the conflict, would not be inevitable if the stakes were not high given their interests in the region. The deal came amid the growing possibility the Syrian conflict could spill over after the Israeli air raids on the country, the mounting threat posed by an al-Qaeda-linked group, as well as growing claims about the use of chemical weapons by both the regime and opposition rebels.
Those were the factors that brought about the U.S.-Russia consensus, with obviously given concessions by both Washington and Moscow. At least for now, the symptoms signal that the U.S. could inch toward the Russian stance. Having long appeared staunch in its call for Syrian President Bashar al-Assad to step aside, the United States is still insistent about giving no role to the embattled leader in the transition period for his country after the meetings in Moscow. That being said, the rhetoric of U.S. Secretary of State John Kerry, who has been engaged in frantic diplomatic tours since coming to office, and the immediate reactions from both the regime and opposition forces, gave the initial signs of a shift in the U.S. position.
The top U.S. diplomat foresees no position for al-Assad in the transition. He openly called on the president to relinquish all his powers, but also said it would be the Syrian people who would decide their future after the transition period. In his individual note, Kerry said he could not imagine al-Assad governing, but unlike his predecessor, Hillary Clinton, he did not entirely rule out a scenario in which al-Assad remained at the helm but shared some of his powers with the opposition.
The shift in the U.S. stance is actually the sole viable – and almost “win-win” – solution to the Syrian crisis, with all sides making some compromises on their initial stance. This is – it may be surprising for some, but it is time to wake up – basically called diplomacy. After more than two years, it has become obvious that al-Assad will not give up his seat in any event in the near future.
It is also crystal-clear that the divided opposition does not have the power or capacity to force a regime change in the country, to say the least without a foreign intervention similar to the one in Libya.
A military intervention in Syria has so far been off the table, and it will not get any nearer in the upcoming days, especially after U.S. President Barack Obama’s reiteration that he would not be putting any boots on Syrian ground two weeks ago. With no military backing – either in terms of aid or aggression – from the West, the Syrian opposition has been increasingly losing ground in the country, with the weakening existence of its armed group, the Free Syrian Army, against the al-Qaeda-linked al-Nusra on the battlefield.
With the U.S.-Russian deal, the opposition also realized that it may come to a point where the dissidents have to backpedal from their core demand of seeing al-Assad leave. Thus, they were quick to criticize the agreement. On the opposite side, the regime welcomed the accord, in another sign that the wheels of diplomacy may finally turn in the country.
An almost “win-win” station for the Syrian crisis would greatly annoy the staunch regional anti-al-Assad camp, including Turkey, which remains defiant on ousting the Syrian president. The Syrian issue will have the utmost importance during Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan’s visit to the United States, and his meeting with Obama will witness his ultimate strongest stand in trying to convince the U.S. president for a swift, clear solution.
Despite the early signals of a solution to the Syrian turmoil after the U.S.-Russian rapprochement on the issue, the delicate situation is still on thin ice, but what is clear today is that the moment of truth for Syria is nearer than ever before. It is ironic, but it is impossible not to link this first move in the long run to an unexpected arch-foe, Israel, which, in fact, provided fuel for these reluctant international efforts.
CİHAN ÇELİK
May/11/2013
''Ηurriyet Daily News''
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://www.hurriyetdailynews.com/us-signals-shift-as-moment-of-truth-for-syria-nears.aspx?pageID=449&nID=46651&NewsCatID=470
3.
Στροφή των ΗΠΑ στη Μ.Ανατολή
Ουδείς σήμερα, δέκα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή, αμφιβάλλει ότι το Ιράκ είναι μία de facto τριχοτομημένη χώρα, με ένα de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στον Βορρά, μια χαώδη και ακυβέρνητη σουνιτική περιοχή στο κέντρο και μια σιιτική εξουσία στη Βαγδάτη και στον Νότο.
Αν στη Δαμασκό επικρατήσουν οι ακραίοι Σουνίτες, τότε είναι βέβαιο ότι θα έχουμε μια de facto διάσπαση της Συρίας με χειραφέτηση των Αλαουιτών, Δρούζων, Χριστιανών και Κούρδων σε γεωγραφική βάση και ακόμη παραβίαση διεθνών συνόρων με τον έλεγχο της Βορειοανατολικής Συρίας, που λειτουργεί ήδη ως δεύτερο Κουρδιστάν από την κυβέρνηση Μπαρζανί του Βορείου Ιράκ.
Τα παραπάνω σημαίνουν και το τέλος του Λιβάνου ως ενιαίου κράτους αλλά και την πιθανή προσπάθεια των Σουνιτών του Ιράκ για πλήρη χειραφέτηση και προσέγγιση με τους ομόδοξούς τους, που θα ελέγχουν την εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος της Συρίας.
Με δυο λόγια, ασύντακτη πτώση του καθεστώτος Ασαντ μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση όλων των διακρατικών αλλά και εσωτερικών ισορροπιών που χαράχθηκαν στην περιοχή μετά το 1918, σε όφελος ενός ανεξέλεγκτου περιφερειακού χάους.
Η ενδεχόμενη πολυδιάσπαση της Συρίας θα έχει πιθανότατα και διεθνείς προεκτάσεις με εξωτερικές δυνάμεις, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, το Ισραήλ, το Ιράν, η Τουρκία και η Ρωσία να προσφέρουν ασφάλεια και προστασία στη μια ή την άλλη κοινοτική-θρησκευτική ομάδα.
Στη Δαμασκό σήμερα, όπως και στη Βαγδάτη πριν από δέκα χρόνια, εμφανίζεται το άλυτο πρόβλημα- πρόκληση της μετάβασης από τον κοσμικό αυταρχισμό σε μια πιο ανοικτή μορφή διακυβέρνησης, καθώς σε αντίθεση με την Αίγυπτο, την Τυνησία και σε κάποιο βαθμό τη Λιβύη, η κυρίαρχη αντίθεση είναι η αποτίναξη της κυριαρχίας θρησκευτικών-κοινοτικών μειονοτικών ομάδων, των Σουνιτών στο Ιράκ το 2003 και των Αλαουιτών στη Συρία σήμερα.
Οταν γύρω στα τέλη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, τόσο η δέσμευση Μπάλφουρ για Εβραϊκή Εστία στην Παλαιστίνη όσο και οι συμφωνίες Βρετανίας-Γαλλίας για διανομή της Μέσης Ανατολής ακύρωσαν την υπόσχεση του Λόρενς για Ενιαίο Αραβικό Βασίλειο. Τότε τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι προσπάθησαν να ελέγξουν το Ιράκ και τη Συρία-Λίβανο, έσω των μειονοτήτων και των μειοψηφιών, μια επιλογή που ήταν ο μοναδικός τρόπος να νομιμοποιήσουν σύνορα και κράτη χωρίς καμιά ιστορική θεμελίωση.
Ολοι οι παραπάνω κίνδυνοι αθροιστικά κάνουν την Ουάσιγκτον του Ομπάμα πολύ πιο προσεκτική, με το ερώτημα βέβαια αν πλέον είναι πολύ αργά, αν δηλαδή ύστερα από μια παρατεταμένη δίχρονη αιματηρή σύγκρουση δεν υπάρχει επόμενη μέρα για Ενιαία Συρία, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων μόνον δυνατότητα προσχηματικής διάσωσης της κρατικής ενότητας όπως στο Ιράκ.
Άλλωστε η δίχρονη αντοχή του καθεστώτος Ασαντ μαρτυρά μειοψηφικά μεν αλλά πολιτικά βαρύνοντα θρησκευτικά-κοινοτικά ερείσματα, μαρτυρά την επίγνωση όλων των μειονοτικών ομάδων ότι πλήρης επικράτηση των Σουνιτών σημαίνει εθνοκάθαρση χωρίς προηγούμενο στην περιοχή.
Πριν από δέκα χρόνια, όταν κυριαρχούσε η αλαζονεία των Νεοσυντηρητικών και του Μπους, πολλοί στην Ουάσιγκτον «φλέρταραν» με την ιδέα μιας ελεγχόμενης από τις ΗΠΑ επαναχάραξης του Χάρτη της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, λίγο μετά την αποχώρηση από το Ιράκ και λίγο πριν από την απεμπλοκή από το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ είναι εκ των πραγμάτων δύναμη συντήρησης του στάτους κβο.
Αλυτο πρόβλημα
Στη Δαμασκό σήμερα, όπως και στη Βαγδάτη πριν από δέκα χρόνια, εμφανίζεται το άλυτο πρόβλημα-πρόκληση της μετάβασης από τον κοσμικό αυταρχισμό σε μια πιο ανοικτή μορφή διακυβέρνησης, καθώς σε αντίθεση με την Αίγυπτο,την Τυνησία και σε κάποιο βαθμό τη Λιβύη, η κυρίαρχη αντίθεση είναι η αποτίναξη της κυριαρχίας θρησκευτικών-κοινοτικών μειονοτικών ομάδων, των Σουνιτών στο Ιράκ το 2003 και των Αλαουιτών στη Συρία σήμερα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113040493
3.
Στροφή των ΗΠΑ στη Μ.Ανατολή
Ουδείς σήμερα, δέκα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή, αμφιβάλλει ότι το Ιράκ είναι μία de facto τριχοτομημένη χώρα, με ένα de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στον Βορρά, μια χαώδη και ακυβέρνητη σουνιτική περιοχή στο κέντρο και μια σιιτική εξουσία στη Βαγδάτη και στον Νότο.
Αν στη Δαμασκό επικρατήσουν οι ακραίοι Σουνίτες, τότε είναι βέβαιο ότι θα έχουμε μια de facto διάσπαση της Συρίας με χειραφέτηση των Αλαουιτών, Δρούζων, Χριστιανών και Κούρδων σε γεωγραφική βάση και ακόμη παραβίαση διεθνών συνόρων με τον έλεγχο της Βορειοανατολικής Συρίας, που λειτουργεί ήδη ως δεύτερο Κουρδιστάν από την κυβέρνηση Μπαρζανί του Βορείου Ιράκ.
Τα παραπάνω σημαίνουν και το τέλος του Λιβάνου ως ενιαίου κράτους αλλά και την πιθανή προσπάθεια των Σουνιτών του Ιράκ για πλήρη χειραφέτηση και προσέγγιση με τους ομόδοξούς τους, που θα ελέγχουν την εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος της Συρίας.
Με δυο λόγια, ασύντακτη πτώση του καθεστώτος Ασαντ μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση όλων των διακρατικών αλλά και εσωτερικών ισορροπιών που χαράχθηκαν στην περιοχή μετά το 1918, σε όφελος ενός ανεξέλεγκτου περιφερειακού χάους.
Η ενδεχόμενη πολυδιάσπαση της Συρίας θα έχει πιθανότατα και διεθνείς προεκτάσεις με εξωτερικές δυνάμεις, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, το Ισραήλ, το Ιράν, η Τουρκία και η Ρωσία να προσφέρουν ασφάλεια και προστασία στη μια ή την άλλη κοινοτική-θρησκευτική ομάδα.
Στη Δαμασκό σήμερα, όπως και στη Βαγδάτη πριν από δέκα χρόνια, εμφανίζεται το άλυτο πρόβλημα- πρόκληση της μετάβασης από τον κοσμικό αυταρχισμό σε μια πιο ανοικτή μορφή διακυβέρνησης, καθώς σε αντίθεση με την Αίγυπτο, την Τυνησία και σε κάποιο βαθμό τη Λιβύη, η κυρίαρχη αντίθεση είναι η αποτίναξη της κυριαρχίας θρησκευτικών-κοινοτικών μειονοτικών ομάδων, των Σουνιτών στο Ιράκ το 2003 και των Αλαουιτών στη Συρία σήμερα.
Οταν γύρω στα τέλη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, τόσο η δέσμευση Μπάλφουρ για Εβραϊκή Εστία στην Παλαιστίνη όσο και οι συμφωνίες Βρετανίας-Γαλλίας για διανομή της Μέσης Ανατολής ακύρωσαν την υπόσχεση του Λόρενς για Ενιαίο Αραβικό Βασίλειο. Τότε τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι προσπάθησαν να ελέγξουν το Ιράκ και τη Συρία-Λίβανο, έσω των μειονοτήτων και των μειοψηφιών, μια επιλογή που ήταν ο μοναδικός τρόπος να νομιμοποιήσουν σύνορα και κράτη χωρίς καμιά ιστορική θεμελίωση.
Ολοι οι παραπάνω κίνδυνοι αθροιστικά κάνουν την Ουάσιγκτον του Ομπάμα πολύ πιο προσεκτική, με το ερώτημα βέβαια αν πλέον είναι πολύ αργά, αν δηλαδή ύστερα από μια παρατεταμένη δίχρονη αιματηρή σύγκρουση δεν υπάρχει επόμενη μέρα για Ενιαία Συρία, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων μόνον δυνατότητα προσχηματικής διάσωσης της κρατικής ενότητας όπως στο Ιράκ.
Άλλωστε η δίχρονη αντοχή του καθεστώτος Ασαντ μαρτυρά μειοψηφικά μεν αλλά πολιτικά βαρύνοντα θρησκευτικά-κοινοτικά ερείσματα, μαρτυρά την επίγνωση όλων των μειονοτικών ομάδων ότι πλήρης επικράτηση των Σουνιτών σημαίνει εθνοκάθαρση χωρίς προηγούμενο στην περιοχή.
Πριν από δέκα χρόνια, όταν κυριαρχούσε η αλαζονεία των Νεοσυντηρητικών και του Μπους, πολλοί στην Ουάσιγκτον «φλέρταραν» με την ιδέα μιας ελεγχόμενης από τις ΗΠΑ επαναχάραξης του Χάρτη της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, λίγο μετά την αποχώρηση από το Ιράκ και λίγο πριν από την απεμπλοκή από το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ είναι εκ των πραγμάτων δύναμη συντήρησης του στάτους κβο.
Αλυτο πρόβλημα
Στη Δαμασκό σήμερα, όπως και στη Βαγδάτη πριν από δέκα χρόνια, εμφανίζεται το άλυτο πρόβλημα-πρόκληση της μετάβασης από τον κοσμικό αυταρχισμό σε μια πιο ανοικτή μορφή διακυβέρνησης, καθώς σε αντίθεση με την Αίγυπτο,την Τυνησία και σε κάποιο βαθμό τη Λιβύη, η κυρίαρχη αντίθεση είναι η αποτίναξη της κυριαρχίας θρησκευτικών-κοινοτικών μειονοτικών ομάδων, των Σουνιτών στο Ιράκ το 2003 και των Αλαουιτών στη Συρία σήμερα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113040493
Friends of the ...Syrian People
ΣXETIKA
Μπρζεζίνσκι: «Ο Ομπάμα δεν έχει στρατηγική για τη Συρία
Νίκη του συριακού στρατού - Έπεσε η Χιρμπέτ Γαζάλεχ - Αποκοπή ισλαμιστών από Ιορδανία
Συμφωνία Ρωσίας-ΗΠΑ για Συρία, το καταλυτικό επιχείρημα, τέλος ο Άσαντ;
Νίκη του συριακού στρατού - Έπεσε η Χιρμπέτ Γαζάλεχ - Αποκοπή ισλαμιστών από Ιορδανία
Συμφωνία Ρωσίας-ΗΠΑ για Συρία, το καταλυτικό επιχείρημα, τέλος ο Άσαντ;
Ξαναχτυπά και στη Συρία ο «Ευρωπαίος ηλίθιος»…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΘΡΙΛΕΡ - Αγνωστη η τύχη των μητροπολιτών.
Στη δημοσιότητα βίντεο-σοκ του νεκρού οδηγού
Ισλαμιστές απήγαγαν στην Συρία τον Ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλο
ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΔΥΟ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥ
Και μετά τον ΄Ασαντ το χάος;
Playing with fire, Turkey will get burned
International peace envoy Lakhdar Brahimi said Friday that a devastating bomb blast in the Syrian capital was a "war crime" that had left about 100 people dead.Assad's government and the opposition have blamed the Damascus attack on "terrorists".
Panetta backs Syria rebels arms plan Thierry Meyssan:Το ΝΑΤΟ παίζει "βρώμικα" στη Συρία
Syria: Islamist Nusra Front gives BBC exclusive interview "Η Τουρκία και ο συριακός εμφύλιος"
Syria - CRISIS
Turkey being sidelined on Syria
ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ: Η ΕΥΠ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΤΤΑ!
We cannot control the Syrian gate
Τουρκο-νατοϊκοι θεατρινισμοί ...
AΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ
SYRIA:Το ΝΑΤΟ αναδιπλώνεται, η Τουρκία στα πρόθυρα της υστερίας
Facts and lies about Turkey vs. Syria
The Syria crisis has started damaging us
Be wary of playing Turkey’s great game
Τουρκία, Συρία και στο βάθος Κούρδοι
Ανατροπές στη Συρία, πανικός στην Αγκυρα
The paradox of Turkish foreign policy
Thierry Meyssan:Το ΝΑΤΟ παίζει "βρώμικα" στη Συρία
Russia will not let go of al-Assad easily
Ρωσία και Τουρκία αναζητούν νέες ισορροπίες στην συριακή κρίση
Syria and the AKP’s “learning curve”
Συριακή περιπλοκή
Τύμπανα πολέμου στην Αν. Μεσόγειο - Προκαλώντας τον Ασαντ, η Τουρκία επιδιώκει να ηγηθεί μελλοντικής στρατιωτικής επέμβασης
SYRIA:Who is helping "terrorism" to attack Syrians?
A well-managed crisis has been overcome
Έρχεται καύσωνας!
Το κόστος της συριακής κρίσης για την Τουρκία
Confusing Turkey
Tough times for Turks on border with Syria
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΘΡΙΛΕΡ - Αγνωστη η τύχη των μητροπολιτών.
Στη δημοσιότητα βίντεο-σοκ του νεκρού οδηγού
Ισλαμιστές απήγαγαν στην Συρία τον Ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλο
ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΔΥΟ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥ
Και μετά τον ΄Ασαντ το χάος;
Playing with fire, Turkey will get burned
International peace envoy Lakhdar Brahimi said Friday that a devastating bomb blast in the Syrian capital was a "war crime" that had left about 100 people dead.Assad's government and the opposition have blamed the Damascus attack on "terrorists".
Panetta backs Syria rebels arms plan Thierry Meyssan:Το ΝΑΤΟ παίζει "βρώμικα" στη Συρία
Syria: Islamist Nusra Front gives BBC exclusive interview "Η Τουρκία και ο συριακός εμφύλιος"
Syria - CRISIS
Turkey being sidelined on Syria
ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ: Η ΕΥΠ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΤΤΑ!
We cannot control the Syrian gate
Τουρκο-νατοϊκοι θεατρινισμοί ...
AΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ
SYRIA:Το ΝΑΤΟ αναδιπλώνεται, η Τουρκία στα πρόθυρα της υστερίας
Facts and lies about Turkey vs. Syria
The Syria crisis has started damaging us
Be wary of playing Turkey’s great game
Τουρκία, Συρία και στο βάθος Κούρδοι
Ανατροπές στη Συρία, πανικός στην Αγκυρα
The paradox of Turkish foreign policy
Thierry Meyssan:Το ΝΑΤΟ παίζει "βρώμικα" στη Συρία
Russia will not let go of al-Assad easily
Ρωσία και Τουρκία αναζητούν νέες ισορροπίες στην συριακή κρίση
Syria and the AKP’s “learning curve”
Συριακή περιπλοκή
Τύμπανα πολέμου στην Αν. Μεσόγειο - Προκαλώντας τον Ασαντ, η Τουρκία επιδιώκει να ηγηθεί μελλοντικής στρατιωτικής επέμβασης
SYRIA:Who is helping "terrorism" to attack Syrians?
A well-managed crisis has been overcome
Έρχεται καύσωνας!
Το κόστος της συριακής κρίσης για την Τουρκία
Confusing Turkey
Tough times for Turks on border with Syria